Αλλάζω, σημαίνει ζω...

 Είναι τα γεγονότα που μας κάνουν και θέλουμε να αλλάξουμε ή μήπως η εσωτερική ανάγκη για αλλαγή και ανανέωση? Και αν τελικά αποφασίσουμε πως πρέπει να δοκιμάσουμε... πως καταλαβαίνουμε ότι τωρα είναι η στιγμή?

 Πόσο εύκολο είναι να ξεπεράσουμε τον φόβο του αγνώστου και την υποταγή στην συνήθεια και το βόλεμα? Και τελικά, πως ξέρουμε πως η οποιαδήποτε αλλαγή θα έχει θετική επίδραση στην ζωή μας?

 Οι ερωτήσεις σε τέτοιες περιπτώσεις είναι πολλες και γεννιούνται συνεχώς, αλλά η απάντηση είναι μία δεν αμφισβητείται. Η αλλαγή επιδρά πάντοτε στην ανθρώπινη ψυχοσύνθεση ως φάρμακο στις δύο... ανίατες ασθένειες, την πλήξη και την στασιμότητα. Αυτό είναι το μόνο σίγουρο. Το αν η αλλαγή έχει σε όλες τις περιπτώσεις θετικά αποτελέσματα έχει να κάνει με τις καταστάσεις αλλά και τον τρόπο που αυτή επιδιώκεται...

 Αν μπορούσαμε να βάλουμε από την μιά πλευρά τους υπέρμαχους της αλλαγής και από την άλλη τους πολέμιους της, οι πρώτοι θα ήταν συντριπτικά περισσότεροι. Γιατί όμως? Θέλω να πω, είναι δυνατόν να μην θέλουμε να εξελισσόμαστε, να γινόμαστε καλύτεροι άνθρωποι, να ζήσουμε τα οφέλη του διαφορετικού και να θέλουμε να παραμένουυμε σκλάβοι του συνηθισμένου? 

 Εγώ νομίζω πως όλοι μας θέλουμε να ζούμε καλύτερα. Ας ξεκινήσουμε από αυτό. Αλλά μπορεί κάποιος να τολμήσει να αλλάξει όταν δεν έχει τα κατάλληλα εχέγγυα (ψυχικά, οικονομικά, συναισθηματικά) και όταν η καθημερινότητα του είναι ένας κλοιός που σφίγγει ολοένα και περισσότερο μέρα με την μέρα, ώρα με την ώρα?

 Ξέρω, ξέρω. Όλα είναι θέμα απόφασεων και επιλογών. Είναι αυτό που λέμε ελέυθερη βούληση. Επειδή όμως άγνωσται αι βουλαί... των ανθρώπων, ας θεωρήσουμε πως έχουμε όλοι μας την δύναμη και το σθένος να αλλάξουμε. Πότε ξέρουμε πως έχει φτάσει αυτή η ώρα? Πως θα νιώσουμε έτοιμοι για κάτι τέτοιο? 

 Αν σκεφτούμε ήρεμα και χωρίς βιασύνες, αυτό που πρέπει να παρατηρήσουμε είναι το εξής. Το ρίσκο της δοκιμής τουλάχιστον αξίζει. Και πότε ρισκάρουμε? 

 Όταν κάτι δεν..τσουλάει, όταν κάτι παραμένει σαθρό, στάσιμο,ίδιο, όταν τα αρνητικά είναι περισσότερα από τα θετικά, όταν ζούμε για να εργαζόμαστε και δεν εργαζόμαστε για να ζούμε (ανθρώπινα, ποιοτικά), όταν έχουμε χάσει την έννοια της έκπληξης και του αιφνιδιασμού από τις ζωές μας, όταν ξυπνάμε και ζούμε συνεχώς την μέρα της... μαρμότας, τότε σημαίνει πως έχει έρθει η στιγμή. Τότε παίρνουμε το ρίσκο που έιτε θα μας ανεβάσει στον Όλυμπο, είτε θα μας ρίξει στα Τάρταρα.

 Και κοιτάξτε μην μπερδευτείτε. Στα Τάρταρα πέφτεις αφού έχεις κάνει προσπάθεια να σκαρφαλώσεις, να αναριχηθείς στον Όλυμπο. Αυτό σημαίνει πως τουλάχιστον προσπάθησες. Έπεσες? Ξανασηκώνεσαι. Και ξανα το ίδιο.

 Αυτή άλλωστε είναι η ζωή. Μια συνεχής προσπάθεια αναζήτησης του κάλλιστου. Ένας αγώνας δίχως αύριο που δεν παίρνει αναβολές. Επιβάλλεται να το δοκιμάσουμε αυτό. Ένας ακόμη λόγος είναι πως θα είναι κρίμα για τον εαυτό μας να πούμε έπειτα από χρόνια πως δεν... τολμήσαμε. 

  Αν προσέξουμε γύρω μας υπάρχουν εκατοντάδες παραδείγματα ανθρώπων που αποφάσισαν να αλλάξουν και τα κατάφεραν. Και όσοι δεν μπόρεσαν τουλάχιστον προσπάθησαν. Kαι έμαθαν κάτι απο αυτό. Έγιναν σοφότεροι. Έζησαν. Ναι αυτό.  Γιατί έτσι γινόμαστε διαφορετικοί. Έτσι, δίνουμε το δικό μας στίγμα. 

 Ο Μαρκ Τουαίην είχε πει κάποτε: "Εάν βλέπετε πως είστε με το μέρος της πλειοψηφίας, αυτό είναι μια ισχυρή ένδειξη ότι πρέπει ν' αλλάξετε". Δεν είχε άδικο. Γιατί αλλάζω, σημαίνει ζω...