Η βασανιστική αλήθεια του γυρισμού...

 Χρόνο με το χρόνο ξακαθαρίζουν αρκετά πράγματα μέσα μου. Τα πιστεύω, οι απόψεις και ο τρόπος εκφρασής μου αλλάζει, αλλα με σταθερό το εσωτερικό μου κομμάτι. Ιδιαίτερα στις ανθρώπινες σχέσεις και συγκεκριμένα στις συναισθηματικές έχω κάποια δεδομένα που όλο και κάτι γίνεται και δυναμώνουν με τον καιρο...
 Πιστεύετε στις δεύτερες ευκαιρίες?Στον γυρισμό? Η μήπως θεωρείτε προδιαγεγραμμένη μια τέτοια κατάσταση? Είναι νομίζω πιο απλό από όσο δείχνει. Ως άνθρωποι έχουμε την ταση να βλεπουμε εγωιστικά πολλά πράγματα που συμβαίνουν στη ζωή μας. Με μια τέτοια βάση λοιπόν, οι σχέσεις μας με τους άλλους είναι σχεδόν πάντα ένα παιχνίδι εξουσίας.
 Στα λόγια οι περισσότεροι από εμάς μπορεί και να μισούμε την λέξη εξουσία. Στην πράξη όμως είναι σχεδόν βέβαιο πως όταν γνωρίζουμε κάπιον ή κάποια και αναλόγως το ενδιαφέρον μας το πρώτο μονοπάτι που διαβαίνουμε είναι αυτό που θα μας κάνει να έχουμε το πάνω χέρι έτσι ώστε η εξάρτηση του απέναντι από εμάς να μεγαλώνει συνέχεια.  Αυτό το παιχνίδι λοιπόν στεγανοποιεί μια κατάσταση δεσίματος που η καθημερινή επαφή δυναμώνει. Τι γίνεται όμως στην πρώτη στραβή?
 Καταρχάς, δεν θα την χαρακτήριζα ακριβώς έτσι. Όταν σε μια σχέση πηγαίνουν όλα καλά, δεν υπάρχουν τσακωμοί, δεν υπάρχουν μυστικά (φαινομενικά τουλάχιστον), τότε η πρώτη στραβή είναι περισσότερο η απαρχή μιας πρωτόγνωρης διαδικασίας εκατέρωθεν. 
 Και η μία και η άλλη πλευρά βιώνουν την κατάρρευση των όσων πίστευαν ακόμη και αν πρόκειται για πολύ απλά θέματα που πιθανόν δεν αξίζουν ούτε να τα σχολιάσουμε.  Γι'αυτό τον λόγο λοιπόν η ουσία σε τέτοιες περιπτώσεις ίσως και να απουσιάζει ακόμα...
 Στην αρχή η μια πλευρά δεν κάνει πίσω και όταν αυτό γίνεται τότε στυλώνει τα πόδια η απέναντι... Στο ενδιάμεσο υπάρχουν σκέψεις, φλάσμπακ, δάκρυα, συζητήσεις με ανθρώπους του κοντινού περιβάλλοντος και εντέλει η απόφαση από την μιά ή και τις δύο πλευρές της επιστροφής. Εδώ λοιπόν ο εγωισμός κάνει την εμφάνιση του πιο δυναμικά...
 Η δεύτερη ευκαιρία δίνεται με σκοπό την δική μας ηρεμία, την δική μας ευτυχία, την δική μας ικανοποίηση και όχι του άλλου... Όταν... ραγίσει ένα γυαλί τίποτε δεν μπορεί να το ξανακολλήσει. Εκτός αν υπάρξει έλλειψη εγωισμού κάτι που δεν μπορεί να γίνει με τους ανθρώπους. Με την πρώτη ευκαιρία τα φαντάσματα του παρελθόντος γυρνάνε και τότε τα πράγματα είναι ακόμη χειρότερα.  Μη ξεγελιέστε.
 Η δεύτερη ευκαιρία είναι σωστή σκέψη αλλά λάθος πράξη, κυρίως γιατι δίνεται με λάθος σκοπό. Αν κάποιος καταφέρει να ξεπεράσει τον σκόπελο του εγωισμού τότε ναι ίσως υπάρχει ελπίδα.
 Συνήθως όμως έπειτα από τέτοιες καταστάσεις υπάρχουν δύο πλευρές κατεστραμμένες που κάνουν καιρό να βρουν τα πατήματα τους.
 Όσο θελκτική και αν είναι ως σκέψη, όσο ανθρώπινη, όταν ο γυρισμός γίνεται με κριτήρια κατά το δοκούν, η βασανιστική αλήθεια του έχει το γνωστό μοναχικό τέλος και μια καρδιά τσαλαπατημένη από την αδυναμία της να δει το λογικό...

Αλεξιθυμία: Μας... καταλαβαίνουμε?

 Καλησπέρα, καλησπέρα. Σας έχει τύχει να βιώνετε μια δυνατή συναισθηματική κατάστση και να μην μπορείτε να προσδιορίσετε από που προέκυψε? Σας έχει τύχει να κλαίτε, να γελάτε αλλά να μην ξέρετε αν είναι από ευτυχία η δυστυχία?
 Η συζήτηση με έναν άνθρωπο που γνωρίζω με έκανε να σκεφτώ πως τα παραπάνω λίγο πολύ τα έχουμε ζήσει όλοι σε διάφορες στιγμές της ζωής μας.

Ορισμός
 Άνοιξα λοιπόν τα βιβλία μου και διαπίστωσα ότι η μη κατανόηση των συναισθημάτων μας έχει έννοια και λέγεται αλεξιθυμία. Τι είναι όμως η αλεξιθυμία? Για άλλη μια φορά η Βικιπαιδεία με βοήθησε να βγάλω άκρη και διαπίστωσα αρκετά σημαντικά πράγματα.
 Εκεί λοιπόν αναφέρεται πως: "Οι άνθρωποι που βρίσκονται στην κατάσταση που περιγράφεται ως αλεξιθυμία έχουν τεράστια δυσκολία στο να αναγνωρίσουν συναισθηματικές καταστάσεις καθώς εκδηλώνονται. Μπορεί να έχουν μια αίσθηση, όταν βρίσκονται σε μια πολύ δυνατή συναισθηματική κατάσταση, όπως θλίψη με δάκρυα ή ασυγκράτητος θυμός, αλλά όταν προσπαθούν να καταλάβουν τι προκάλεσε αυτή την κατάσταση, δεν μπορούν να καθορίσουν τι ήταν αυτό που τους ερέθισε."

Χαρακτηριστικά
 Πέρα λοιπόν από την δική τους αδυναμία να εκτιμήσουν την κατάσταση στην οποία  βρίσκονται, οι αλεξιθυμικοί κάνουν και κάτι πρωτόγνωρο. Χαρακτηρίζουν, αναφέρουν την συναισθηματική κατάσταση των άλλων ως παράλογη και δύσκολα κατανοητη!

Συνεχίζοντας να διαβάζω το κείμενο διαπίστωσα πως σημαντικό ρόλο στην αλεξιθυμία παίζει και η έλλειψη φαντασίας! Η φαντασία πέρα από την δημιουργία εικόνων και πλασματικών καταστάσεων (που πολλές φορές είναι αρνητικο χαρακτηριστικο)  εξυπηρετεί κάποιες σημαντικές λειτουργίες, όπως την ικανότητα να φανταζόμαστε τα συναισθήματά μας, τις επιθυμίες, τα όνειρά, τις ανάγκες μας ή πώς φανταζόμαστε τον εαυτό μας στην θέση ενός άλλου. Μας βοηθάει δηλαδή στην συναισθηματική κατανόηση (ενσυναίσθηση) και στην ικανότητα επηρεασμού των συναισθημάτων τρίτων...
 Τα πιο σημαντικά χαρακτηριστικά των αλεξιθυμικών όμως είναι η υπερανεπτυγμένη αίσθηση της πραγματικότητας και ο τρόπος που διαχειρίζονται τις καταστάσεις. Όλοι μας έχουμε βιώματα που χαρακτηρίζονται απο γνώριμες αισθήσεις. Για τους αλεξιθυμικούς ότιδήποτε έχει να κάνει με βιώματα, εμπειρίες, έχει πάντα κάτι πρωτόγνωρο ως χαρακτηριστικο... Η ψυχολογία ένος αλεξιθυμικού ατόμου είναι εύθραυστη και εύκολα αντιστρέψιμη...

Αίτια και λύση
Παρο'αυτά η αλεξιθυμία όπως αναφέρουν και οι γιατροί δεν θεωρείται ψυχική διαταραχή, παρά μόνο μια προβληματική ιδιαιτερότητα ενός ανθρώπου που απλά έχει διαφορά στη σοβαρότητα της... Αυτό που πραγματικά με άφησε έκπληκτο είναι η σχέση και ο... δεσμός που έχει η αλεξιθυμία με διάφορες ασθένειες. Η υπέρταση,  η δυσλειτουργική δυσπεψία, οι σεξουαλικές διαταραχές, οι διαταραχές από χρήση ουσιών και κάποιες αγχώδεις διαταραχές είναι κάποιες από αυτές.

 Υπάρχουν όμως και άλλα αίτια που προκαλούν μια αλεξιθυμική κατάσταση. Γενετικές ανωμαλίες, ελλιπής νευρολογική ανάπτυξη, ψυχολογικά τραύματα αλλά και οικογενειακές επιρροές (πόσες φορές δεν συναντάμε παιδιά που σου δίνουν την αίσθηση ότι είναι υπέρ του δέοντος σχολάστικά και ηθικολογούν σε κάθε συζήτηση που κάνουν???).
 Ποια είναι η λύση λοιπον? Καταρχήν υπάρχουν δύο ερωτηματολόγια. Το ένα είναι το ερωτηματολόγιο του Beth Israel και το άλλο το τέστ 20 αντικειμένων του Τορόντο. Και τα δύο μας διευκολύνουν στην διάγνωστη αυτής της ιδιαιτερότητας όπως και η επίσκεψη σε κάποιον εξειδικευμένο γιατρό.
 Έπειτα, έξυπνες στρατηγικές αναγνώρισης συναισθημάτων και λογοθεραπείες έχουν δείξει ότι βοηθάνε αποτελεσματικά στην ελάττωση και εν συνεχεία στην ολοκληρωτική εξάλειψη μιας αλεξιθυμικής κατάστασης. Η συνεχής προσπάθεια κατανόησης και αναγνώρισης των συναισθημάτων μας θα μας οδηγήσει στην λύση και θα ανακουφίσει τον εσωτερικό μας κόσμο...

Ένας αιρετικός ανάμεσα σε γυναίκες...

 Τα κορίτσια μου μιλάνε αλλά εγώ τον χαβά μου. Οι γυναίκες με πλησιάζουν αλλά έγώ όταν δεν θέλω... βράχος. Εκεί σκληρός, παριστάνω τον Σταλόνε ως άλλος Κομπρέτι χωρίς βέβαια γυαλί Police και οδοντογλυφίδα μιας συνήθως και τα δύο τα χρησιμοποιώ όταν πρέπει.
 Τα γυαλιά για τον ήλιο και την οδοντογλυφίδα έπειτα από φαγητό.Τι φταίει και είμαι ένα κλασικό δείγμα άντρα?
 Θέλω να αναρωτηθούμε μαζί δασύτριχοι και μη αντράκλες μου. Ποια συμπεριφορά είναι σωστή? Του άντρα του του πρόστυχου, του σκληρού, του αφέντη ή του άντρα που οπισθοχωρεί, που δεν μιλάει, που πάει στην λαϊκή για ψώνια και ξεσκατίζει (αυτό και αν είναι sic) το μωρό?
 Θα μου πείτε και κυρίως οι γυναίκες που διαβάζουν το κείμενο "κάτσε ρε Μάκη δηλαδή δεν υπάρχει μια μέση κατάσταση?". Μα δεν είμαστε για μέσες καταστάσεις κυρίες-δεσποινίδες μου. Είμαστε των άκρων γιατί αυτό...θέλετε! Και μη μου πείτε όχι...
 Οι γυναίκες δεν γουστάρουν τους φλατ τύπους. Στα λόγια μπορεί. Αλλά είναι ευρέως γνωστό πως η ένταση,το πάθος και το μυαλό είναι κάτι που αναζητά κάθε γυναίκα που σέβεται τα τακούνια της... Π.χ. η απαστράπτουσα και καυτή, φέρελπις ηθοποιός Πηνελόπη Αναστασοπούλου το δήλωσε ξεκάθαρα: "Αν ο άντρας είναι έξυπνος και αυταρχικός τότε γίνομαι κρέμα...". Και να είστε σίγουροι πως δεν εννοεί την Nivea...
  Απ' την άλλη πες ότι γίνεσαι πράος, υποτονικός και υπομονετικος μαζί της. Νομίζεις πως της αρκεί??? Αμ δε. Στην πρώτη ευκαιρία αγαπητέ παντόφλα θα στην κάνει με τον υδραυλικο, με τον ηλεκτρολόγο, τον περιπτερά της γειτονίας, τον χασάπη και πάει λέγοντας. Δόξα το θεό επαγγέλματα υπάρχουν πολλά και πρόθυμοι άντρες πιο καπάτσοι από σένα, άπειροι...
 Δηλαδή πείτε μου τώρα (ναι εσένα ρωτάω Καζανόβα μου που έχεις φάει τον προσποιητό οργασμό με το... κουτάλι), από που να της πιάσουμε? Είσαι έτσι σε θέλουν αλλιώς. Είσαι αλλιώς σε θέλουν έτσι. Γιαυτό και γω έχω διαλέξει τον δρόμο τον δύσκολο. Σκληράδα και όπου φτάσει. Τα κοριτσάκια, πολύ περισσότερο από τις μεγαλύτερες γυναίκες, μπορούν να σε παίξουν στα δάχτυλα...
 Μπορούν πολύ εύκολα από την μια στιγμή στην άλλη να καταβαραθρώσουν όλο το αντρουά οικοδόμημα που έχεις χτίσει χρόνια τώρα με άπειρα ρεψίματα, ψέματα, κέρατα και πασης φύσεως αντρικές παγαποντιές.
 Δεν ξέρω γιατί αλλά κάτι μου λέει πως κινδυνεύω να καταντήσω γραφικός με τα συνεχόμενα κείμενα μου που αναφέρουν κυρίως τα μειονεκτήματα των γυναικών. Μέχρι και φαλλοκράτης μη σας πω κινδυνεύω να χαρακτηριστώ. Τι να κάνω όμως?δεν πρέπει να προφυλάξω το είδος μου?
 Και μην αναρωτιέστε ποιος είδος. Οκ δεν είμαστε η Μονάχους-Μονάχους. Αλλά άνετα σε λίγα χρόνια αν συνεχιστει το ανελέητο σφυροκόπημα του μυαλου μας από τις επαναστάτριες με κραγιόν, γινόμαστε εύκολα οι Αχρήστους-Αντράκλους.
 Ας σταθούμε στο ύψος μας. Τώρα είναι η στιγμή. Μη μασάτε, από σκέρτσα, ωραία στήθη, καλλίγραμμα πόδια. Δείξτε τι θα πει αντριλίκι.
 Όπως το είχε πει και η Μαλβίνα Κάραλη: "'Αντρας που δεν είναι τώρα... δεν ήταν ποτε!".  Σκεφτόμενος καλύτερα όμως και η Μαλβίνα γυναίκα ήταν. Την στρουμφοκάτσαμε...

Πως μαγειρεύεται εν τέλει το ραγού?

 Αυτή η ερώτηση μου έρχεται τελευταία όλο και πιο συχνά στο μυαλό με ότι παρακολουθώ να γίνεται γύρω μου. Είναι αυτό που λέμε εδώ ο κόσμος καίγεται και... άντε μην επεκταθώ! Και να είστε σίγουροι πως ο μέγιστος Χάρυ Κλυνν ήξερε τι εννοούσε. Και σίγουρα δεν μιλούσε για μαγειρική.
 Πόσο εύκολα παρεκλίννουμε της πορείας μας? Πόσο εύκολα αφήνουμε τα σοβαρά για τα ασόβαρα πράγματα? Μήπως η ανάγκη μας να δούμε το δέντρο μας κάνει να χάνουμε και το δάσος? Είναι σίγουρο πως δεν φτάιμε μόνο εμείς. Μας πηγαίνουν και προς τα εκει. Με υποσχέσεις, με τακτικές, με επιστημονικο τρόπο. Ναι ξέρω ο Χάρυ Κλυνν μιλούσε για τις ταινίες τέχνης. Μήπως και αυτό που ζούμε εμείς τώρα σαν ταινία δεν είναι? Ώρες ώρες νομίζω πως αυτό που ζούμε είναι ψέμα...
 Οικονομικά και κοινωνικά προβλήματα, φτώχεια, καταπίεση, νέα μορφή δουλείας, αύξηση εγκληματικότητας και πάει λέγοντας.  Μια κοινωνία που χάνει την δομή της, μια κοινωνία που ακόμη και τα πιο απλά πράγματα μας φαίνονται πολύπλοκα όπως στις περίφημες ταινίες τέχνης...
 Και οκ ψάχνουμε. Πίσω από τις λέξεις, πίσω από τις συμπεριφορές. Και? Όταν τα κεκτημένα που με κόπο κέρδισες, όταν τα δεδομένα που είχες στο μαυλό σου, χάνονται τότε τι? Από που πιάνεσαι για να ξεκινήσεις ξανά? Τι προτιμάς δηλαδή τον γκρεμό ή το ρέμα?
Ε ίναι θέμα ψυχοσύνθεσης λέω εγώ. Μια κατάσταση που είναι μιά του ύψους μιά του βάθους δεν βοηθάει στην σταθεροποίηση ιδεών και συμπεριφορών που θα μας βοηθήσουν να έχουμε τον έλεγχο του εαυτού μας αλλά και των γεγονότων που συμβαίνουν γύρω μας. Πάντα φοβόμασταν των αντίκτυπο των συμβάντων που περνούσαν δίπλα μας αλλά δεν μας ακουμπούσαν επειδή είχαμε σφραγίσει για τα καλά τον μικρόκοσμο μας. Τώρα όμως?
  Ένα μεγάλο μέρος της ιδιαίτερα άρρωστης ελληνικής κοινωνίας συνεχίζει να εθελοτυφλεί. Συνεχίζει να ταξιδεύει στη νιρβάνα του ατομικισμού, στρουθοκαμηλίζοντας κάθε φορά που βλέπει καταστάσεις που... χαλάνε την αισθητική του.
 Ο καιρός που όλοι μας θα βρεθούμε αντιμέτωποι με ότι σπείραμε δεν θα αργήσει να έρθει. Είμαστε προετοιμασμένοι? Όλοι? Νομίζω πως η ανάλυση και το ξεψάχνισμα των απλών πραγμάτων που συμβαίνουν γύρω μας δεν κάνει καλό πια... Μας πηγαίνουν γύρω γύρω από την ουσία και μας αφήνουν με την πικρή γεύση του ανολοκλήρωτου. Η αλήθεια είναι μπροστά μας και κραυγάζει.
 Δεν ψιθυρίζει. Κραυγάζει να την δούμε, να την συμμεριστούμε, να της δώσουμε επιτέλους τον χώρο που της αναλογεί στην ζωή μας. Ακόμη και τώρα. Άλλωστε το έργο δεν έχει ρίξει τίτλους τέλους...
 Μας το έλεγε ο Χάρυ. «Το μυστήριο ελύθη, αλλά το πρόβλημα παραμένει τελικώς άλυτον… Πως μαγειρεύεται εντέλει το ραγού; Μέσα είσαι εσύ ρε μάγκα… Όλα τα πιάνεις. Περί τα θύματα ανθρώποι είμεθα και ουδείς αλάνθαστος. Η αχαριστία είναι το έγκλημα… Διότι ο άλλος να πούμε σου δώνει την τέχνη του και ‘συ αρωτάς: “και ποίον περικαλώ το ηθικόν δίδαγμα του έργου?” Δεν κάνει ρε μάγκα… Μη τον προσβλήνεις τον καλλιτέχνη. Τι θέλεις να σου πει εντέλει, πως φτιάχνεται να πούμε το ραγού?
 Διότι πάσα έργο να πούμε δε σάχνεται για χαβαλέ. Είναι να διδάχνει κιόλας. Δεν είναι να πούμε φάγαμε, ήπιαμε και το γλικεράκι μας και άντε γεια χαρά και τα δέοντα στην κερία μαμά σας. Άπαξ και έριξε φινάλε να πούμε το έργο, πρέπει να την σακουλευτείς που την πάει ο μάγκας τη δουλειά.
  Πρέπει να τα σακουλεύεσαι τα ψηλά νοήματα… Αλλιώς πως, κάτσε σπίτι σου ρίξε πασέντζα και ασ’ τα υπόλοιπα απάνω μας. Γιατί εμείς την ανθιζόμαστε ρε μάγκα τη φτιάξη….»

Ρόζα Παρκς: Η... αχρωματοψία μιάς ηρωίδας

 Μερικές φορές αναρωτιέμαι τι είναι αυτό που κάνει τους ήρωες να ξεχωρίζουν από τους κοινούς θνητούς. Σήμερα, παραμονή της γέννησης της Ρόζα Παρκς, βρήκα την απάντηση. Τόλμη! Ναι τόλμη. Αυτό χρειάζεται για να αλλάξεις μια κατάσταση ή ακόμα και το ρουν της παγκόσμιας ιστορίας.
 Τώρα θα μου πείτε ποια είναι η Ρόζα Παρκς? Μη νομίζετε πως ήξερα και γω. Ακουστά την είχα αλλά διαβάζοντας την ιστορία της πραγματικά κατάλαβα πως μερικές φορές η μιζέρια και η φτώχεια μπορούν να γεννήσουν ένα θαύμα...
 Η Ρόζα Παρκς λοιπόν, ήταν μια έγχρωμη γυναίκα που αρνήθηκε στις 1 Δεκεμβρίου 1955 την παραχώρηση της θέσης της σε τοπικό λεοφωρείο στην Αλαμπάμα των ΗΠΑ σε έναν λευκό και αυτό ήταν η αφορμή να δημιουργηθεί ένα ολόκληρο κύμα κατά του φυλετικού διαχωρισμού, που διεκδίκησε και εν μέρει κέρδισε με μπροστάρη τον αξέχαστο Μάρτιν Λούθερ Κινγκ ευνοικότερα προνόμια για τους έγχρωμους ανθρώπους ανά τον κόσμο.
 Το σημαντικό βέβαια στην όλη ιστορία έχει να κάνει με την πολιτική ανυπακοή της γυναίκας αυτής, μιας και τότε (άκουσον, άκουσον) δεν έπιτρέπονταν να κάθονται έγχρωμοι στις μπροστινές θέσεις των λεοφωρείων, παρα μόνο λευκοί!

 Ε λοιπόν αυτή η πράξη ήταν η αφορμή  για να ξεκινήσουν μια σειρά από διαδηλώσεις σε όλη την χώρα κατά του ρατσισμού αλλά και μποικοτάζ των εγχρώμων πολιτών  στα λεωφορεία, που έληξε έπειτα από 381 ημέρες!
 Από τότε και μέχρι το τέλος της ζωής της, η έγχρωμη ηρωίδα θεωρούνταν η "μητέρα" ενάντια στην καταπολέμηση του ρατσισμού. Το 1999 δε, τιμήθηκε από το Κογκρέσο για την προσφορά της στην κοινωνία και στην αντιμετώπιση του ρατσισμού με το Χρυσό Μετάλλιο...
 Τώρα θα μου πείτε μετάλλια και κουραφέξαλα... Αλήθεια όμως, πόσο έχει αλλάξει η κοινωνία μας από τότε σε αυτό το φλέγον θέμα? Εγώ είμαι πεπεισμένος πως ο ρατσισμός όσο πάει και μεγαλώνει. Θέλετε οι συνθήκες?Θέλτε η λανθάνουσα και τηλεκατευθυνόμενη ενημέρωση? Θέλετε ο φτιαχτός φόβος του διαφορετικού? Όλα, αντικατροπτίζουν τι νιώθουμε και πως σκεφτόμαστε, όχι όλοι μας βέβαια, όταν αντικρύζουμε, όταν συναναστρεφόμαστε έναν άνθρωπο με διαφορετικό χρώμα από το δικό μας...
  Η Βικιπαίδεια λέει, πως ο ρατσισμός είναι το δόγμα που αναπτύσσεται με σύνδεσμο συγκεκριμένα γνωρίσματα, όπως π.χ. εθνικά, θρησκευτικά, πολιτιστικά κ.λπ., προκειμένου να αναγάγει μια ομάδα αντίστοιχα (κοινωνική, φυλετική, θρησκευτική), ως υπέρτερη άλλων. Είναι ποτέ δυνατόν? Πως ζει αυτή η λογική μέσα μας?
 Το κυριότερο, πως πηγάζει αυτή η αντιπαλότητα με τον συνάνθρωπο μας. Είναι τα κατώτερα ένστικτα μας η βασική αιτία του κακού? Η μήπως η επιρρεπής ψυχοσύνθεση μας?
 Η... αχρωματοψία της Ρόζα Παρκς μας δείχνει τον δρόμο. Ας αναρωτηθούμε λιγάκι. Ας ψάξουμε μέσα μας την αλλαγή. Τα χρώματα και ο συνδυασμός τους, όπως πχ το Ουράνιο τόξο, υποδηλώνουν ευτυχία. Και η ευτυχία ορίζεται από τους ανθρώπους. Όλων των χρωμάτων...