Η ανοχή δεν είναι αποδοχή...

 "Ο σιωπών συναινεί", λέει μια αρχαία ελληνική παροιμία. Εν μέρει ισχύει, υποδηλώνοντας πως εφόσον δεν αντιδράσεις σε κάτι που σε ενοχλεί ή σε κάτι που θεωρείς λάθος, τότε αυτόματα το αποδέχεσαι. 

  Δεν είναι ακριβως έτσι όμως. Το να ανεχόμαστε μια κατάσταση, έναν άνθρωπο ή μια συμπεριφορά, δεν σημαίνει απαραίτητα ότι είναι κάτι που μας βρίσκει σύμφωνους. Το αντίθετο, θα έλεγα πολλές φορές. Απλά, είναι τόσο περίεργη η ανθρώπινη φύση, που είναι πιο εύκολο να κάνουμε ένα αβέβαιο βήμα πίσω, παρά ένα αποφασιστικό βήμα μπροστά...

 Ιδιαίτερα στις σχέσεις που έχουν ερωτικό και συναισθηματικό υπόβαθρο, ακόμη και στις αντίστοιχες επαγγελματικές, είναι πιο εύκολο να υπομένουμε, να σιωπούμε, να ανεχόμαστε μια κατάσταση που υπό άλλες συνθήκες θα "τελειώναμε" εν τη γενέσει της.

  Το δύσκολο είναι να εκφράστουμε διαφωνόντας άμεσα και κοφτά, με σαφή τρόπο, εκφράζοντας ξεκάθαρα μας την αντίθεση μας.  Τις περισσότερες φορές μάλιστα, τα λόγια από τις πράξεις μας διαφέρουν τόσο πολύ, που είναι απίθανο να μην γίνει αυτό αντιληπτό από τους ανθρώπους που συνανστρεφόμαστε επαγγελματικά, φιλικά και σχετιζόμαστε σε αυναισθηματικό επίπεδο.

Γιατι, ναι μεν κάνουμε πίσω, αλλά η ενόχληση και η αποστροφή μας αργά η γρήγορα θα βγει στην επιφάνεια. Οι συνέπειες δε, όταν αυτό γίνεται μετά απο μεγάλο χρονικό διάστημα που συσσωρεύει μέσα μας αρνητικά συναισθήματα και σκέψεις, είναι σχεδόν πάντοτε καταστροφικές.

 Τι είναι αυτό λοιπόν που μας κάνει να υπομένουμε καρτερικά συμπεριφορές και καταστάσεις που πρακτικά μας ενοχλούν; Η απάντηση είναι απλή, αλλά δύσκολα την αποδεχόμαστε. Το συμφέρον.

 Πάντα οι άνθρωποι κάτι προσδοκούν απο τους συνανθρώπους τους. Έχοντας στο νου πως πρέπει συνεχώς να παίρνουμε χωρίς να δίνουμε, πως πρωτίστως μας ενδιαφέρει πως θα νιώσουμε καλύτερα εμείς και όχι οι άλλοι, λειτουργούμε πλέον σαν ρομπότ. Αυτόματα Μηχανικά. 

 Και είναι ιδιαιτέρως τρομακτικό αν το σκεφτείτε. Γιατί για να φτάνουμε στο σημείο να σκεφτόμαστε έτσι αυθόρμητα και χωρίς την, κοπιαστική όντως, αλλά λυτρωτική και σωτήρια διαδικασία της αυτοκριτικής, σημαίνει πως έχει ήδη εγκαθιδρυθεί εντός μας η ανίατη ψυχική ασθένεια που λέγεται εγωισμός.

Οκ δεν είναι κάτι καινούργιο. Ο εγωισμός ζει και βασιλεύει μέσα στους ανθρώπους. Από την ημέρα που υπήρξαμε. Η διαφορά είναι πως υπάρχει μια μεγάλη μερίδα συνανθρώπων μας που έχουν καταφέρει να βρουν ισορροπία στο δούναι και λαβείν. Δίνουν απλόχερα και λαμβάνουν απρόσκοπτα, με τον ίδιο ακριβώς τρόπο που προσφέρουν. 

 Επικεντρώνουν περισσότερο στο πως θα νιώσει ο διπλανός τους όμορφα, γνωρίζοντας πως τελικά δεν υπάρχει μεγαλύτερη ευτυχία από το να κάνεις ευτυχή έναν άνθρωπο. Να του προσφέρεις όραμα, ελπίδα, συμπαράσταση, αξιοπρέπεια, πάθος και αγάπη.

 Ξέρω, ξέρω τα εύκολα λόγια ουδείς εμίσησε, τις δύσκολες πράξεις όμως... Αυτό είναι το ζητούμενο. Οι πράξεις. Και για να το ξεκαθαρίσω, όταν χαλάει κάτι, εννοείται πως πρέπει με υπομονή και επιμονή, να προσπαθήσουμε να το φτιάξουμε. 

 Είναι άλλο θέμα αυτό όμως και άλλο το να συνεχίσουμε να επενδύουμε σε μια κατάσταση που έχει δημιουργηθεί και παγιωθεί με αρνητικά επαναλαμβανόμενα χαρακτηριστικά.

 Με ανθρώπους που κοιτάνε μόνο το συμφέρον τους, που δεν λογαριάζουν τον σύζυγο, τον συγγενή ή τον φίλο τους. Τον άνθρωπο τους. Ας ανοίξουμε τα μάτια μας. Ας αποφασίσουμε τι είναι καλύτερο για την ζωή μας. Ταυτόχρονα όμως σε συνδυασμό και με τις ζωές των άλλων. Τα ξαναλέμε.

 

ΥΓ. Προς Θεού, δεν δασκαλίζω και δεν διεκδικώ το βραβείο του μοναδικού κατόχου της αλήθειας. Ίσα ίσα. Ενδεχομένως να μην έχω και το δικαίωμα να το... παίζω αναλυτής. Αλλά το κάνω με απόλυτη ειλικρίνεια όταν νιώθω πως θέλω να το κάνω. Για μένα κυρίως.  Γράφω πρωτίστως για να κατανοήσω τα δικά μου λάθη. Αυτά και υγιαίνετε...