Δευτέρα 18 Οκτωβρίου 2021

Η ανοχή δεν είναι αποδοχή...

 "Ο σιωπών συναινεί", λέει μια αρχαία ελληνική παροιμία. Εν μέρει ισχύει, υποδηλώνοντας πως εφόσον δεν αντιδράσεις σε κάτι που σε ενοχλεί ή σε κάτι που θεωρείς λάθος, τότε αυτόματα το αποδέχεσαι. 

  Δεν είναι ακριβως έτσι όμως. Το να ανεχόμαστε μια κατάσταση, έναν άνθρωπο ή μια συμπεριφορά, δεν σημαίνει απαραίτητα ότι είναι κάτι που μας βρίσκει σύμφωνους. Το αντίθετο, θα έλεγα πολλές φορές. Απλά, είναι τόσο περίεργη η ανθρώπινη φύση, που είναι πιο εύκολο να κάνουμε ένα αβέβαιο βήμα πίσω, παρά ένα αποφασιστικό βήμα μπροστά...

 Ιδιαίτερα στις σχέσεις που έχουν ερωτικό και συναισθηματικό υπόβαθρο, ακόμη και στις αντίστοιχες επαγγελματικές, είναι πιο εύκολο να υπομένουμε, να σιωπούμε, να ανεχόμαστε μια κατάσταση που υπό άλλες συνθήκες θα "τελειώναμε" εν τη γενέσει της.

  Το δύσκολο είναι να εκφράστουμε διαφωνόντας άμεσα και κοφτά, με σαφή τρόπο, εκφράζοντας ξεκάθαρα μας την αντίθεση μας.  Τις περισσότερες φορές μάλιστα, τα λόγια από τις πράξεις μας διαφέρουν τόσο πολύ, που είναι απίθανο να μην γίνει αυτό αντιληπτό από τους ανθρώπους που συνανστρεφόμαστε επαγγελματικά, φιλικά και σχετιζόμαστε σε αυναισθηματικό επίπεδο.

Γιατι, ναι μεν κάνουμε πίσω, αλλά η ενόχληση και η αποστροφή μας αργά η γρήγορα θα βγει στην επιφάνεια. Οι συνέπειες δε, όταν αυτό γίνεται μετά απο μεγάλο χρονικό διάστημα που συσσωρεύει μέσα μας αρνητικά συναισθήματα και σκέψεις, είναι σχεδόν πάντοτε καταστροφικές.

 Τι είναι αυτό λοιπόν που μας κάνει να υπομένουμε καρτερικά συμπεριφορές και καταστάσεις που πρακτικά μας ενοχλούν; Η απάντηση είναι απλή, αλλά δύσκολα την αποδεχόμαστε. Το συμφέρον.

 Πάντα οι άνθρωποι κάτι προσδοκούν απο τους συνανθρώπους τους. Έχοντας στο νου πως πρέπει συνεχώς να παίρνουμε χωρίς να δίνουμε, πως πρωτίστως μας ενδιαφέρει πως θα νιώσουμε καλύτερα εμείς και όχι οι άλλοι, λειτουργούμε πλέον σαν ρομπότ. Αυτόματα Μηχανικά. 

 Και είναι ιδιαιτέρως τρομακτικό αν το σκεφτείτε. Γιατί για να φτάνουμε στο σημείο να σκεφτόμαστε έτσι αυθόρμητα και χωρίς την, κοπιαστική όντως, αλλά λυτρωτική και σωτήρια διαδικασία της αυτοκριτικής, σημαίνει πως έχει ήδη εγκαθιδρυθεί εντός μας η ανίατη ψυχική ασθένεια που λέγεται εγωισμός.

Οκ δεν είναι κάτι καινούργιο. Ο εγωισμός ζει και βασιλεύει μέσα στους ανθρώπους. Από την ημέρα που υπήρξαμε. Η διαφορά είναι πως υπάρχει μια μεγάλη μερίδα συνανθρώπων μας που έχουν καταφέρει να βρουν ισορροπία στο δούναι και λαβείν. Δίνουν απλόχερα και λαμβάνουν απρόσκοπτα, με τον ίδιο ακριβώς τρόπο που προσφέρουν. 

 Επικεντρώνουν περισσότερο στο πως θα νιώσει ο διπλανός τους όμορφα, γνωρίζοντας πως τελικά δεν υπάρχει μεγαλύτερη ευτυχία από το να κάνεις ευτυχή έναν άνθρωπο. Να του προσφέρεις όραμα, ελπίδα, συμπαράσταση, αξιοπρέπεια, πάθος και αγάπη.

 Ξέρω, ξέρω τα εύκολα λόγια ουδείς εμίσησε, τις δύσκολες πράξεις όμως... Αυτό είναι το ζητούμενο. Οι πράξεις. Και για να το ξεκαθαρίσω, όταν χαλάει κάτι, εννοείται πως πρέπει με υπομονή και επιμονή, να προσπαθήσουμε να το φτιάξουμε. 

 Είναι άλλο θέμα αυτό όμως και άλλο το να συνεχίσουμε να επενδύουμε σε μια κατάσταση που έχει δημιουργηθεί και παγιωθεί με αρνητικά επαναλαμβανόμενα χαρακτηριστικά.

 Με ανθρώπους που κοιτάνε μόνο το συμφέρον τους, που δεν λογαριάζουν τον σύζυγο, τον συγγενή ή τον φίλο τους. Τον άνθρωπο τους. Ας ανοίξουμε τα μάτια μας. Ας αποφασίσουμε τι είναι καλύτερο για την ζωή μας. Ταυτόχρονα όμως σε συνδυασμό και με τις ζωές των άλλων. Τα ξαναλέμε.

 

ΥΓ. Προς Θεού, δεν δασκαλίζω και δεν διεκδικώ το βραβείο του μοναδικού κατόχου της αλήθειας. Ίσα ίσα. Ενδεχομένως να μην έχω και το δικαίωμα να το... παίζω αναλυτής. Αλλά το κάνω με απόλυτη ειλικρίνεια όταν νιώθω πως θέλω να το κάνω. Για μένα κυρίως.  Γράφω πρωτίστως για να κατανοήσω τα δικά μου λάθη. Αυτά και υγιαίνετε...

6 σχόλια:

  1. Μετά κι απ' αυτό το υστερόγραφο, πώς να μην χειροκροτήσω τον ψαγμένο χαρακτήρα σου;
    Επίτρεψέ μου μόνο να συμπληρώσω πως όταν υπομένουμε καρτερικά περίεργες συμπεριφορές, πέρα απ' το συμφέρον, είναι συνήθως κι από φόβο.
    Καλή συνέχεια στον δύσβατο αλλά ουσιαστικό δρόμο της προσωπικής ενδοσκόπησης, Μάκη!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Καλησπέρα Μαρία μου. Καταρχήν σε ευχαριστώ για τα όμορφα λόγια σου.
      Δεύτερον, για να το ξεκαθαρίσω μιας και είδα πως και η απάντηση του Γιάννη παρακάτω το αναφέρει. Ο φόβος είναι όντως ο πρώτος και σημαντικότερος λόγος στις σχέσεις των ανθρώπων που ανέχονται άλλους ανθρώπους, που όμως έχει να κάνει με εκείνων των ειδών τις σχέσεις που έχουν (εμφανώς) κακοποιητικό υπόβαθρο.

      Εννοείται δηλαδή πως μια γυναίκα πχ που δέχεται λεκτική η σωματική κακοποίηση μονίμως από τον άντρα η το φίλο της, ΠΡΩΤΙΣΤΩΣ φοβάται και γι'αυτό ανέχεται.

      Το κείμενο μου, και ενδεχομένως να έπρεπε να το κάνω πιο σαφές, έχει να κάνει με τις σχέσεις που τα όρια των συμπεριφορών είναι δυσδιάκριτα και έχουν το χαρακτηριστικα αλληλεξάρτησης σε πολύ μεγάλο βαθμό και από τις δύο πλευρές. Αναφέρομαι κυρίως στο θέμα του εγωισμού και του συμφέροντος που προκύπτει από την εργασιακη-φιλικη-συναισθηματικη σχέση που έχουμε. Στον χειριστικό τρόπο με τον οποίο μας νουθετούν κάποιοι για ίδιον όφελος.

      Η περίπτωσης της ψυχικής και σωματικής κακοποίησης στις σχέσεις που έχουμε είναι πραγματικά κάτι άλλο, που σηκώνει πολύ πολύ μεγάλη κουβέντα.

      Σευχαριστω για το σχόλιο. Μου έδωσε την ευκαιρία να αναπτύξω περισσότερο την σκέψη μου.

      Διαγραφή
  2. Πολύ μεγάλο θέμα Μάκη! Από τα πιο σημαντικά στη συμπεριφορά μας. Αγαπητέ φίλε, χωρίς να αναιρέσω την προσέγγισή σου, θα πρόσθετα κάτι διαφορετικό. Κάτι που πιστεύω ακράδαντα ξεπερνά το αίτιο "συμφέρον" στην παθητική μας αποδοχή φθοροποιών καταστάσεων.
    Ποιο για μένα είναι κεφαλαιώδες αίτιο;
    Μα φυσικά ο ΦΟΒΟΣ! Ναι Μάκη, ο φόβος! Ένα συναίσθημα βίωμα που ακυρώνει κάθε αντίδραση και αντανακλαστικό του ανθρώπου.
    Υπάρχουν φάσεις αγαπητέ φίλε που, ο φόβος ακυρώνει κάθε σου αντίδραση. Που σε κάνει απόλυτο υποχείριο στη χειραγώγηση, ακόμα και στον πνευματικό ευνουχισμό.
    Ναι, στο λέει ένας άνθρωπος που το βίωσε αυτό απόλυτα και δεν μπόρεσε να οργανώσει την αντίδρασή του.
    Σε κάθε περίπτωση χαίρομαι που είσαι άνθρωπος με ευαισθησίες και που δίνεις χώρο στη σκέψη σου για τέτοια δύσβατα θέματα.'
    Καλησπέρα Μάκη μου.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Καλησπέρα Γιάννη μου! Σε ευχαριστώ για άλλη μια φορά για το πολύτιμο σχόλιο.

      Όπως απάντησα και πιο πάνω στην Μαρία, ξεκινώντας να γράφω άφησα τελείως εκτός από το κείμενο μου, το θέμα των σχέσεων που καταλήγουν σε μορφή κακοποίησης.
      Αυτό βέβαια είναι σχετικό μιας και ακόμα και στις σχέσεις που έχουν επαγγελματικό, φιλικό και ερωτικό χαρακτήρα, δεν είναι απαραίτητο για να εγκαθιδρυθεί ο φόβος σε αυτές, να προκύψει μόνο θέμα κακοποίησης. Γιατί και η κακοποίηση έχει πολλές μορφές. Άλλοτε σκληρές άλλοτε λιγότερο σκληρές, πολλές φορές και δύσκολο να τις αντιληφθεί κάποιος. Υπάρχει και περίπτωση να μην τίθεται θέμα κακοποίησης αλλά αλληλεξάρτησης σε τέτοιο βαθμό, που η μία πλευρά αυτομάτως να θεωρηθεί θύμα σε μια τέτοιους είδους σχέση.

      Ελπίζω να σε κάλυψε η παραπάνω απάντηση που έδωσα στην Μαρία. Ήθελα να τονίσω κυρίως το εγωιστικό κομμάτι των ανθρώπων. Το κομμάτι που σκέφτεται πονηρά με μακροπρόθεσμο στόχο, το κομμάτι εκείνο που, αν θες, για να το κάνω πιο σαφές, βρίσκεται στο στάδιο μιας κατάστασης που "φωνάζει" ότι θέλει αλλαγή πλεύσης και υπάρχουν οι δυνατότητες για να γίνει κάτι τέτοιο.

      Αααα και η αυτοκριτική φίλε. Φταίω; Έκανα λάθη; Μήπως βολεύομαι; Αυτό ακριβώς.

      Διαγραφή

Αναγνώστες

Page translation