Χαμένη πατρίδα...

Σε ψάχνω στα σχολεία δίχως χρώματα...
και στα παιδιά των δρόμων με τα πληγιασμένα πόδια
 Στα φοβισμένα πρόσωπα των γερόντων και στην ζωή μας που την μίσεψαν...

Σε αναζητώ στις ψυχές που λαθραίες τις λογίζουν,
και σε κείνα τα μάτια που ουρλιάζουν, εκλιπαροντας για μερικά ψίχουλα αγάπης...
Ιχνηλατώ το μυαλό μου να δω γιατί χάθηκες και μας άφησες μόνους, γυμνούς και ξυπόλητους στους δρόμους της φωτιάς...

Ανασκαλεύω το μέσα μου, να βρω εκείνα που με έκαναν να σε λατρέψω,
να θυμηθώ προσπαθώ, της μαγείας σου τα συστατικά...
Γη, άνθρωποι, αγάπη...

Αναζητώ με δάκρυα στα μάτια τα ξενιτεμένα πουλιά της νιότης μας
και εκείνους τους λίγους που μας έκαναν να μοιάζουμε πολλοί...

Ψάχνω στους βρώμικους δρόμους σου, την καθαρότητα της ψυχής μας
Και στα μανιασμένα σου κύματα, την γαλήνη που τόσο μας έλειψε...
Πατρίδα σου φωνάζω, μ'ακούς?

 Αυτή ήταν η συμμετοχή μου στο 9ο Συμπόσιο Ποίησης που διοργάνωσε η Αριστέα (http://princess-airis.blogspot.gr/).  Την ευχαριστώ και απο δω για την παρακίνηση κι την ευκαιρία που μου δίνει να εκφραστώ σε ένα διαφορετικό τρόπο γραψίματος από τον συνηθισμένο μου. Ευχαριστώ επίσης όσους διάβασαν, βαθμολόγησαν και ταυτίστηκαν με τα λόγια και το ύφος του κειμένου. 
 Το έγραψα μέσα σε 5 λεπτά. Και δεν το λέω για κανέναν άλλο λόγο, παρα μόνο, για να σας τονίσω τα συναισθήματα που μου δημιούργησε η λέξη Πατρίδα. Και κάτι τελευταίο.Η γη, ο τόπος μας, δε μπορεί να είναι φυλακή ψυχών, αλλά μονοπάτι που οδηγεί στο φως...

Υ.Γ. Αγαπάτε αλλήλους...