Κυριακή 28 Ιουνίου 2015

Always On My Mind...

Maybe I didn't love you
Quite as often as I could have
Maybe I didn't treat you
Quite as good as I should have

If I made you feel second best
Girl I'm sorry I was blind
You were always on my mind
You were always on my mind

Maybe I didn't hold you
All those lonely, lonely times
And I guess I never told you
I'm so happy that you're mine

Little things I should have said and done
I just never took the time
You were always on my mind
You were always on my mind

Tell me
Tell me that your sweet love hasn't died
And give me
Give me one more chance to keep you satisfied
I'll keep you satisfied

Little things I should have said and done
I just never took the time
You were always on my mind
You were always on my mind






* Σε αυτές τις δύσκολες καταστάσεις που περνάει η χώρα μας, εύχομαι η σύνεση, η λογική και η ψυχραιμία να μας δείξουν τον δρόμο...

Τετάρτη 24 Ιουνίου 2015

Η αγάπη δεν είναι δοσοληψία...

 Σαν άνθρωποι (το... ως σηκώνει μεγάλη κουβέντα), έχουμε την τάση να ποσοτικοποιούμε τα πάντα. Από τις συναλλαγές μας στο σούπερ μάρκετ και τις τράπεζες έως τα συναισθήματα που εξωτερικεύουμε στους ανθρώπους που συναναστρεφόμαστε. 

 Δίνουμε τόσο όσο. Αγαπάμε γιατί μας αγαπάνε, φλερτάρουμε γιατί μας φλερτάρουν, μισούμε γιατί μας μισούν. Και όλα αυτά λες και υπάρχει μια αόρατη μεζούρα από πάνω μας που κινεί τα νήματα και κάνει ακόμα πιο ενδιαφέρουσα την διαδικασία για τον εαυτό μας. Η μάλλον για τον εγωισμό μας...

 Έχω ζήσει σε σχέσεις (λέμε τώρα...) με το άλλο φύλο και έπιανα τον εαυτό μου να προσπαθεί να κουλαντρίσει, αν και αδόκιμος ο όρος, τα αισθήματα που μου γεννιόντουσαν με την καθημερινή επαφή. Έχω διαπιστώσει αντίστοιχα και άλλους ανθρώπους να το πράττουν αυτό. 

 Έχω δει ανθρώπους να λένε το κλασσικό, "ααα δε μπορώ να κάνω εγώ πάντα το πρώτο βήμα" ή το άλλο το δημοφιλές "εγώ πήρα τηλέφωνο, σειρά του-της να το κάνει" και αναρωτιέμαι. 

 Από που πηγάζει η ανάγκη μας να αγαπιόμαστε και να αγαπάμε άκοπα και χωρίς προσπάθεια? Που το γράφει πως για να δώσουμε θα πρέπει να πάρουμε? Εναντιονόμαστε και καλά στον καθωσπρεπισμό των άλλων και τον δικό μας τον βαφτίζουμε "αξιοπρέπεια"...

 Οι σχέσεις των ανθρώπων είναι περίπλοκες  αλλά ζωογόνες και σίγουρα δεν μπορούν να μετρηθούν γιαί έτσι χάνεται το νόημα και η ουσία τους. Τι είναι δηλαδή, παιχνίδι παιδικό? Μία σου και μία μου? 
 Και για να σας προλάβω, γνωρίζω πως όταν δεν υπάρχει ανταπόκριση από την άλλη πλευρά, ο χειρισμός της κατάστασης εκτός απο δύσκολος είναι και ψυχοφθόρος. Αλλά δε μπορούμε να λειτουργούμε με την λογική "τα δικά σου, δικά μου και τα δικά μου πάλι δικά μου". Δεν στέκει ρε παιδι μου πως το λένε. 

 Η αναντιστοιχία σε τέτοιου είδους περιπτώσεις είναι ολοφάνερη και συνηθισμένη. Και αυτοι που την πατάνε είναι εκείνοι που δίνουν, χωρίς να περιμένουν να πάρουν. Λογίζονται θύματα ενός ακήρυχτου πολέμου, με τέλος άσχημο και για όλες τις πλευρές...
  Νέοι, γέροι, παιδιά συνωθούνται και ποδαπατούνται στις λάσπες και στην βρωμιά, που η ίδια η ανθρώπινη ψυχή γεννοβολάει. Ένα παιχνίδι είναι για όλους μας αυτό. Κάνουμε σχέσεις γιατί έτσι πρέπει να γίνεται. Παντρευόμαστε για τον ίδιο ακριβώς λόγο, κάνουμε παιδιά για να ικανοποιήσουμε το Εγώ μας και εν τέλει βλέπουμε το δέντρο και χάνουμε το δάσος. 

 Όσο υπεύθυνοι είναι εκείνοι που παίζουν με την ψυχολογία των συναθρώπων πουλώντας φούμαρα για μεταξωτές κορδέλες, άλλο τόσο έχουν ευθύνη και εκείνοι που μετράνε σταλιά σταλιά την αγάπη και αυτό που δήθεν δίνουνε... Η αγάπη θέλει δοτικότητα και απλοχεριά. Θέλει αυθεντικότητα και ειλικρίνεια. Είναι προτιμότερο να φύγεις απο μιά κατάσταση αν δεν σου κάνει, παρά, για εγωιστικούς λόγους, να επιμένεις στο ίδιο μοτίβο. Είναι όμως και ιδεατό να αγαπάς γιατί γουστάρεις να το κάνεις.

 Σκεφτείτε, για να καταλάβετε τι εννοώ, την αγάπη που δείχουν τα μικρά παιδιά. Η ακόμη και τα ζώα. Ατόφια και ανένταχτη. Έξω από πρέπει και συμβιβασμούς. Αληθινή. Με χαμογελά και γέλια, με δάκρυα και στεναχώριες. Αλλά αγάπη... 
  Ακόμα και εκεί όμως προσπαθούμε να τα χαλάσουμε όλα. Καλοπιάνουμε τα παιδιά για να μας κάνουνε χατήρια. Για ένα ψευτικο γέλιο. Για μια ψεύτικη αγκαλιά. "Ποιον αγαπάς πιό πολύ την μαμά η τον μπαμπα?" "Κάτσε φρόνιμος για να σε αγαπάω..." και άλλα τέτοια "όμορφα". Προσπαθούμε να κάνουμε τους άλλους σαν εμάς, να ικανοποιήσουμε τις ανάγκες και τα θέλω μας με κάθε κόστος. Και ύστερα μετράμε. Το κάθετι. Την αγάπη, το μίσος, το δάκρυ, την στεναχώρια. Την ίδια την ζωή. Αν είναι δυνατον...


 Ουκ αν λάβεις παρά του μη έχοντος, έλεγαν οι σοφοί αρχαίοι. Δεν μπορείς να πάρεις από αυτόν που δεν έχει να δώσει. Η το καταλαβαίνεις και συνεχίζεις, γιατί ζεις για να αγαπάς ή πάς παρακάτω. 
 Όπως ακριβώς το έλεγε και ο Όσιος Πορφύριος. "Όποιος αγαπάει λίγο, δίνει λίγο. Όποιος αγαπάει πολύ, δίνει πολύ. Αυτός που αγαπάει περισσότερο όμως, δίνει τον εαυτό του..." Τόσο απλό. Τα ξαναλέμε...

Τρίτη 9 Ιουνίου 2015

Μπαγιόκο γιοκ... (μαγκιόρικη version)

 Αυτό ήτανε μόρτηδες. Τέρμα τα δίφραγκα. Μόκο και τουμπεκί ψιλοκομμένο. Οι νταήδες της Ευρώπης διέταξαν και αποφάσισαν. Κανένας Έλληνας δε δικαιούται δια να ομιλεί...

 Όλος ο ντουνιάς το χει τούμπανο και μεις κρυφό καμάρι. Μπαγιόκο γιοκ λοιπόν. Και τωρα τι? Έρμαια των πεζεβέγκηδων καταλήξαμε μάγκες μου. Πως θα πληρωθούν μισθοί, συντάξεις και λοιπές υποχρεώσεις? Τσίμα-τσίμα μας βγάζει το ταμειάκι μας μέχρι τέλος του μήνα. Ο σερέτης ο Σόιμπλε μας θεωρεί τεκέ... 
 Εμείς πάλι για να του αποδείξουμε οτι έχει δίκιο τσακωνόμαστε μεταξύ μας για το που θα κάνουν την... ανάγκη τους τα ΜΑΤ και γιατί η Ζωίτσα η Κωνσταντοπούλου έχει λέει τάσεις ρεβανσισμού απέναντι στο Υπουργείο Δημόσιας Τάξης. Γιατί ο Βαρουφάκης από αιχμή του δόρατος εξαφανίστηκε και γιατί ο Τσίπρας έχει αλλάξει δέκα φορές την ομάδα διαπραγμάτευσης? Της ποιας? (εδώ γελάνε...).

 Ρε εδώ εμείς έχουμε τον σεβντά μας και τα ντέρτιά μας τι μας νοιαζει η ταμπακιέρα? Και τι δηλαδή αν δεν πληρωθούν οι συνταξιούχοι ή αν θα ανέβει ο ΦΠΑ? Και σιγά τα αυγά δηλαδή αν φτάσει η κατώτατη σύνταξη στα 250 ευρώ. Ποιος νοιάζεται? 
 Αμ το άλλο? Ξεπούλημα λέει της φυσικής μας κληρονομιάς. Έλα ρε μην ακούω χαζά! Και τι έγινε δηλαδής άμα δώσουμε 5-6 νησάκια στο τζάμπα στον μερακλή τον Σόιμπλε και στην μπελαλίδική την Μέρκελ? Καλά ναναι τα παιδιά να τα χαίρονται!

 Τι ξεφτέρια που είμαστε του λόγου μας βρε αδερφάκι μου... Το πετσί μας έχει μείνει μόνο με φραγκοδίφραγκα μέσα του και εμείς διαρρέουμε στην πιάτσα ότι όλα θα πάνε καλά. Άντε νας μας δω.  

 Εγώ απορώ πάντως. Η λύση είναι εύκολη αλλά εμείς εκεί συνεχίζουμε να εθελοτυφλούμε! Ρε σεις, ένα σας λέω και βάλτε το καλά στο νιονιό σας. Έτσι και πετάξουμε δίπλα στην γιαβουκλού την Μέρκελ έναν εραστή τύπου Βαρουφάκη, όλα θα πάνε πρίμα! 

 Άντρα θέλει η γυναίκα δεν το έχετε καταλάβει? Άσε να την πλευρίσει ο μέγας Έλληνας σταρ, άσε να της σπικάρει δύο τρία φωνήνεντα παραμυθένια (σαν και αυτά που λέει την Τρίτη και τα παίρνει πίσω την Τετάρτη), να δεις για πότε θα υπάρξει έντιμη συμφωνία. Ε και τι δηλαδή κάποιος δεν πρέπει να θυσιαστεί για την πατρίδα?
 Μάγκες μου, αυτή είναι η λύση στο πρόβλημα μας. Αν θέλετε να μην έχουμε ντράβαλα, αν θέλετε να αρχίσουμε ξανά να τρώμε τον άμπακο χωρίς συνέπειες (βλέπε Τσοχατζόπουλος γκέιτ), πρέπει, το οφείλουμε στην αρκουδομαγκιά μας να προτάξουμε μπροστά τα δασύτριχα στήθη μας. 
 Ας γίνουμε καμάκια για μια τελευταία φορά. Και εκεί να δείτε αλαμπουρνέζικα που θα τους φαίνονται τα όσα λέμε. Δηλαδή για να καταλαβαινόμαστε, αν τώρα τους μιλάμε και μας κοιτούν σαν χάνοι εκεί θα χάσουν πάσα ιδέα.
 Αντρίκια και αντάμικα ρε. Και όχι μολων λαβέ και αηδίες στα γομάρια τους Γερμανοτσολιάδες. Ένα είναι το σύνθημα. Μάλε βράσε. Αυτό. Και αν σας βαστάει κοπιάστε...


* Το χιούμορ σώζει...

Δευτέρα 1 Ιουνίου 2015

Μόχα...


 
Κατηφορίζαμε τις θάλασσες παρέα
και τα νησιά μας χαιρετούσαν μεθυσμένα
Μας τραγουδούσανε πουλιά παραδεισένια
ήταν ωραία η ζωή, ήταν ωραία...

Μα ξεχαστήκαμε και βγήκαμε απ' το χάρτη
και άρχισε η νύχτα πάλι νύχτα να ζητάει
Κάποιον να πάρει αγκαλιά, να του μιλάει
τον πιο μικρό, τον πιο αθώο ναύτη...

Μόχα ο τρελός, Μόχα ο σοφός, Μόχα ο πνιγμένος
Μόχα, αυτός που όσο και αν πιεί πια δε μεθάει
Μες το λιμάνι τριγυρνάει μαγεμένος
Μόχα, αυτός που όλο τα κύματα κοιτάει...

Μόχα ο τρελός, ο σοφός, ο τελειωμένος
Μόχα, αυτός που τον ξεχώρισε η μοίρα
Τρέχει απ' τα μάτια του η σκουριά και η αλμύρα
Μόχα, αυτός που τραγουδάει ευτυχισμένος...

Ξέρω τα κύματα μια μέρα αυτά τα βράχια
θα τα διαλύσουν, θα τα κάνουν όλα σκόνη
Θα 'ρχεται 'κείνο το κορίτσι να ξαπλώνει
πάνω στην άμμο και να τραγουδάει τάχα...

Ότι θα έρθω από μακριά και 'γώ σε λίγο,
ότι θα μείνουμε εκεί μαζί για πάντα
Αντίο θάλασσες και κύματα σαράντα,
θα λέω ψέματα πως δε θα ξαναφύγω...





Στίχοι-Μουσική: Παύλος Παυλίδης


Υ.Γ. Καλό Μήνα και καλό Καλοκαίρι να έχουμε...

Αναγνώστες

Page translation