Τζία Καράντζι: Η ομορφιά (δεν) είναι μια υπόσχεση ευτυχίας...

 "I've seen the world, done it all, had my cake now...". Αυτά τα λόγια, από το young and beautiful της Λάνα Ντελ Ρέι μου ήρθαν ανεπαίσθητα στο μυαλό, διαβάζοντας πρόσφατα την ιστορία της πολυτάραχης ζωής της Τζία Καράντζι. Του, πιθανότατα, πρώτου πραγματικού τοπ μόντελ, που εκεί στις αρχές της δεκαετίας του 80', κυριάρχησε με την ομορφιά της, έκανε... μόδα  το μόντελινγκ αλλά ταυτόχρονα συγκλόνισε με το πρόωρο τέλος της από AIDS. 

 Ο Πιέρ Κλωντ Μπουάστ, Γάλλος λεξικογράφος, είχε πει πως η ομορφιά πεθαίνει δύο φορές. Στην περίπτωση της Καράντζι, οι "θάνατοι", μέχρι την τελική της φυγή σε ηλικία 26 ετών σαν σήμερα το 1986, ήταν πολλοί και επώδυνοι.

 Γεννημένη στις 29 Ιανουαρίου του 1960 στην Φιλαδέλφεια των Ηνωμένων Πολιτειών, με καταγωγή από Ιταλία, Ιρλανδία και Ουαλία, η μικρή Τζία, δε μπορούσε παρά να είναι ένα παιδί με έντονο ταπεραμέντο, που μεγάλωσε σχετικά φτωχά και που μετά την φυγή της μητέρας της από το σπίτι, ενώ ήταν δέκα ετών, αναγκάστηκε να δουλέψει στο fast food του πατέρα της.

 Μετά απο λίγα χρόνια, το πρώτο παραστράτημα ήταν γεγονός. Η Τζία, έφηβη πια, "κλέφτηκε" με έναν νεαρό που δούλευε στο φαστφουντάδικο και που αυτός ήταν που της πρότεινε να ασχοληθεί με το μόντελινγκ. Το πρώτο βήμα έγινε και η Τζία παρουσιάστηκε, γεμάτη αυτοπεποίθηση και "αέρα" σε ένα πρακτορείο μοντέλων όπου εντυπωσίασε την ιδιοκτήτρια με την φυσική και διαφορετική, σε σχέση με την επικρατούσα κατάσταση, ομορφιά της.

 Στα 1978, η  Τζία ήδη άρχισε να συζητιέται ατον χώρο του θεάματος και του μόντελινγκ. Φωτογραφήσεις για περιοδικά (στα τέλη εκείνης της δεκαετίας και αρχές του 80΄, ήταν άλλωστε το πρόσωπο του Vogue, και του Cosmopolitan), εμφανίσεις σε διαφημίσεις στην τηλεόραση, συνεργασίες με τους μεγαλύτερους σχεδιαστές μόδας εκείνης της εποχής και... φώτα. Πολλά φώτα. ίσως από αυτά άρχισε σιγά σιγά να "τυφλώνεται". Ήταν ένα κορίτσι μικρό, χωρίς κάποιον άνθρωπο δίπλα της να την συμβουλεύει και να κρατάει τα... γκέμια όταν αυτό χρειαζόταν.

  Η Καράντζι άρχισε να εθίζεται σε μια αδιέξοδη ζωή. Οι ερωτικές προτιμήσεις της, που είχαν να κάνουν με σχέσεις εφήμερες (με γυναίκες και άντρες), ακόμη και με πάρτυ οργίων με συμμετοχή διασήμων ονομάτων της εποχής, αλλά κυρίως η χρήση σκληρών ναρκωτικών και ο εθισμός της στην ηρωίνη, την έβαλαν σε έναν δρόμο χωρίς γυρισμό. 

 Η απέλπιδα προσπάθεια της στυλίστριας Σάντυ Λίντερ, με την οποία διατηρούσε σχέση, να την σταματήσει από τον κατήφορο, δεν ήταν επιτυχής.

 Το 1983 ήταν η αρχή του τέλους. Την συλλαμβάνουν στο αεροδρόμιο με ναρκωτικά, μένει απένταρη, γιατί ενώ σπαταλούσε για να παίρνει τις δόσεις της, πλέον δεν την έπαιρναν στις δουλειές λόγω των των προσωπικών της θεμάτων. Στο όλο σκηνικό και σαν... κερασάκι στην τούρτα πεθαίνουν δύο σημαντικοί άνθρωποι της ζωής της. Ο αγαπημένος της φωτογράφος σε τροχαίο και η καλύτερη της φίλη απο καρκίνο. Επιστρέφει στην Φιλαδέλφεια, μπαίνει σε κέντρο απεξάρτησης και μόλις βγαίνει αποφασίζει να αλλάξει τελείως ζωή και ασχολείται με τις πωλήσεις.

 Το τέλος της όμως ήταν προδιαγεγραμμένο. Δεν καταφέρνει να ορθοποδήσει και ουσιαστικά γίνεται μια πόρνη πολυτελείας. Βιάζεται κατα κόρον απο τους πλούσιους πελάτες της, ζει μέσα στην βρωμιά και η υγεία της επιβαρύνεται. Νοσεί από πνευμονία και οι γιατροί της λένε πως πάσχει απο AIDS...

 Πριν φύγει συναντιέται με την Λίντερ και επί της ουσίας την αποχαιρετά, λέγοντας της πως είναι ο μοναδικός άνθρωπος που αγάπησε πραγματικά. Στις 18 Νοεμβρίου του 1986, το κορίτσι με αυτά τα μεγάλα και πανέμορφα μάτια, τα σαρκώδη χείλη και το έντονο βλέμμα, φεύγει από την ζωή σε ηλικία 26 ετών. 

 Είχε στο πλευρό της μόνο την μητέρα της, τις βασανιστικές μέρες στο νοσοκομείο, ενώ στην κηδεία της ήταν απόντες οι άνθρωποι που συνεργάστηκε από τον χώρο του μόντελινγκ. 

 Αυτή η ιστορία, με μελαγχόλησε και με άγγιξε πολύ. Με έκανε να αναρωτηθώ για άλλη μια φορά, τι μπορεί να είναι αυτό που καταστρέφει ζωές, όταν μπροστά ανοίγονται φωτεινοί ορίζοντες και η τύχη δείχνει να μας χαμογελά. Ποιος μηχανισμός ενεργοποιείται ξαφνικά, που μας πάει από το φως στο σκοτάδι;

 Στο πρόσωπο της Τζία Καράντζι, βλέπω όλα εκείνα τα νέα παιδιά, αγόρια και κορίτσια, που "ανοίγουν τα φτερά" τους, που έχουν όνειρα για το μέλλον, που θέλουν να γίνουν ευτυχισμένοι άνθρωποι, αλλά τελικά οι εσωτερικοί τους δαίμονες, ο περίγυρος και αυτή η αδηφάγα δίψα για την ματαιοδοξία, τους οδηγεί στην καταστροφή και στο πρόωρο τέλος.

 Κι αν παραφράσω τα λόγια του Γάλλου συγγραφέα Σταντάλ, αποδεικνύεται, πως η ομορφιά τελικά δεν είναι μια υπόσχεση ευτυχίας... Τα ξαναλέμε. 

Το ευ και το ζην...

 

"Ποιο είναι το νόημα να ανησυχούμε για το τι θα μπορούσαμε ή δεν θα μπορούσαμε να έχουμε κάνει για να ελέγξουμε τον δρόμο που πήρε η ζωή μας; 

Σίγουρα είναι αρκετό ότι άνθρωποι σαν εσένα κι εμένα τουλάχιστον προσπαθήσαμε και προσφέραμε κάτι αληθινό, κάτι πολύτιμο. 

Κι αν ορισμένοι από εμάς είναι έτοιμοι να θυσιάσουν πολλά πράγματα στη ζωή τους για να κυνηγήσουν αυτές τις προσδοκίες, σίγουρα αυτό από μόνο του, όποιο κι αν είναι το αποτέλεσμα, θα προκαλέσει υπερηφάνεια και ικανοποίηση..."

 Καζούο Ισιγκούρο

 

 Το παραπάνω απόσπασμα από το βιβλίο του-γεννημένου σαν σήμερα το 1954- Ιάπωνα συγραφέα Καζούο Ισιγκούρο "Απομεινάρια μιας μέρας", έρχεται να μας υπενθυμίσει την αναγκαιότητα αλλά και την σπουδαιότητα της συνεχούς προσπάθειας για ένα καλύτερο αύριο. Τα όνειρα, οι προτεραιότητες, οι στόχοι, η εξέλιξη, είναι απαραίτητα συστατικά για μια ζωή που θα έχει σκοπό και ουσία.

 Δυσκολίες και οι κακοτοπιές θα βρεθούν στο διάβα μας. Τα ανθρώπινα όρια όμως, ξεπερνιούνται με τον ίδιο τρόπο που ορίζονται. Από εμας τους ίδιους και από την ικανότητα μας να αντιληφθούμε πως το ζην οφείλει να πηγαίνει παντα παρέα με το ευ...

 

ΥΓ. Καλό μήνα να έχουμε. Να προσέχετε τους εαυτούς σας.

ΥΓ2. Σας αφήνω με έναν... πειραγμένο Paul Anka.