ΜΙΝΙΟΝ: Οι θύμησες ξαναγυρίζουν...

  Το διάβασα σήμερα και αμέσως μια γλυκιά αλλά και συγχρόνως μελαγχολική διάθεση με κατέκλεισε... Το Μινιόν, το πολυκατάστημα με τους 6 ορόφους που αγαπήθηκε περισσότερο από τους Αθηναίους αλλά και ίσως όλους τους Έλληνες (οι περισσότεροι επαρχιώτες που επισκέπτονταν την Αθήνα περνούσαν μια βόλτα από εκεί...), πρόκειται σε διάστημα ενός χρόνου και αν όλα πάνε καλά να ξανανοίξει τις πόρτες του.
  Ο επιχειρηματικός όμιλος Folli Follie έχει ήδη εδώ και χρόνια καταστρώσει το πλάνο επαναλειτουργίας του θρυλικού πολυκαταστήματος και ήδη σε σύντομο χρονικό διάστημα πρόκειται να αρχίσουν οι εργασίες στο εγκαταλελειμμένο κτίριο, κάτι που σίγουρα θα παίξει ρόλο και στην οικονομική ανάπτυξη της αγοράς της πρωτεύουσας, δημιουργώντας παράλληλα και νέες θέσεις εργασίας.
  Το Μινιόν για τους περισσότερους Αθηναίους  άνω των 25 χρόνων δεν είναι απλά ένα πολυκατάστημα. Ειδικά για τους ανθρώπους που πλησιάζουν τα τριάντα και τους μεγαλύτερους είναι ένα μαγικό μέρος που ειδικά στις μέρες των Χριστουγέννων αποτελούσε μόνιμο προορισμός τους.  
                                          Και πως να ήταν αλλιώς άλλωστε?  Τέλη δεκαετίας 80’ αρχές δεκαετίας 90’. Σαν τώρα θυμάμαι την μητέρα μου και τον πατέρα μου να μας παίρνουν από το χέρι και να ξεκινάμε για το Μινιόν. Μόλις φτάναμε σε εκείνη την θρυλική γωνία της οδού Πατησίων και Δώρου η παιδική μας καρδιά χτυπούσε πιο δυνατά... Οι βιτρίνες ήταν στολισμένες με γιρλάντες, βαμβάκι, εκατοντάδες λαμπιόνια και μέσα σε αυτές δεκάδες παιχνίδια. Εκεί έβρισκες ότι λαχταρούσε η ψυχή σου... Η μυρωδιά από το μαλλί της γριάς στους γύρω πεζόδρομους, τα χριστουγεννιάτικα τραγούδια που ακούγονταν από τα μεγάφωνα του καταστήματος, οι φωνές των άλλων παιδιών, το θεόρατο, για τα παιδικά μας μάτια, κτίριο συνέθεταν μια παλέτα μαγείας που όμοια της συναντάς μόνο στα παραμύθια...
  Το πιο σημαντικό για μένα ενθυμούμενος εκείνα τα χρόνια είναι πως η αθωότητα δεν είχε χαθεί ακόμα... Οι άνθρωποι ήταν σαφώς σε καλύτερη οικονομική κατάσταση και ακόμη και να μην υπήρχαν χρήματα, τα παιδιά έφευγαν από εκεί «γεμάτα» ψυχικά και συναισθηματικά...
  Αυτό το κτίριο ήταν συνυφασμένο με τον αέρα αισιοδοξίας που έπνεε τότε και στη κοινωνία... Ο «μαγικός» 6ος όροφος που άνοιγε μόνο στις γιορτές ήταν μόνο για παιδιά ή όσους ένιωθαν έτσι... Κλόουν,  εκατοντάδες παιχνίδια, από τρενάκια, μέχρι στρατιωτάκια, αυτοκίνητα, κούκλες για τα κορίτσια, Άγιοι Βασίληδες... 
   Δεν πρόκειται ποτέ να ξεχάσω τον παππούλη που ήταν ντυμένος Άγιος Βασίλης και υποδεχότανε στην αγκαλιά του τα παιδιά βγάζοντας αναμνηστική φωτογραφία για εκείνο το έτος με την επιγραφή να κρέμεται στην τεράστια πολυθρόνα του... Θυμάμαι πως αρκετά παιδιά τον φοβόντουσαν όμως στα δικά μου μάτια έμοιαζε σαν πραγματικός Άγιος Βασίλης. Χέρι χέρι με τον αδερφό μου σεργιανίζαμε στα δαιδαλώδες και τεράστιο όροφο των παιδιών...   Και μετά κουρασμένοι από το παιχνίδι και με τσάντες γεμάτες παιχνίδια, πηγαίναμε να φάμε κάτι στον ακριβώς από κάτω όροφο αν θυμάμαι καλά... Τι όμορφες εποχές...
   Είναι μεγάλη και σημαντική ιστορία το Μινιόν.  Ξεκινώντας από το 1934  όταν ο Γιάννης Γεωργακάς ίδρυσε με έναν συνεταίρο το πρώτο περίπτερο με το όνομα Μινιόν έως και τις επόμενες δεκαετίες, που εξελίχθηκε σε  πολυκατάστημα με 120.000 είδη και 1000 άτομα προσωπικό, ακόμη και το 1980 που μια πυρκαγιά το κατέστρεψε ολοσχερώς και τέλος μέχρι το 1998 που έκλεισε οριστικά λόγω χρεοκοπίας, το πολυκατάστημα των Παιδιών όπως το λέω εγώ κρύβει ακόμη και σήμερα μέσα του κάτι μαγικό...
  Δεν θα μπορούσε να γίνει διαφορετικά άλλωστε, μιας και στους τοίχους του «κρύβονται» τα παιδικά μας όνειρα, το χαμόγελο, η αισιοδοξία,  η αθωότητα που χάθηκε κάπου στη πορεία...