Εκείνη...

Ήξερε απο παιδί να αγαπά. 

Με όλο της το είναι.

Αγαπήθηκε μετρημένα. 

Μα πως γίνεται η αγάπη για εκείνη να έχει όρια;

 

Γελούσε πολύ.

Είχε εκείνο το γέλιο αλλοτινων εποχών

Της χαμογέλασαν ψεύτικα.

Μας πως μπορεί το χαμόγελο για εκείνη να είναι φτιαχτό;

Αγκάλιαζε τρυφερά.

Σαν το μωρό που έχει ανάγκη την μητρική ζεστασιά

Την άγγιξαν με δυσπιστία

Πως γίνεται να μην βλέπουν την αλήθεια της;

 

Ξεχείλιζε απο πάθος.

Σαν τα πελώρια κύματα που πέφτουν με δύναμη στα βράχια

Την πλησίασαν αδιάφορα

Πως είναι δυνατόν να μην νιώθουν την αύρα της;

 

Εκείνη όμως αντέχει. Κλαίει. Ονειρεύεται.

Εύθραυστη αλλα και δυναμική.

 Μαγική και γήινη ταυτόχρονα. 

 Εκείνη. Μόνο εκείνη.

Για το τώρα, το πριν, το μετά και το πάντα...

 Ξέρω ξέρω. Πολύ ποιητικά τα λέω τελευταία. Έτσι μου βγήκε. Ελπίζω να σας άρεσε. Το κείμενο γράφτηκε για τις γυναίκες που παίζουν ρόλο σημαίνοντα και καταλυτικό στην ζωή μας. Για αυτές που δεν έχουμε καταλάβει ακόμα την αξία τους. Για εκείνες, που τελικά δίνουν νόημα στις μέρες μας....

 

ΥΓ. Καλό μήνα!