Απο το Πολυτεχνείο στο Παρίσι...

 Και ακούω. Και διαβάζω. Τσακώνονται στα μέσα κοινωνικής δικτύωσης, στις τηλεοράσεις, στον δρόμο, στις παρέες. Έχουν ειπωθεί και γραφτεί τα μύρια όσα αυτές τις μέρες. Οι μεν κατηγορούν τους δε και αντίστροφα. Ποιοί είναι με την Γαλλία και ποιοί με τους τζιχαντιστές? Ποιοί εθελοτυφλούν και ποιοί βλέπουν τα πράγματα όπως ειναι?

 Τα παιδιά της Συρίας καταλήγουν στην άβυσσο... Όχι τόσο της θάλασσας όσο της μνήμη μας. Η δήθεν (μακιγιαρισμένη) καλοσύνη έχει κοντά ποδάρια τελικά σε αυτή την χώρα. Πειράζει που πέθαναν εκατοντάδες αθώοι Γάλλοι την ώρα που αμέριμνα διασκέδαζαν αλλά δεν πειράζει που χάθηκαν αθώοι στον Λίβανο? Ο ξεριζωμός χιλιάδων ανθρώπων από την πατρίδα τους για λόγους αντιμαχίας Δυτικών και Ανατολικών έχει λιγότερη σημασία επίσης? Η επειδή αυτοί αφήνουν την τελευταία τους πνοή με...δόσεις δεν πιάνεται στο μέτρημα? 

Το τυφλό χτύπημα στην Γαλλία είναι μια υπενθύμιση για τον τρόπο που φερόμαστε ως άνθρωποι. Είναι τελείως άδικο να την πληρώνουν αθώοι. Δεν ξέρω όμως αν έχει μείνει κανείς απο εμάς που δεν...φταίει. Και πάλι όμως τα λάθη δεν πληρώνονται με αίμα. Είματε όλοι μάρτυρες του εκφυλισμού του ανθρώπινου είδους και της μετατροπής του σε κάτι άρρωστο... 

 Και έχουμε και τα δικά μας εδώ... Ηταν η όχι γενοκτονία των Ποντίων? Τι θα γίνει με τα κόκκινα δάνεια? Ενφια, κατασχέσεις, φόροι, ΦΠΑ... Και να και η 17η Νοέμβρη... Μια επέτειος 42 χρόνια μετά και τίποτα δεν φαίνεται να έχει αλλάξει ουσιαστικά. Οι περίφημοι φοιτητές (όχι όλοι εννοείται) του τότε, που πάλεψαν με τα τανκς, την αστυνομία και τον στρατό, μας κυβερνούν και έχουν μετατραπεί σε επικίνδυνους χαρτογιακάδες...Όλα τριγύρω αλλάζουν και ολα τα ίδια μένουν. Είμαστε πολέμιοι της ίδια μας της ύπαρξης. Ο εχθρος είναι εντος των τειχών. Εντός μας... Μετατρεπόμαστε αργά και βασανιστικά, πολύ θαρρώ όπως μας αρμόζει,  σε όντα απάνθρωπα και κτηνώδη... 

 Και αν τις προηγούμενες δεκαετίες ο Μάης του 68', η Αμερικάνικη νεολαία και η αντίσταση της τον πόλεμο του Βιετνάμ, ο Νοέμβρης του 73΄ και η πτώση του Τείχους, ήταν μια αχτίδα ελπίδας σε έναν κόσμο που κατέρρεε, σήμερα δεν έχει μείνει ούτε ίχνος από εκείνες τις πολύχρωμες μέρες... Ο προσχεδιασμένος φόβος πλανάται πάνω από τα κεφάλια μας και είμαστε πιόνια ενός συστήματος, που μας θέλει ρομποτικούς και αυτόματους...

 Και δεν καταλαβαίνουμε με τίποτα ρε γαμώτο. Με τίποτα. Και αν πιάνουμε τον εαυτό μας να γίνεται ολοένα και περισσότερο καχύποπτος με ότι συμβαίνει γύρω μας, τότε ας μην έχουμε καμία αμφιβολία πως τα λόγια του Γουίλιαμ Σαίξπηρ βρίσκουν την απόλυτη εφαρμογή τους. "Η καχυποψία στοιχειώνει τις ένοχες συνειδήσεις..." Τα ξαναλέμε.