"Ναι Κοσμά μου ή σκασμός εσύ Αντωνάκη μου"???

 Με τέτοια ερωτήματα, όχι πείτε μου, μπορείς να κλείσεις μάτι να κοιμηθείς? Ώρες ώρες πραγματικά απορώ με αυτά που συμβαίνουν γύρω μας. Με τις γυναίκες ντε. 

  Γυναίκες... Ύαινες, αράχνες. Καλύτερα να τις χαρακτηρίσουμε με τo: "Tης γυναίκας η καρδιά είναι μια άβυσσος. Πότε η Κόλαση και πότε ο Παράδεισος". Ευτυχώς που δε συμβαίνουν σε μένα αυτά. Γιατί δεν τα αφήνω να συμβούν (ίσα ρε άντρακλα εσύ) .
 Και επειδή πριν τελειώσω τις τελευταίες αράδες της παραπάνω παραγράφου, αναρωτηθήκατε τι μπορεί να συμβαίνει, θα σας εξηγήσω λοιπόν. Όχι για να μη λέτε ότι ειμαι προκατειλημμένος δηλαδή. Γιατί το έχω ακούσει και αυτο. "Ναι Μάκη, είσαι προκατειλημμένος."
 Ποιος? Εγώ? Ο Μάκαρος, ο Μακούλης, ο άνθρωπος που δεν κάνει σχέσεις γιατί δεν θέλει να κοροιδεύει τα κορίτσια του κόσμου. Ο άνθρωπος που δεν πουλάει φούμαρα για μεταξωτές κορδέλες. Ε οοοοόχι! Πάει πολύ!

 Λοιπόν διαβάστε για να φρίξετε. Περίπτωση πρώτη. Παρατηρούσα προχτές στο δρόμο ένα ζευγάρι. Περπατούσα από πίσω τους στο δρόμο για το σούπερ μάρκετ. Νεά παιδιά.
 Αυτός ψηλός. Αυτή κοντή (δεν είμαι ρατσιστής αλλά ήταν σαν σημαδούρα η δεσποινίδα). Βάψιμο τσιρκουλέ με ολίγον από Παολέ. Αν όχι με Vernilac τότε σίγουρα με vivecryl.
 Αφού σκέφτηκα αν είχα γαρύφαλλα μαζί μου να της πέταγα μερικά. Σκουλαρίκι στο ρουθούνι και πεντάπατα, εξάπατα, εφτάπατα (ούτε και γω ξέρω) παπούτσια. Μαλλιά ουράνιο τόξο και κούνημα όπως τα καράβια όταν έχει 9 μποφόρ.
  "Κατάλαβες? Δεν θέλω κουβέντα. Θα πάμε με τα παιδιά γιατί το υποσχέθηκες. Μη τυχόν και αλλάξεις γνώμη γιατί... ξέχασε με μέτα.
-Έλα βρε μωρό μου, αφού σου είπα δεν γίνεται. Δεν με έχουν πληρώσει ακόμα.-
"Δε με νοιάζει ρε Άρη. Δανείσου. Μου το υποσχέθηκες."
-Καλά οκ. Εντάξει. Θα πάμε-
 Ντάξει Αρούλη... Αγορίνα μου, παλίκαρε μου, γίγαντά μου εσύ. Παράτα το άθλημα εραστάρα μου. Ασχολήσου με τίποτε άλλο. Όταν σε σέρνει από την μύτη η μισοριξιά που το παίζει και γκόμενα, τότε κάτι δεν πάει καλά Gosling μου. Μπορείς εναλλακτικά να ασχοληθείς με την μαγειρική ή το σιδέρωμα. Μεγαλύτερη επιτυχία θα έχεις.

Τι????? Ναι, ναι πείτε με και ακραίο, φαλλοκρατικό γουρούνι τώρα να δέσει το γλυκό. Η μήπως έχω κάπου λάθος? Σιχαίνομαι τις γυναίκες πoυ εκμεταλλεύονται το γεγονός ότι είναι... γυναίκες. 

Οκ, έχει φάση και ενδιαφέρον. Μέχρι ενός σημείου όμως. Να χαϊδεύονται, να νιαουρίζουν, να κάνουν γούτσου γούτσου, έτσι γιατί είναι και στην φύση των περισσοτέρων, αλλά από αυτό μέχρι την άλλη άκρη, εεε παραπάει. Ειδικά δε, όταν βλέπω παιδιά ή άντρες που γίνονται έρμαιο στα χέρια αδίστακτων γυναικών, μπροστά σε άλλους, πωωωωωω...
 Περίπτωση δεύτερη. Ζευγάρι μεσήλικων. Στο σούπερ μάρκετ αυτό. Όχι την ίδια μέρα με τους προηγούμενους. Άλλη. Παλαιότερα. Αυτή ντυμένη σοβαρά. Μελαχρινή. Κοντά στα 50. Ωραία γυναίκα.
 Αυτός γυαλί αλά Κομπρέτι, φουλ αξυρισιά, τρομακτικό μπυροκοίλι, σέρνει το καρότσι με τα ψώνια σα να μην υπάρχει αύριο. Τον κόβω βαρύμαγκα. Και είναι. Ξάφνου διαπιστώνω ότι έχει αφήσει νυχάκι στο μικρό δάχτυλο του χεριού. Για να καθαρίζει τα μυξόνια. Αν αυτό δεν είναι ένδειξη παλιού, αληθινού αρσενικού, τότε τι είναι? Δυο παιδιά (τα παιδιά τους δηλαδή), κρατάνε απο το χέρι την μαμά. Σταματάνε στον διάδρομο με τα σαμπουάν.

"Ψιτ να σου πω ρε, ποιο σαμπουάν παίρνουμε?", λέει ο άντρας στο θήλεο.
-Εεεε αυτό Κωστή μου. Αυτό το πράσινο.-
Δείχνει ποιό.
 "Να σου πω κάτι. Αν τύχει και έχω πάλι φαγούρα με αυτό να ξέρεις θα στο δώσω να το φας". Το ακούω και μένω άναυδος. Η συνέχεια είναι χειρότερη.
-Μα βρε Κώστα μου σου έχω πει ότι μπορεί να μην φταίει το σαμπουάν. Ίσως πρέπει να πας σε κάποιον γιατρό". Τι ήθελε και το πε η έρμη.
"Γαμώ την Παναχαϊκή σου, σου έχω πεί τόσες φορές να μην λές μαλακίες μπροστά στον κόσμο. Ηλίθια"
-Συγγνώμη Κωστή μου-
"Τράβα ψώνισε μόνη σου".  Ο τύπος παράτησε γυναίκα και παιδιά και έφυγε. Μετά βέβαια φεύγοντας τους ξαναείδα μαζί μέσα στο σούπερ μάρκετ. Αλλά δεν χρειαζότανε τίποτε άλλο για να καταλάβω. Υποταγή στον πασά.

  Που θέλω να καταλήξω όμως με αυτές τις δύο ιστορίες? Γυναίκες αποφασίστε επιτέλους. Και για να έχουμε και καλό ερώτημα, γιατί δεν ψάχνετε να βρείτε μιά ισορροπία στην συμπεριφορά σας? Γιατί πρέπει σώνει και ντε να είστε ή θύτες ή θύματα? Γιατί πρέπει να μπλέκετε με ηλίθιους ή ανίκανους?

 Πραγματικά είναι απορίας άξιο. Άλλες φορές θέλετε άντρες σαν τον Κοσμά Πρίνο (που πολύ πετυχημένα τον έπαιξε ο Βουτσάς), άπο την ταινία "Ο τελευταίος άντρας" και άλλες ξυπνάει μέσα σας η Ελενίτσα Κοκοβίκου με τον Αντωνάκη της, από την ταινία "Η δε γυνή να φοβήτε τον άντρα". Η οποία βέβαια στο τέλος επαναστάτησε η κακομοίρα λόγω του... γάμου. Σε λάθος χρόνο όμως. Και με λάθος τρόπο.
 Δεν ξέρω. Κάτι δεν πάει καλά με την πάρτη σας. Και όχι τίποτε άλλο δηλαδή, αλλά επιβεβαιώνετε στο ακέραιο τα πιστεύω μου στο θέμα σχέση-οικογένεια-γάμος. Ευτυχώς που είμαι εκπαιδευμένος καλά και δεν δαγκώνω τις λαμαρίνες. Ευτυχώς...