Η διαφορετικότητα πάντα ενοχλούσε...

 Ξέρετε, όταν είσαι διαφορετικός πάντα ενοχλείς... Το ένιωσα από πολύ μικρός  αυτό και τώρα που μεγάλωσα αρκετά το νιώθω ακόμη περισσότερο.  Υπήρχε παλιά (ακόμη και τώρα...) η εντύπωση, πως όσοι ντυνόντουσαν παράξενα, ή όσοι μιλούσανε διαφορετικά από τους άλλους, ή όσοι  είχαν διαφορετικές απόψεις, ήταν αυτό που  οι εξυπνάκηδες λένε, δογματικοί, παράξενοι, τρελοί...
 Σαν παράδειγμα έφερναν και φέρνουν την κοινή λογική. Μα αν δεν κάνω λάθος η κοινή λογική είναι αυτό που ο νους του ανθρώπου επιτάσσει σωστά? Πως λοιπόν θα διέφερε ένας άνθρωπος από έναν άλλο, πως θα υπήρχαν πρωτότυπες ιδέες, ιδέες που άλλαξαν το ρουν της ανθρώπινης ιστορίας αν δεν υπήρχαν οι διαφορετικοί άνθρωποι? Η πως ακόμα θα υπήρχε ενδιαφέρον στις ανθρώπινες σχέσεις, πως θα γινόντουσαν λάθη που μέσα από αυτά θα μαθαίναμε το σωστό αν δεν υπήρχαν αυτοί οι «δύσκολοι» άνθρωποι?
 Αυτό που σιχαίνομαι πιο πολύ είναι ο ρατσισμός. Σε όλες του τις μορφές... Και νομίζω πως πέρα από τον ταξικό, τον φυλετικό ρατσισμό η χειρότερη μορφή είναι ο υπαρξιακός ρατσισμός. Έτσι τον λέω εγώ και ας με συμπαθάνε οι επιστήμονες και οι γραμματικοί... Ο ρατσισμός της ανθρώπινης ύπαρξης και οντότητας, το να είσαι δακτυλοδεικτούμενος επειδή απλά έχεις διαφορετικές ιδέες, όχι τόσο  συνηθισμένες, η απαγόρευση  του εναλλακτικού, του καινούργιου, του αληθινού είναι ο πιο εύκολος τρόπος  που χρησιμοποιούν οι βολεμένοι, οι δήθεν υποστηρικτές της ελεύθερης έκφρασης, για να εξαφανίσουν έστω και ως ιδέα το... άλλο.
 Σαν μια μυστική συνεννόηση των απανταχού ανέραστων μου κάνει όλο αυτό... Αυτών που δεν μπορούν να χαρούν τον έρωτα, την ζωή, την χαρά και την προσπάθεια των υπολοίπων... Τους μιλάς και σε κοιτάνε με ανοιχτό το στόμα γιατί αυτοί έχουν μάθει να σωπαίνουν, γελάς εκεί που αυτοί κλαίνε και σε βλέπουν με μισό μάτι..., τρέχεις εκεί που αυτοί περπατάνε και θεωρείσαι τουλάχιστον ντοπέ...   Τέτοιες στιγμές εύχεσαι, αν πραγματικά δεν κρατάς μανιάτικο, να ανοίξει η γη να σε καταπιεί, όχι γιατί τα βάζεις με σένα αλλά επειδή δεν αντέχεις αυτό που αυτοί είναι...

 Υπάρχουν πολλοί τέτοιοι γύρω μας αγαπητοί μου... Είναι αυτοί που μας φτάσανε εδώ ως ανθρώπους... Είναι αυτοί που τους λέμε καλημέρα καθημερινά γιατί εμείς τη νιώθουμε, είναι αυτοί που πάνε στις γιορτές για να τις χαλάσουν και τελικά είναι αυτοί  που εξωτερικά μπορεί να δείχνουν καλύτεροι από εμάς αλλά μέσα τους κυριαρχεί η κακία, η μεμψιμοιρία ,η αδιαφορία, ο εγωισμός και η ψευτιά...
 Επειδή σε αυτή τη ζωή παίρνει ο καθένας ότι του αξίζει, αργά η γρήγορα τα παραπάνω χαρακτηριστικά αποκαλύπτονται από μόνα τους... Και ας συνεχίζουν να μας λένε τρελούς και παράξενους... Εμείς μέσα μας είμαστε ατόφιοι. Και όχι ψόφιοι...

Τρικυμία εν κρανίω...

  Τι μπέρδεμα είναι αυτό ρε παιδί μου... Αποφάσεις που δεν παίρνονται, συζητήσεις που δεν γίνονται... τρέξιμο, άγχος, προβλήματα.  Οι περισσότεροι από μας είμαστε αναποφάσιστοι το τελευταίο διάστημα. Και όχι, τα προηγούμενα χρόνια δεν ήταν έτσι τα πράγματα.  Μπορεί όντως να είχαμε έγνοιες, αλλά σίγουρα αυτή την τρικυμία στο... κρανίο δε την είχαμε. Με λίγα λόγια, κουλουβάχατα...
 Πως θα την βρούμε την άκρη όμως...? Πρέπει, γιατί αν δεν, τότε... κλάφτα Χαράλαμπε. Αυτή η κατάσταση είναι τόσο αγχωτική, που λες και καθημερινά μια αόρατη δύναμη βάζει μέσα μας, στον οργανισμό μας αυτή την αρρώστια... Θα μου πείτε «και πόσο εύκολο είναι ρε φίλε όταν γίνονται μαζικές απολύσεις, όταν για πρώτη φορά φέτος τα παιδιά μας αντί για βιβλία θα έχουν φωτοτυπίες, όταν η καλή μας εφορία στέλνει ραβασάκια λες και είναι... ερωτευμένη μαζί μας, όταν πληρώνεις 5 ευρώ τον καφέ, όταν ο μισθός δεν φτάνει ούτε για «ζήτω», όταν οι αδικίες και τα λαμόγια κυβερνάνε αυτή την χώρα, όταν έχουμε πλέον σταματήσει να ονειρευόμαστε...». Θα σας απαντούσα, πως δεν έχετε και άδικο, αλλά είμαι σίγουρος πως η απάντηση δεν θα σας ικανοποιούσε. Γιαυτό σκέφτηκα κάτι άλλο...
 Προβληματιστείτε, αλλά μη σας παίρνει από κάτω. Τσιρίξτε, αλλά μην μουγκρίζετε... Βρίστε, αλλά με τακτ... Αναθεματίστε, αλλά όχι την τύχη σας, Τρέξτε, αλλά όχι για να το... σκάσετε. Εμπιστευτείτε, αλλά μόνο τον εαυτό σας. Κάντε πανικό αλλά με σχέδιο... Είναι φύσει αδύνατο να κάνετε τα παραπάνω και να μην βρείτε λύση. Έστω, προσωρινή. Όταν κερδίζεις χρόνο την στιγμή που δεν είχες τέτοιον ούτε για να... αναπνεύσεις τότε αυτό είναι μια καλή αρχή. Οι καλοί οι καπετάνιοι φαίνονται στις φουρτούνες.
 Α και μη ξεχάσω να αναφέρω. Παγκόσμια ημέρα κατά της λύσσας σήμερα. Και επειδή τα λαμόγια, οι τιποτένιοι που λέγαμε, έχουν... λυσσάξει και θέλουν να μας κάνουν πλάσματα άβουλα, ρομποτικά και αναίσθητα, να τους πω πως τα κάναμε τα εμβόλια μας... Καλό Φθινόπωρο να έχουμε...

Η Καστοριά και τα ράμματα στη γούνα μας...

 Απόψε, χαζεύοντας βίντεο ελληνικών ταινιών της δεκαετίας του 80’, έπεσε το... μάτι μου  σε μια ταινία με πρωταγωνιστή τον μέγιστο Στάθη Ψάλτη. Ήταν αυτή που  είχε «ιδρύσει» μια εταιρία επαιτών, που μέσα από τη συγκεκριμένη μπίζνα εξοικονομούσαν πολλά λεφτά. Η πιο χαρακτηριστική σκηνή της ταινίας με έκανε να γράψω το σημερινό κείμενο. Ο Ψάλτης «χαμένος» μέσα σε μια γούνα τεραστίων διαστάσεων, σήμα κατατεθέν της πιο κιτς δεκαετίας που ζήσαμε ως χώρα...
Η ιστορία της γούνας στην Ελλάδα είναι πολύ παλιά. Πολλοί υποστηρίζουν πως ξεκίνησε από την αρχαιότητα, άλλοι πως οι Καστοριανοί διδάχθηκαν την τέχνη από τους γουναράδες της Οχρίδας ή τους Ισπανοεβραίους, το πιο πιθανό είναι πως την επεξεργασία της γούνας την έμαθαν στην Κωνσταντινούπολη κατά τον 10ο με 14ο αιώνα.  Στις αρχές του 17ου αιώνα, οι Καστοριανοί ίδρυσαν μεγάλους οίκους γούνας σε αρκετές μεγάλες πόλεις της Ευρώπης και κυρίως στην Κωνσταντινούπολη. Το εμπόριο και η επεξεργασία των γουναρικών συνεχίστηκε και τους επόμενους αιώνες, οι γουναράδες πλούτισαν και έφτιαξαν τα μεγάλα τους αρχοντικά, στον πρώτο όροφο των οποίων λειτουργούσαν και τα γουναράδικα με μορφή οικοτεχνίας.

  Η χρυσή όμως εποχή της γούνας ήταν οι δεκαετίες του 70’ και του 80’, όπου ούτε λίγο ούτε πολύ λειτουργούσαν στην Καστοριά και σε άλλες χώρες της Ευρώπης 6.000 επιχειρήσεις απασχολούσαν περισσότερο από 15.000 ανθρώπους. Μέσα σε αυτή την «ζάλη» του χρήματος και της ανάπτυξης, οι Καστοριανοί κατείχαν και ένα απίστευτο ρεκόρ... Ήταν στην δεύτερη θέση με τους καλύτερα αμειβόμενους εργαζόμενους στον κόσμο!

Η Καστοριά ήταν πλέον, μια πόλη με χιλιάδες επισκέπτες κάθε χρόνο, μιας και οι κυρίες της υψηλής κοινωνίας, οι πάμπλουτοι επιχειρηματίες αλλά και τουρίστες από το εξωτερικό συνδύαζαν τις αγορές γουναρικών με διακοπές στην όμορφη πόλη.
Πέρα από τις κλασσικές γούνες  που ικανοποιούσαν και το πιο εξεζητημένο γούστο, υπήρχαν και άλλα προϊόντα  γουναρικών, όπως γάντια, καπέλα, αξεσουάρ, ζώνες που προσέδιδαν ποικιλία στην ήδη μεγάλη αγορά της μακεδονικής πόλης.
Όμως είναι κανόνας πως όταν κάτι ανεβαίνει, κάποια στιγμή θα πέσει... Στα μέσα της δεκαετίας τοθ 80’ το κραχ στα χρηματιστήρια έδωσε το πρώτο σοβαρό χτύπημα στην αγορά γούνας, για να φτάσουμε στο 1998 που η υποτίμηση του ρώσικου ρουβλίου, έδωσε την χαριστική βολή στο γουνεμπόριο  αλλά και στην ίδια την πόλη της Καστοριάς. Εκατοντάδες επιχειρήσεις έκλεισαν με τα χρόνια και η ανεργία εκτοξεύτηκε σε «τρελά» επίπεδα...

Αν και οι Καστοριανοί τηρούσαν όλους τους νόμους και δεν έκαναν παρατυπίες στην κατασκευή γουναρικών  η εμφάνιση οικολογικών κινημάτων συνετέλεσε και αυτή στην επώδυνη αυτή πτώση. ήμερα η αγορά προσπαθεί να ισορροπήσει αν και ο κλάδος έχει συρρικνωθεί: λειτουργούν 20 μεγάλες, 100 μεσαίες και περίπου 480 μικρές επιχειρήσεις στον Νομό...
Αναλογιζόμενος την πορεία της γούνας στον ελληνικό χώρο, σκέφτομαι ίσως ότι και εσείς που διαβάζετε αυτό το κείμενο. Σε αυτή την χώρα μόνοι μας «βγάζουμε» τα μάτια μας... Η Ιστορία που είναι αμείλικτη καταγραφέας των γεγονότων έχει σίγουρα πολλά ράμματα για τη γούνα μας...

Σκόρπιες σκέψεις...

Και λες πως είσαι διαφορετικός και λεν οι άλλοι πως δεν παλεύεσαι... Και καλά να μην παλεύεσαι, αλλά αν όσο πας και χειροτερεύεις λένε, είναι πιο άσχημα τα πράγματα γιατί αρχίζεις και γίνεσαι κουραστικός. Και μερικοί όπως ξέρουμε δε θέλουν και πολύ να αρχίζουν να τη κάνουν με ελαφρά...
Έτσι σκέφτεσαι και λες... «Ρε λες να μείνω μόνος μου?». Μα και έτσι να είναι ακόμη και μέσα στην αβάσταχτη μοναξιά σου, ψάξε να βρεις τον εαυτό σου... Αναμόχλευσε το παρελθόν, μάντεψε το μέλλον, ζήσε το παρόν. Να ξέρεις πως το δίκιο είναι με το μέρος των τρελών, των ξεχωριστών. Η δυσκολία που αντιμετωπίζεις από «τα τρελά» σου και «τα παλαβά» σου είναι δρόμος, μονοπάτι που οδηγεί όχι σε αδιέξοδο μα στον προορισμό σου. Σε αυτό που η καρδιά σου «φτερουγίζει» σαν το σκέφτεται...
Και μετά συλλογίζεσαι ότι μερικές φορές νιώθεις λες και θα... σκάσεις απ το κακό σου, με ότι διακρίνεις γύρω σου. Να ξέρεις το αίσθημα αυτό δεν προέρχεται παρά μόνο από τα θέλω σου. Αυτά ορίζουν εσένα, τον χαρακτήρα σου, την ύπαρξη σου. Όποιος πει το αντίθετο, τότε σίγουρα «περί άλλων τυρβάζει». Στρουθοκαμηλίζει νομίζοντας πως οι καλές στιγμές απλά έρχονται χωρίς να χρειαστεί να τις κυνηγήσουμε... Αυτό last year, μιας και ακόμη και η τύχη μου φαίνεται πως τα παρατάει...
Κι αν χάνεις την όρεξη σου μην τα παρατάς... Εδώ είμαστε, εδώ θα’μαστε και όλα θα γίνουν. Καθένας στη ζωή παίρνει ότι του αξίζει. Τι σας λέω βραδιάτικα ε... Μερικές φορές το παθαίνω αυτό. Έχω σκόρπιες σκέψεις και προσπαθώντας να τις βάλω σε σειρά, μπερδεύομαι, μπερδεύω, ξεμπερδεύω και πάει λέγοντας... Πότε επιτέλους θα κάνει ξαστεριά στην καρδιά και στην ψυχή μερικών ανθρώπων? Πότε επιτέλους θα καταλάβουμε πως κάθε άνθρωπος είναι διαφορετικός και αυτό δεν είναι απαραίτητα κακό η παράξενο??? Επέστρεψα στα γραφόμενα της ψυχής μου και απόψε σας την άνοιξα, μήπως μπορέσω και βρω απαντήσεις για αυτά που  έγιναν, για αυτά που θα γίνουν αλλά πολύ περισσότερο για αυτά που «ερήμην» μου γίνονται...

Τα πάθη δε κάνουν διακρίσεις...

Όλοι οι άνθρωποι, μπροστά στα πάθη μας και στην ανικανότητα μας να τα ελέγξουμε, είμαστε ίσοι... Σκεφτόμουν σήμερα, με αφορμή τον θάνατο της ιδιαιτέρως ταλαντούχας τραγουδίστριας Amy Winehouse, πως τελικά οι άνθρωποι είμαστε πολλές φορές δέσμιοι του άλλου μας εαυτού. Ενός εαυτού που όταν βγαίνει προς τα έξω, δεν λογαριάζει ούτε από χρήματα, ούτε από δημοσιότητα, λάμψη, φώτα. Ενός εαυτού που λες και είναι βγαλμένος από τους χειρότερους εφιάλτες μας... Η Amy Winehouse μόλις στα 27 της χρόνια, άφησε τον μάταιο (όπως πολλές φορές αποδεικνύεται) τούτο κόσμο, πιθανότητα από συνδυασμό ναρκωτικών και φαρμάκων, που έδωσαν το τελειωτικό χτύπημα στον ήδη ταλαιπωρημένο από τις καταχρήσεις οργανισμό της... Να σας πω την αλήθεια μου, την Winehouse, την έμαθα καλύτερα τώρα με τον θάνατο της. Είχα ακούσει για τις περιπέτειες της με τα ναρκωτικά για το μοναδικό της ταλέντο στην μουσική και ήξερα και 2-3 τραγούδια της. Μέχρι εκεί. Βλέποντας όλες αυτές τις μέρες στις ειδήσεις στιγμές από την ζωή της, από την εφηβεία της, από συναυλίες της, συνειδητοποίησα τον στρουθοκαμηλισμό που μας διακρίνει ως κοινωνία. Έβλεπα τους μουσικούς που την συνοδεύουν στις συναυλίες της να γελάνε ενώ αυτή παραπατούσε στη σκηνή στη τελευταία συναυλία που έδωσε στο Βελιγράδι, έβλεπα τους επωνύμους «φίλους» της να την αποχαιρετάνε με ένα συγκινητικό μήνυμα στο twitter, αλλά δεν είδα κανέναν να νοιάζεται πραγματικά για αυτήν... Αν νοιαζόταν κάποιος, αν πραγματικά είχε μπει στη διαδικασία να την καταλάβει, να δει γιατί δεν μπορεί αν αντισταθεί στα πάθη της, ίσως δεν είχε αυτό το τραγικό τέλος... Εδώ βέβαια σκέφτομαι και λέω πως πάντα όταν ένα πρόβλημα δεν μας ακουμπά και δεν έχει φτάσει στην πόρτα μας δεν μας νοιάζει... Στεναχωριόμαστε, συμπονούμε αλλά μέχρι εκεί...
 Υπάρχουν δεκάδες χιλιάδες Amy Winehouse ανά τον κόσμο που έχουν το ίδιο τραγικό τέλος, υπάρχουν δεκάδες χιλιάδες παιδιά, νέοι που πέφτουν στα ναρκωτικά καθημερινά, που ικετεύουν για βοήθεια αλλά εμείς τους γυρνάμε την πλάτη. Ξέρω, γιαυτό ευθύνη έχει και η κάθε αρμόδια Αρχή, η κοινωνία ως σύνολο, η Πολιτεία της κάθε χώρας... Ο θάνατος της Amy Winehouse, όμως για μένα ήταν μια γροθιά στο στομάχι. Όχι γιατί δεν γίνονται αυτά  στον χώρο της show-biz και μου φάνηκε παράξενο, όχι γιατί είναι άλλη μια καλλιτέχνιδα που «φεύγει» από την ζωή στην καταραμένη ηλικία των 27 ετών (στην ίδια ηλικία απεβίωσαν οι Τζιμ Μόρισον, Τζίμυ Χέντριξ, Τζάνις Τζόπλιν κ.α.), αλλά γιατί διακρίνω μια αδηφάγα κοινωνία που ενώ γνωρίζει σιωπά... Εδώ και χρόνια. Αυτό είναι αρρωστημένο. Γιατί όταν αυτά τα φαινόμενα πάρουνε την μορφή χιονοστιβάδας, αυτή θα μας παρασύρει όλους στο διάβα της.... Και τότε θα είναι αργά. Τότε ταλαντούχα παιδιά, όπως η Amy Winehouse, θα χάνονται γιατί δεν είχαν δίπλα τους κάποιον που να νοιάζεται πραγματικά  για αυτούς... 

Οι λεζάντες και ο... άλλος πλανήτης

 Τελικά οι γυναίκες δεν παίζονται με τίποτα... Ξέρω, πολλοί από εσάς θα πούνε ειρωνικά από μέσα τους: «Σωωωωωωπα ρε φίλε...», αλλά το θέμα δεν είναι αυτό. Το θέμα είναι πως γίνεται να είναι έτσι... Πως έτσι? Λοιπόν θα εξηγήσω για να καταλάβετε. Αφορμή για την βραδινή μου έξαψη (ψυχολογική εννοώ...) έπαιξε η χτεσινή έξοδος που είχα με τον κολλητό μου και δύο κοπέλες. Και με καμιά 100αριά που είδαμε ακόμη στον δρόμο. Έβλεπα όλο αυτό το γυναικείο πλήθος που κατέκλυζε τους δρόμος της παραλιακής οδού και πρωτίστως αναρωτιόμουν πως πολλαπλασιάζονται έτσι σε σχέση με τους άντρες και δευτερευόντως ότι είναι βιονικές...
  Τι εννοώ? Εννοώ πως ακόμη και τις καθημερινές (οκ εδώ ήταν Σάββατο) και έπειτα από μια κουραστική μέρα στη δουλειά οι γυναίκες έχουν όρεξη να βγούνε. Και οκ αυτό λύνετε μόνο και μόνο αν σκεφτείτε πως είναι το μοναδικό πλάσμα στην Γη που χάνει αίμα κάθε μήνα και παραμένει ζωντανό (ξέρω, ξέρω κακία αλλά από τις πετυχημένες...), συν ότι τις λένε εφτάψυχες όπως τις γάτες, συν ότι οι χήρες είναι περισσότερες από τους χήρους...
  Αλλά το άλλο είναι που με εκνευρίζει. Μπρος στα κάλλη τι είναι ο πόνος από την μια και φάτε μάτια ψάρια και κοιλιά περίδρομο από την άλλη. Πολύ λεζαντιά ρε παιδί μου. Μίνι μέχρι τον αφαλό, τακούνι που σκοτώνει τουλάχιστον3 κατσαρίδες με την μια, χαχαχα και χαχαχου, βάψιμο του στυλ είμαι ο Μπόζο ο κλόουν και γουστάρω και στο τέλος της βραδιάς (σε αυτό δεν σηκώνω κουβέντα) σεξ μέχρι αηδίας και την επόμενη το πρωί «δεν άκουσα, πως είπατε, ορίστε, συγνώμη κύριε ποιος είστε?» Και μετά φρέσκες-φρέσκες στην δουλειά, με προσοχή όμως μην σπάσουν τα νύχια και το βραδάκι ξανά-μανά τα ίδια...

Οκ. Η επιστήμη σηκώνει τα χέρια ψηλά. Και όχι μόνο για τις λεζάντες. Αλλά και για τα γραμματόσημα που θέλουν να λέγονται άντρες. Πληρώνουνε, ξαναπληρώνουνε, χτυπιούνται όταν οι... γυναίκες της ζωής τους, τους παρατάνε για κάποιον με μεγαλύτερη τσέπη ή μεγαλύτερο τσίου-τσίου  η πιο χλιδάτο μπιπ-μπιπ και στο τέλος «οι γυναίκες είναι πόρνες». Δεν είναι έτσι αδέρφια. Ας προσέχατε.
  Μα τι λεζάντες είναι  όμως και αυτές ρε παιδάκι μου? Λούσα, ψώνια, κους-κους, γκόμενοι και άγιος ο Θεός. Είναι αυτό που λέμε, εδώ ο κόσμος χάνεται και το... μπιπ χτενίζεται. Ε μααα, έλεος επιτέλους. Σε άλλον πλανήτη ζούνε? Προσέξτε, η ένσταση μου δεν αφορά στο να βγούνε και να διασκεδάσουνε. Αφορά στον τρόπο ζωής που έχουνε διαλέξει και  που τις οδηγεί με μαθηματικά ακρίβεια σε κατεστραμμένους γάμους, χωρισμούς, φτήνια, εκμετάλλευση και πάει λέγοντας.
  Έχω καταφέρει να κρίνω και συνήθως χωρίς να πέφτω πολλές φορές έξω. Άλλωστε δεν είναι επιστήμη.  Εδώ έχουν αλλάξει όλα στους ανθρώπους από το κακό στο χειρότερο. Δεν έχει μείνει τίποτα όρθιο. Αξίες, φιλίες, σχέσεις. Όλα. Και δυστυχώς οι γυναίκες έχουν τον πρωταγωνιστικό ρόλο σε αυτό.  Ειδικότερα τα νεαρά κορίτσια Αλλάξανε τα δεδομένα πια. Άλλαξε ο πολιτισμός μας. Ο νόμος της ζούγκλας κυριαρχεί πλέον στην χώρα του ωχαδερφισμού. Η λαμπερή και εύκολη ζωή όμως να ξέρετε είναι όπως τα όμορφα χωριά. «Καίγεται» εύκολα...

Η χαμένη πριγκίπισσα...

 Το βλέμμα της καρφώθηκε επάνω μου και τα κατάμαυρα βλέφαρα της ανοιγόκλεισαν, όπως οι κουρτίνες που ανοίγουν και αφήνουν το φως του ήλιου να μπει στο δωμάτιο ... Χαμογέλασε σκερτσόζικα, χωρίς όμως να αφήσει περιθώρια για κάτι διαφορετικό...
Ήμουν πεπεισμένος πως είχα να κάνω με μια χαμένη πριγκίπισσα.. Σαν και αυτές που μάθαμε από τα παραμύθια... Τις ονειροπόλες, ανθρώπινες, διαφορετικές πριγκίπισσες. Αυτές που ονειρευόμασταν όταν ήμασταν μικροί, να έχουμε στο πλάι μας όταν μεγαλώσουμε... Αυτές που έχουνε μείνει ελάχιστες πάνω στην Γη.
Αυτή όμως είχε και ένα άλλο πλεονέκτημα. Ήταν δοτική. Οι πριγκίπισσες των παραμυθιών δεν είναι έτσι... Μα τι? Είναι δυνατόν να έχω βρει ένα τόσο διαφορετικό άνθρωπο??? Προσπάθησα να  βρω κάποιο μειονέκτημα σε αυτό το (σίγουρα θεόσταλτο) πλάσμα που έβλεπα μπροστά μου. Και βρήκα... Είναι πολύ καλή Ναι αυτό δυστυχώς στη σημερινή κοινωνία είναι μειονέκτημα. Η καλοσύνη δεν ανταμείβεται σε αυτή την ζωή. Ίσως σε κάποια άλλη. Εδώ, είσαι καλός σε πατάνε. Μα, όσο πέρναγε ο καιρός αυτή όλο και γινότανε καλύτερη. Ήταν ώρα αν ανοιγοκλείσω τα δικά μου μάτια να δω αν αυτό που ζούσα ήταν παραμύθι η πραγματικότητα. Η αλήθεια μου ήταν πολύ δύσκολη. Όντως αυτό το πλάσμα υπάρχει ανάμεσα μας. Θεέ μου... Είναι δυνατόν... Πως προστατεύεται από την φτήνια της σημερινής εποχής? Πως δεν εκρήγνυται εσωτερικά από την αδιάφορη συμπεριφορά των δικών της ανθρώπων? Πως μπορεί να αντέχει να είναι σωστή, ενώ οι άλλοι είναι λάθος,,, Έπειτα από πολλές σκέψεις κατέληξα στο συμπέρασμα... Αυτή η «χαμένη πριγκίπισσα» είναι το τρανό παράδειγμα πως η ανθρωπιά, η αξιοπρέπεια, ο ερωτισμός, η καλοσύνη δεν πρόκειται να εκλείψουν... Υπάρχουν πλάσματα, όπως αυτή, που λες και βρίσκονται ανάμεσα μας μόνο και μόνο για να μας το υπενθυμίζουν όταν τα πράγματα εκτραχύνονται...  Γυναίκες  με όνειρα, σκέψεις, προβληματισμούς, ανησυχίες. Το πιο σημαντικό, Κυρίες με κ κεφαλαίο...Βυθίστηκα στις σκέψεις μου αναλογιζόμενος πόσο τυχερός είμαι που την έχω γνωρίσει... Μα κάτι με τσίγκλαγε μέσα στο μυαλό μου... Ναι... Ναι... Αυτό είναι... Δεν μπορεί... Είμαι σίγουρος... Κρατήστε τον σαν φυλαχτό κύριοι... Η ατέρμονη ευτυχία κρύβεται στο βλέμμα μιας γυναίκας...