Τάσος Λειβαδίτης: "Ο άνθρωπος με το ταμπούρλο..."

Πρόσωπα με κράνη
πρόσωπα από στάχτη
πρόσωπα δίχως ουρανό
πρόσωπα δίχως πρόσωπο
χτυπάνε τις αρβύλες τους
να μην ακούνε την καρδιά τους
σφίγγονται στη ζωστήρα τους
για να μη σωριαστούν
τους λένε για πατρίδα
μα δε φτάνει να ζεσταθούνε
τους δώσαν έν ΄αυτόματο
για να φοβούνται να πεθάνουν.

"Απόψε λέμε να σου γράψουμε, μάνα

μήπως ακούσουμε τη βροχή

να περπατάει με τα λειωμένα σου τσόκαρα

μήπως δούμε το χαμόγελό σου

να κρέμεται σαν παγούρι πάνω απ’ τη δίψα μας.

Μας ταΐζουν σάπιες πατάτες: μην ανησυχείς

μας βρίζουν και μας χτυπάνε: να μας αγαπάς

ίσως να μη γυρίσουμε –εσύ ν’ ανάψεις τη λάμπα, μάνα,

θάρθουν άλλοι..."

 

 

 "Πόσοι άνθρωποι απόψε σέρνονται στο σκοτάδι
μεταφέρουν πυρομαχικά ανατινάζουν τις γέφυρες
βάζουν μεγάλες φωτιές
προδίνουν
πόσοι άνθρωποι απόψε αυτήν την ώρα
πεθαίνουν μες στη νύχτα σιωπηλά
ζωή ζωή
σ’ ακούμε να σε ποδοπατάνε μες στη νύχτα
σ’ ακούμε μέσα στο σκοτάδι να φωνάζεις βοήθεια
α, ζωή, στη μια γωνιά σε ντουφεκίζουν
και στην άλλη σηκώνεσαι ξανά και τραγουδάς
μ’ ακόμα πιο δυνατή τη φωνή σου…"

 

 

"Γέρασε η μάνα σου σφουγγαρίζοντας τις σκάλες των
υπουργείων
το βράδυ σταματάει στη γωνιά
κι αγοράζει λίγα κάρβουνα απ' το καρότσι του πατέρα μου
κοιτάζονται μια στιγμή και χαμογελάνε
την ώρα που εσύ γεμίζεις τ' όπλο σου
κ' ετοιμάζεσαι να με σκοτώσεις.
Βασίλεψαν τα πρωινά σου μάτια πίσω από ένα κράνος
άλλαξες τα παιδικά σου χέρια μ' ένα σκληρό ντουφέκι
πεινάμε κ' οι δυο για ένα χαμόγελο
και μια μπουκιά ήσυχο ύπνο..."

 

 

 

"Αν γυρίσω δε θάχουμε λάμπα, δε θάχουμε που

ν' ακουμπήσουμε τ' όνειρό μας.

Θα καθόμαστε αμίλητοι.

Κι όταν θα θέλω να σε κοιτάξω

σαν ένα σύννεφο θα σκεπάζει τα μάτια μου

η τρύπια αρβύλα του συντρόφου που αρνήθηκα.

Να μ' αγαπάς.

Κι όταν κάποτε ξαναγυρίσω

βαστώντας σαν ένα μεγάλο μπόγο την καρδιά μου

θα καθήσουμε στα φαγωμένα σκαλοπάτια.

Δεν σ' αρέσουν πια τα ροζιασμένα μου χέρια - θα πω.

Θα χαμογελάσεις και θα σφίξεις τα χέρια μου.

Εν’ άστρο θα κουδουνίσει στο βρεγμένο ουρανό.

Μπορεί

και να κλάψω..."

 

 

 

* Αποσπάσματα απο το αντιπολεμικό βιβλίο του Τάσου Λειβαδίτη "Ο άνθρωπος με το ταμπούρλο (1956).

 

 

 ΥΓ. Δεν ήθελα να γράψω για αυτήν την θηριωδία που εξελίσσεται στην Ουκρανία. Έχω βαρεθεί να διαβάζω τα αυτονόητα για τον παραλογισμό που ζούμε αυτές τις μέρες. Δεν ξέρω αν έχει ουσία να γράφεις κάτι όταν σκοτώνονται άνθρωποι.  Είναι σίγουρο ότι αυτός ο κόσμος δεν θα αλλάξει ποτέ. Είναι σίγουρο ότι ο νόμος του ισχύρου κάνει αυτή την Γη να γυρίζει τελικά. Ειδάλλως θα έπρεπε να έχει σταματήσει απο μόνη της να τυραννιέται και να μας τυραννάει. 

 

 Δε νομίζω ότι μπορεί να σταματήσει πλέον ο κατήφορος της ανθρωπότητας. Δεν περίμενα αυτό το μακελειό για να το συμπεράνω. Πάντα λέμε η ελπίδα, η αγάπη, η ανθρωπιά το ένα, το άλλο. Και πάντα καταλήγουμε στα ίδια σκατά. Για ένα καλό, μύρια κακά. Προφανώς όλα γίνονται για έναν ανεξήγητο λόγο. Γι'αυτό είμαστε ακόμα εδώ. Δείτε το και ως αιώνια τιμωρία. Για ένα πλάσμα, τον άνθρωπο, που για όμορφα ξεκίνησε και κατέληξε να κατασπαράζει τις ίδιες του τις σάρκες...

ΥΓ2. Τα σοφά λόγια ενός τεράστιου ποιητή που έζησε την εσχατιά της ανθρώπινης φύσης, τον πόλεμο, είναι πιο επίκαιρα απο ποτέ...

Πρόσωπα με κράνη
πρόσωπα από στάχτη
πρόσωπα δίχως ουρανό
πρόσωπα δίχως πρόσωπο
χτυπάνε τις αρβύλες τους
να μην ακούνε την καρδιά τους
σφίγγονται στη ζωστήρα τους
για να μη σωριαστούν
τους λένε για πατρίδα
μα δε φτάνει να ζεσταθούνε
τους δώσαν έν ΄αυτόματο
για να φοβούνται να πεθάνουν.

Πρόσωπα με κράνη
πρόσωπα από στάχτη
πρόσωπα δίχως ουρανό
πρόσωπα δίχως πρόσωπο
χτυπάνε τις αρβύλες τους
να μην ακούνε την καρδιά τους
σφίγγονται στη ζωστήρα τους
για να μη σωριαστούν
τους λένε για πατρίδα
μα δε φτάνει να ζεσταθούνε
τους δώσαν έν ΄αυτόματο
για να φοβούνται να πεθάνουν.