Η πόλη που έψαχνε το γέλιο της...

  Ήταν από αυτές τις δύσκολες, χειμωνιάτικες μέρες. Το κρύο στους δρόμους ήταν τσουχτερό και ο αέρας λυσσομανούσε, θαρρεις και θα ξερίζωνε τα δέντρα της πόλης.  
Μεγάλες νιφάδες χιονιού έπεφταν ασυνάρτητα πάνω στα αυτοκίνητα και στα σπίτια και ένα λευκό πέπλο άρχιζε να τυλίγει τα πάντα. 

 Πλησίαζαν Χριστούγεννα και σε όλο τον πλανήτη οι ετοιμασίες έδιναν και έπαιρναν. Όχι όμως και σε αυτή την πόλη. Βλέπετε η Αγαπούπολη, αυτό ήταν το όνομα της, είχε εδώ και χρόνια χάσει το γέλιο της. Κανένας από τους κατοίκους της δεν χαμογελούσε. 
 Στα σούπερ μάρκετ, στους δρόμους, στα καφενεία, στα ζαχαροπλαστεία, στα κομμωτήρια, στο ταχυδρομείο και βεβαίως σε όλα τα σπίτια, ήταν όλοι αγέλαστοι και θλιμμένοι. Παιδιά, και μεγάλοι, γέροι και νέοι ήταν τόσο μουρτζούφληδες και θυμωμένοι και αυτός ήταν ο λόγος που κανένας επισκέπτης δεν έρχονταν πιά στην Αγαπούπολη.

 Δεν ήταν έτσι όμως η πόλη. Παλιά, και ειδικά την περίοδο των Χριστουγέννων, όλοι μα όλοι οι κάτοικοι, γιόρταζαν, πρόσφεραν δώρα ο ένας στον άλλο, πλημμύριζαν τους δρόμους τραγουδώντας, αγκάλιαζαν τον διπλανό τους και το κυριότερο, ήταν αγαπημένοι και χαμογελαστοί. 

 Ήταν πριν λίγα χρόνια, ένα φθινοπωρινό απόγευμα, όταν ξαφνικά άνευ ουσιαστικού λόγου και ουσίας, ξέσπασαν ταραχές στην όμορφη πόλη. Ένα ψέμα, μια υπόσχεση που δεν κρατήθηκε και κάποια οικονομικά προβλήματα, έκαναν τους κατοίκους της Αγαπούπολης να μισήσουν ο ένας τον άλλο. 

Κανένας πιά δεν γελούσε και όταν συναντιόντουσαν στον δρόμο, φίλοι, συγγενείς, γνωστοί, που μέχρι εκείνη την στιγμή αντάλλαζαν θερμές αγκαλιές και καλημέρες, γύριζαν απαξιωτικά το κεφάλι τους από την άλλη πλευρά. Θεωρούσαν βλέπετε πως τα πολλά πολλά και οι συναναστροφές δεν έκαναν καλό τόσα χρόνια...

Κάποιοι εκμεταλλεύτηκαν κάποιους άλλους, τους κλέψανε,τους κοροϊδέψανε και έτσι η μόνη λύση ήταν να προχωρήσει ο καθένας μόνος του.  Αυτό αποφάσισαν σε μιά άτυπη συνέλευση στο Δημαρχείο, αυτό και έπραξαν...

Παρά αυτή την αντίδραση όμως, τα πράγματα στην Αγαπούπολη δεν καλυτέρεψαν. Το αντίθετο. Τα οικονομικά προβλήματα διογκώνονταν, οι κλεψιές και οι κοροϊδίες αυξάνονταν και μέσα σε όλα αυτά, δεν άκουγες πουθενά γέλιο. 
 Απλούστατα γιατί κανένας κάτοικος της πόλης δεν ήταν ευτυχισμένος. Διέκρινες μια θλίψη στα πρόσωπα των ανθρώπων. Τα παιδιά έκλαιγαν, οι γονείς δεν ένιωθαν τις ανάγκες τους και οι μεγαλύτεροι ηλικιωμένοι άνθρωποι, ήταν στο περιθώριο. Η δυστυχία... τύλιξε την μικρή πόλη και όλα έμοιαζαν γκρίζα και σκοτεινά. Ωσπού μια μέρα, έγινε το αναπάντεχο...

Μια μικρούλα, ένα κορίτσι με σοκολατί δέρμα και δυό υπέροχα καταγάλανα μάτια, η Χόουπ (Ελπίδα), τριγυρνούσε στους δρόμους χοροπηδώντας και τραγουδώντας. Μαζί της έσερνε και ένα κουτί και από πίσω της περπατούσαν με γοργό βήμα οι γονείς της. Ήταν ο κύριος και η κυρία Λοβ (Αγάπη). 

 Είχαν ένα μικρό ξύλινο σπιτάκι λίγο έξω από την Αγαπούπολη. Φτωχοί μεν, αλλά τόσο καλόκαρδοι άνθρωποι. Είχαν ουσιαστικά εκδιωχθεί σε εκείνο το σημείο, επειδή δεν άρεσε στους υπόλοιπους κατοίκους της πόλης το χρώμα του δέρματος τους... Αλλά τι κουβαλούσαν μέσα στα κουτιά που σέρνανε? 

 Ο αέρας σταμάτησε και το χιόνι έπεφτε πλέον απαλά. Το τραγούδι της μικρούλας Χόουπ, έκανε πολλούς από τους κατοίκους της Αγαπούπολης να κοιτάξουν μέσα από τα τζάμια των σπιτιών τους για να δουν τι συνέβαινε και κάποιους άλλους να βγουν στην αυλόπορτα τους. 
Αυτό που έβλεπαν, ήταν κάτι που δεν μπορούσε να ειπωθεί με λόγια. Η οικογένεια Λοβ είχε φτιάξει για όλες τις οικογένειες της Αγαπούπολης μικρά ψάθινα δωράκια που είχαν επάνω τους την εξής επιγραφή: "Το μόνο που χρειάζεσαι είναι Αγάπη...". Τα μοιράζανε σε κάθε σπιτικό της πόλης, παρά το τσουχτερό κρύο.

 Οι πιό πολλοί από τους σκληρούς και θυμωμένους ανθρώπους δάκρυσαν. Άλλοι αφησαν ένα βαθύ αναστεναγμό να βγει από μέσα τους. Οι  γυναίκες της Αγαπούπολης βγήκαν στον δρόμο και αγκάλιασαν την μικρή Χόουπ και τους γονείς της. Τα παιδιά έτρεχαν στους δρόμους και γελούσαν με την ψυχή τους.

 Ξαφνικά, λες και κάποιος άναψε τον διακόπτη και η Αγαπούπολη φωτίστηκε με ένα μεγάλο και λαμπερό χαμόγελο.Το γέλιο επέστρεψε στα χείλη των ανθρώπων, οι κακίες και οι μικροπρέπειες εξαφανίστηκαν μονομιάς και όλοι ζήσανε ευτυχισμένοι και αγαπημένοι. Γιατί τελικά αυτό που κατάλαβαν οι κάτοικοι της μικρής και πλέον ευτυχισμένης πόλης, είναι πως το νόημα και ο προορισμός του ανθρώπου, είναι να αγαπήσει και να αγαπηθεί...


Υ.Γ. Καλά Χριστούγεννα για όλους μας...