Φλασιές... Χριστουγέννων

 Ώρες ώρες αναρωτιέμαι για την χρησιμοτητα των πραγμάτων. Την ουσία και τον λόγο για τον οποίο υπάρχουν. Ένα από αυτά τα "πράγματα", είναι και οι γιορτές των Χριστουγέννων. 

 Πέρα απο τον προφανή λόγο, που είναι η εμπορευματοποίηση της συγκεριμένης περιόδου για ιδίον όφελος από την κοινωνία των ανθρώπων, πέρα απο την γέννηση της έννοιας Χριστός (που εγώ θεωρώ ότι υπήρξε με σάρκα και οστά), υπάρχει κάτι ακόμα που, ακόμη και να συνέβη κατά λάθος, είναι αυτό θα ήθελα πάντα να χαρακτηρίζει αυτή την ευλογημένη περίοδο. 

 Η  δυνατότητα που μας δίνεται να γινόμαστε, έστω και για λίγο, παιδιά. Με όλα τα σημαντικά και όμορφα που περικλείει αυτή η λέξη.

 Σίγουρα δεν είναι για όλους τους ανθρώπους έτσι. Σίγουρα ένα μεγάλο ποσοστό των ανθρώπων σιχαίνεται τα Χριστούγεννα. Ο καθένας έχει τον λόγο του. Άλλος νιώθει μόνος, σε άλλον θυμίζει άσχημες καταστάσεις, σε κάποιον μπορεί να θυμίζει ότι πάντοτε τα περναγε φτωχικά, για κάποιους ανθρώπους που δεν έχουν τα βασικά αυτή η περιόδος είναι μαρτύριο αντί για χαρά.

 Απ' την άλλη όμως, είναι και μια ευκαιρία. Μια μοναδική ευκαιρία να γίνουμε παιδιά. Να αγαπήσουμε, να αγαπηθούμε, να συγχωρήσουμε και να μας συγχωρήσουν, να προσπαθήσουμε να βρούμε το νόημα της υπαρξής μας, που είναι η αλληλεγγύη, η δοτικότητα και η αγάπη. Η έννοια παιδί δεν σημαίνει απαραίτητα, μόνο όμορφες αναμνήσεις. Αλλά και συγκεκριμένη συμπεριφορά. Αθωότητα, ειλικρίνεια, νοιάξιμο, ικανοποίηση και με τα λίγα, ζωντάνια, απλή σκέψη και αγάπη. Πολλή και πολύ αγάπη.

 Ξέρω, ξέρω. Κάθε χρόνο τα ίδια. Και τι έγινε αν για λίγες μέρες αλλάξουμε ρότα και γίνουμε λίγο καλύτεροι; Και αν το κάνουμε εκ του πονηρού; Και σιγά που νοιαζόμαστε πραγματικά για τον διπλανό μας. 

 Για τα παιδιά, για την φτώχεια, την κακοποίηση συνανθρώπων μας, την κακοποίηση ζώων, τα απαραίτητα που λείπουν απο εκατομμύρια ανθρώπους;   

Που πλέον έχουμε γίνει μια κοινωνία τεράτων, που η αξία της ανθρώπινης ζωής έχει ευτελιστεί και εξευτελιστεί ταυτόχρονα; Που το συμφέρον και το χρήμα κυβερνάει τκς ζωές μας; Ξέρω, ξέρω.

 Επιτρέψτε μου να έχω ακόμα πίστη στον άνθρωπο όμως. Στην αξία του, στην ανάγκη του τελικά να αγαπήσει και να αγαπηθεί κάποια στιγμή. Στην προσπάθεια που κάνει να υπερνικήσει τα πάθη και τα λάθη του. Να γίνει, έστω και μια ιδέα, καλύτερος και πιο ανθρώπινος με τους γύρω του.

 Ναι, ακούγεται σαν όνειρο θερινής νύχτας. Ναι, ο κόσμος δείχνει να πηγαίνει από το κακό στο χειρότερο. Μα κάθε χρόνο τέτοια εποχή, έχουμε την ευκαιρία. Να νιώσουμε αυτό το μοναδικό συναίσθημα χαράς και αγαλλίασης με τον διπλανό μας. Με ένα χάδι, μια κουβέντα, ένα δώρο. Οχι απαραίτητα υλικό, αλλά κυρίως συναισθηματικό.

 Μου λείπουν τα παλιά Χριστούγεννα. Τότε που όλα ήταν πιο απλά. Τότε που το σπίτι μύριζε πίτες της γιαγιάς, τότε που χωρίς ίντερνετ βρισκόμασταν με φίλους και συγγενείς, με ένα απλό τηλεφώνημα, με μια επίσκεψη στο σπίτι. 

 Τότε που περίμενα, με μια μαγική αίσθηση μέσα μου, τον Άγιο Βασίλη να... σκάσει μύτη μετά τα μεσάνυχτα. Τότε που στολίζαμε την τάξη στο σχολείο. Που οι φούρνοι τα πρωινά μου... σπάγανε την μύτη με τις μυρωδίες τους. Τα καλούδια τους. Μελομακάρονα, κουρμπιέδες, τσουρέκια. Το Μινιόν, τα μαγαζιά στο κέντρο της πόλης, στολισμένα και φανταχτερά.

  Τότε που καθόμασταν στην τηλεόραση να παρακολουθήσουμε τα παιδικά και τις ταινίες που έιχαν ως θέμα την Γέννηση του Χριστού, τις γιορτές, την έλευση του νέου χρόνου.

Η την εποχή που ήμουν έφηβος. Και τότε που έπιασα για πρώτη φορά δουλειά.  Οι ατελείωτες ώρες δουλειάς στην περίοδο των γιορτών, με ένα μαγαζί όμως στολισμένο, με χαμόγελα συναδέλφων, με ένα μέλλον όμορφο να ανοίγεται μπροστά μου. 

 Με τον Στήβι Γουόντερ να μου τραγουδάει " i just want to say i love you" και το μυαλό μου να ταξιδεύει. Εκείνα τα πρώτα Χριστούγεννα όταν σπούδαζα. Τα πρώτα σκιρτήματα. Οι παρέες, τα γέλια.

 Οι εποχές αυτές έχουν μια αίσθηση γλυκόπικρης νοσταλγίας. Τα χρόνια περνάνε και οι άνθρωποι φεύγουν απο δίπλα μας. Αγαπημένα πρόσωπα, που έπαιξαν σημαίνοντα ρόλο στην ζωή μας. Φίλοι που χάθηκαν, συγγενείς, γνωστοί άγνωστοι, που λέγαμε απλά μια καλημέρα, ή που παίξαμε μαζί τους κρυφτό και κυνηγητό, που εργαστήκαμε παρέα, που γλεντήσαμε και κλάψαμε και γελάσαμε.

 Ναι, ακόμη και τότε υπήρχαν προβλήματα, αλλά η καρδιά μας ήταν πιο αγνή. Πιο υπομονετική, πιο ήρεμη.

Aυτές οι γιορτές μου λειπουν. Και μου λείπουν γιατί νιώθω πως δεν βρίσκω πια αυτή την ευκαιρία να γίνω καλύτερος άνθρωπος. Γιατί οι γύρω μου είναι κλειδωμένοι. Απόμακροι. Γιατί πολλές φορές γίνομαι έτσι και γω.

 Μπαίνουμε σε μια περίεργη στροφή ως ανθρωπότητα θεωρώ. Χρειάζεται πίστη και αλληλεγγύη. Χρειάζεται ανθρωπιά. Σε ότι ζούμε αυτό ειναι το αντίδοτο. Αγαπήστε λίγο παραπάνω τον διπλανό σας. Νοιαστείτε τον. Ακούστε τι έχει να σας πει. Βοηθήστε τον όπως μπορείτε.

 Πρέπει, οφείλουμε στον εαυτό μας να προσπαθήσουμε να δούμε ξανά την θετική πλευρά της ζωής. Μόνο έτσι θα μπορέσουμε να δούμε ξανά με αισιοδοξία το μέλλον, μα πιο πολύ, μόνο έτσι θα γίνουμε έστω και λίγο, καλύτεροι άνθρωποι. Ας αρπάξουμε την ευκαιρία...

 

 ΥΓ. Θα τα πούμε ξανά πριν τα Χριστούγεννα δικοί μου και δικές μου. Σας φιλώ.