Γυναικείες φιλίες: Κόλαση σε ροζ φόντο...

  Σε ένα πόλεμο υπάρχουν θύματα και θύτες ξεκάθαρα.  Στις γυναικείες φιλίες πάντως θύτης και θύμα εναλάσσονται με τέτοιο ρυθμό που δεν προλαβαίνεις να βγάλεις άκρη.
 Οι άντρες επειδή, ως επί το πλείστον, είμαστε παρατηρητές των γυναικείων φιλιών, παρατηρούμε με κάθε λεπτομέρεια τις περίφημες λυκοφιλίες των γυναικών και αυτό που συμπεραίνουμε έχει πάντα τον ίδιο παρονομαστή.
 Οι γυναίκες δεν μπορεί να είναι πραγματικά φίλες. Ο γυναικείος εγωισμός υπερέχει πάντοτε του κοινού σκοπού, του κοινού τρόπου ζωής και συμπεριφοράς. Οι γυναικείες φιλίες έχου όλα τα χαρακτηριστικά μιας κόλασης σαν και αυτής του Δάντη. Αίμα, δάκρυα, ιδρώτας, κολασμένα θηλυκά που βασανίζουν άντρες που έκαναν το λάθος να υποστηρίξουν την άλλη πλευρά, καζάνια που σιγοβράζουν και είναι έτοιμα να υποδεχτούν κάθε λογής τσαούσες που έκλεψαν τον γκόμενο των φιλενάδων τους, γυναικών που τόλμησαν να είναι πιο επιτυχημένες και ομορφές από τις φίλες τους και πάει λέγοντας. Μια κόλαση σε ροζ φόντο...
  Ξέρω, ξέρω οι γυναίκες θα διαφωνήσουν με την ακραία περιγραφή μου έτσι είναι αυτά. Γιατί ειλικρινά αν δούμε τις φιλίες των αντρών θα διαπιστώσουμε πως τα πράγματα είναι πολύ καλύτερα.
  Οι άντρες σπάνια τσακώνονται ή και να το κάνουν σίγουρα τα ξαναβρίσκουν. Οι γυναίκες μπορεί να είναι φίλες χρόνια και μια ματιά στον σερβιτόρο που άρεσε στην μια μπορεί να αποδειχθεί ο στίχος από το τραγούδι της Άντζελας Δημητρίου "και θέλω να τα σπάσω όλααααα και θέλω να τα κάψω όλααα"...
 Οι γυναίκες μπορεί να τσακωθούνε για "καυτά" θέματα, όπως γιατι φοράνε τα ίδια τακούνια, το ίδιο άρωμα, το ίδιο εσώρουχο... Έχετε παρατηρήσει κάτι τύπισσες που βγαίνουν έξω και είναι σχεδόν ίδια ντυμένες? Έχετε παρατηρήσει το ίδιο στους άντρες???
 Ναι, ναι το πιστεύω ακράδαντα. Έτσι και βγάλουν οι γυναίκες νύχια ετοιμαστείτε για πόλεμο. Έχει να πέσει μαλλιοτράβηγμα και σφαλιαρίδι που δεν θα έχει προηγούμενο. Και μέσα σε όλη αυτή τη δίνη κινδυνεύετε να φάτε και καμιά αδέσποτη και σεις... Και μη τυχόν, μη διανοηθείτε να υποστηρίξετε την άλλη πλευρα, αυτό το τσόκαρο ντε, γιατί τότε μαύρο φίδι που σας έφαγε...

 Θα κατηγορηθείτε για προδοσία, αδιαφορά και "υπερβολική συμπάθεια" προς την ασχημομούρα σκύλα που πάντα την ζήλευε...  Είναι μια κατάσταση που θα εύχεστε να μη συμβεί ούτε στον χειρότερο εχθρό σας.
 Αιμοβόρα πλάσματα συναγωνιστές μου. Τι θέλετε δηλαδή να σας φάει η κρεβατομουρμούρα, να πονάνε τα αυτιά σας από τις τσιρίδες ή να φύγει κανά τασάκι εκεί που βλέπετε μπάλα???  Γιαυτό όπως είπαμε. Βλέπετε και μην μιλάτε...Η αν είναι να μιλήσετε πείτε απλά αυτό που θέλουνε πάντα  να ακούνε..."Έχεις δίκιο μωρό μου..."

Μια χώρα που ψάχνει την ψυχή της...

 Παραμονή της εθνικής μας γιορτής. Είμαι σίγουρος πως αν ο Κολοκοτρώνης ζούσε σήμερα ή θα σήκωνε το σπαθί του ενάντια στου εξωτερικούς και εσωτερικούς εχθρούς της αγαπημένης του πατρίδας ή θα ανέβαινε στην Ακρόπολη και θα έκανε μια βουτιά για να μην βλέπει τα χάλια μας...
 Δεν θα το άντεχε. Δεν θα άντεχε να βλέπει τούρκικα σήριαλ στην ελληνική τηλεόραση. Δεν θα άντεχε να βλέπει τους Έλληνες πολιτικούς να μας... ρουφάνε το μεδούλι.
 Δεν θα άντεχε να βλέπει έναν λαό να αυτοτιμωρείται, να διώχνει τα παιδιά του στο εξωτερικό, να σκύβει το κεφάλι,να λέει ευχαριστώ στους τυράννους του. Αυτό που  θα τον πείραζε πιο πολύ όμως θα ήταν η έλλειψη αυταπάρνησης, συνοχής, ομοψυχίας που μας διέκρινε ως λαό αλλοτινά χρόνια...
 Είναι πολύ δύσκολο να "γυρίσει η φάση" όπως θα έλεγαν οι νέοι της εποχή μας... Είναι πολύ δύσκολο όχι γιατί τελείωσε ο χρόνος μας. Αλλά γιατί δείχνουμε να τα έχουμε παρατήσει. Η Κύπρος είπε ένα όχι. Εμείς σε όλα ναι...

 Σημασία τελικά μερικές φορες δεν έχει η ουσία αλλά η πεμπτουσία... Και αυτή είναι να μην λυγίζεις, να πέφτεις και να ξανασηκώνεσαι, να έχεις σθένος να αντιμετωπίζεις με ευθύτητα και αποφασιστικότητα τις όποιες καταστάσεις.

 Αρρώσταίνουμε ως άνθρωποι και ως λαός και ακόμη δεν το παραδεχόμαστε. Εθελοτυφλούμε περιμένοντας να αλλάξουν τα πράγματα χωρίς να αλλάξουμε εμείς... Γίνεται αυτό?
 Ακόμη και την αγάπη μας για την πατρίδα την δείχνουμε λάθος. Ο εθνικισμός δεν είναι λύση. Ο εθνικισμός είναι αδιέξοδο.
  Εντέλει αυτοί που μας απελευθέρωσαν από τον τούρκικο ζυγό και φορούσαν φουστανέλλες ήταν πολύ περισσότερο άντρες από τους σημερινούς παντελονάτους που το παίζουν άντρες...
 Ας αναλογιστούμε ο καθένας ξεχωριστά τις ευθύνες που μας αναλογούν...Άλλωστε είπαμε. Η πραγματική επανάσταση ξεκινά μέσα από την οικογένεια..

"Σαρακοστή είναι οι Παίδες εν Καμίνω..."

Του Μάκη Δεληπέτρου

 Η δική μου Σαρακοστή ανήκει σε παιδιά που ανέβηκαν τον δικό τους Γολγοθά. Ο Χριστός ήξερε γιατί το έκανε, γιατί η δική του θυσία δεν πληγώνει, παρηγορεί. Τα αδικοχαμένα, τα "άωρα" παιδιά που συνάντησαν το θάνατο ή έχασαν τη ζωή είναι ένα μαχαίρι που ποτέ δεν μπόρεσα αλλά και δεν θέλησα να βγάλω από μέσα μου.
 Αυτή η πληγή με κάνει να αισθάνομαι άνθρωπος. Και να σκέφτομαι πόσο μικρές είναι τελικά οι "πληγές" της καθημερινότητας που μας ματώνει, μας ευτελίζει, μας καθηλώνει, όμως δε μας αφαιρεί την ελπίδα.
 Κάποτε στη γειτονιά με τα χαλάσματα που μεγάλωσα είδα να χάνεται το πρώτο παιδί, ένας από τους φίλους μου.
 Η φοβερή αρρώστεια τότε ήταν άγνωστη και η άδικη εμφάνιση της έγινε στα στόματα των γιαγιάδων της γειτονιάς μια τρομακτική σειρά από απαίσιες εξηγήσεις, από πιθανολογησεις που φάνταζαν σχεδόν δαιμονικές, από λαικές εξηγήσεις που είχαν μία μόνο αλήθεια, πως τόσο πολυ΄άδικο μόνο, κάτι αλλόκοσμο, κάτι εξωτικό, μιαρό και σκοτεινό μπορει να μπει στο σπίτι ενός παιδιού.
 Η ψυχή μου γέμισε φόβο από τότε, φόβο που ποτέ δεν απέβαλα για μένα, για τους γύρω, για το πόσο ξαφνικά και ακατανόητα μπορεί να αλλάξει εντός μου ο ρυθμός του κόσμου, όπως έλεγε ο μεγάλος εξόριστος του μυαλού, ο Βιζυηνός...

Ο Νίκος περιμένει μόνος
 Από την πρώτη μέρα που έχασα τον Νίκο που κιτρίνησε και κλείστηκε στο σπίτι του έτσι ξαφνικά κατάλαβα ότι ποτέ η ζωή, η πίστη μου, η γειτονιά μου, οι σκέψεις μου δεν θα είναι ίδια. Ο Νίκος έμεινε εκεί, στα 1967-68 να περιδιαβαίνει σαν είκόνα του μυαλού πια, μια γειτονιά γεμάτη χαλάσματα. Σα να μας λέει σε όλα τα παιδιά του 44ου Δημοτικού Σχολείου Κάτω Πατησίων ένα τεράστιο "γιατί" για το σύντροφο που αφήσαμε πίσω στο χρόνο, για να φύγουμε, που μπροστά?

Ο Γιώργης ήταν πάντα μόνος
 Κακό πράγμα το κουσούρι τότε. Όλοι λίγο πολύ είχαμε την υγειά μας. Ακόμη και σε μένα, κάποιοι γιατροί, λευίτες των φτωχογειτονιών, έκαναν το θαύμα τους, παλεύοντας με τις αρρώστειες και τα βρομόνερα, χωρίς αμοιβή, χωρίς αυτοκίνητα, σε καθημερινές επισκέψεις με τα πόδια γεμάτα λάσπες, νύχτα στους βούρκους εκεί στις πολυσύχναστες σήμερα Τρεις Γέφυρες. Ο Γιώργης, Γιώργη τον λέγαμε, έλιωνε κάθε μέρα που περνούσε.
 Ήταν ο Γιώργης ο κουτσός, έτσι τον ήξεραν όλοι και μόνο έτσι γνώρισε, έμαθε, ήξερε και αυτός τον ίδιο του τον εαυτό. Ήταν ο μόνος καλοσυνάτος, ο μόνος τόσο καλοσυνάτος μέσα στις παράγκες με τις πλίθρες. Πέρναγε τις μέρες του ψάχνοντας αν κάποιος θέλει κάτι, μάλλον για να ξεχάσει ότι αυτός ήταν που ήθελε να ζητήσει κάτι και κανείς δεν τον ρώταγε.
 Εκείνο το μικρό "σακατιλίκι", όπως έλεγε ο πικρός κόσμος του τότε, του έφερε το άλλο. Πλάι στον τόρνο που μάθαινε, άρχιζε κρυφά να βάζει ένα ποτήρι, ένα μπουκάλι κρασί. Ήταν πιο άντρας από πολλούς στρατιώτες, αφού αυτός πολέμαγε κάθε μέρα, από οταν γεννήθηκε σε μια κοινωνία κακιά, μίζερη, χαιρέκακη. Όταν δεν το κράτησαν στο στρατό διαλύθηκε.
 Δυό-τρία χρόνια μετά μάθαμε τα νέα του. "Γιατί μέσα στο όνειρο του διάλεξε πια να ζει". Γιώργη, τώρα έμαθα, πως εκεί πάνω δεν υπάρχουν κουτσά παιδιά. Είσα καλά, Γιώργη, και με το καλό θα ανταμώσουμε, να παίξεις με μένα τον "μεγάλο" πια, κοριμπανιός και μπάλα και κρυφτό. Αυτά τα απλά που ποτέ δεν έκανες...

Ο Κωνσταντίνος Δημήτριος δεν γνώρισε κανέναν
 Το όνομα δεν του δόθηκε ποτέ. Ένας Γέροντας τον δικαίωσε. Γεννήθηκε πρόωρα και άωρα έφυγε. Η μικρή ζωή του ήταν γεμάτη από τους ήχους των γιατρών και των καροτσιών που δεν τον πήγαν ποτέ μαζί με τα άλλα παιδιά. Ο πατέρας του μόνο τον είδε.
 Ήταν ωραίος ως παις Έλλην. Από αυτούς που συναντας μόνο στα αγγεία, από αυτούς που γενήθηκαν για να μείνει πίσω τους μια στήλη στον Κεραμεικό. Έσβησε με μιά ανάσα μπροστά στον μόνο συγγενή που άκουγε και αυτός δεν πρόλαβε να τον διεκδικήσει με μια αγκαλιά που τόσο του άξιζε γιατί σαν μαχητής, από εκείνους τους παλιού προγόνους του, πάλεψε. "Έιχε το τέλος των μαρτύρων της θρησκείας μας δεν...χαίρεσαι?" είπε ο Γέροντας.
 Χαίρομαι που γαλήνεψε, γέροντα. Εδώ το μόνο που ξέρω είναι ότι πόνεσα πολύ για να μάθω τι θα πει Σαρακοστή. Το μαρτύριο κάποιου παιδιού, ακόμη και του ίδιου του Θεού, πριν, πρόωρα, "χαθεί...".

* Το απόσπασμα  είναι από κείμενο του δημοσιογράφου Μάκη Δεληπέτρου, ενός ανθρώπου που εκτιμώ ιδιαίτερα.
Απογευματινή-28/02/04

Λωβοκομείο Χίου: Το καταφύγιο των καταδικασμένων

  Καλησπέρα, καλησπέρα. Σε αυτό τον ευλογημένο τόπο υπάρχουν ιστορίες που καταδεικνύουν πως πέρα από ένας λαός γεμάτος θάρρος, αρχές, γενναιότητα, είμαστε και ένας λαός με φοβίες και εύκολες κρίσεις που μας οδήγησαν και μας οδηγούν σε καταστάσεις και γεγονότα που γρήγορα γρήγορα διαγράφουμε από την μνήμη μας...
 Μια τέτοια φοβία, που πήρε μορφή παράνοιας ήταν και η αντιμετώπιση της λέπρας ή αλλιώς  της νόσου του Χάνσεν...
 Με τον όρο λέπρα εννούμε την χρόνια  λοιμώδη ασθένεια του ανθρώπου, που προκαλείται από τα μυκοβακτήρια Mycobacterium leprae και Mycobacterium lepromatosis. Η λέξη προέρχεται από το Λέπος = φλούδα, Λεπερός, ο έχων λέπια, φλούδες. Στην Ελλάδα του μεσοπολέμου λοιπόν και μέχρι την δεκαετία του 60', η λέπρα θεωρούνταν κάτι βρώμικο, διαβολικό και οι λεπροί είχαν πάντα άσχημη τύχη. Η κοινωνία τους θεωρούσε απόβλητα, υπάνθρώπους και γιαυτο τον λόγο σε πάρα πολλές περιοχές υπήρχαν τα λεγόμενα λεπροκομεία.
  Ένας από αυτά και συγχρόνως το πιο γνωστό με αυτό της Σπιναλόγκας στην Κρήτη ήταν και το λεπροκομείο της Χίου (ή αλλιώς Λωβοκομείο). Χτισμένο πολύ παλαιότερα κοντά στα 1378 από Γενουάτες κατακτητές, ήταν ένα από τα πρώτα ιδρύματα στην Ευρώπη που φιλοξενούσε τα δωμάτια του ανθρώπους που έπασχαν από τη νόσο του Χάνσεν.
 Οι ιστορίες για το λεπροκομείο έδιναν και έπαιρναν αλλά στην ιστορία έχουν μείνει δύο γεγονότα.  Από το 1822 μέχρι το 1835 η λειτουργία του ανεστάλη λόγω της τρομερής σφαγής της Χίου, καθώς πέραν από το προσωπικό σφαγιάστηκαν και πολλοί από τους τροφίμους, ενώ όπως εικάζεται, ελάχιστοι που κατάφεραν να γλυτώσουν κρύφτηκαν μέσα στην στοά του Λεπροκομείου και κατάφεραν στη συνέχεια να διαφύγουν...
 Αυτό ήταν το πρώτο γεγονός που στιγμάτισε την ζωή των κατοίκων του πανόμορφου νησιού. Το δεύτερο γεγονός ήταν η ολική καταστροφή του το 1881 από τον μεγάλο σεισμό που έπληξε το νησί. Με συντονισμένες προσπάθειες το λωβοκομείο ξαναχτίστηκε και πλέον ήταν ένα από τα πιο σύγχρονα της εποχής του.
 Οπως αναφέρει ο Χιώτης συγγραφέας Γιάννης Μακριδάκης... "οι εγκαταστάσεις, ανεπτυγμένες κατά μήκος του ποταμού,  αποτελούνταν από 16 αυτόνομες μονάδες οι 12 των οποίων ήταν των δύο δωματίων και οι υπόλοιπες τέσσερις του ενός.

  Η σύνδεση κάθε δύο ανεξάρτητων μονάδων γινόταν με μικρότερη μονάδα η οποία περιελάμβανε χώρους εξυπηρέτησης (κουζίνα, WC κ.λπ.). Σε διαφορετικά σημεία του συγκροτήματος κατασκευάστηκαν δύο λουτρά και στο κέντρο ένα εστιατόριο, το γραφείο της Διοίκησης, καθώς και η εκκλησία του Αγίου Λαζάρου..."
  Το λεπροκομείο σταμάτησε να λειτουγρεί το 1959 και μέχρι προσφατα ήταν παρατημένο από την Πολιτεία. Για ανθρώπους που έχουν περάσει την λέπρα και έχουν ζήσει στο περιθώριο η πλήρης παραμέληση αυτών των ιδρυμάτων φέρνει στο μυαλό την ψυχική και κυριολεκτική απομόνωση που έζησαν όταν ασθενούσαν από την λέπρα. Από το κουδούνι που κουβαλούσαν μαζί τους για να ξέρουν οι άλλοι ότι είναι λεπροί (!!!) μέχρι και την απαγόρευση να συνευρίσκονται μαζί με άλλους ανθρωπους στα ίδια μέρη...
 Ο χρόνος επώασης της συγκεκριμένης ασθένειας ήταν από 9 μήνες έως 20 χρόνια οπότε εύκολα καταλαβαίνει κανείς πως πολλοί άνθρωπου που είχαν προσβληθεί από την ασθένεια πέθαναν αβοήθητοι, καταδικασμένοι σε μοναξιά... Με την ανακύλυψη του φαρμάκου κατά της νόσου το 1957 τα περισσότερα ιδρύματα που φιλοξενούσαν λεπρους έκλεισαν.
  Το λωβοκομείο της Χίου κρύβει μέσα του ιστορίες ανθρώπων που πόνεσαν, που έμειναν μόνοι, που ξεχάστηκαν από τους συναθρώπους τους, νιώθοντας βρώμικοι και στιγματισμένοι...
 Η σημερινή του εικόνα θλίβει. Οστά πεταμένα εδώ και εκεί, τάφοι ανοιχτοί, ερειπωμένα δωμάτια, θυμίζουν την εποχή που κατέδειξε τις άρρωστες παθογένειες της ελληνικής κοινωνίας...

Dont worry be happy (έστω και με χάπι...)

Είναι εύκολο να είσαι χαρούμενος σήμερα? Οχι. Είναι άσκοπο να προσπαθήσουμε?Οχι... Άντε να σας δω να το κάνετε... Καλό μήνα με δύναμη και ζωντάνια παιδιά...