14 άνθρωποι, ανάμεσα τους 6 παιδιά, πέφτουν νεκροί. Ήταν οργισμένοι εκείνοι οι καιροί. Όπως οι τωρινοί. Με ένα πολύ σημαντικό κοινό παρονομαστή που δεν πρόκεται να αλλάξει ποτέ. Το "δίκιο"του ισχυρού είναι πάνω από τις ανθρώπινες αξίες, και πρακτικά πάνω από την ίδια την ζωή...
Οι συνειρμοί με την κατάντια της σημερινής εποχής, μου ήρθαν ασυναίσθητα στο μυαλό, διαβάζοντας την ιστορία που ενέπνευσε τους U2, να γράψουν το περίφημο Sunday Bloody Sunday. Πόσες ακόμα "Ματωμένες Κυριακές" θα ζήσουμε ως ανθρωπότητα;
Είναι πραγματικά ώρες ώρες, απορίας άξιο, αν και είναι κάτι που συμβαίνει εδώ και αιώνες, να αποδεχόμαστε οκνηρά και αδιάφορα τα ωραιοποιημένα (η και μη) ψέματα των ανθρώπων που εμείς επιλέγουμε, για να ορίζουν τις ζωές μας. Είναι ξεκάθαρα κομμάτι της ανθρώπινης ψυχοσύνθεσης. Ο νόμος του ισχύρου πέφτει σαν σκοτεινό και γκρίζο πέπλο πάνω από τις ζωές μας. Μας νουθετεί, στην πιο ελαφριά έκδοση του και μας επιβάλλεται με ψυχολογική, λεκτική η και σωματική βία στην χειρότερη.
Θέλω να πω, πως η δύναμη που μας ασκεί κάποιος που εκμεταλλεύεται τις αδυναμίες, τα λάθη, την υπομονή και την καλή μας πρόθεση, είναι τέτοια, που στο τέλος, σε πάρα πολλές περιπτώσεις, ριζώνει μέσας μας, Λειτουργεί υποσυνείδητα και δημιουργεί κατάστάσεις συνδρόμου της Στοκχόλμης. Φανταστείτε το αυτό με μια μαζική και οργανωμένη προσπάθεια εναντίον των αδύναμων λαών. Σε μεγέθυνση δηλαδή.
Επανάσταση. Σαν και αυτή που έκανε ο βασανισμένος και ταλαιπωρημένος λαός της Βορείου Ιρλανδίας, σαν και αυτή που μπορούμε να κάνουμε και εμείς στην καθημερινή μας ζωή. Στην δουλειά. Στις προσωπικές μας σχέσεις. Ακόμα και απέναντι στον ίδιο μας τον εαυτό...
Ακόμα και απέναντι στον ίδιο μας τον εαυτό.
ΑπάντησηΔιαγραφήΜου έχουν λείψει και αυτά τα κείμενά σου.
Θυμήθηκα ξανά πόσο ωραία γράφεις και σε αυτό το είδος.
♡
Σε ευχαριστώ πολύ Κάθριν! Αλλά οκ σταματά τώρα κοκκινησα ήδη! Χαχα!
ΔιαγραφήΜικρές και σε τακτικά χρονικά διαστήματα, επαναστάσεις· ώστε να αποφεύγονται οι μεγάλες εξάρσεις που, συνήθως, οδηγούν σε "ματωμένες Κυριακές"...Εδώ είναι το ζητούμενο. Μπορούμε; Έχουμε τη δύναμη, τη λογική, την αντίληψη να ορίζουμε αυτοβούλως κει με ακρίβεια τον χρόνο που μπορεί να συμβεί αυτό; Ή, τελικά, είμαστε έρμαια της φύσης του "φύλλου στον άνεμο", που πάει αναλόγως τους καιρούς, τις συνήθειες, τα συμφέροντά του μέχρι να μην αντέχει την ύπαρξή του, μέχρι να πάψει να υπάρχει;
ΑπάντησηΔιαγραφήΧμμ...
Φιλί σου στέλνω...
Τα ερωτήματα και οι σκέψεις σου με κάλυψαν. Για άλλη μια φορά. Η ανθρώπινη δύναμη ενάντια στα καταπιεστικά καθεστώτα, είτε ψυχολογικής είτε λεκτικής, είτε σωματικής βίας, συνήθως είναι αποτελεσματική, όταν υπάρχει σύμπνοια, κοινός στόχος και μαζικότητα.
ΔιαγραφήΣπάνια ένας άνθρωπος μπορεί να τα βάλει με το κατεστημένο και να βγει νικητής. Η πρώτη περίπτωση εμπεριέχει μέσα τις παθογένειες αιώνων. Συμφέροντα, εγωισμούς. Η δεύτερη είναι πρακτικά δύσκολο να εφαρμοστεί γιατί η μονάδα σπάει πιο εύκολα...
Φιλιά Λία μου!
Έβαλες στη σωστή τους διάσταση τις λέξεις "καταπίεση" και "επανάσταση". Καθώς και το προσωπικό μας μερτικό και την ευθύνη που κουβαλάμε για να προχωρήσει λίγο η κοινωνία. Προς το καλύτερο ευελπιστώ...
ΑπάντησηΔιαγραφήΤα σέβη μου Μάκη!!!
Κάτι παρόμοιο απάντησα και πιο πάνω στην Λία, Μαρία μου. Μόνο που εσύ εδώ τονίζεις την σημαντικότητα της προσωπικής ευθύνης, κάτι που όμως είναι πολύ ουσιαστικό αλλά ταυτόχρονα και δύσκολο, μιας και η μεμονωμένη προσπάθεια ανθρώπων να αλλάξουν μια κατάσταση, οδηγεί σε αδιέξοδο. Βέβαια και εδώ αν αυτό γινότανε όπως πρέπει και ξεκινούσε από τον πυρήνα της οικογένειας, όλα θα ήταν καλύτερα...
ΔιαγραφήΤαράζει τα νερά και η σημερινή σου ανάρτηση Μάκη για να μην χρησιμοποιήσω έναν ακόμα πιο "βαρύ" όρο. Να πω δηλαδή συγκλονίζει.
ΑπάντησηΔιαγραφήΕίναι κρυστάλλινη η σκέψη σου και καθάριος ο λογισμός σου φίλε αγαπητέ πάνω στην θεώρηση των πραγμάτων που συμβαίνουν γύρω μας.
Το λες με λίγες λέξεις κλειδιά. "Ανταγωνισμός μεγάλων δυνάμεων"
Ακριβώς. Όταν συγκρούονται οι ελέφαντες την πληρώνουν τα μυρμήγκια.
Όπως οι σύγκρουση των ιμπεριαλιστικών δυνάμεων το 1914 έφερε τη σφαγή του Α' Π.Π. έτσι και τώρα, τα καπιταλιστικά κέντρα "ξύνονται" για τις αγορές, για τις σφαίρες επιρροής. Ποιος θα επικρατήσει. Αυτό ακριβώς έγινε και γίνεται ανάμεσα στον καπιταλισμό.
"Να σκοτώνονται οι λαοί, για τ' αφέντη το φαΐ" έλεγε ο τεράστιος Βάρναλης.
Εξακολουθεί όμως την ιστορία να την γράφει η κίνηση των λαών και εκείνη είναι που θα έχει την τελευταία λέξη, έτσι κι αλλιώς φίλε μου.
Η αναφορά σου στην "Ματωμένη Κυριακή" είναι συγκλονιστική.
Για μια ακόμα φορά μας κάνεις περήφανους για σένα Μάκη.
Καλό βράδυ.
Γιάννη σε ευχαριστώ για τα λόγια σου ακόμη μια φορά φίλε. Και η επισήμανση σου μέσω των στίχων του Βάρναλη, ήταν πραγματικά η ουσία του κειμένου μου. Πέτυχες διάνα!
ΔιαγραφήΣτην πραγματικότητα οι λαοί και οι μαζικές κινητοποιήσεις είναι αυτές που αλλάζουν το ρουν της ιστορίας. Και βέβαια, αν αυτό το δούμε στη πρωτόλεια μορφή του, πάντα η αλλαγή ξεκινάει από την οικογένεια, από τα ήθη, τον έναν που γίνονται δύο, τρεις και πάει λέγοντας. Με ένα κοινό όραμα.
Μακάρι να βρεθούμε μπροστά σε τέτοιες αλλαγές, γιατί φτάσαμε σε τέλμα.
Σιγά-σιγά το λιθαράκι Μάκη μου. Μια μορφή άμυνας διεκδικούμε. Δεν είμαστε μαξιμαλιστές. Να πιστέψει ο κόσμος σε αυτή τη μορφή αγώνα πάνω από όλα. Την καλησπέρα μου.
ΔιαγραφήΌσο η ανθρωπότητα δεν αλλάζει νοοτροπία, φοβάμαι πως θα έρθουν και άλλες Ματωμένες Κυριακές.
ΑπάντησηΔιαγραφήΘα σταθώ στον επίλογο σου.
Επειδή η ζωή είναι ωραία, αλλά είναι και μικρή, ας κάνουμε τις επαναστάσεις μας. Ας διεκδικήσουμε τις συνθήκες που μας αξίζουν.
Από την προσωπική και την επαγγελματική μας ζωή, μέχρι την κοινωνική μας ζωή, ως πολίτες της χώρας.
Μπράβο Μάκη και για την έμπνευση σου και για τις σκέψεις σου.
Και αυτές οι αναρτήσεις, μια μικρή επανάσταση είναι, γιατί αποτελούν τροφή για σκέψη.
Σε φιλώ. Καλή Κυριακή :)
Με συγκίνησε πολύ η τελευταία σου παράγραφος Μαρίνα. Σε ευχαριστώ πολύ για αυτή την οπτική που έδωσες σε ότι έγραψα.
ΔιαγραφήΌντως η ζωή είναι μικρή και γι'αυτό πρέπει να την ζούμε με αξιοπρέπεια και αγάπη. Όταν μας παίρνουν αυτά τα δύο μέρα με την μέρα, τότε είναι σημάδι πως είναι καιρός για αλλαγές.
Πολλά φιλιά!