Τζο Πέσι: Η Κόλαση του Δάντη...

 "Κάποιοι γεννιούνται μεγάλοι, κάποιοι πετυχαίνουν τη μεγαλοσύνη, και σε κάποιους η μεγαλοσύνη έρχεται ουρανοκατέβατη". 

 Τάδε έφη, Ουίλιαμ Σαίξπηρ. Στην περίπτωση αυτού του, γεννημένου στο Νιούαρκ του Νιου Τζέρσι, κοντοπίθαρου σίφουνα, ούτε το πρώτο ισχύει, μιας και μικρός το δέμας σωματικά, ούτε το τελευταίο, μιας και δούλεψε σκληρά για να γίνει αυτό που είναι και τιποτά δεν του χαρίστηκε. 

 Γάντι στην περίπτωση του, ταιριάζει το δεύτερο. Γιατί ο δαιμόνιος Τζο Πέσι, με τις ιταλικές καταβολές και το μοναδικό ταπεραμέντο, πέτυχε τελικά την μεγαλοσύνη. Με το δικό του αφοπλιστικό στυλ και το άδιαμφισβήτητο ταλέντο του.

 Ήρθε στην ζωή σαν αύριο, 9 Φεβρουαρίου του 1943 και έμελλε να γίνει ένας από τους κορυφαίους "δεύτερους" στην ιστορία του κινηματογράφου. Μόνο δεύτερος βέβαια δεν ήταν. Κυριαρχούσε στους ρόλους του.

 Έπαιζε πάντα τον παράφρονα κακό, τον στακάτο και έξυπνο απατεώνα, τον αδίστακτο γκάνγκστερ και υποστήριζε τους πρωταγωνιστές "κλέβοντας" πολλές φορές την λάμψη τους. Του άξιζε.

 Κέρδισε το Όσκαρ Β΄ανδρικού ρόλου για την ερμηνεία του στα ¨Καλά Παιδιά" του Μάρτιν Σκορτσέζε, σάρωσε με τις εμφανίσεις του στις ταινίες "Οργισμένο είδωλο", "Καζίνο", "Μόνος στο σπίτι", "Φονικό όπλο", συμμετείχε σε δεκάδες ακόμα που άφησε το στίγμα του και συνεργάστηκε με τους μεγαλύτερους ηθοποιούς της εποχής του.

 Ο Πέσι ακροβατούσε μεταξύ του κωμικού και του τραγικού, είχε έναν ιδιαίτερο χαρισματικό τρόπο να σε αφήνει άναυδο με το παίξιμο του, με το πως έμπαινε στο πετσί του ρόλου. Δημιουργούσε χαρακτήρες που αντιπροσώπευαν ολόκληρες γενιές. 

 Η χαρακτηριστική στριγγή φωνή του, βοηθούσε στα παραπάνω. Είχε όλο το πακέτο και ήταν τόσο έξυπνος που το εκμεταλλεύτηκε στο έπακρο. Ακόμα και τώρα στα 78 του χρόνια, διακρίνει κανείς αυτή την σπίθα στα μάτια του. 

 Για μένα, είναι ένας απο τους αγαπημένους μου ηθοποιούς. Λατρεύω να τον βλέπω να παίζει, τόσο αβίαστα και φυσικά. Η φιγούρα του, με αυτό το σαρδόνιο χαμόγελο που λες και βγήκε από την "Κόλαση" του Δάντη, έχει μείνει ανεξίτηλη στους απανταχού φίλους του σινεμά.

 Τα λόγια των συναδέλφων του, ο σεβασμός προς το πρόσωπό του, οι πάντα ενδιαφέρουσες συνεντεύξεις του, οι προσεκτικές επιλογές του στην επαγγελματική του ζωή, συνθέτουν το παζλ της επιτυχίας. Πάνω απ΄όλα όμως, αυτός ο συνδυασμός του κωμικού με το τραγικό που απέπνεε, ήταν που έκανε την διαφορά.

 Δεν ξέρω γιατί, αλλά πάντα όταν τον βλέπω σε παλιές ταινίες, μου έρχονται στο μυαλό τα λόγια του Τσάρλι Τσάπλιν: "Η ζωή είναι τραγωδία σε κοντινό πλάνο, αλλά κωμωδία σε μακρινό πλάνο..." Αυτό ήταν το ρεζουμέ της πορείας στην υποκριτική τέχνη για τον τεράστιο Τζο Πέσι.  Υπέροχα αντιφατικό. Απ' το παράδεισο στην κόλαση και από το γέλιο στο κλάμα...

 

ΥΓ. Σας αφήνω με την την παρακάτω σκηνή, από τα "Καλά Παιδιά". Καλό μήνα!

Tommy DeVito: "You mean, let me understand this cause, ya know maybe it's me, I'm a little fucked up maybe, but I'm funny how, I mean funny like I'm a clown, I amuse you? I make you laugh, I'm here to fuckin' amuse you? What do you mean funny, funny how? How am I funny?"