"Άντε να πνιγείτε ρε". Και μεις το κάνουμε...

 Αυτή η χώρα, αυτό το κράτος συνεχώς μας εκπλήσσει. Αρνητικά. Δεν έχουν περάσει παρά μόνο λίγες μέρες, από ακόμα μιά μαύρη σελίδα που γράφτηκε στα κιτάπια αυτού του τόπου. 
 Δεκάδες συνάνθρωποι μας χάθηκαν στις λάσπες, καταπλακώθηκαν απο αυτοκίνητα και μπάζα, πνίγηκαν απο τη νεροποντή που έπληξε την χώρα, και κυρίως την... ξεχασμένη-μπαζωμένη Δυτική Αττική. Η φύση δεν παραβαίνει ποτέ τους δικούς της κανόνες, είχε πει κάποτε ο Πάμπλο Πικάσο. Οι άνθρωποι δυστυχώς το κάνουν σχεδόν πάντα...

 Στις πλάτες των ταλαιπωρημένων κατοίκων, που και αυτοί έχουν το μερίδιο ευθύνης που τους αναλογεί, μιάς και χτίσανε σπίτια πάνω σε ρέματα, παράνομα και εκτός σχεδίου, οι πολιτικοί μας ηγέτες, παίζουνε για ακόμη μιά φορά την... κολοκυθιά.  

 Φταίει ο ένας, όχι φταίει ο άλλος, η Νέα Δημοκρατία, το ΠΑΣΟΚ, ο Σύριζα, οι Δήμοι, οι Νομαρχίες και πάει λέγοντας. Τσακώνονται στα κανάλια, βρίζονται στην Βουλή, αερολογούν και (ψευτο) οδύρονται, κάνοντας όπως πάντοτε τους μετά Χριστον προφήτες. Aν είχαν λίγη τσίπα επάνω τους, θα έπρεπε να είχαν παραιτηθεί όλοι τους.
 Είναι ποτέ δυνατόν σε καιρό ειρήνης να έχουμε τόσα θύματα, τόσες καταστροφές από μιά, οντως, πολύ δυνατή νεροποντή;;; Η μήπως βρισκόμαστε σε ένα διαρκή πόλεμο και δεν το έχουμε συνειδητοποιήσει;

 Αυτό που διακρίνω καθημερινά τα τελευταία χρόνια είναι η αγανάκτηση του κόσμου. Αγανάκτηση η οποία όμως εξωτερικεύεται με λάθος τρόπο και στους λάθος ανθρώπους. Και για να μην γίνει καμία παρανόηση δεν εννοώ να... βαράμε πολιτικό όπου τον πετυχαίνουμε.

 Όχι, δεν είναι αυτή η λύση. Αλλά σίγουρα δεν είναι λύση να ξεσπάμε στους συνανθρώπους μας. Στην οικογένεια μας.  Στους φίλους μας. Στους ανθρώπους που μας εξυπηρετούν σε ταμεία, τράπεζες, εκεί που πίνουμε τον καφέ μας ή το ποτό μας. Στους περαστικούς που καταλάθος μας σκουντάνε ή σε αυτούς που παίρνουν την θέση μας στα μέσα μεταφοράς.

Όταν αυτοί που μας κυβερνάνε, και το κάνουν από την δική μας ψήφο εμπιστοσύνης, δε νοιάζονται για μάς, αυτό όμως δε σημαίνει ότι πρέπει να γίνουμε ίδιοι. Πρωτίστως για την καθημερινότητα μας. 

 Τέτοιες συμπεριφορές, περισσοτερο μας δυσκολεύουν, παρά μας δίνουν λύση. Γιατί, μην ψαρώνετε. Θα νιώσουμε κάποιοι εκείνη την στιγμή. Θα θεωρήσουμε μαγκιά το ότι καπελώσαμε ή την... είπαμε σε κάποιον. Μετά όμως; Μετά δυστυχώς τα προβλήματα μας θα είναι πάλι εκεί. Μπροστά μας. Να μας ταλαιπωρούν. Και θα έχουμε απομακρυνθεί από την ανθρώπινη ιδιότητα μας.

  Από ότι συμβαίνει σε αυτό τον τόπο τα τελευταία χρόνια των μνημονίων, ένα πράγμα με προβληματίζει. Η έλλειψη ανθρωπιάς. Δεν είναι κάτι που ανακάλυψα αυτό το διάστημα βέβαια. Προυπήρχε, υπάρχει και θα υπάρχει. 

 Αλλά αντί οι δυσκολίες να μας ενώνουν ως ανθρώπους, μας απομακρύνουν. Λειτουργούμε εγωιστικά, χαιρέκακα, σκληρά. Με φοβίζει η κτηνωδία που κρύβουμε μέσα μας.  Γιατί δεν μαθαίνουμε. Δεν θέλουμε να μάθουμε θα έλεγα. Μας λένε να πάμε να πνιγούμε. Και εμείς πλέον το κάνουμε στην κυριολεξία...

Υ.Γ. Μόναδική χαραμάδα ελπίδας σε αυτό το σκοτάδι που μας περιβάλλει, η συμπαράσταση και ο αλτρουϊσμος κάποιων συνανθρώπων μας, που προσφέρουν από το υστέρημα τους στους πληγέντες από την κακοκαιρία. Αλλά και η αυταπάρνηση που έδειξαν κάποιοι ριψοκίνδυνοι για να σώσουν ανθρώπους που κινδύνευαν. Ας ακολουθήσουμε το παράδειγμα τους...

* Στο τραγούδι της ημέρας, "Happiness is a warm gun", από τους Beatles και το White album, που κυκλοφόρησε σαν σήμερα το 1968...