Πολύχρωμοι άνθρωποι σε γκρίζα εποχή..

 Υπάρχουν τελικά διαφορετικοί άνθρωποι? Υπάρχουν συνανθρωποί μας που μπορούν να κάνουν πιο...νόστιμη, πιο ζωηρή, πιο όμορφη τη ζωή μας? Αυτό το ερώτημα και άλλα κυρίως τέτοιου είδους ερωτήματα απασχολούν την σκέψη μου το τελευταίο διάστημα...
 Η ζωή και οι ρυθμοί της είναι πλέον στην χειρότερη μορφή από την γέννηση του ανθρώπινου είδους και έπειτα. Το άγχος, η πίεση και η συνεχόμενη διφορούμενη καθημερινότητα μας, ορίζουν την ύπαρξη μας. Είμαστε όπως οι δρομείς στους αγώνες ταχύτητας. Οι... κούρσες της μιας ανάσας είναι για μας τρόπος ζωής και στο τέλος της ημέρας σχεδόν κανείς από εμας δε νιώθει ικανοποιημένος για ότι έκανε...
 Μέσα σε όλα όμως και επειδή ζούμε σε μια διφορούμενη εποχή, υπάρχουν μικρές αλλά σημαντικές λεπτομέρειες που δεν κάνουν την διαφορά αλλά είναι η διαφορά...
 Πόσες φορές πολλοί από εμας δε νιώθουμε κουρασμένοι, απηύδησμένοι ψυχικά και σωματικά και με μιας αλλάζει η διάθεση μας μόνο και μόνο από την παρουσία ενός ανθρώπου? Πόσες φορές μια κουβέντα η μια ασήμαντη φαινομενικά πράξη, ενός ανθρώπου δεν είναι για μας βάλσαμο και γιατρειά?
  Ναι λοιπόν υπάρχουν εκεί έξω πλάσματα διαφορετικά, μοναδικά, πολύχρωμα μέσα στην γκρίζα εποχή, που η αύρα τους είναι έτοιμη υποσυνείδητα να "κατακτήσει" το μυαλο μας λειτουργώντας ευεργετικά στις ζωές μας.
 Η συναναστροφή με ανθρώπους που μας κάνουν και νιώθουμε όμορφα, αλήθινα και άνετα, συμβάλει και στην μείωση του καθημερινού άγχους και στην δημιουργία στόχων που είναι και αυτό που θα μας κρατάει σε εγρήγορση αλλά και θα μας κάνει να νιώσουμε χρήσιμοι στην κοινωνία.
 Σε όλες τις αλλαγές που πραγματοποιούνται στην ζωή μας, δε μπορούμε να είμαστε μόνοι μας. Η μοναξιά μας βοηθάει να ξεκάθαρίζουμε τα πράγματα μέσα μας, αλλά δεν μας κάνει ευτυχισμένους.     Το μονοπάτι της αυτογνωσίας είμαι πεπεισμένος οτί απαιτεί ένα χέρι βοήθειας στις δύσκολες στιγμές μας.
 Ξέρω πως τίποτα δεν είναι εύκολο πλέον στη σημερινή αδηφάγα κοινωνία που ζούμε. Ξέρω όμως πως είμαστε τέτοια όντα. Επιβιώνουμε στις δυσκολίες βοηθώντας ο ένας τον άλλο, αφήνοντας την εικόνα μιας αρρωστημένης κατάστασης να παραμείνει εικόνα και μόνο.

 Στην πράξη άσχετα αν οι κακουχίες και τα προβλήματα αφήνουν τα σημάδια τους πάνω στο σώμα μας, το μυαλό μας και η χυψή μας βρίσκουνε όταν θέλουμε τον δρόμο προς την εξιλέωση... Άλλωστε όπως έχει πει και ένας Αμερικάνος συγγραφέας "δεν υπάρχει τίποτε σε μια κάμπια που να σε προϊδεάζει ότι θα γίνει πεταλούδα..."
 Έτσι λοιπόν, ξαφνικά γίνεται και η δική μας μεταμόρφωση. Απλώστε το χέρι σας παιδιά...

Οι άδειες τσέπες κάνουν τις φτωχές καρδιές?

 Η μεγαλοσύνη ενός ανθρώπου δεν έχει να κάνει ποτέ με την τσέπη του. Ξεκινάω απο εκεί για να έχουμε μια βάση. Και δε το λέω εγώ. Αυτή είναι η πραγματικότητα. Άσχετα αν στη σημερινή καταναλωτική κοινωνία που ζούμε, ο έρωτας, η φιλία, οι ανθρώπινες σχέσεις, φαίνεται να βασίζονται στο πόσα χαλάμε για την κοπέλα μας, στο αν κερνάμε τον φίλο μας, στο τι δώρα κάνουμε σε συγγενεις και γνωστούς.
 Το θέμα είναι πως η μανία του καταναλωτισμού είναι απλά το κερασάκι σε μια τούρτα άνοστη και πικρή... Οι φτωχές καρδιές είναι έτσι επειδή δεν ξέρουν να χαίρονται με την χαρά του άλλου, δεν ξέρουν να δίνουν χωρίς να περιμένουν να πάρουν, δεν ξέρουν να αγαπάνε όπως πρέπει...
 Ο εγωισμός για άλλη μια φορά είναι το καρκίνωμα που "κατατρώει" την συναισθηματική πλευρά των ανθρώπων και τους κάνει να είναι σκληροί και απάνθρωποι.
 "Η φτώχεια φέρνει γκρίνια" λέει ο σοφός λαό μας. Συμφωνώ. Γκρίνια όμως όχι δυστυχία. Τουλάχιστον όχι σε όλες τις περιπτώσεις. Έχω δει οικογένειες που ζούνε στην απόλυτη φτώχεια και είναι ευτυχισμένες. Έχω δει ζευγάρια που ξεκινάνε να φτιάξουν μια οικογένεια με μόχθο, κόπο, οικονομικά προβλήματα και όμως παραμένουν τόσο ερωτευμένα όσο την πρώτη φορά...
 Έχω δει, έχουμε δει όλοι μας, η φτώχεια να μην αποτελεί τροχοπέδη στο να μπορούμε να δίνουμε στον απέναντι μας, ότι έχουμε.
  Και εννοείται πως δεν μιλάω για υλικά αγαθά. Η αγάπη, η εκτίμηση, η ειλικρίνεια, ο σεβασμός δε κοστίζουν τίποτα.  Άλλωστε αυτά έχουμε περισσότερο ανάγκη στη σημερινή εποχή.
 Λυπάμαι αφάνταστα όταν βλέπω νεαρές κοπέλες να έχουν στο μυαλό τους μόνο τα λούσα, τα ψώνια και τα ακριβά δώρα. Λυπάμαι όταν βλέπω άντρες στην ηλικία μου, μικρότερους η μεγαλύτερους να τσακώνονται για ένα κτήμα, για μια σταλιά γης, με τα αδέρφια ή τους γονείς τους... Λυπάμαι που η κοινωνία μας έφερε στο σημείο να κοιτάμε πρώτα τη τσέπη του άλλου για να δούμε αν θα τον πλησιάσουμε ή όχι...
 Ξέρω πως δεν ισχύει πάντα αυτό. Υπάρχουν άνθρωποι που έχουν αξίες μεγαλύτερες από  μια χούφτα ευρώ... Ξέρω επίσης πως η εποχή είναι τέτοια που χρειάζεται μεγάλη ψυχική δύναμη για να απαρνηθείς το χρήμα... Δεν μίλησα όμως για κάτι τέτοιο. Παν μέτρον άριστον έλεγαν οι πρόγονοι μας και κάτι παραπάνω ήξεραν...

  Σε όλα πρέπει να υπάρχει μέτρο. Σε όλα πλην της αγάπης... Η αγάπη είναι το γιατρικό για την ψυχή μας και αυτή που... πολεμάει τις φτωχές καρδιές. Αυτό που πρέπει να αλλάξουμε είναι ο τρόπος που αντιλαμβανόμαστε τους εαυτούς μας.
 Μέσα από αυτή την άλλαγη έρχεται και η αποδοχή της όποιας συμπεριφοράς των συνανθρώπων μας.
 Έτσι είναι λοιπόν. Οι φτωχές καρδιές δεν έχουν να κάνουν με τις άδειες τσέπες. Ένα ταξίδι στον εσωτερικό μας κόσμο είναι η λύση για να πλουτίσουμε την καρδιά μας. Ένα ταξίδι, που θα πρέπει να μας κάνει να αναρωτιόμαστε όχι πόσα παίρνουμε ή σπαταλάμε, αλλά σε τι έξελισσόμαστε...

Οι 5 πιο συνηθισμένες γυναικείες ερωτήσεις

 Δεν ξέρω πως μπλέκω τέτοιες ώρες με τέτοια δύσκολα θέματα, αλλά νομίζω πως φταίνε τα ερεθίσματα που παίρνω κατά την διάρκεια της ημέρας. Οι γυναίκες λοιπόν (άλλο ένα κείμενο μου για αυτές...) μιλάνε πολύ. Οκ αυτό το ξέρουμε. Ρωτάνε πολλά επίσης. Οκ και αυτό το ξέρουμε.
  Για να είμαστε όμως αδέρφια (εσάς τους απανταχού αρσενικούς λέω) προετοιμασμένοι από δω και πέρα για τα, κάτω απ' τη μέση, "χτυπήματα" τους είπα να βάλουμε τα πράγματα σε μια σειρά. Παρακάτω ακολουθούν οι συνηθέστερες γυναικείες ερωτήσεις. Δώστε βάση...
1) Με ποια μιλούσες?
 Προσέξτε την ερώτηση. Αποκλείει αμέσως την περίπτωση να μιλάς με κάποιον άντρα, φίλο σου ας πούμε, ή με τον πατέρα σου. Φανταστείτε τώρα το ύφος και την ξινίλα που διαγράφεται στο προσωπάκι της όταν ρωτάει κάτι τέτοιο. Είναι η πιο...δολοφονική γυναικεία ερώτηση. Ρίχνουν άδεια να πιάσουν γεμάτα. Της λες "τίποτα μωρό μου ένας συνάδελφος από την δουλειά ήταν" και αυτή νομίζει πως ο συνάδελφος φοράει τακούνια, καλσόν, έχει μακριά μαλλιά και πεταχτά οπίσθια... Μιλάμε για φαντασία όχι αστεία...
2) Μ'αγαπάς?
 Εμάς χαρακτηρίζουν ανασφαλείς, αυτές όμως είναι συνώνυμες με τον χαρακτηρισμό. Τι και αν της έχει πει εκατοντάδες φορές πως όχι απλά την αγαπάς αλλά την λατρεύεις. Τι και αν της το δείχνεις με διάφορους τρόπους. Τι και αν έχεις προσπαθήσει να της εξηγήσεις πως είναι η ζωή σου... Αυτή εκεί. Όποτε νιώθει πως σε χάνει από τον έλεγχο της, όποτε της βάζεις...γκάζια ρίχνει αυτή την φαινομενικά αθώα ερώτηση, η οποία μπαίνει στο υποσυνειδητό σου και ριζώνει για τα καλά εκει...
3) Γιατί άργησες?
  Κανονικά αυτή η ερώτηση πηγαίνει παρέα με την φράση "που ήσουν?", αλλά το σημαντικό κομμάτι της είναι το γιατί άργησες. Μόλις λοιπόν ξεκινήσεις να της εξηγείς ότι είχε κίνηση στο δρόμο, ότι έπρεπε να κάτσεις παραπάνω στη δουλειά, ότι πέρασες από τν μάνα σου να την δεις που είχες καιρό, αυτή αρχίζει να πλάθει στο μυαλό της ιστορίες για...φίδια!
  "Αααα δε μπορεί κάτι μου κρύβεις εσύ, πες μου με ποια πουτάνα (μπιιιπππ) ήσουν, πες μου γιατί μου λες ψέμματα κλπκλπ... Βέβαια εσύ επειδή βαριέσαι δεν μιλάς και την αφήνεις να τελειώσει για να πας για ύπνο...Λάθος.  Η σιωπή εκλαμβάνεται ως ένδειξη ψέματος (!!!) και οι κατηγορίες παίρνουν τη μορφή χιονοστιβάδας..
 ."Δε μιλάς ε..τι να πεις...έχεις και τίποτα να πεις...Να βγεις και απο πάνω δηλαδη ε...." Εσυ εμβρόντητος κουνάς το κεφαλί μη μπορώντας να καταλάβεις από που σου'ρθε...
4) Γιατί είναι κλειστό το κινητό σου?
 Πείτε μου πόσες και πόσες φορές αντράκλες μου δεν έχετε ακούσει τη συγκεκριμένη ερώτηση... Και οκ να την ακούσετε..Αλλά γιατί κάνετε το λάθος και μπαίνετε στο τρυπάκι και απαντάτε δεν το καταλαβαίνω... Εξηγήσεις, επεξηγήσεις, παρεξηγήσεις και πάε λέγοντας το σκηνικό.
 Το γυναικείο μυαλό απορρίπτει την πιθανότητα το κινητό να έχει...μείνει από μπαταρία, να μην έχει καλό σήμα, να μην το ακούς κλπ κλπ...  Η ερώτηση είναι παρόμοια με τη νούμερο 1 αλλά το πλαίσιο πάνω στο οποίο ρωτάνε οι γυναίκες καλύπτει όλο το φάσμα ενός αρρωστημένου γυναικείου μυαλού... Και ξεφεύγει ορισμένες φορές.  Μαζί με αυτό ενίοτε και το κινητό...Φυλάξου...
5) Αν πεθάνω θα πας-παντρευτείς με άλλη γυναίκα?
  Ξέρω είναι λίγο μακάβρια η ερώτηση αλλά πρέπει να είμαστε προσεκτικοι στην απάντηση γιατί ίσως κινδυνεύσει η δική μας σωματική ακεραιότητα από κανένα νύχι, τακούνι, σκουπόξυλο και πάει λέγοντας.
 Ο γυναικείος εγωισμός δεν μπορεί να δεχτεί ότι υπάρχουν και άλλες γυναίκες στον κόσμο! Έτσι ρωτάει, εκ του πονηρού φυσικά, για να βολιδοσκοπήσει τις προθέσεις μας!  Προσοχή αγαπητοί συναγωνιστές. Η απάντηση πρέπει να είναι μια. "Εγώ δεν έχω μάτια για άλλη βρε κουτό...". Ειδάλλως το αγγελικό πλασματάκι σου θελήσει να στα βγάλει...
 Ξέρω πως τα παραπάνω φαίνονται...ντεμοντέ, ακραία και σωβινιστικά. Ίσως είμαι και αυτό που λένε οι γυναίκες "σωβινιστικού γουρούνι". Από την άλλη μη μου πείτε πως δεν συμβαίνουν. Τέτοια παραδείγματα υπάρχουν άπειρα στην ελληνική κοινωνία με σκοπό να μας υπενθυμίζουν ένα πράγμα. 
  Η γυναίκα όσο τρυφερή, γλυκιά, δοτική μπορεί να είναι άλλο τόσο είναι έτοιμη να...πατήσει πόδι  και να...βγάλει νύχια στη περίπτωση που νιώσει ότι απειλούνται τα αιώνια στερεότυπα της...

Κυκλοφορώ και... πληκτρολογώ

 "Κλέβω" λιγάκι τη Λίνα και τον Σταμάτη και παραφράζοντας τον τίτλο ενός εκ των κορυφαίων ελληνικών τραγουδιών, σας λέω μόνο τούτο. Επέστρεψα...
 Και ανάθεμα το ταλέντο μου στο γράψιμο (τι μετριόφρων που είμαι...), όντως νιώθω να οπλοφορώ όταν "γράφω". Πως λένε γκάνγκστερ τον μέγιστο Νίκο Γκάλη και ας μην κρατάει όπλο?Τα καλάθια του είναι δολοφονικά και σε πάνε στον...άλλο κόσμο.
 Και λέω είναι γιατί ακόμη και τώρα που έχει σταματήσει το μπάσκετ, δεν το ξεχνάει ποτέ. Έτσι είναι και το γράψιμο. Ο λόγος λοιπόν του βαρύγδουπου τίτλου της σημερινής ανάρτησης θα αναλυθεί παρακάτω.
 Όσοι έχουμε την δυνατότητα, είτε λόγω αγάπης και ευκολίας, είτε λόγω συγκυριών, να εκφραζόμαστε μέσω του γραπτού λόγου, έχουμε την ευκαιρία ακόμη και σε έναν στενό κύκλο επικοινωνίας να γινόμαστε σοφότεροι. Το γράψιμο είναι μια μορφή επικοινωνίας που εν αντιθέσει με τον προφορικό λόγο σου δίνει τη δυνατότητα, να είσαι πιο αναλυτικός, αρκετά καυστικός και περισσότερο υπόλογος για αυτό που εκφράζεις μιας και τα γραπτά μένουν...

 Ζούμε σε μια πολύ δύσκολή εποχή και ο καθένας από μας ψάχνει τρόπους να εξωτερικεύσει ότι έχει, ότι σκέφτεται, ότι πιστεύει. Το γράψιμο λοιπόν είναι ίσως ο καλύτερος τρόπος. Έπειτα βέβαια από μια δυνατή κραυγή που οι περισσότεροι από μας θέλουμε να βγάλουμε...
 Είμαι ενάντια στην βία. Σε κάθε μορφής βία. Ακόμη και στην λεκτική ή στην λεγόμενη γραπτή βία. Είναι πολύ πιο μαγικό και ουσιαστικό να γίνεσαι έντονος, πιεστικός ακόμη και επιθετικός γιατί πολλές φορές χρειάζεται, με τον τρόπο που πρέπει παρά να ξεφεύγεις. Και οκ αν ξεφύγεις μία φορά δικαιολογείται, αν ξεφύγεις δύο επίσης, αλλά η τρίτη φορά δε δείχνει αδυναμία αλλά χαρακτήρα.
 Για όλα τα προβλήματα η λύση είναι η υγιής επικοινωνία. Άλλωστε δεν είναι λίγα τα παραδείγματα μεγάλων λόγιων ανθρώπων που κατάφεραν να γίνουν σημαντικοί ή να περνάνε απόψεις, ή ακόμη να κυβερνούν μια χώρα χωρίς να μπαίνουν στην διαδικασία να γίνονται βίαιοι και ακραίοι αλλά επικοινωνιακοί και ουσιαστικοί.
 Εγώ ουσιαστικά ζω μέσα από το γράψιμο, ζω διαφορετικά, πηγαίνω σε κόσμους που δεν έχω ξαναπάει, γνωρίζω ενδιαφέροντες ανθρώπους αλλά πολύ περισσότερο ανακαλύπτω συνεχώς νέα πράγματα για τον εαυτό μου.
 Μια βραζιλίανικη παροιμία λέει πως η ζωή είναι η τέχνη να επικοινωνείς. Και είμαι σίγουρος πως μια πρόταση είτε σε μια κόλλα χαρτί είτε σε μια ηλεκτρονική σελίδα είναι μια προσπάθεια να αρχίσουμε να καταλαβαινόμαστε...