Θιασώτες των άκρων...

 Αυτό που ζούμε σε αυτή την χώρα, μου θυμίζει πολύ τα λόγια του Φρανκ Κάφκα από την "Δίκη": "Ο καθένας έχει το δικαίωμα να έχει τη δική του άποψη, αρκεί να συμφωνεί με τη δική μου."
 Μιά ζωή έτσι ήμασταν. Των άκρων.  Έχουμε καταργήσει την μέση εμείς. Οποιοσδήποτε διαφωνεί με την άποψη μας, γίνεται αυτομάτως εχθρός μας. Χωρίς λόγο. Χωρίς καν να μπούμε στην διαδικασία να αντιπαρατεθούμε με επιχειρήματα. Έλα μωρέ, σιγά μην ξέρει αυτός...
Αφορμή για αυτές μου τις σκέψεις, στάθηκε το μεγάλο θέμα που έχει ανοίξει για την αναγνώριση της ταυτότητας φύλου, με τις απόψεις για άλλη μιά φορά να διίστανται. 

Για να ξεκαθαρίσω την θέση μου, είμαι κάθετα αντίθετος  σε ένα κομμάτι αυτής της διαδικασίας. Δε μπορεί, δε νοείται να αναγνωρίζεται νομικά η ταυτότητα του φύλου ενός ανθρώπου από τα 15 του χρόνια. 

Με την ίδια λογική, εφόσον ένας 15χρονος μπορεί να επιλέγει συνειδητά κάτι τέτοιο, τότε αυτόματα, όπως πολύ σωστά διάβασα σε ορισμένα blogs και sites, θα μπορεί να ψηφίζει και να αποκτά δίπλωμα οδήγησης. Να καταναλώνει αλκοόλ στα μαγαζιά (νόμιμα, γιατί παράνομα γίνεται εδώ και χρόνια με τραγικά αποτελέσματα ορισμένες φορές) και γενικά να του επιτρέπονται μιά σειρά από πράγματα, που ώς τώρα ήταν απαγορευτικά λόγω της ηλικίας του. 

 Εφόσον του δίνεται αυτή η δυνατότητα και σημαίνει πως η κρίση του είναι σωστή για το θέμα της ταυτότητας του φύλου, γιατί να μην είναι και για τα άλλα? Κλείνω αυτό το κομμάτι, το οποίο όσο περίπλοκο και να φαίνεται, στο δικό μου το μυαλό είναι τελείως ξεκάθαρο.

Εκεί που πραγματικά θέλω να σταθώ είναι στις απόψεις. Σε αυτήν την ρημαδοχώρα, θέλουμε πάντα να προκαλούμε. Η πρόκληση, όταν συνδυάζεται με ουσία, λογική και  ευφυϊα δημιουργεί εκπληκτικές καταστάσεις.

 Όταν όμως πηγαίνει χέρι-χέρι με τα προσωπικά συμφέροντα, την πονηριά, την χυδαιότητα και την πνευματική οκνηρία, τότε γίνεται επικίνδυνο όπλο στα χέρια των λίγων που θέλουν μετά μανίας να γίνουνε πολλοί...
Από την μία υπάρχουν οι κοινότητες των gay, τραβεστί, διεμφυλικών ανθρώπων, ένα ποσοστό νέων, φυσικά οι κυβερνώντες αυτού του τόπου, οι... Αριστεροι, κάποιοι που θέλουν να φανούν ή είναι ανοιχτόμυαλοι και από την άλλη η Εκκλησία, οι κλασσικά συντηρητικές Ελληνικές οικογένειες, η... αντιπολίτευση, οι άσχετοι (οι οποίοι πάνε με τους αποδώ), η πλειοψηφία των επιστημόνων, η Χρυσή Αυγή κλπ. κλπ.

Δύο άκρα αντίθετα λοιπόν. Και στην μέση? Δυστυχώς οι συγκροτημένες απόψεις είναι λίγες. Αναλογικά δηλαδή με αυτούς που διαλέγουν πλευρά από τα άκρα, οι γνώμες και οι σοβαρές απόψεις που προσπαθούν να βρουν την ισσοροπία μέσα σε αυτό το χάος, είνα ελάχιστες.

Σε αυτό βέβαια ευθύνη έχουν και τα μέσα ενημέρωσης και οι πολιτικοί, αλλα κυρίως το μυαλό μας. Οι τρόποι μας. Ο εγωισμός μας. Αυτή η αιώνια κατάρα της δηθενιάς. Της φτήνιας και του ωχαδερφισμού. Η ανίατη ασθένεια της ελληνικής ξερολίασης.
 Σφαζόμαστε και ωρυόμαστε, αλληλοσυγκρουόμαστε και τασσόμαστε αντιμέτωποι, χωρίς, σχεδόν ποτέ, να ακουμπάμε την ουσία του εκάστοτε ζητήματος. Αυτό που με λυπεί περισσότερο όμως είναι πως πλέον έχουμε φτάσει στο σημείο να... παίζουμε με σύμβολα και ήθη, τα οποία μας χαρακτήριζαν θετικά στο πέρασμα των αιώνων, ως λαό.

 Στην λογική της ανάπτυξης, της ελευθερίας της έκφρασης (που τόσο έχουμε στερηθεί ως Έλληνες ανά τους αιώνες), στην λογική της παγκοσμιοποίησης και της αρρωστημένης ανάγκης μας να ανήκουμε κάπου, επειδή ανήκουν και οι άλλοι, στην... φάση του και καλά και του άμα λάχει ή του "ξέρεις ποιος είμαι εγώ ρε?", γκρεμίζουμε και παρασύρουμε οτιδήποτε έχει μείνει όρθιο και θυμίζει Ελλάδα.
 

Και είναι κρίμα. Γιατι έχουμε μεγαλύτερα προβλήματα, από το να σκίζουμε ο ένας τις σάρκες του άλλου και να τσακωνόμαστε για να αποδείξουμε τον ψευδή πατριωτισμό μας ή την δήθεν διαφορετικότητα μας.

 Στο τέλος της ημέρας, αργά η γρήγορα όλα έρχονται στην επιφάνεια.Τα πρόσωπα που φιγουράρουν ως επαναστάτες, θιασώτες της αόριστης οικουμενικότητας και σωτήρες του λαού, δεν είναι τίποτα περισσότερο  από υπέρμαχους των άκρων.

 Αυτό που τελικά μπορεί να προκύψει σε βάθος χρόνου, θα είναι ένα Έθνος χαμένο στις δικές του παθογένειες. Με την ταυτότητα του φύλου νομικά αναγνωρισμένη, αλλά με αυτήν της ανθρωπιάς, των ηθών και της αξιοπρέπειας, χωμένη κάπου βαθιά, στο χρονοντούλαπο της Ιστορίας...