Δευτέρα 21 Απριλίου 2014

Ο Εξώστης...

 Περπατούσε αργά και σταθερά προς την πόρτα, που ήταν γι'αυτόν το ταξίδι προς την ελευθερία. Τα βήματα του ήταν βαριά και ο σκοτεινός διάδρομος έμοιαζε ατελειώτος, σαν τις δύσκολες στιγμές που είχε περάσει...
 Φτάνοντας στον εξώστη, άνοιξε με μια αστραπιαία κίνηση το παράθυρο και το απαλό αεράκι είχε την αίσθηση του οξυγόνου, μια αίσθηση που του έκοψε την αναπνοή αλλά ταυτόχρονα του έδωσε λίγο παραπάνω ζωή... 
 Δε μπορούσε να ανοίξει τα μάτια του. Το φως τον τύφλωνε. Δε μπορούσε πια να σκεφτεί. Τις προηγούμενες μέρες μετρούσε τα λάθη του και ένιωσε πως αυτα, ένα προς ένα, ήταν καρφιά στη πονεμένη του καρδιά... Η ψυχή του... Αυτή ήταν άλλο θέμα. Έφτασε να θέλει να την πουλήσει στο διάβολο, αλλά ακόμα και αυτός θα έκλεινε τα μάτια μπροστά στην ασχήμια της...

 Από παιδί νόμιζε πως ηταν διαφορετικός. Με την καλή έννοια. Μεγαλώνοντας όμως κατάλαβε πως έκανε λάθος. Πέταξε άωρα από πάνω του τον... μανδύα της αθωότητας. 

Τα χρόνια, έλεγε, ήταν που τον έκαναν έτσι. Δύσκολα και παράξενα. Λες και τον πιέζανε να γίνει άλλος. Αυτός προσπάθησε, αλλά δε μπόρεσε να αντισταθεί στην γοητεία του απόλυτου τίποτα. Η γοητεία της ματαιοδοξίας κινούσε και κινεί τα νήματα σε όλο τον κόσμο. Έτσι και στη δική του ζωή.
 Μεγάλωσε με την εσωστρέφεια του να εξωτερικεύει συναισθήματα που πλήγωναν τους γύρω του. Κάποτε τον αγάπησε μια κοπέλα. Η συμπεριφορα του απέναντι της, ήταν το χαρακτηριστικότερο παράδειγμα για το αλλόκοτο της ψυχής του.

 Την αγαπούσε και την ποθούσε όσο τίποτα στον κόσμο, αλλά η εύθραυστη ψυχοσύνθεση του την έκανε να τον μισήσει. Έπειτα, έμεινε μόνος. Έτσι και αλλιώς μόνος ήταν σε όλη του την ζωή. Όχι τόσο θεωρητικά, αλλά επί της ουσίας. Ψυχικά και συναισθηματικά. 
 Τα τελευταία χρόνια της ζωής του δε, ξέμεινε και από φίλους. Λιγους και καλούς είχε, αλλά είπαμε. Το Εγώ του υποσκέλιζε οτιδήποτε πήγαινε να του δείξει τον δρόμο προς το φως.
 Τώρα που το σκέφτομαι καλύτερα όλη του η ζωή έμοιαζε με ατελείωτο διάδρομο που στο βάθος του υπήρχε ένας εξώστης και το φως του ήταν ο άφταστος προορισμός. Αυτή η αίσθηση, σκεφτόταν, ναι, ξεπερνάει την μαγεία του τίποτα!
 Και να τώρα, μπροστά στον απολογισμό της ζωής του τα κατάφερε. Και πως τους φάνηκαν όλα πιο εύκολα??? Πως έφτασε ο ατελείωτος διάδρομος στο τέλος του??? Ανεπαίσθητα μια εικόνα πέρασε από το μυαλό του.  Θυμήθηκε ένα βροχερό απόγευμα, όταν Εκείνη του είχε πει κάτι που τον είχε συγκλονίσει, αδυνατώντας όμως τότε να καταλάβει την ουσία του.

"Θα καταλάβεις την αξία της ζωής όταν αυτή θα μοιάζει άγνωστη για σένα. Όταν το σημείο μηδέν πλησιάζει ολοένα και περισσότερο κοντα σου, η ανάγκη για αλλαγή θα γίνει απόφαση που θα φέρει το φως μπροστά στα μάτια σου..."

 Μα ναι... Πόσο δίκιο είχε τελικά, σκέφτηκε. Με μιας άνοιξε τα μάτια του και ένιωσε το απέραντο του ουρανού να αγκαλιάζει την φοβισμένη του ψυχή. Επιτέλους κατάλαβε. Και ένιωσε... Το απόλυτο τίποτα χάθηκε και την θέση του πήρε ένα υπέροχο, κατάλευκο φως...



* Το κείμενο το εμπνεύστηκα από το  καταπληκτικό βιβλιο "Ο Εξώστης" του Νίκου Καχτίτση. Σας συνιστώ να το διαβάσετε!

8 σχόλια:

  1. Μακάρι τον απολογισμό της ζωής μας να τον κάνουμε πριν να είναι αργά...Καλύτερα να σκεφτόμαστε τι κάνουμε,ποιες είναι οι συνέπειες των πράξεών μας,μήπως κάτι πρέπει να αλλάξουμε για να γίνουμε καλύτεροι.
    Ίσως όλοι μας έχουμε και κάτι κοινό με τον ήρωα της ιστορίας σου!
    Ένα υπέροχο κείμενο!!Μπράβο Μάκη!!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Καλησπέρα Ανθή! Ετσι ακριβώς! Μακάρι να είχαμε την γνώση νωρίτερα! αν ήταν έτσι βέβαια δεν θα κάναμε ποτέ λάθη! Οπότε μακάρι τουλάχιστον να μαθαίναμε από αυτα! Σε ευχαριστώ! Φιλια!

      Διαγραφή
  2. Τα συγχαρητήρια μου στον ένα και μοναδικό συγγραφέα του κειμένου. Η γραφή σου με συνεπήρε. Και το θεέμα δεν είναι ότι γράφεις ωραία, αλλά ότι το γραπτό σου κρύβει αλήθειες. Και συμφωνώ με την Ανθή.. ίσως όλοι έχουμε κάτι κοινό με τον ήρωά σου..
    Και πάλι τα συγχαρητήριά μου! Κλαπ κλαπ (αυτό είναι και καλά χειροκρότημα)

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Χαχαχα! Τα χειροκροτήματα σου Γιώτα μου ακούστηκαν ως εδω! Σε ευχαριστώ ειλικρινά για το σχόλιο. Κυρίως επειδή βρήκες αλήθειες στο κείμενο μου! Γιατί πάντα γράφω με κύριο μέλημα να είναι ατόφιο αυτό που βγαίνει προς τα έξω. Σε φιλώ!

      Διαγραφή
  3. Χρονια πολλα! Χριστος Ανεστη! Και του χρονου με υγεια!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  4. "Όταν το σημείο μηδέν πλησιάζει ολοένα και περισσότερο κοντά σου, η ανάγκη για αλλαγή θα γίνει απόφαση που θα φέρει το φως μπροστά στα μάτια σου..." Μάκη έγραψες!!! :) πολύ ωραία ιστορία.. με συνεπήρε! έτσι είναι, πρέπει να φτάσεις στο μηδέν πολλές φορές για να συνειδητοποιήσεις ποιος πραγματικά είσαι, ποιοι είναι δίπλα σου, πως πρέπει να πορευτείς από δω και στο εξής, και αποκτάς ξαφνικά τόση δύναμη μέσα σου.. καλό βράδυ, τα φιλιά μου!!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Καλησπέρα Εύη! Ευχαριστώ πολύ! Συνήθως έτσι γίνεται! Όταν πια δεν έχεις τίποτα να ελπίζεις, όταν έχεις στερέψει και αδείασει εσωτερικά, τότε μπορεί να γίνει η αλλαγή εντός σου και να αναγεννηθείς! Σε φιλώ παιδί μου καλό βράδυ!

      Διαγραφή

Αναγνώστες

Page translation