Ο Εξώστης...

 Περπατούσε αργά και σταθερά προς την πόρτα, που ήταν γι'αυτόν το ταξίδι προς την ελευθερία. Τα βήματα του ήταν βαριά και ο σκοτεινός διάδρομος έμοιαζε ατελειώτος, σαν τις δύσκολες στιγμές που είχε περάσει...

 Φτάνοντας στον εξώστη, άνοιξε με μια αστραπιαία κίνηση το παράθυρο και το απαλό αεράκι είχε την αίσθηση του οξυγόνου, μια αίσθηση που του έκοψε την αναπνοή αλλά ταυτόχρονα του έδωσε λίγο παραπάνω ζωή... 

 Δε μπορούσε να ανοίξει τα μάτια του. Το φως τον τύφλωνε. Δε μπορούσε πια να σκεφτεί. Τις προηγούμενες μέρες μετρούσε τα λάθη του και ένιωσε πως αυτα, ένα προς ένα, ήταν καρφιά στη πονεμένη του καρδιά... Η ψυχή του... Αυτή ήταν άλλο θέμα. Έφτασε να θέλει να την πουλήσει στο διάβολο, αλλά ακόμα και αυτός θα έκλεινε τα μάτια μπροστά στην ασχήμια της...

 Από παιδί νόμιζε πως ηταν διαφορετικός. Με την καλή έννοια. Μεγαλώνοντας όμως κατάλαβε πως έκανε λάθος. Πέταξε άωρα από πάνω του τον... μανδύα της αθωότητας. 

Τα χρόνια, έλεγε, ήταν που τον έκαναν έτσι. Δύσκολα και παράξενα. Λες και τον πιέζανε να γίνει άλλος. Αυτός προσπάθησε, αλλά δε μπόρεσε να αντισταθεί στην γοητεία του απόλυτου τίποτα. Η γοητεία της ματαιοδοξίας κινούσε και κινεί τα νήματα σε όλο τον κόσμο. Έτσι και στη δική του ζωή.

 Μεγάλωσε με την εσωστρέφεια του να εξωτερικεύει συναισθήματα που πλήγωναν τους γύρω του. Κάποτε τον αγάπησε μια κοπέλα. Η συμπεριφορα του απέναντι της, ήταν το χαρακτηριστικότερο παράδειγμα για το αλλόκοτο της ψυχής του.

 Την αγαπούσε και την ποθούσε όσο τίποτα στον κόσμο, αλλά η εύθραυστη ψυχοσύνθεση του την έκανε να τον μισήσει. Έπειτα, έμεινε μόνος. Έτσι και αλλιώς μόνος ήταν σε όλη του την ζωή. Όχι τόσο θεωρητικά, αλλά επί της ουσίας. Ψυχικά και συναισθηματικά. 

 Τα τελευταία χρόνια της ζωής του δε, ξέμεινε και από φίλους. Λιγους και καλούς είχε, αλλά είπαμε. Το Εγώ του υποσκέλιζε οτιδήποτε πήγαινε να του δείξει τον δρόμο προς το φως.

 Τώρα που το σκέφτομαι καλύτερα όλη του η ζωή έμοιαζε με ατελείωτο διάδρομο που στο βάθος του υπήρχε ένας εξώστης και το φως του ήταν ο άφταστος προορισμός. Αυτή η αίσθηση, σκεφτόταν, ναι, ξεπερνάει την μαγεία του τίποτα!

 Και να τώρα, μπροστά στον απολογισμό της ζωής του τα κατάφερε. Και πως τους φάνηκαν όλα πιο εύκολα??? Πως έφτασε ο ατελείωτος διάδρομος στο τέλος του??? Ανεπαίσθητα μια εικόνα πέρασε από το μυαλό του.  Θυμήθηκε ένα βροχερό απόγευμα, όταν Εκείνη του είχε πει κάτι που τον είχε συγκλονίσει, αδυνατώντας όμως τότε να καταλάβει την ουσία του.

"Θα καταλάβεις την αξία της ζωής όταν αυτή θα μοιάζει άγνωστη για σένα. Όταν το σημείο μηδέν πλησιάζει ολοένα και περισσότερο κοντα σου, η ανάγκη για αλλαγή θα γίνει απόφαση που θα φέρει το φως μπροστά στα μάτια σου..."

 Μα ναι... Πόσο δίκιο είχε τελικά, σκέφτηκε. Με μιας άνοιξε τα μάτια του και ένιωσε το απέραντο του ουρανού να αγκαλιάζει την φοβισμένη του ψυχή. Επιτέλους κατάλαβε. Και ένιωσε... Το απόλυτο τίποτα χάθηκε και την θέση του πήρε ένα υπέροχο, κατάλευκο φως...

* Το κείμενο το εμπνεύστηκα από το  καταπληκτικό βιβλιο "Ο Εξώστης" του Νίκου Καχτίτση. Σας συνιστώ να το διαβάσετε!