Ο Πιέρ Κλωντ Μπουάστ, Γάλλος λεξικογράφος, είχε πει πως η ομορφιά πεθαίνει δύο φορές. Στην περίπτωση της Καράντζι, οι "θάνατοι", μέχρι την τελική της φυγή σε ηλικία 26 ετών σαν σήμερα το 1986, ήταν πολλοί και επώδυνοι.
Γεννημένη στις 29 Ιανουαρίου του 1960 στην Φιλαδέλφεια των Ηνωμένων Πολιτειών, με καταγωγή από Ιταλία, Ιρλανδία και Ουαλία, η μικρή Τζία, δε μπορούσε παρά να είναι ένα παιδί με έντονο ταπεραμέντο, που μεγάλωσε σχετικά φτωχά και που μετά την φυγή της μητέρας της από το σπίτι, ενώ ήταν δέκα ετών, αναγκάστηκε να δουλέψει στο fast food του πατέρα της.
Στα 1978, η Τζία ήδη άρχισε να συζητιέται ατον χώρο του θεάματος και του μόντελινγκ. Φωτογραφήσεις για περιοδικά (στα τέλη εκείνης της δεκαετίας και αρχές του 80΄, ήταν άλλωστε το πρόσωπο του Vogue, και του Cosmopolitan), εμφανίσεις σε διαφημίσεις στην τηλεόραση, συνεργασίες με τους μεγαλύτερους σχεδιαστές μόδας εκείνης της εποχής και... φώτα. Πολλά φώτα. ίσως από αυτά άρχισε σιγά σιγά να "τυφλώνεται". Ήταν ένα κορίτσι μικρό, χωρίς κάποιον άνθρωπο δίπλα της να την συμβουλεύει και να κρατάει τα... γκέμια όταν αυτό χρειαζόταν.
Η απέλπιδα προσπάθεια της στυλίστριας Σάντυ Λίντερ, με την οποία διατηρούσε σχέση, να την σταματήσει από τον κατήφορο, δεν ήταν επιτυχής.
Το 1983 ήταν η αρχή του τέλους. Την συλλαμβάνουν στο αεροδρόμιο με ναρκωτικά, μένει απένταρη, γιατί ενώ σπαταλούσε για να παίρνει τις δόσεις της, πλέον δεν την έπαιρναν στις δουλειές λόγω των των προσωπικών της θεμάτων. Στο όλο σκηνικό και σαν... κερασάκι στην τούρτα πεθαίνουν δύο σημαντικοί άνθρωποι της ζωής της. Ο αγαπημένος της φωτογράφος σε τροχαίο και η καλύτερη της φίλη απο καρκίνο. Επιστρέφει στην Φιλαδέλφεια, μπαίνει σε κέντρο απεξάρτησης και μόλις βγαίνει αποφασίζει να αλλάξει τελείως ζωή και ασχολείται με τις πωλήσεις.
Πριν φύγει συναντιέται με την Λίντερ και επί της ουσίας την αποχαιρετά, λέγοντας της πως είναι ο μοναδικός άνθρωπος που αγάπησε πραγματικά. Στις 18 Νοεμβρίου του 1986, το κορίτσι με αυτά τα μεγάλα και πανέμορφα μάτια, τα σαρκώδη χείλη και το έντονο βλέμμα, φεύγει από την ζωή σε ηλικία 26 ετών.
Είχε στο πλευρό της μόνο την μητέρα της, τις βασανιστικές μέρες στο νοσοκομείο, ενώ στην κηδεία της ήταν απόντες οι άνθρωποι που συνεργάστηκε από τον χώρο του μόντελινγκ.
Αυτή η ιστορία, με μελαγχόλησε και με άγγιξε πολύ. Με έκανε να αναρωτηθώ για άλλη μια φορά, τι μπορεί να είναι αυτό που καταστρέφει ζωές, όταν μπροστά ανοίγονται φωτεινοί ορίζοντες και η τύχη δείχνει να μας χαμογελά. Ποιος μηχανισμός ενεργοποιείται ξαφνικά, που μας πάει από το φως στο σκοτάδι;
Κι αν παραφράσω τα λόγια του Γάλλου συγγραφέα Σταντάλ, αποδεικνύεται, πως η ομορφιά τελικά δεν είναι μια υπόσχεση ευτυχίας... Τα ξαναλέμε.
Δεν γνώριζα την ιστορία της. Είναι τόσο κρίμα που βλέπουμε ανάλογες ιστορίες να επαναλαμβάνονται σε διάφορους χώρους που το φως μετατρέπεται πανεύκολα σε σκοτάδι. Για πόσους ροκ σταρ ή ηθοποιούς δεν αναρωτηθήκαμε "τα είχε όλα, γιατί τα διέλυσε;" Απάντησες και μόνος σου. Δεν ξέρω τελικά γιατί ο άνθρωπος είναι ένα ον τόσο αυτοκαταστροφικό. Και γιατί ορισμένα αστέρια είχαν προορισμό να λάμψουν με τόσο σύντομη διάρκεια.
ΑπάντησηΔιαγραφήΠροφανώς για όλα θα υπάρχει ένας λόγος. Η αυτόκαταστροφικότητα που ανέφερες Κάθριν, είναι η πηγή του κακού αλλά όχι η ουσία του. Νομίζω πως πίσω από αυτό κρύβονται οι πληγές της παιδικής ηλικίας των ανθρώπων, η αδυναμία να αγαπήσουν και η ατυχία (;)να μην αγαπηθούν...
ΔιαγραφήΣυμφωνώ εν μέρει γιατί ας μη ξεχνάμε πολλοί αυτές τις πληγές της παιδικής ηλικίας τις έκαναν δύναμη. Μη τα ρίχνουμε όλα στα δύσκολα παιδικά χρόνια, σίγουρα σε πάνε πίσω, χάνεις πολλά άλλα δε σε διαμορφώνει μόνο η παιδική ηλικία ούτε σου καθορίζει το παρόν και το μέλλον.
ΔιαγραφήΚαταλαβαίνω τι λες. Και σε κάποιες περιπτώσεις ισχύει. Μπορεί όντως να μετατραπεί σε δύναμη κάτι άσχημο που βιώσαμε. Από την αλλη, είμαι της άποψης ότι μερικές φορές είναι απλά κάτι μεγαλύτερο από μας, κάτι που δεν αντιλαμβανόμαστε, λειτουργεί υποσυνείδητα, "δουλεύει" μέσα μας και στο τέλος εμφανίζεται με καταστροφικές συνέπειες. Θεωρώ ότι λειτουργεί σαν εσωτερικός μηχανισμός που απλά μας οδηγεί κάπου. Όσο και να θέλουμε να αλλάξουμε.
ΔιαγραφήΝομίζω τουλάχιστον πως ισχύει για τις ζωές πολλών ανθρώπων αυτό που σου λέω. Εκ του αποτελέσματος δηλαδή...
ΥΓ.Οι άνθρωποι έχουμε ανάγκη τους άλλους ανθρώπους. Άλλες φορές είναι ευχή, άλλες κατάρα...
Εμένα αυτή η ιστορία φίλε Μάκη, όχι απλά με στενοχώρησε αλλά με έκανε να δακρύσω. Όταν μάλιστα αφήνω το βλέμμα μου σε αυτά τα όμορφα μάτια της κοπέλας αυτής, τότε είμαι κοντά στο σπαραγμό και σε πολλά ερωτήματα. Πόσο πιο σκληρή μπορεί να γίνει η ζωή σε έναν άνθρωπο αλήθεια. Κρίμα δεν είναι; Πόση λύπη! Πόση αδικία!
ΑπάντησηΔιαγραφήΌσο αρνητικά να είναι τα πατήματα ενός ανθρώπου, που, στο κάτω-κάτω της γραφής, δεν πείραξε κανέναν, δεν αξίζει τέτοια σκληρότητα.
Και αυτή η λησμονιά στο τέλος; Δεν είναι τραγικό;
Μάκη, ειλικρινά υποκλίνομαι φίλε στην ευαίσθητη ψυχή σου. Με συγκίνησες.
Την καλησπέρα μου.
Είναι όντως μια τραγική ιστορία με πολλά γιατί, που όμως τελικά βρίσκουν απαντήσεις στην ματαιοδοξία, στον φόβο για το άγνωστο (που ήταν τότε το AIDS), αλλά κυρίως στην απάθεια των ανθρώπων για τον διπλανό τους. Υπάρχουν πολλοί που βλέπουν μια ωραία γυναίκα σαν ένα κομμάτι κρέας, που δεν σέβονται τον συνάνθρωπό τους, που ξεχνάνε εύκολα και που δε νοιάζονται. Τόσο απλά.
ΔιαγραφήΗ ιστορία της Τζια Καράντζι αποτυπώνει πλήρως νομίζω αυτά που ανέφερα.
Σε ευχαριστώ πολύ για τα τιμητικά λόγια. Για άλλη μια φορά φίλε!
Τελικά αυτός ο κόσμος της show bizz φίλε μου είναι τραγικά απάνθρωπος έτσι; Μιλάμε για κρεατομηχανή χωρίς έλεος. Ξεζουμίζουν τους ανθρώπους και μετά τους πετούν στα σκουπίδια. Βέβαια και τα ίδια τα νέα παιδιά οφείλουν να αναθεωρούν τη θέση τους μέσα σε αυτό το περιβάλλον καθώς εύκολη δόξα και πιθανά το χρήμα σε πρώτη φάση, πιθανά είναι και το κλειδί για την επερχόμενη κόλαση.
ΔιαγραφήΓια μια ακόμα φορά Μάκη σε ευχαριστούμε φίλε.