Ένας φτωχός και μόνος... αγελαδοαγόρης

Το πιάσατε το υπονοούμενο έτσι? Ποιο υπονοούμενο δηλαδή το λέω ξεκάθαρα... Επειδή τίτλους δεν κλέβω (λέμε τώρα...) και επειδή δεν θέλω να παρεξηγηθεί ο Λουκιανός αν με διαβάσει (λέμε τώρα...) το cowboy έγινε αγελαδοαγόρης. Το πιασάρικο τραγουδάκι του Λουκιανού Κηλαηδόνη με ενέπνευσε... Άρα όπου αγελαδοαγόρης βάλτε την αφεντιά μου. Ναι έτσι νιώθω. Και όχι επειδή έχω άλογο... Ούτε επειδή φοράω μυτερές μπότες όπως ο Τζον Γουέϊν...
Εκείνο που πραγματικά με κάνει να νιώθω έτσι είναι οι γυναίκες... Ναι, ναι πάλι για δαύτες θα γράψω... Πας να αγιάσεις και δε σ’αφήνουνε... Οι τόποι των... εγκλημάτων τους πολλοί... Τώρα τελευταία το κατάστημα κινητής τηλεφωνίας που εργάζομαι... Παράδειγμα πρώτο. Μπαίνει που λέτε συνάμενη-κουνάμενη  η μανταμίτσα και σέρνει και το... ζώο της από πίσω... Το σκυλί της ντε... Μισοοο δεν ολοκλήρωσα, αμέσως να πέσετε να με φάτε με την σκέψη σας οι υπέρμαχοι της φιλοζωίας... Πρόβλημα με τα σκυλιά δεν έχω... Ίσα ίσα τα λατρεύω... Αλλά που πας κυρά μου με ολόκληρο Μολοσσό μέσα στο κατάστημα? Έτσι και του τη... βαρέσει δε θα αφήσει bluetooth για bluetooth  στη θέση του...  Παράδειγμα δεύτερο. Φερέλπιδα νεαρά γυνή... Ενδιαφέρεται να κάνει νέο συμβόλαιο για τον κινητό της και την ενημερώνω για τα δικαιολογητικά... «Ταυτότητα, Αφμ και έναν λογαριασμό Δέκο στο όνομα σας ή στο όνομα κάποιου με συγγένεια πρώτου βαθμού...». Πριν τελειώσω με διακόπτει και μου λέει... «Ο λογαριασμός της ΔΕΗΣ κάνει έτσι δεν είναι? Αν σας φέρω του αγοριού μου κάνει?» Οκ. Εδώ η επιστήμη σηκώνει τα χέρια ψηλά... Πως είναι δυνατόν να κατάλαβε το Δέκο και στο καπάκι να λέει «της ΔΕΗΣ» και να θεωρεί συγγενή πρώτου βαθμού το... αγόρι της ρε παιδιά? Έλεοοοοος... Παράδειγμα τρίτο. Άλλη νεαρά. Όμορφη, λυγερόκορμη μη σας πω πως την χαρακτηρίζω και απαστράπτουσα... Μπαίνει μέσα την καλησπερίζω και μου λέει... «Μια ματιά στα κινητά θα ρίξω ευχαριστώ...», προχωράει και καθώς γυρίζει την πλάτη της, κοιτάζει κανα πεντάλεπτο τα κινητά και την πλησιάζει ένας κύριος που λογικά μου έκανε για πατέρας της...  Θα θελα... Ο καλοντυμένος κύριος με πλησιάζει και μου λέει... «Μάγκα, πως την βλέπεις την μικρή? Με 50 ευρώ μπορεί να καλύψει όλες τις επιθυμίες σου...» Εεεεεεε? Τι είπε ο άνθρωπος... «Ευχαριστώ δεν ενδιαφέρομαι» του είπα ασυναίσθητα και μηχανικά και πριν προλάβω να καταλάβω τι έγινε το... διαφορετικό ζευγαράκι εξαφανίστηκε...
Και ύστερα μου λέτε υπομονή και υπάρχουν διαφορετικές γυναίκες εκεί έξω μπλα μπλα μπλα... Οκ. Συμφωνώ. Και? Πρακτικά τι γίνεται λέω...  Παντρευόμαστε επειδή πρέπει και όχι επειδή το θέλουμε. Κάνουμε σχέσεις επειδή πρέπει και όχι επειδή θέλουμε να μας αγαπάνε πραγματικά...  Με συγχωρείτε κυρίες-δεσποινίδες μου, αλλά σαν ρυθμιστές των ζωών μας (των αντρών βεβαίως βεβαίως...) θα έπρεπε να είστε αλλιώς... Εγώ πάντως νιώθω σαν... αγελαδοαγόρης και όταν μου τυχαίνουν περιπτώσεις όπως οι παραπάνω μου έρχεται στο μυαλό υπέροχο τραγουδάκι του αγαπημένου μου Λουκιανού... «Όλοι μου οι φίλοι
παντρευτήκανε, γίνανε ρεζίλι γι'αυτό κρυφτήκανε, πιάσαν' μια δουλίτσα κι όλοι τους κρατούν κλειδιά, απόκτησαν κοιλίτσα κι από'να-δυο παιδιά...
Κι όλα τα κορίτσια που'χα γκόμενες, τώρα είν'όλο βίτσια και πίνουν μόνο νες... Κι αν δεν κάνω λάθος έχουν όλες Ι.Χ., θέλουνε και σκάφος και πάνε κι εξοχή... Τώρα σαν τους βλέπω δεν τους χαιρετώ, ούτε και γουστάρω εγώ να παντρευτώ... Κι άμα μου τη δίνει κάτι τέτοια δειλινά, παίρνω τ'άλογό μου και φεύγω στα βουνά...

Πάμε Ντόλλυ...»

Χαμένος στο διάστημα...

  Απόψε είμαι στα... κάτω μου. Δεν είναι δα και τόσο ασυνήθιστο, μιας και αλλάζει πολύ εύκολα η διάθεση μου, αλλά  η αποψινή νύχτα είναι κάπως παράξενη. Ίσως να  έχει τύχει και σε σας. Νιώθω απροσδιόριστα. Λυπημένος, στεναχωρημένος, προβληματισμένος, σκέφτομαι πράγματα και καταστάσεις που βιώνω άμεσα αλλά και που πρόκειται να έρθουν και η κατάληξη είναι κυρίως η αβεβαιότητα...
 Το συναίσθημα αυτό πάντοτε με τρέλαινε. Αβεβαιότητα. Τα τελευταία δέκα χρόνια την ζω όλο και πιο έντονα και τώρα που  δυσκολεύουν και οικονομικά τα πράγματα για όλους μας, είμαστε αβέβαιοι, αδύναμοι μπροστά σε αυτά που έρχονται. Οι δυνατοί θα επιβιώσουν... Οι υπόλοιποι, θα δείξει... Όταν τα πράγματα πηγαίνουν καλά, αρκετές φορές είναι η αλήθεια, σκέφτομαι πως κάτι άσχημο θα ακολουθήσει. Σίγουρα ακούγεται πεσιμιστικό, αλλά η πραγματικότητα λέει πως δεν είναι και λίγες οι φορές που αυτή η σκέψη παίρνει σάρκα και οστά και επιβεβαιώνομαι...
 Το άλλο που παρατηρώ όταν νιώθω όπως απόψε, είναι πως ενώ έχω (έτσι πιστεύω δε σημαίνει πως ισχύει κιόλας...) συγκροτημένο σκεπτικό στα περισσότερα πράγματα και έχω τον έλεγχο του εαυτού, σε κάτι τέτοιες στιγμές νιώθω... εκτεθειμένος, ευάλωτος. Για όσους από εσάς έχετε τη ζωή σας όσο μπορείτε σε τάξη ή ακόμη και σε συγκροτημένη αταξία (sic), η αίσθηση να νιώθετε χαμένοι στο διάστημα, εκτός τόπου και χρόνου είναι ενοχλητική! 
  Πως λύνεται αυτό όμως? Λύνεται ή είναι απλά παιχνίδι του μυαλού μας? Η κοινή λογική λέει πως σε τέτοιες καταστάσεις χρειάζεται καθαρή σκέψη, ξεκούραση και προπαντός όχι βιασύνες στις όποιες αποφάσεις μας. Τουλάχιστον έτσι το έχω καταλάβει από μένα. Είμαστε νευριασμένοι με κάτι? Έχουμε απογοητευτεί από την ζωή μας, τις ατυχίες που μας βρίσκουν, την δύσκολη καθημερινότητα? Υπομονή και επιμονή. Δε χρειάζεται να μας παίρνει από κάτω. Όλα στο παιχνίδι είναι. Εμείς θα πρέπει να καθορίζουμε τι θα μας επηρεάζει και τι όχι.
 Προσωπικά αυτό θα προσπαθήσω να κάνω από δω και πέρα. Θα σταματήσω να είμαι χαμένος στο διάστημα, σε άλλον πλανήτη. Δεν το αντέχω εγώ... Φαντάζεστε οι άλλοι???

Επαναστάτες χωρίς... παιδεία

Ο τίτλος, που είναι παράφραση από την ταινία με πρωταγωνιστή τον θρυλικό Τζέημς Ντιν, ταιριάζει «γάντι» στην περίσταση. Μέρες δόξας και εθνικής υπερηφάνειας αυτές που διανύουμε βλέπετε... Μόνο που η εθνική μας επέτειος «κρύβει» μηνύματα σημαντικότερα από τις παρελάσεις με τα ψηλοτάκουνα και τα μίνι φορέματα...
 Αν υπήρχε η δυνατότητα να ρωτήσουμε όχι όλους, αλλά τους μισούς κατοίκους αυτής της χώρας, για το νόημα της εθνικής μας εορτής, οι περισσότεροι από αυτούς θα απαντούσαν γενικόλογα, επιφανειακά και κυρίως συγχυσμένα... Τι θέλω να πω?
Σε τούτη την χώρα είναι εμφανής η έλλειψη παιδείας. Και για να μην κατηγορηθώ για παντογνωσία, και γω στο ίδιο καζάνι «βράζω». Πέρα από την συνηθισμένη τάση  να τα ισοπεδώνουμε όλα, δεν έχουμε (όχι όλοι αλλά ένα μεγάλο ποσοστό) υπομονή, εγκράτεια, επιμονή, πλάνο, αρχές, ανθρωπιά, γνώση, αλληλεγγύη και επί του πρακτέου, ανοιχτό μυαλό. Το άθροισμα των παραπάνω εγώ το ονομάζω Παιδεία. Απ΄την άλλη, είμαστε τόσο αυτάρεσκοι και υπέρ-φιλόδοξοι που ακόμη και την ιστορία μας την... θυσιάζουμε στο βωμό του κέρδους και της «φτήνιας», αγνοώντας πως αυτή εκδικείται όσους δεν μαθαίνουν από τα λάθη τους...
 Τι και αν η χώρα βρίσκεται σε δυσχερή θέση? Τι και αν οι προβλέψεις είναι δυσοίωνες? Τι και αν οι άνθρωποι ψάχνουν για ένα ξεροκόμματο στα σκουπίδια, οι ηλικιωμένοι δεν έχουν να πάρουν ούτε τα φάρμακά τους, η φτώχεια... χτυπάει την πόρτα μας, τα όνειρά μας καταστρέφονται?  Εμείς ασχολούμαστε με το «Dancing with the stars», με τα στημένο πρωτάθλημα ποδοσφαίρου, με  το νέο αμόρε της Κοκκίνου και άμα λάχει στις 25 Μαρτίου κοτσάρουμε και μια σημαία  στο μπαλκόνι μας για να τονίσουμε την άκρατη εθνικοφροσύνη μας «κουκουλώνοντας» με αυτόν τον τρόπο την έλλειψη παιδείας που μας διακρίνει... Λαός χωρίς γνώση είναι φτερό στον άνεμο...
 Δε λέω ότι ευθυνόμαστε μόνο εμείς. Προς Θεού... Αλλά βολευτήκαμε στην καθημερινότητα μας, κατάπιαμε αμάσητα όσα μας σέρβιραν οι πολιτικάντηδες μας, μπήκαμε από το... παράθυρο στο Δημόσιο, «λαδώσαμε’ κόσμο και κοσμάκη για μια άδεια ανέγερσης του σπιτιού που τόσο λαχταρούσαμε να κάνουμε, γίναμε «γλείφτες»  του αφεντικού μας για να μια καλύτερη θέση στην εργασία μαςκαι τώρα νομίζω πως είναι αργά... Με τα παχιά λόγια, τον ωχαδερφισμό, την ανευθυνότητα και την ανοργανωσιά που μας διακρίνουν ως λαό τα πράγματα θα γίνουν χειρότερα... Το βλέπω στο δρόμο καθημερινά. Βλέπω ανθρώπους έτοιμους να αρπαχτούν με την πρώτη ευκαιρία, ανθρώπους απογοητευμένους  με την τροπή που έχει πάρει η ζωή τους, ανθρώπους αδύναμους πια να αλλάξουν τις ζωές τους... Το... λάβαρο της επανάστασης δύσκολα θα υψωθεί...

Λογοτεχνικό Σάββατο... «Ίσως»

Ίσως τελικά να μην είμαι αυτός που θα θελα να είμαι... Ίσως αυτό που είμαι, είναι τόσο δύσκολο για τους άλλους, που ίσως τους δημιουργώ σκέψεις μπερδεμένες, αδιέξοδες...
Ίσως θα μπορούσα να είμαι λιγότερο σκληρός, λιγότερο ωμός, ίσως λέω και πάλι, ίσως είμαι έτσι, γιατί... έτσι νιώθω καλύτερα απέναντι στους άλλους... Ίσως η καρδιά θέλει αλλά η λογική δεν επιτρέπει... Ίσως η λογική υπερτερεί μα η ψυχή παραμονεύει...
Ίσως μια λέξη σημαίνει πολλά, ίσως και τίποτα... Ίσως αυτό που νιώθω δεν πρέπει να ειπωθεί, γιατί ίσως οι λέξεις δεν μετράνε πια μα μόνο οι πράξεις... Ίσως βρίσκομαι σε έναν λαβύρινθο, που ίσως τελικά με οδηγήσει εκεί που θέλω... Ίσως αυτό το ταξίδι να έχει καλό τέλος... Κουράστηκα με τα επιφανειακά...
Ίσως, τώρα που το σκέφτομαι, αυτό να είναι το πρόβλημα... Πως όσο και να προσπαθώ, ίσως αυτό δεν φτάνει...
Ίσως η λύση να είναι άλλη... Η μοναξιά η ριμάδα... Αυτή, ίσως και να με καταλαβαίνει, να νιώθει πως ίσως τελικά σωστά δεν είμαι αυτό που «πρέπει» να είμαι... Ίσως οι αλήθειες μου είναι δύσκολες, όπως ίσως τέτοιες θα είναι και οι δικές σας...
Ίσως αναλογίζομαι πως όλα αυτά ίσως να είναι αλήθεια, ίσως και ψέμα...
Ίσως δίνουμε πολλά εκεί που δεν πρέπει και λίγα εκεί που οφείλουμε πραγματικά να δώσουμε...  Ίσως τελικά να συμπεριφερόμαστε έτσι γιατί δεν είμαστε θεοί...  Ίσως όλα τα παραπάνω μας ρίχνουν την ψυχολογία, αλλά ίσως να είναι καλύτερα έτσι για να μην πάρουν τα μυαλά μας αέρα...  Ίσως τελικά να είμαστε έτοιμοι να πάρουμε το ρίσκο ίσως και όχι... Άλλωστε ποιος μπορεί να ξέρει, εκτός ίσως από τον ίδιο μας τον εαυτό...

Προσωποφατσολογίες

  Τι ασυνάρτητος τίτλος είναι αυτός ρε παιδί μου??? Παιχνίδι είναι στη μέση... Η καλή μου «Κόμισσα της Κέρκυρας» η Ρεγγίνα (http://anemondixtia.blogspot.com/) με κάλεσε και εγώ σε κάτι τέτοια δε λέω όχι... Το παιχνίδι πάει ως εξής: Οχτώ bloggers παίρνουν σάρκα και οστά, τους δίνω «πρόσωπο» και τίτλο... Αναμένω απαντήσεις για το αν συμφωνούν ή όχι με τα γραφόμενα μου και μετά κάνουν το ίδιο με τη σειρά τους σε άλλους οχτώ bloggers της επιλογής τους. Τόσο απλό, τόσο συναρπαστικό. Να με συγχωρείτε του λόγου μου αν πέσω έξω αλλά έτσι είναι το παιχνίδι. Η μάλλον να το πω κανονικά, παιγνίδι... Φύγαμε...

1) Βιβή (Άρωμα Γυναίκας-http://spirtokoyto.blogspot.com/)
2) Αντάρτισσα (http://adiaforia.pblogs.gr/)
3) Pink Dreamer (http://apinkdreamer.blogspot.com/_
4) Ιωάννα (http://ioannakal.blogspot.com/)
5) Valentina (Στον δικό μου υπέροχο κόσμο-http://kaneoneira.blogspot.com/_
6) Σάββας (Εκφράσου ελεύθερα-http://savvast.blogspot.com/)
7) Roadartist (http://roadartist.blogspot.com/2011/03/blog-post_16.html)
8)  Athens Girl (http://denxeroun.blogspot.com/2011/03/blog-post_16.html)

Βιβή,, η ιδιοφυϊα της γεύσης (και όχι μόνο...).

Αντάρτισσα, η ανένταχτη ματιά...

Ιωάννα,  η σκεπτική Σταχτοπούτα...

                                                                                                          

 Pink Dreamer, η παραμυθένια απόδραση...    

Σάββας, η διαφορά της σκέψης...

Valentina, με την καρδιά  ενός μικρού κοριτσίου..

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

.

                    

Roadartist, ταξιδιάρα ψυχη...

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

Athens Girl, η δυναμική φοιτήτρια...

                                                                                                                  

                                           

Ευαγόρας Παλληκαρίδης: O μικρός αγωνιστής

 «Θ΄ακολουθήσω με θάρρος τη μοίρα μου. Ίσως αυτό να ναι το τελευταίο μου γράμμα. Μα πάλι δεν πειράζει. Δεν λυπάμαι για τίποτα. Ας χάσω το κάθε τι. Μια φορά κανείς πεθαίνει. Θα βαδίσω χαρούμενος στην τελευταία μου κατοικία. Τι σήμερα, τι αύριο; Όλοι πεθαίνουν μια μέρα. Είναι καλό πράγμα να πεθαίνει κανείς για την Ελλάδα. Ώρα 7:30. Η πιο όμορφη μέρα της ζωής μου. Η πιο όμορφη ώρα. Μη ρωτάτε γιατί...»  Αυτά ήταν τα τελευταία λόγια του Ελληνοκύπριου Ευαγόρα Παλληκαρίδη  στις 14 Μαρτίου 1957, λίγο προτού απαγχονιστεί από Άγγλους στρατιωτικούς...
 Ο Ευαγόρας Παλληκαρίδης γεννήθηκε γεννήθηκε στην Τσάδα της Πάφου, στις 28 Φεβρουαρίου 1938 και ήταν το τέταρτο παιδί της οικογένειας του Μιλτιάδη.  Τα παιδικά του χρόνια ήταν καλά και  ήταν εξαιρετικός μαθητής μιας και πέρασε τις 6 τάξεις του Δημοτικού σχολείου με άριστα. Την 1η Απριλίου 1956, ο Ευαγόρας πρωταγωνιστεί σε διάφορες διαδηλώσεις κατά των Άγγλων. Συγκεκριμένα, στις 2 Ιουνίου θα γινόταν η στέψη της βασίλισσας Ελισάβετ και όλες τις αποικίες προετοιμάζονταν για το μεγάλο γεγονός. Στην Πάφο στο «Ιακώβιο Γυμναστήριο» αναρτάται η αγγλική σημαία, γεγονός που εξοργίζει τους μαθητές...  Παραμονή της στέψης, οι μαθητές της Πάφου και οι φοιτητές του Λιασιδίου Κολεγίου οργάνωσαν διαδήλωση με αίτημα να υποσταλεί η αγγλική σημαία και να εκκενωθεί το γήπεδό τους από στρατιώτες και αστυνομικούς. Ο 15χρονος τότε Ευαγόρας αναρριχάται στον ιστό, κατεβάζει και σκίζει την αγγλική σημαία... Το γεγονός αυτό έδωσε το έναυσμα για επέκταση των διαδηλώσεων, αλλά ήταν και η αρχή του τέλους για το νέο αυτό παλικάρι...
  Έπειτα από την συγκεκριμένη μέρα που οι συγκρούσεις ήταν σφοδρές ακόμη και με Τούρκους κατοίκους της Μεγαλονήσου, ο Ευαγόρας συνελήφθη αλλά λόγω του νεαρού της ηλικίας του αφέθηκε ελεύθερος. Το νερό είχε μπει στο αυλάκι όπως έλεγε ο ίδιος. Στην ηλικία των 17 ετών ο Ευαγόρας εντάσσεται στην Εθνική Οργάνωση Κυπρίων Αγωνιστών.
 Στις 17 Νοεμβρίου 1955 οι μαθητές του Γυμνασίου συγκεντρώνονται και προετοίμάζουν μια διαδήλωση από τις γνωστές που οργάνωνε η ΑΝΕ (Άλκιμος Νεολαία ΕΟΚΑ) ως αντιπερισπασμό. Οι στρατιώτες έχουν διαταγή να πυροβολήσουν αδιάκριτα τους διαδηλωτές. Ο Ευαγόρας συλλαμβάνεται και οδηγείται στο δικαστήριο με την κατηγορία ότι συμμετείχε παράνομα σε οχλαγωγίες. Και η δίκη αναβάλλεται για τις 6 Δεκεμβρίου.
  Στις 5 του Δεκέμβρη, μια μέρα πριν την δίκη μπαίνει κρυφά στο σχολείο και αφήνει στην έδρα ένα σημείωμα... «Παλιοί συμμαθηταί, Αυτή την ώρα κάποιος λείπει ανάμεσά σας, κάποιος που φεύγει αναζητώντας λίγο ελεύθερο αέρα, κάποιος που μπορεί να μη τον ξαναδείτε παρά μόνο νεκρό. Μην κλάψετε στον τάφο του, Δεν κάνει να τον κλαίτε. Λίγα λουλούδια του Μαγιού σκορπάτε του στον τάφο.
  Του φτάνει αυτό ΜΟΝΑΧΑ. Θα πάρω μιαν ανηφοριά θα πάρω μονοπάτια, να βρω τα σκαλοπάτια που παν στη Λευτεριά. Θ΄ αφήσω αδέλφια συγγενείς, τη μάνα, τον πατέρα, μεσ΄ τα λαγκάδια πέρα και στις βουνοπλαγιές. Ψάχνοντας για τη Λευτεριά θα ΄χω παρέα μόνη, κατάλευκο το χιόνι, βουνά και ρεματιές. Τώρα κι αν είναι χειμωνιά, θα ΄ρθει το καλοκαίρι, τη Λευτεριά να φέρει σε πόλεις και χωριά.  Θα πάρω μιαν ανηφοριά θα πάρω μονοπάτια να βρω τα σκαλοπάτια που παν στη Λευτεριά. Τα σκαλοπάτια θ΄ ανεβώ, θα μπω σ΄ ένα παλάτι, το ξέρω θαν απάτη, δεν θαν αληθινό. Μεσ΄ το παλάτι θα γυρνώ ώσπου να βρω τον θρόνο,
βασίλισσα μια μόνο να κάθεται σ΄ αυτό. Κόρη πανώρια θα της πω, άνοιξε τα φτερά σου και πάρε με κοντά σου, μονάχα αυτό ζητώ.
 Γεια σας παλιοί συμμαθηται. Τα τελευταία λόγια τα γράφω σήμερα για σας. Κι όποιος θελήσει για να βρει ένα χαμένο αδελφό, ένα παλιό του φίλο, ας πάρει μιαν ανηφοριά ας πάρει μονοπάτια να βρει τα σκαλοπάτια που παν στη Λευτεριά. Με την ελευθερία μαζί, μπορεί να βρει και μένα. Αν ζω, θα μ΄ βρει εκεί.»
  Στις 18 Δεκεμβρίου 1956 μαζί με άλλους 2 συναγωνιστές του μεταφέρουν όπλα και τρόφιμα από την Λυσό. Ξαφνικά βρίσκονται αντιμέτωποι με αγγλική περίπολο. Οι 2 συναγωνιστές καταφέρνουν  να διαφύγουν ο ίδιος συλλαμβάνεται. Στην κατοχή του βρίσκεται ένα πυροβόλο Μπρέν γρασαρισμένο που πρακτικά σημαίνει πως είναι ανέτοιμο για να χρησιμοποιηθεί... Κατηγορήθηκε για κατοχή και διακίνηση οπλισμού και μεταφέρθηκε στη Λευκωσία όπου και δικάζεται στις 25 Φεβρουαρίου. Στη δίκη του ο Παλληκαρίδης δεν αφήνει περιθώρια στους δικηγόρους του να τον υπερασπιστούν, αφού παρά τις αντιρρήσεις τους παραδέχεται την ενοχή του και απευθυνόμενος στους δολοφόνους του λέει: «Γνωρίζω ότι θα με κρεμάσετε. Ό,τι έκαμα το έκαμα ως Έλλην Κύπριος όστις ζητεί την Ελευθερίαν του. Τίποτα άλλο...»
 Ο Ευαγόρας Παλληκαρίδης  ήταν ο νεαρότερος αγωνιστής που απαγχονίστηκε στην πολύπαθη Κύπρο και η δολοφονία του έγινε η απαρχή δεκάδων διαδηλώσεων και αναταραχών...

Τα παραμύθια έχουν πέραση...

  Τα μόνα παραμύθια που μου άρεσαν, ήταν αυτά που μου έλεγε η μητέρα μου όταν ήμουνα μικρός... Τα άλλα, αυτά που «ραγίζουν» καρδιές και καταστρέφουν ζωές, τα μίσησα από την πρώτη στιγμή που άρχισα να καταλαβαίνω τι άνθρωπος πρόκειται να γίνω...
Βασικός μου κανόνας, είναι να μην κάνω ότι δεν θέλω να μου κάνουνε. Και αυτό δεν το λέω έχοντας ως βάση την πάρτη μου και μόνο. Το αντίστροφο θα έλεγα. Έχω την πεποίθηση πως τα ψέματα, τα όμορφα λόγια, αυτά που τα αυτιά μας λατρεύουν προσφέρουν προσωρινή ικανοποίηση και μόνιμη μελαγχολία.  Ένα αδιέξοδο, ένας λαβύρινθος, που ο μοναδικός τρόπος διαφυγής είναι η ειλικρίνεια...
 Ναι, είναι αυτή που δεν έχει πέραση, είναι αυτή που  δημιουργεί μοναχικούς, απόμακρους αλλά πραγματικά υγιείς ανθρώπους. Είναι αυτή που οι περισσότερες γυναίκες δεν αντέχουν. Και μη βιαστείτε να με χαρακτηρίσετε φαλλοκράτη. Οι γυναίκες έχουν έντονο το στοιχείο του παραμυθιού μέσα τους. Η αναζήτηση του τέλειου άντρα, αυτού που θα τις έχει σαν πριγκίπισσες, τα κοριτσίστικα παιχνίδια (κούκλες κλπ κλπ), το ροζ χρώμα και τα φτιαχτά παραμύθια με τα πριγκιπόπουλα, τις οδηγούν και εν τέλει τις εγκλωβίζουν στην ιδέα του παραμυθιού. Όταν λοιπόν παρουσιαστεί ένας άνθρωπος με γλώσσα λανθάνουσα στα αυτιά τους, αλλά με ειλικρινή διάθεση και συμπεριφορά αυτομάτως γίνεται κόκκινο πανί στον γυναικείο περίγυρο τους, αλλά και σε αυτές τις ίδιες. Ώρες ώρες ειλικρινά τρελαίνομαι με τον στρουθοκαμηλισμό τους. Δεν γίνεται δεσποινίδες μου, κυρίες μου, να τα έχουμε όλα. Και «την πίτα ολόκληρη και τον σκύλο χορτάτο».

  Το ίδιο εννοείται συμβαίνει και με αρκετούς άντρες, αλλά εκεί είναι διαφορετικά γιατί ο κόσμος των αρσενικών είναι γεμάτος συμπεριφορές σκληρές και κατά τα λεγόμενα «αντρικές».  Οι άντρες δύσκολα θα επενδύσουν στο ιδεατό, στο τέλειο γιατί ο κόσμος τους δεν είναι τόσο ολοκληρωτικός όσο των γυναικών... Βλέπετε η Candy Candy δεν τους έπειθε περισσότερο από τους Τζι αϊ τζο...
Δεν ξέρω εγώ το βλέπω και ως σημάδι μαζοχισμού αυτό το πράγμα. Τα επιφανειακά είναι τόσο εύκολο να τα διακρίνεις αλλά τόσο δύσκολο να μην τα αποδεχτείς. Γιατί είναι η ανάγκη μας τέτοια προφανώς. Μας έχουν λείψει τα καλά λόγια, οι όμορφες κουβέντες και γιαυτό αποδεχόμαστε τα ξεκάθαρα ψέματα σαν την απόλυτη ευτυχία. Πλάθουμε συμπεριφορές, καταστάσεις όμοιες με την ανάγκη μας. Μπογιατισμένες, μασκαρεμένες με σκοπό την  πολυπόθητη εικόνα που έχουμε πλάσει στο μυαλό μας. Και όταν τελικά ανακαλύπτουμε πως οι πρίγκιπες και οι πριγκίπισσες μας τελειώσανε τότε φταίει εκείνος, φταίει εκείνη για τα λόγια τα ωραία που μας είπανε... Εμείς ήμασταν αυθεντικοί μέσα στον παραμυθένιο ψευτόκοσμο μας...

Συμπτώσεις: Πεπρωμένο ή Μαθηματικά;

  Υπάρχουν άραγε άνθρωποι που μπορούν να «διαβάσουν» το μέλλον ή μήπως όλη η ιστορία γύρω από τις συμπτώσεις είναι απλές μαθηματικές πράξεις;
  Ο Τζόρτζ Μπράϊζον αποφάσισε να διακόψει το ταξίδι του στη Νέα Υόρκη μιας και ήταν πολύ κοντά στο Κεντάκυ και ήθελε από μικρός να το επισκεφτεί.  Φτάνοντας  στο ξενοδοχείο Μπράουν στο Λούισβιλ, αστειευόμενος, μιας και δεν τον ήξερε κανείς, ρώτησε τον ρεσεψιονίστ:
"Έχω κανένα γράμμα;". Έμεινε έκπληκτος όταν ο υπάλληλος του έδωσε ένα γράμμα με τον αριθμό του δωματίου του. Ο προηγούμενος ένοικος  του δωματίου 307 ονομαζόταν και αυτός Τζόρτζ Μπράιζον... Μια σύμπτωση απίστευτη, αλλά συνάμα τόσο καυστική, καθώς ο άνθρωπος που την διηγείται είναι ο μαθηματικός Δρ Γουόρεν Γουήβερ, ειδικός στις πιθανότητες, που πιστεύει πως οι συμπτώσεις διέπονται από το νόμο της τύχης και απορρίπτει οποιαδήποτε παραφυσική η απόκοσμη αιτία.
  Το 1891 ο Άγγλος Τσαρλς Γουέλς προκάλεσε αίσθηση "τινάζοντας" την μπάνκα στο καζίνο του Μόντε Κάρλο, καθώς κέρδισε 3 φορές, χωρίς κανένα σύστημα, 100.000 φράγκα στην ρουλέτα και αμέσως μετά εξαφανίστηκε... Ο Δρ. Γουήβερ πάντως έχει διαφορετική άποψη, υποστηρίζοντας πως αν ρίξεις ένα νόμισμα 1024 φορές είναι πιθανό να υπάρξει μια αλληλουχία από οχτώ κεφάλια στη σειρά, δύο ομάδες από επτά κεφάλια στη σειρά, τέσσερις από έξι στη σειρά και οχτώ ομάδες από πέντε στη σειρά ίδιο ισχύει και στην ρουλέτα. Στο αντίθετο στρατόπεδο υπάρχουν οι  υπέρμαχοι του "Νόμου των σειρών" της "Συγχρονιστικότητας" που θεωρούν πως όλα είναι θέμα συγχρονισμού.
    Όμως οι περισσότεροι άνθρωποι βρίσκουν γοητευτικά μυστηριώδη την πιθανότητα όλα να εξαρτιούνται από μια ανώτερη δύναμη που καθορίζει τα πάντα. Και από αποδείξεις άλλο τίποτα...     Το 1899 ο Καναδός ηθοποιός Τσαρλς Κόγκλαν αρρώστησε και πέθανε στο Γκάλβεστον. Επειδή βρισκόταν πολύ μακριά για να επιστρέψουν την σωρό του στην πατρίδα του στο νησί Πρίγκιπας Εδουάρδος, ο Κόγκλαν θάφτηκε σε ένα γρανιτένιο κλειστό τάφο 5.600 χλμ από τον τόπο που γεννήθηκε.
  Τα κόκαλα του παρέμειναν εκεί λιγότερο από 1 χρόνο, καθώς ο μεγάλος τροπικός κυκλώνας του 1900 "χτύπησε" το νησί Γκάλβεστον και το νεκροταφείο που ήταν θαμμένη η σωρός του ηθοποιού πλημμύρισε τάφος διαλύθηκε και το φέρετρο έπλευσε στο Κόλπο του Μεξικού, κατά μήκος της παραλίας της Φλόριντα.   Οχτώ χρόνια πέρασαν. Κάποια μέρα του 1908 κάποιοι ψαράδες στο νησί Πρίγκιπας Εδουάρδος παρατήρησαν ένα μεγάλο, ταλαιπωρημένο κουτί να πλέει κοντά στην ακτή... Το σώμα του Κόγκλαν είχε γυρίσει στην πατρίδα του.
  Τύχη; Μοίρα; Μαθηματική πιθανότητα; Το σίγουρο είναι πως «σύμπτωση επαναλαμβανόμενη, παύει να είναι σύμπτωση» που λέει και ο θυμόσοφος λαός μας...