Στη λογική του "ένα μπουρδέλο είμαστε"...

 Το παρατηρώ όλο και πιο συχνά τελευταία. Είναι φαινόμενο των ημερών ή ιδίωμα συγκεκριμένων ανθρώπων? 

 Η θρασύτητα (με την κακή έννοια), η αισχρολογία, η ευκολία με την οποία άνθρωποι συμπεριφέροντα άσχημα και υποτιμητικά σε άλλους ανθρώπους στην καταρρέουσα ελληνική κοινωνία, είναι πλέον κάτι που μας αγγίζει όλους ανεξαιρέτως και ταυτόχρονα μας κάνει θύτες και θύματα στο παράλογη λογική του ο καθενας κάνει ότι θέλει, όποτε το θέλει, όπου θέλει...

 Είναι τροματικά επικίνδυνο αυτό που συμβαίνει γύρω μας. Το.. σύμπαν διαλύεται και επειδή διαλύεται, επειδή οι τράπεζες μας τα παίρνουν, επειδή όλοι είναι κλέφτες και απατεώνες, επειδή δεν υπάρχουν και δεν τηρούνται οι νόμοι, επειδή οι πολιτικοί μας κοροιδεύουν, επειδή δεν έχουμε λεφτά, μας φταίει ο... διπλανός μας. 

 Όπου και να γυρίσεις το κεφάλι σου, θα δεις ανθρώπους να τσακώνονται. Στην δουλειά σου, στην ουρά των τραπεζών και των δημοσίων υπηρεσιών, στα περίπτερα, στα φαρμακεία, στου δρόμούς καθως οδηγάνε και πάει λέγοντας. 

 Αυτό που πραγματικά μου κάνει αλγεινη εντύπωση είναι πως έχει χαθεί το μέτρο και ο σεβασμός. Ο κάθε ένας σου απευθύνεται λες και μιλάει στον κολλητό του, τον γιό του ή την κόρη του... Ο πληθυντικός έχει χαθεί κάπου στον δρόμο, η καλημέρα με δυσκολία βγαίνει από το στόμα μας, ενώ εκεί που γίνεται της κακομοίρας είναι εάν τολμήσεις και έχεις διαφορετική άποψη η γνώμη από τον συνομιλητή σου... Άλλα τους λες άλλα καταλαβαίνουν. Ουσιαστικά δε σε ακούνε και με το που τελειώσεις (σιγά μην σ΄αφήσουν), διαφωνούν αμέσως με ανεπίτρεπτο τρόπο.
 Τα μέσα μαζικής μεταφοράς (με τα οποία κινούμαι), είναι πηγή συνεχών τσακωμών και ορμητήριο κάφρων. Σε σπρώχνουν, σου μιλάνε άσχημα, βρίζουν και ωρύωνται στα τηλέφωνα καθώς μιλάνε με την γκόμενα η τον γκόμενο στις 9 το πρωί λες και είναι μόνοι στο σπίτι τους και με αυτό τον τρόπο η μέρα σου ξεκινάει...όμορφα! 
 

  Σήμερα το πρωί ήμουν μάρτυρας ενός απαράδεκτους γεγονότος. Λόγω μιάς απόπειρας αυτοκτονίας (άλλο σημείο των καιρών αυτό...) που έγινε σε ένα κοντινο σταθμό, ο κόσμος ήταν υπερβολικά πολύς. 

 Μπαίνει λοιπόν ένας τύπος και σπρωχνει μια κοπέλα λέγοντας της το εξής. "Άντε μάζεψε την τσάντα σου ρε πρωί πρωί". Η ίδια ατάραχη και με χαμηλωμένη την φωνή του απαντάει, "μα δεν μπορώ να την μετακινήσω αλλιώς" και ο τσάμπα μάγκας συνεχίζει λέγοντας "έλα τελείωνε"... Η κοπέλα απαντάει με ένα "καλά" και ο τύπος δείχνοντας την ανατροφή του, της κόβει τον αέρα λέγοντας "καλάμιααα". Εκεί, όσοι είμασταν κοντά, του... βάλαμε χέρι και άρχισε να τα μαζεύει. Η κοπέλα αποκαμωμένη και χωρίς διάθεση να ασχοληθεί με τον κάφρο είπε απλά μια λέξη που περικλείει όλο το ρεζουμέ της κατάστασης που επικρατεί στην ελληνική κοινωνία... "Λίγος σεβασμός δεν βλάπτει κύριε μου...".

 Αυτό ακριβώς. Δεν υπάρχει σεβασμός στις μέρες μας. Είμαστε όλοι συνένοχοι για αυτό. Για τον ωχαδερφισμό μας, για την απάθεια μας σε καθημερινά παρόμοια γεγονότα που συμβαίνουν μπροστά στα μάτια μας, για την χαλαρή διάθεση που έχουμε  απέναντι σε αυτούς που χαλάνε την μέρα μας επειδή έτσι... ξύπνησαν. 

 Τα φαινόμενα αυτά θα πολλαπλασιαστούν, εάν δεν τα αντιμετωπίσουμε όπως τους αρμόζει. Κανένας δεν έχει το δικαίωμα να κρίνει, να επικρίνει, να καφρίζει, να βωμολοχεί, όσο αγανακτισμένος και έξω από τα ρούχα του και να είναι. Αν όλοι λειτουργούμε με αυτή την λογική, τότε θα γίνουμε μια κοινωνία λιονταριών που στο τέλος θα κατασπαράζει ο ένας τον άλλο...

Υ.Γ. Καλό μας μήνα...