Μισήστε το AIDS, όχι τους ανθρώπους...

 Η σελίδα http://www.hivaids.gr/i/pliroforisi/hivaids αναφέρει: "Ο ιός του AIDS είναι ένας ρετροϊός: έχει δηλαδή γενετικό υλικό το RNA, το οποίο με τη δράση ενός ενζύμου που λέγεται αντίστροφη μεταγραφάση μετατρέπεται σε DNA για να ενσωματωθεί στο γονιδίωμα του ανθρώπου.

 Το χαρακτηριστικό του ιού HIV είναι το πολύ υψηλό ποσοστό μετάλλαξής του, ο γρήγορος ρυθμός αναπαραγωγής του και το τεράστιο μέγεθος του πληθυσμού του."

 Το σύνδρομο της Επίκτητης Ανοσοανεπάρκειας λοιπόν. Μια ασθένεια που στις αρχές της δεκαετίας του 80΄ και κυρίως στα μέσα της, όταν και μπήκε στις ζωές μας, προκάλεσε φόβο και τρόμο σε όλη την Υφήλιο.

 Στους φτωχούς που νοσούσαν και πέθαιναν από μια απλή ίωση αλλά και σε πλούσιους, γνωστούς, ανθρώπους που έδειχναν άτρωτοι και λαμπεροί.

 O Anthony Perkins, o Rock Hudson, o χορογράφος Rudolph Nureyef, o μεγαλύτερος καλλιτέχνης της rock Freddie Mercury, o ηθοποιός από το "Εξπρές του Μεσονυχτίου"  Brad Davis, o δικός μας Billy Bo, ο σκηνοθέτης Αλέξης Μπίστικας, ο μπασκετμπολίστας Magic Jonshon, ο πορνοστάρ John Holmes  και πολύ πρόσφατα ο ηθοποιός Charlie Sheen, ήταν και είναι μερικά από τα μεγάλα ονόματα και θύματα του ιού. Κάποιοι κατάφεραν να ζήσουν καποιοι άλλοι όχι. Κάποιοι συνεχίζουν να παλεύουν...

 Το AIDS ξεκίνησε ως σπάνια μορφή καρκίνου, συνέχισε ως ασθένεια των ομοφυλοφίλων και καταλήγει ως μια μάστιγα που έχει τρόπο αντιμετώπισης... Ο κόσμος φοβάται αλλά μαθαίνει, παθαίνει αλλά πλέον προλαμβάνει. Όχι σε όλες τις κοινωνίες και σε όλες τις χώρες. Στην Αφρική τα ποσοστά του ιού είναι τεράστια. Η ενημέρωση ανεπαρκής και η πρόληψη μηδαμινή. 

 Στην Ευρώπη και τον υπόλοιπο κόσμο τα πράγματα ναι μεν είναι καλύτερα, αλλά η φύση και η πονηριά της ασθένειας την καθιστά προς το παρόν δύσκολα ιάσιμη. Φάρμακα έχουν βγει, θεραπείες υπάρχουν, αλλά το νερό θα μπει στο αυλάκι όταν σταματήσουμε να εθελοτυφλούμε... 
  Η μεγαλύτερη αρρώστεια από όλες είναι η ανθρώπινη κακία. Η μικροπρέπεια και ο φθόνος. Η φτήνια και ο εγωισμός. Όταν κάτι δεν μας ακουμπάει, δεν είναι δικο μας πρόβλημα αλλά των άλλων. Και όταν γίνεται πρόβλημα δικό μας, τότε πάλι οι άλλοι φταίνε...

 Πολλοί συνάνθρωποι μας άντεξαν την ασθένεια, αλλά πέθαναν μεταφορικά και κυριολεκτικά από την ασθένεια της ανθρώπινης απαξίωσης. Την περιφρόνηση και την σκληρότητα. Οι άνθρωποι που έχουν AIDS είναι σαν και μας. Δεν κολλάμε απο μιά αγκαλιά, δεν νοσούμε από μια καλή κουβέντα η ένα φιλικό χτύπημα στον ώμο. Δεν θα μας κάνει κακό μιά χειραψία, ούτε ένα φιλί στο μάγουλο... Αγάπη ρε παιδιά. Αγάπη για να διώξουμε τον φόβο. Για να τελειώσουμε μιά για πάντα το AIDS...

Υ.Γ. Καλό μήνα να έχουμε...