Δεν θέλω καρδιά μου να κλαις...

Δε θέλω καρδιά μου να κλαις για όσα περάσαμε χθες,
χαλάσανε τόσα πολλά μα βρες μονοπάτι ξανά,
δεν ξέρει ο κόσμος να ζει, κατέβα να πάμε πεζοί,
εκεί που καθένας ζητά να βρει τη μιλιά του ξανά...

Τον πόλεμο μισώ κι απ’ τη ζωή αποζητώ,
να μη μου μείνει μόνο το παράπονο
κι ας ήταν μια φορά να μ’ είχες πάρει αγκαλιά,
το ξέρω σου ζητώ πάρα πολλά...

 
Δε θέλω καρδιά μου να κλαις για όσα περάσαμε χτες,
δανείσου κι εσύ μια φορά και βρες μονοπάτι ξανά
κι αν χάνεις αυτό που σε ζει δεν έφταιξες μόνον εσύ,
αξίζει να ζουν σαν παιδιά εκείνοι που έχουν καρδιά...   

Τον πόλεμο ζητώ για μια ζωή που δεν τη ζω,
να μην μου μείνει μόνο το παράπονο
κι ας ήταν μια φορά να δεις μικρέ μου φουκαρά,
πως μαλακώνω σαν δε μου μιλάς σκληρά...  

Τον πόλεμο μισώ κι απ’ τη ζωή αποζητώ,
να μη μου μείνει μόνο το παράπονο
κι ας ήταν μια φορά να μ’ είχες πάρει αγκαλιά,
το ξέρω σου ζητώ πάρα πολλά....

Στίχοι-Μουσική: Νικόλας Άσιμος

Πάλι βραβείο ρε παιδιά??? (κι άλλοοο κι άλλοοοο...)

Ε καλά τώρα. Το ότι είμαι πολυπράγμων, πολυγράφων (η μόρφωση μου γιγαντώνεται...) και έξυπνος το ξέρω! Γιαυτό άλλωστε και τα βραβεία έρχονται με φόρα.... Τόση, που καμιά φορά κουτουλάω πάνω τους και έχουμε τα αποτελέσματα που μόλις διαβάζετε! Ουφολογικές αερολογίες και εξυπνάδες άνευ σκέψης (που να σκέφτεσαι άλλωστε τέτοια ώρα...). Ντάξει δε λέω, η Γιώτα από την μικρή μου Εδεμ (http://giwtatotongi.blogspot.gr/2015/02/blog-post.html) είπε να κάνει το καλο, αλλά έπρεπε να ρωτήσει την πιάτσα πρώτα! Εγώ δεν παίρνω απλά βραβεία, τα ξεσκίζω! Ας ξεκινήσω λοιπόν με το... ξέσκισμα εεε τις ερωτοαπαντήσεις ήθελα να πω...

1. Γιατί ξεκινήσατε το blog;

Γιατί ε? Ήταν εσωτερική ανάγκη που προέκυψε όμως τυχαία. Η ιδέα του να γράφω κάτι το οποίο θα σχολιάζεται, θα κρίνεται και θα επικρίνεται ή θα αρέσει είναι υπέρ του δέοντος ενδιαφέρουσα και ελκυστική για μένα. Αφήστε που η γραφή με συναρπάζει και είναι ένα σημαντικό κομμάτι της ζωής μου...

2.Πείτε μας λίγο τι σας ενθουσιάζει;

Τα κοντά φορέματα, τα τακούνια, τα γυναικεία πόδια, ο Παναθηναϊκος, πίτσα με Coca Cola, ένα ταξίδι στο βουνό, η Κιμ Καρντάσιαν και τώρα τελευταία η Ντρου Μπάριμορ. Μιλαμε για το... παιδί!

3. Γιατί πιστεύετε ότι τα σχόλια και η επικοινωνία βοηθούν τους bloggers και με ποιον τρόπο;

Ο σχολιασμός είναι το Α και το Ω σε ένα blog. Ο καλοπροαίρετος όμως. Οτιδήποτε μπορεί να βοηθήσει στην ανάπτυξη μιας κουβέντας, μιας συζήτησης είναι πάντα επικοδομητικό. Η επικοινωνία μέσω των σχολίων δημιουργεί την αίσθηση της κοινότητας που σφύζει απο δημιουργία. Είναι κάτι ζεστό, άμεσο, ειλικρινές...

4. Για ποια πράγματα μιλάτε στο blog σας;

Άντε να σας το αποκαλύψω. Μιλάω κυρίως για γυναίκες (σιγά το νέο ρε...). Το ξέρω ότι το ξέρετε γιατί το ξέρω και γω ότι το ξέρετε... Η αλήθεια είναι πως το blog μου είναι ποικίλης ύλης. Ασχολούμαι με οτιδήποτε κατεβάσει ως σκέψη το μυαλό μου. Τα τελευταία τρία χρόνια μου αρέσει να κάνω αφιερώματα σε προσωπικότητες της τέχνης και του πολιτισμού. Όσο μπορώ και όσο οι γνώσεις μου το επιτρέπουν. Κύριο στοιχείο του ιστολογίου μου είναι επίσης και το χιούμορ. Χωρις αυτό δεν πάμε πουθενά...

5. Έχετε δημιουργήσει μία φιλική σχέση με άλλους bloggers; Έχετε γνωριστεί ποτέ από κοντά;

Μόνο με δύο ανθρώπους έχω γνωριστεί από κοντά από τον χώρο του bloggging. Θα ήθελα πολύ να γνωριστώ με αρκετούς άλλους που εκτιμώ ιδιαίτερα από τα γραπτά τους και τον τρόπο σκέψης τους. Μέ άλλους είμαι κοντά και με άλλους μακριά. Αλλά αν υπάρχει θέληση η απόσταση είναι λεπτομέρεια. Παρόλ'αυτά η σχέση που δημιουργείται μέσω του blog είναι πέρα απο φιλική και αυθεντική.

6. Πως φαντάζεστε το blog σας μετά από δύο χρόνια; Τι θα θέλατε να δείτε να μεγαλώνει/ να αλλάζει και με ποιον τρόπο;

Θα ήθελα να το δω να ωριμάζει περισσότερο. Θα ήθελα να έχει τόσο ποιοτικούς αναγνώστες όσο τώρα (ακόμα περισσότερες γυναίκες...), αλλά πολύ περισσότερο θα ήθελα να απασχολεί μεγαλύτερο κομμάτι της ζωής μου. Είναι κάτι που πραγματικά με γεμίζει.

7. Τι είναι αυτό που κάνετε καλύτερα;

Καλά ρε παιδιά τι ερώτηση είναι αυτή? Τι θέλετε δηλαδή να γράψω μυθιστόρημα? Αφού είμαι σχεδον τέλειος. Τα ρωτάνε αυτα? Άντε να σας πω ένα απο τα χιλιάδες που κάνω καλά. Μεταξύ μας όμως ε...  Σφουγγαρίζω τέλεια! Τέλεια όμως!

8. Πόσο χρόνο αφιερώνετε στο blog σας;

Όσο μπορώ και μου επιτρέπουν οι υποχρεώσεις μου. Τα κείμενα μου γράφονται κυρίως μεταμεσονύχτια. Θα ήθελα να είχα περισσότερο ελεύθερο χρόνο για να ασχοληθώ πιο άνετα.

9. Πως γεννιούνται τα posts σας;

Έτσιιιιιι ξαφνικάαααα, έτσιιιιιιι ξαφνικάαααα, που λέει και ο Αντώνης Ρέμος.

10. Ευχές για τον αναγνώστη...

Να διαβάζετε με την καρδιά και την ψυχή σας...

Αυτό ήτανε λοιπόν. Πάπαλα. Τελειώσαμε και μείναμε μονάχοι που έλεγε και ο Στράτος. Θέλω να ευχαριστήσω για άλλη μια φορά την Γιώτα για το βραβείο. Και επειδή οι περισσότεροι το έχετε παραλάβει, δεν θα το δώσω με την σειρά μου κάπου συγκεκριμένα. Όσοι θέλουν μπορούν να απαντήσουν. Άλλωστε με τέτοιες απαντήσεις που έδωσα δεν υπάρχει κάτι άλλο που μπορεί να ειπωθεί και να έχει ενδιαφέρον. "Μετά απο μένα το χάοοοοοςςς μετά απο μένα το τίποτααααααα!!!"

Καλό μήνα να έχουμε!

Ένα κορίτσι που λέγεται Μαρία...

 "Ο χρόνος, σκέφτομαι, ίσως είναι μια αργοπορημένη τιμωρία – για ποιο πανάρχαιο σφάλμα! Βράδιαζε. Άνοιξα το παράθυρο κι αφουγκράστηκα μακριά το αιώνιο παράπονο του κόσμου...

 Έτσι συνήθως χάνουμε τα πιο ωραία χρόνια μας, από `να τίποτα: ένα αύριο που άργησε ή ένα λυκόφως που κράτησε πολύ. Κι όταν ο Θεός μοίρασε τον κόσμο, τα παιδιά πήρανε τις γωνιές των δρόμων κι ο διάβολος τις πιο ωραίες λέξεις… 

  Ύστερα το σπίτι ερήμωσε, όλοι έφυγαν, κι οι νεκροί κι οι φίλοι κι η νεότητα – δρόμοι λησμονημένοι στο βάθος της νύχτας και στον κήπο τα δέντρα είχαν ακούσει τόσους λυγμούς που ανθίζαν μ’ έναν άλλο τρόπο, «να με θυμάσαι» έλεγε τα φθινοπωρινά βράδια μια κοριτσίστικη φωνή, γιατί πάντα στα παιδικά μας χρόνια υπάρχει ένα κορίτσι που λέγεται Μαρία..."

 Τάσος Λειβαδίτης

Ακόμα και οι τοίχοι έχουν... μιλιά Νο3

Καλησπέρα, καλησπέρα. Είχα καιρό να... ψαχτώ για αυτά τα υπέροχα συνθήματα που κατακλύζουν τους δρόμους των ελληνικών πόλεων. Συνθήματα πολιτικά, αγάπης, έρωτα, σεξιστικά και ξεκάρφωτα, έξυπνα και βαθυστόχαστα, συνθέτουν μια παλέτα δημιουργικότητας και σε κάνουν να... κολλάς διαβάζοντας τα. Ας ρίξουμε μιά ματιά.

Ψυχολογικά δεν είμαι καλά... που λέει και ο Βασιλάκης ο Καρράς    
  (δε θέλω ου, δε θέλω ου...)

Ντάξει... Έπος!

Καλά σου λέει...

Τι έρωτας...

Έλαααα... Ντροπή...

Φτάνει... Χορτάσαμε!

Ισχύει...

Και νιάου νιάου μη σου πω...

Αυτός και ο... Χατζηπετρής

Μμμμμ.. Σιγά το τσόλι!!!
Και απαντώ: Ποτέ, ποτέ ποτέ ποτέ, ποτεεεέ ποτεεεεέ...

Ο ευτελισμός της ανθρώπινης ύπαρξης...

 Προσπαθώ εδώ και μέρες να κλείσω τα μάτια μου σε όσα βλέπω. Προσπαθώ να καταπιάνομαι με άλλα θέματα που με κάνουν να ξεφεύγω. Αλλά δεν πάει άλλο! 
 Πρέπει να γράψω αυτό που νιώθω. Έχουμε φτάσει στο έσχατο σημείο των αξιών και στο απαύγασμα μιας νέας εποχής σκοταδισμού...

 Πριν 5 λεπτά έβλεπα ειδήσεις. Οι τζιχαντιστές βρίσκονται παντού λένε τα μέσα μαζικής 
ενημέρωσης. Οι εικόνες σκληρές σαν γροθιά στο στομάχι. Μια γυναίκα εκτελείται με λιθοβολισμό και καταγράφεται στην κάμερα. Άνθρωποι που δήλωσαν ομοφυλόφυλοι, πετιούνται σαν σακιά με την βία από μια ταράτσα, στο κενό. Ένας τύπος που δηλώνει την λατρεία του στον Θεό (τον δικό του Θεο...) σέρνει στη καρότσα ενός fορτηγού διαμελισμένα πτώματα, διασκεδάζοντας το...

 Εκρήξεις και πυροβολισμοί, αθώα θύματα. Ένα κοριτσάκι κλαίει και ζητάει απαντήσεις από τον Πάπα. "Γιατί να υπάρχουν παιδιά που πεινάνε? Γιατί να υπάρχουν παιδιά που δέχονται την κακοποίηση των μεγάλων...?" . "Μόνο όσοι κλαίνε έχουν την απάντηση", λέει ο προκαθήμενος της Καθολικής Εκκλησίας. Συγνώμη, αλλά αυτό δε με καλύπτει. Η απάντηση πρέπει να δοθεί χωρίς πόνο. Είναι καθήκον μιας κοινωνίας που θέλει να λέγεται ανθρώπινη να διασφαλίζει το μέλλον των παιδιών χωρις τυμπανοκρουσίες και μεγαλοστομίες...

 Η ελληνική κοινωνία έχει τα δικά της θέματα. Η δικαιοσύνη αιμορραγεί. Δικαστές, αστυνομικοί, τρομοκράτες και πολιτικοί λυμαίνονται τις ζωές μας. Η διαφθορά κυριαρχεί και εμείς κάνουμε σα να μην τρέχει τίποτα. Ασχολούμαστε ακόμη με τον Ξηρό και τον Βλαστό και δεν βλέπουμε την ουσία.  
 Η πολιτική ζωή του τόπου πάει από το κακό στο χειρότερο. Τα προεκλογικά σποτ έχουν κατακλύσει τα μέσα ενημέρωσης και κάθε φορά που τα βλέπω, με πιάνει ένας κόμπος στο στομάχι. Οι τύποι μας λένε φόρα παρτίδα τα παραμύθια της Χαλιμάς και ζητάνε να συνεχίσουμε να είμαστε τα πιόνια τους. Αηδία έχει καταντήσει το όλο σκηνικό. 
 Έχετε ακούσει πουθενά το πρόγραμμα του κάθε κόμματος? Τι θα γίνει με την φτώχεια, την υγεία, την εκπαίδευση, την ανεργία? Πουθενα. Μόνο αντεγκλήσεις και τηλεοπτικές εξυπνάδες μας σερβίρουν... 

 Είμαστε πραγματικά στον πάτο? Η έχει και άλλο? Δεν μας αναγνωρίζω πιά. Δε θέλω να παραδεχτώ ότι η κοινωνία μας έχει γίνει άντρο διαφθοράς και απανθρωπιάς. Τρέχουμε, τσακωνόμαστε, διαφωνούμε, αγωνιζόμαστε, αλλά ξέρουμε γιατί? Τι ποιότητα ζωής μπορούμε να έχουμε σε μια χώρα που η σηψαιμία κατατρώει ολοένα και περισσότερο τις βάσεις και τις αξίες της? 
 Αν ρίξουμε μια ψύχραιμη ματία στην καθημερινότητα και τους αθρώπους που μας περιβάλλουν, θα διαπιστώσουμε πως ο σκοπός είναι ένας. Ο αποπροσανατολισμός μας από τα πραγματικά προβλήματα που "χτίζουν" ένα αβέβαιο μέλλον για όλους μας. Η καθοδηγούμενη και περιφρουρούμενη σκέψη μας. Αυτό είναι η Δημοκρατία και η ελεύθερη βούληση που ευαγγελίζονται οι ηγέτες των μεγάλων κρατών?

 Αφήνουμε τα Πάθη να κυριαρχούν και τα όνειρα μένουν στην άκρη. Βολεύόμαστε με ότι δεν ακουμπά εμάς αλλά τον διπλανό μας, αγνοώντας πως οι επόμενοι στη σειρά είμαστε εμείς. Σαθρό σύστημα, σάπιοι ανθρώποι. 
 Δυστυχώς. Αν δεν υπάρξει οικουμενικότητα στις αποφάσεις και τον τρόπο σκέψης μας, τα παραπάνω που ανέφερα θα είναι απλά η αρχή της Κόλασης του Δάντη. "Άνθρωπον ζητώ" έλεγε πολύ σοφά ο Διογένης. Άραγε υπάρχει κανείς?

Νίκος Κούρκουλος: Ωραίος ως Έλλην...

 Γοητευτικός και έξυπνος. Αιώνιος εραστής του πνεύματος και του ωραίου. Ντόμπρος και συναισθηματικός. Σοβαρός και όχι σοβαροφανής. 
 Αυτάρκης και ισχυρός όπως οι αετοί, αυτός ο Δανδής του ανεπιτήδευτου, κατάφερε με το πηγαίο ταλέντο του να γράψει ιστορία στον χώρο του ελληνικού θεάτρου και κινηματογράφου. Κυρίες και κύριοι, ο Νίκος Κούρκουλος...

 Γεννημένος στην Αθηνα στιις 5 Δεκεμβρίου του 1934, ξεκίνησε να σταδιοδρομεί στον αθλητισμό και συγκεκριμένα στον αγαπημένο του Παναθηναϊκο, ως ποδοσφαιριστής. Κατα τύχη αποφάσισε, σε νεαρή ηλικία, να ακολουθήσει το επάγγελμα του ηθοποιού. Σπούδασε στην Δραματική Σχολή του Εθνικού θεάτρου (δίπλα στον δάσκαλο του Μάνο Κατράκη) και από εκεί και μετά όλα πήραν το δρόμο τους...

Θέατρο 

 Η πρώτη του θεατρική εμφάνιση έγινε στο έργο "Η κυρία με τις Καμέλιες" το 1959 με τον θίασο του Δημήτρη Χορν και της Έλλης Λαμπέτη.  
 Ακολούθησε η συμμετοχή στο θίασο Βεργή στο έργο «Nίκη χωρίς φτερά», ενώ το 1964 πρωταγωνίστησε στον 'Πύργο" του Φράντς Καφκα και  τον "Iούλιο Kαίσαρ" του Σαίξπηρ. Το 1967 συμμετέχει στο "Ποτέ την Kυριακή" στις H.Π.A., με σκηνόθέτη τον Ζυλ Ντασέν και πρωταγωνίστρια την Μελίνα Μερκούρη. 
 Σε αυτή την παράσταση κερδίζει τις πρώτες καλές κριτικές αλλά και την υποψηφιότητα για το βραβείο Tony. Το 1974 δημιουργεί το Θέατρο Κάππα. Ακολουθούν, "Η όπερα της πεντάρας" το 1975 και "Ο Γλάρος" του Τσέχωφ την επόμενη χρονιά. 

 Ο Κούρκουλος πλέον είναι ένας καταξιωμένος ηθοποιός που επεκτείνει τις δραστηριότητες του και σε άλλους τομείς πέραν της υποκριτικής. Σκηνοθετεί, γράφει και δείχνει έτοιμος για το επόμενο βήμα. 
 Ως "Οιδίπους Τύραννος" το 1983 δίνει ρεσιτάλ ερμηνείας. Το 1987 πρωταγωνιστεί στην παράσταση "Η φωλιά του κούκου" και το 1992 παίζει για τελευταία φορά ως ηθοποιός τον "Φιλοκτήτη", στην Επίδαυρο. 
 Από το 1994 και έπειτα αναλαμβάνει καλλιτεχνικός διευθυντής του Εθνικού θεάτρου, ενώ ιδρύει την Πειραματική Σκηνή και το Εργαστήρι Ηθοποιών. Θέτει σε μόνιμη λειτουργία την Παιδική Σκηνή του Θεάτρου και οι καινοτομίες του ισχυροποιούν στη συνείδηση του κόσμου, την προσφορά αλλά και την αξία του.

Κινηματογράφος

Στον κινηματογράφο ο Κούρκουλος είχε σχεδόν πάντα τον ρόλο του γόη και του σκληρού. Πρωταγωνίστησε στην "Οργή" και στον "Κατήφορο" το 1961 με συμπρωταγωνίστρια την ανερχόμενη ηθοποιό Ζωή Λάσκαρη. 
 Εκεί που συγκλόνισε με την ερμηνεία του ήταν στις ταινίες "Το χώμα βάφτηκε κόκκινο"  το 1966 και "Ορατότης Μηδεν" το 1970. Μέγιστη στιγμή στην καρίερα του κινηματογραφικά όμως ήταν η βράβευση του (δύο φορές) στο Φεστιβαλ της Θεσσαλονίκη για τις ταινίες "Οι αδίστακτοι" (1965) και "Ο Αστραπόγιαννος" (1970).Πρωταγωνίστηε ακόμα σε δεκάδες έργα αλλά και ξενόγλωσσες παραγωγές και συνεργάστηκε με τους κορυφαίους ηθοποιούς τηε εποχής.

Προσωπική ζωή

 Η πρώτη του γυναίκα ήταν η βοηθός σκηνοθέτη, Μελίτα Κουτσογιάννη. Μαζί της απέκτησε τα δυο πρώτα του παιδιά, τον Άλκη και την Μελίτα. 
 Το 1986 γνωρίζει την Μαριάννα Λάτση και την επόμενη χρόνιά (μετά το διαζύγιο της από τον Γρηγόρη Κασιδόκωστα, αλλά και το δικό του από την Μελίτα Κουτσογιάννη), ξεκινάνε την κοινή ζωή τους που διήρκησε 20 χρόνια. Από αυτόν τον γάμο ο Νίκος Κούρκουλος αποκτά άλλα δύο παιδιά, την Ερριέτα και τον Φίλιππο. 

 Το 2001 αρχίζει η αντίστροφή μέτρηση προς το τέλος. Η διάγνωση για καρκίνο δεν αφήνει πολλά περιθώρια στον μοναδικό ηθοποιό, που όμως παλεύει την αρρώστεια με σθένος και πίστη. Δεν τα καταφέρνει όμως. 

 Στις 30 Ιανουαρίου του 2007, ο Νίκος Κούρκουλος, ο γόης του ελληνικού σινεμά αυτός ο ταλαντούχος ηθοποιός και καλλιτέχνης, αφήνει την τελευταία του πνοή σε ηλικία 73 ετών. 
 Το έργο και οι ερμηνείες του συντρόφευαν και συντροφεύουν τους Έλληνες θεατές, που "διψούν" για ανθρώπους με τέτοια σπάνια χαρακτηριστικα. 
 Ένα γνήσιο τέκνο της τέχνης που ποιούσε ήθος και αλήθεια. Μια παρουσία που δεν άφηνε περιθώρια για ενδοιασμούς. Γιατί απλά και με μιά φράση, ο Νίκος Κούρκουλος ήταν αυτό: Ωραίος ως Έλλην...

Πάει, πότισε η βαφή...

 Ρε τι κακό είναι αυτό που μας έχει βρει τις τελευταίες μέρες. Έχουν πιαστεί όλοι από τις... τρίχες του Ξηρού και το χρώμα των μαλλιών του και εκεί πάνω κάνουν ολόκληρη διατριβή.... Ήθελα να΄ξέρα δηλαδή την δική τους την βαφή που πότισε δε την βλέπουν???

 Και μη νομίζετε οτι μιλάω μόνος για γυναίκες (που οκ το έχουν το βάψιμο για πλάκα), αλλα το λέω και για τους άντρες, που μόλις δουν άσπρη τρίχα στο μαλλί βουρ για το κομμωτήριο, τρομάρα τους...
 Δε ξέρω, λίγο οι γιορτές, λίγο η αφραγκία, λίγο τα προβλήματα και η νιρβάνα που έχουμε πέσει και γουστάρουμε κιόλας, με έκαναν να παρατηρήσω μερικά πράγματα. Το έχουμε χάσει τελείως. Ότι μυαλό μας έμεινε δηλαδη το χάσαμε. Και αυτό εννοείται δεν έχει να κάνει με την βαφή... 

 Απο που να αρχίσω και που να τελειώσω. Περπατάω στον δρόμο και βλέπω ανθρώπους να παραμιλάνε. Είμαι στον ηλεκτρικό και εκτός από τους  γνωστούς επαίτες που ζητιανεύουν, άλλος για μερικά ψίχουλα, άλλος για λίγη δόση, άλλος για μερικά ευρώ, υπάρχουν και οι επαίτες της φτήνιας.

 Οι άλλοι ντε, αυτοί που ζητιανεύουν για λίγο έρωτα, λίγο πάθος κλπ κλπ. Μιλάει λοιπόν στο κινητό ο άντρακλας νεαρός ή η φερέλπιδα νεαρά τροτέζα (συγνώμη για τον χαρακτηρισμό αλλά ειναι ακριβής) με το αμόρε και οι υπόλοιποι είμαστε υποχρεωμένοι να ακουμε τα του... οικου τους για να μη πω τίποτα χειρότερο. 

 Και ναι μωρό μου μ'αρεσε χτες και ναι αγάπη μου θα φτιάξω σουτζουκάκια τυο μεσημερι και πάει λέγοντας...  Υπάρχει και η άλλη πλευρα όμως. Είχα πετύχει έναν τύπο μια φορά ο οποίος το έπαιζε Αλέν Ντελόν και μιλούσε (δεν παίρνω και όρκο αν ήταν αλήθεια) στο κινητό του με στεντόρεια φωνή, σε μια τύπισσα και κατα λέξη της έλεγε τα παρακάτω: " Το καταλαβαίνεις μωρή, θέλω να χωρίσουμε! Έρχομαι απο εκεί τώρα για να χωρίσουμε το καταλαβαίνεις? Δε σε θέλω μωρή, δεν μου αρέσεις, έχω βρει άλλη. Καταλαβέ το και άσε με ήσυχο. Μη τυχόν και μου κάνεις κανένα σκηνικο μωρή θα σε λιώσω... " Εκείνη την ώρα πιστέψτε με θα ήθελα, αν μπορούσα, να διακτινιστώ σε άλλον πλανήτη... 

 Πάμε σε άλλο παράδειγμα. Στις εφορίες, στις τράπεζες, στα καταστήματα, όλοι μας θα έχουμε πετύχει τους βιαστικούς. Τους αγενείς. Αυτούς που νομίζουν ότι όλα είναι κτήμα τους. Εγώ ειδικά που εργάζομαι στον τομέα της εξυπηρετησης πελατών το ξέρω από πρώτο χέρι. 
 Σε προσβάλουν, σε βρίζουν άμα λάχει, σε απαξιώνουν σε κάνουν ένα με το σύστημα, το οποίο οι ίδιοι γαλούχησαν και από αυτο γαλουχήθηκαν. Μηδενιστές των πάντων, ξερόλες της κακίας ώρας. Και πρέπει εσύ να είσαι ήρεμος, πράος, γιατί ο πελάτης έχει πάντα δίκιο. Στον δρόμο? Κορναρίσματα άνευ λόγου, σπρωξίματα, βρισίδια, διαλύμενα πεζοδρόμια και όποιον πάρει ο χάρος. Μάλιστα... Άντε να το προσπεράσω και αυτο. 

 Πάμε παρακάτω. Βλέπετε τι γίνεται με τις έκλογες? Παροξυσμός και αστειότητες. Περισσότερο νοιάζει τους πολιτικούς μας ποιος θα κερδίσει την μάχη των εντυπώσεων, παρά την μάχη της ανεργίας, της φτώχειας, της εκπαίδευσης κλπ κλπ. Ο Τσίπρας τα βάζει με τον Σαμαρά, ο Σαμαράς με τον Τσίπρα, ο Γκλέτσος με τον Παπανδρέου, ο Παπανδρέου με τον Βενιζέλο, ο Κουτσούμπας με το σύστημα και ο Κουβέλης τρέχει μόνος του και βγαίνει.. δεύτερος και ο Θεοδωράκης θέλει να κάνει το Ποτάμι... θάλασσα με την μία! Έλεος! Ήμαρτον δηλαδή. Όχι άλλοι σωτήρες! Όχι άλλο κάρβουνο!

 Συνεχίζω. Ουφ. Νιώθω σαν τους αγανακτισμένους της πλατειας Συντάγματος και γω. Που θα πάει όμως θα μαλακώσω... Αυτο δεν θέλουν οι πολιτικάντηδες μας? Αυτό δεν θέλουμε και εμείς οι ίδιοι? Ξεδίνουμε και μετά πέφτουμε σε λήθαργο... Που να τρέχεις τώρα... Και τι να πεις? Και ποιος θα σε ακούσει? 

 Άλλωστε σε αυτή την ρημαδοχώρα ο καθένας είναι ότι δηλώσει και ότι τραβάει η ψυχή του. Η Ελλάδα αγαπητοί μου κύριοι και αγαπημένες μου κυρίες-δεσποινίδες έχει 11 εκατομμυρια παντογνώστες. 11 εκατομμυρια προπονητές (σιγά μην γλίτωνε ο αθλητισμος), 11 εκατομμυρια προέδρους.
 Όλοι μας είμαστε εν γένει Δάσκαλοι, αστυνόμοι, δικαστές, σταρ, τραγουδιστές, ηθοποιοι, πυροσβέστες, γιατροί, πωλητές, τεχνικοί και τελικά ξερόλες... Με όλη την σημασία της λέξης. Όλοι κάνουμε για όλα και όλοι τα γνωρίζουμε όλα. Πολλές φορές σκέφτομαι αν μας αξίζει αυτό που ζούμε. Και ακόμα περισσότερες καταλήγω σε ένα και μοναδικό συμπέρασμα: Όταν σπέρνουμε ανέμους, είναι σίγουρο ότι θα θερίσουμε θύελλες...

Υ.Γ. Δε θα σας άφηνα έτσι με μουντρούχο-διάθεση. Κλείνω με ένα τραγούδι που ερμήνευσε καταπληκτικά κάποια στιγμή η μοναδική Shirley Bassey. Γνωστό και αγαπημένο. Καλό Μήνα να έχουμε...