Βουτιά στο παρελθόν...

Σας έχει τύχει να μην έχετε ζήσει κάτι αλλά να το... έχετε ζήσει? Είχατε ποτέ την αίσθηση της γλυκιάς νοσταλγίας? Ξαφνικά τις προάλλες έξω από εκεί που δουλεύω ξεπρόβαλλε μια λατέρνα... 

Ναι, ναι λατέρνα. Σαν και αυτές που σπάνια συναντάμε πλέον  κυρίως στο κέντρο, στην περιοχή του Θησείου ή στο Μοναστηράκι... Μπροστά ο γκριζομάλλης λατερνατζής με την υπέροχη φωνή και πίσω του μιά κυρία με ντέφι ανάποδα γυρισμένο για μερικά ψιλά... Ο υπέροχος ήχος της λατέρνας πλημμύρισε την γειτονιά και ξαφνικά ήταν σα να βρέθηκα πίσω στην παλιά Αθήνα.

 Τόσο έντονη η αίσθηση λες και είχα ζήσει την εποχή εκείνη...  Στα σοκάκια της πόλης, στις αλάνες της... Στα πεζοδρόμια ο καστανάς με την φουφού του και ο λούστρος που γυάλιζε τα παπούτσια των περαστικών, που βιαστικά-βιαστικά έριχναν ένα πενηνταράκι και συνέχιζαν τον δρόμο τους. Οι κυρίες με τα ταγιέρ τους και τα μεγάλα φανταχτερά καπέλα τους έκαναν το καθημερινό κους κους τους και οι άντρες στα καφενεία διαβάζαν τα νέα στις εφημερίδες... 

Και εγώ εκεί. Έτρεχα ξυπόλητος πάιζοντας μπάλα και κρυφτό. Γέλουσα δυνατά και έπαιζα με τα παιδιά της μικρής μας γειτονιάς.  Προσεκτικά όμως, γιατί που και που περνούσε και το τραμ από εκεί. Και έπειτα, το βράδυ γύριζα σπίτι γεμάτος χώματα και με λερωμένα ρούχα. Κουρασμένος, αλλά ευτυχισμένος. Σαν ένα όνειρο όλα αυτά. Ένα όνειρο, από την οδό ονείρων του Μάνου Χατζιδάκι...

Κάθε κήπος έχει
μια φωλιά για τα πουλιά.
Κάθε δρόμος έχει
μια καρδιά για τα παιδιά.

Μα κυρά μου εσύ,
σαν τι να λες με την αυγή
και κοιτάς τ’ αστέρια
που όλο πέφτουν σαν βροχή.

Δώσ’ μου τα μαλλιά σου
να τα κάνω προσευχή,
για να ξαναρχίσω
το τραγούδι απ’ την αρχή.

Κάθε σπίτι κρύβει
λίγη αγάπη στη σιωπή.
Μα ένα αγόρι έχει
την αγάπη για ντροπή...