Χαμογέλα...

 

Τι κι αν οι λέξεις τους τρυπάνε σαν καρφιά

Και οι κραυγές τους "μαχαιρώνουν" το μυαλό σου

Χαμογέλα...

 Και αν το μέσα σου φωνάζει "δε μπορώ"

Και αν το σώμα σου δεν υπακούει το μυαλό

Χαμογέλα...

Κι οταν οι μέρες σου δεν ειναι φωτεινές

Και το τοπίο της ψυχής σου είναι γκρίζο

Χαμογέλα...

Γιατί το γέλιο είναι καύσιμο ζωής

σου λέει "συνέχισε καρδιά μου να παλεύεις"

Και αν πονάς και κλαις θυμήσου αυτό

Ένα χαμόγελο ξορκίζει το κακό...

 

Ακόμα και οι τοίχοι έχουν... μιλιά Νο18

 Ξεκινάω και γράφω αυτές τις γραμμές και νομίζω ότι βρίσκομαι σε κάποιο παράλληλο σύμπαν! Ναι κι όμως ε.ιμαι εδώ μετά απο... μήνες! Λίγο αυτή η ριμάδα η έμπνευση λίγο η φαση γενικά και αόριστα, εεε δεν θέλει πολύ η αποχή. Είπα να κάνω μια προσπάθεια επιστροφής, αφήνοντας στην άκρη την τρέλα που ζούμε, τα προβλήματα, τα άγχη, μην σας φορτώσω και άλλο δηλαδή. Και τι καλύτερο, από τους τοίχους. 

Όχι για να χτυπήσουμε την κεφάλα μας τέτοια που είναι, απλά για να τους διαβάσουμε και να "ακούσουμε αυτά που λένε. Άλλες φορές είναι αστεία, άλλες σοβαρά, ερωτικά, συναισθηματικά, τρελιάρικα, αλλά πάντοτε διδακτικά. Για πάμε...

Χωρίς λόγια...

 

Ρημαδιασμένη πολιτική ορθότητα!

Ε ναι, τον... ήπιαμε!

Άντε και με έσκασες ρε παιδι μου!

Τωωωωώρα την έπεισες!

Λιτή, περιεκτική, παρακινητική!

Άμα είσαι καλλιτέχνης...

Σώπααα συ ρε εξυπνόπουλε...

Θα μπορούσες και τον ποιητή!

"Γυμνοί με τα χέρια στις τσέπες Νο2"

Νόμος απαράβαντος που λέει και ο Τσουβέλας!

Εεεεμ στα κορίτσα να το πεις αυτό!

Άσε ρε πονηρέ!

Ρε τύπε, στην Πάτρα τα έχουν καταργήσει τα βρακιά!

Ντάξει είμαστε; Ντάξει είμαστε που λέει και ο Τάκης ο Τσουκαλάς! Εεεε μάλλον όχι, δεν είμαστε ντάξει. Λείπει τραγουδάκι. Ε πως, μετά απο τόσο διάστημα θα σας άφηνα χωρίς τραγουδάκι; Απολαύστε ελεύθερα λοιπόν ένα παλιό του Λε-Πα, χωρίς φόβο αλλά με πάθος... θανατηφόρο! Μέχρι την επόμενη φορά, σας φιλώ ρουφηχτά!

Εξουσίες...

Ο Γιάννης Τσαρούχης, αυτός ο μεγάλος ζωγράφος, αλλά ταυτόχρονα μια προσωπικότητα ιδιαίτερη και έξω απ' τις νόρμες, είχε πει κάποτε το εξής εύστοχο: "Δεν ζητώ ανθρώπους να σκέφτονται σαν εμένα, αλλά να κάνουν σκέψεις συμπληρωματικές των δικών μου". 

 Το τελευταίο διάστημα συμβαίνουν διάφορα τριγύρω μας, πρωτόγνωρα αλλά ουχί εξωπραγματικά, μιας και τίποτα δεν δείχνει πια να μας εκπλήσσει. Τίποτα να μας ταρακουνά, παρά ίσως μόνο για λίγες ώρες η μέρες. Και δεν ειναι η απάθεια αυτή καθαυτή που με τρομάζει. Αλλά ο τρόπος που απομακρυνόμαστε ο ένας από τον άλλο. Ο τρόπος που ο καθένας απο μας κλείνεται στο καβούκι του.

 Ξέρω πως δεν ειναι κάτι καινούργιο αυτό που λέω, δεν ανακάλυψα την Αμερική. Σίγουρα όμως αυτή  η αποξένωση και αποκτήνωση που την νιώθεις, την "βλέπεις" σε κάθε ανθρώπινη σχέση, είναι κάτι που έρχεται με φόρα. Κάτι που μοιάζει με ολοκληρωτικό καθεστώς. Κάτι δυστοπικό και τρομακτικό.

 Η μάζα είναι ο τρόπος που θέλουν να μας βλέπουν όσοι κινούν τα νήματα  Βολεύει. Είναι η λογική της κονιορτοποίησης. Του τσουβαλιάσματος. Της προβατοποίησης. Δείχνουμε να έχουμε συνηθίσει αυτό το, παράταιρο με την ανθρώπινη φύση, παιχνίδι της εξουσίας. Της όποιας εξουσίας. Οικογενειακής, κοινωνικής, επαγγελματικής, συναισθηματικής.

 Και δεν ειναι μόνο η συνήθεια που μας έχει "ρίξει στάχη στα μάτια" και δεν βλέπουμε ότι μόνο κακό είναι για μας αυτό που συμβαίνει. Αλλά μας αρέσει κιόλας αυτή η κατάσταση. Γουστάρουμε ρε παιδί μου πως το λένε. Ερχόμαστε αντιμέτωποι με τον διπλανό μας, τον γείτονα, τον φίλο, τον συγγενή, τον συνάδελφο. Και δασκαλίζουμε. Γινόμαστε το βέλος στο τόξο αυτού που ορίζει τις καταστάσεις και μας "έχει κάνει το μυαλό κιμά". 

 Η εξουσία. Αυτή που τελικά είναι το απόλυτο "επίτευγμα" στις ζωές μας. Εξουσιάζουμε και εξουσιαζόμαστε σε ένα παιχνίδι μίσους και τρέλας. Σε αυτόν τον παραλογισμό του εγωκεντρισμού και της απόλυτης ματαιοδοξίας, ξεχνάμε κάτι βασικό. Ο άνθρωπος έχει "φτιαχτεί" να ζει με άνθρωπο. 

 Αν χαθεί η ανθρώπινη επαφή, η ανθρώπινη υπόσταση, η δύναμη της συλλογικότητας, η ενσυναίσθηση, τότε πιστέψτε με, δεν θα έχουμε καμιά διαφορά από τα κτήνη των μεσαιωνικών βιβλίων που αναπαριστούν την αιώνια Κόλαση. 

 Και για να επανέλθω και στην αρχή του κειμένου, αυτό το "σκέψεις συμπληρωματικές των δικών μου" που είπε ο Τσαρούχης είναι η ουσία των πραγμάτων Η αλληλοσυμπλήρωση, η συνέχεια μιας σκέψης η μιάς ιδέας, είναι το ανθρώπινο μεγαλείο. Αυτή η συμπόρευση και το μαζί σε ότι συμβαίνει, είναι η συνταγή της ευτυχίας. Η συνταγή για να πει κάποιος, ότι αυτό είναι η αξία της ζωής. Γιατί όπως έχει γράψει  και ένας άλλος μεγάλος, ο Τάσος Λειβαδίτης, "Κι όταν δεν πεθαίνει ο ένας για τον άλλο, είμαστε κιόλας νεκροί...". Τα ξαναλέμε.

 

Αιρετικές αλήθειες

 Καλησπέρα, καλησπέρα. Το ημερολόγιο λέει 12 του Μάρτη του περίεργου, του αιρετικού, του πιο διαφορετικού μήνα από όλους τους μήνες του έτους. Της εποχής στο μεταίχμιο μεταξύ Χειμώνα και Άνοιξης. Της εποχής που όλα γίνονται φωτεινότερα σιγά σιγά. Της εποχής που μεγαλώνει η μέρα. 

Βρισκόμαστε στις μέρες της φωτιάς και της τρέλας. Τι καλύτερο λοιπόν για πρώτο κείμενο του μήνα, από μερικά ευφυολογήματα, μερικές ιδιαίτερες σκέψεις από ιδιαίτερους ανθρώπους. Απο εκείνους που ονομάζουμε αιρετικούς και περίεργους. Αλλά τελικά, εκείνους που ήταν τόσο αληθείς με όσα είπαν και έγραψαν. Απολαύστε και σκεφτείτε ελεύθερα...

Είναι κανών των ανικάνων τον ικανόν να κάνουν νάνον

Μποστ

Δεν υπάρχουν πλούσιοι και φτωχοί, 

έξυπνοι και χαζοί, όμορφοι και άσχημοι, 

υπάρχουν μόνο άνθρωποι που αγαπήθηκαν

 και άνθρωποι που δεν αγαπήθηκαν 

                                                           Μαλβίνα Κάραλη 

 

Η ημέρα των εκλογών στην Ελλάδα είναι μια ομαδική αυτοκτονία.

Χάρρυ Κλυνν

Το χρήμα πολλοί εμίσησαν, το πολύ χρήμα ουδείς

    ΚΥΡ 

Στη νέα τάξη πραγμάτων, μην ξεχνάτε ότι τα πράγματα είμαστε εμείς

Τζίμης Πανούσης

 

 

Είμαστε η χώρα των αξιοποιημένων αναξιοτήτων και των αναξιοποίητων αξιών

                           Βασίλης Ραφαηλίδης

Η επανάσταση αποδείχτηκε ένα όνειρο
Μια βολεμένη και ευφυής δικαιολογία
Διατηρούμε την εσώτερη μιζέρια μας
Μ’ επαναστατική φρασεολογία.

Νικολας Άσιμος

 

Τόσα πολλά αγράμματα τσογλάνια. Τι φρίκη, Θεέ μου...

                      Γιάννης Τσαρούχης

 

Οι πολιτικοί είναι παράφρονες. Εγώ έφτασα εξήντα χρονών και δεν μπορώ να κουμαντάρω τον εαυτό μου. Κι αυτοί θέλουν να κουμαντάρουν όλους τους άλλους.

Άκης Πάνου

 

Καλό υπόλοιπο μήνα με την χοντρομπαλού μας!

 

Λένα Πλάτωνος: Σ' αγάπησα...

  

Σ’ αγάπησα
Σ’ αγάπησα πολύ
Ήσουν η αντανάκλαση,
σημείο φωτεινό
στον άναστρο καθρέφτη
του ουρανού μου
«Λίγα κομμάτια σε κίτρινο χρυσό
έχουν μείνει
Τώρα είναι η ευκαιρία να το αποκτήσετε»
φώναξε η τηλεπαρουσιάστρια
ενώ εγώ
«You are my last hope»
σου ψιθύρισα
στη μοναδική υπόγεια διάβαση που μου διέθετες
όλα αυτά τα χρόνια
γέρασες
γέρασα
«You are my last hope»
σου ψιθύρισα
και ο καθρέφτης ουρανός
έσπασε στις ρυτίδες μας

 

Λένα Πλάτωνος

 Το ημερολόγιο λέει 6 του Φλεβάρη. Καθυστερημένα αλλά εγκάρδια, καλό μήνα. Με λίγο από το εξωκοσμικό, αλλά τόσο τρυφερό μυστήριο της γραφής της Λένας Πλάτωνος και λίγο από το αδιανόητα μαγικό, συναισθηματικό "δέσιμο" του Αλ Πατσίνο με την Μισέλ Φάϊφερ. Μερικές φορές τα πράγματα είναι απλά. Και το μόνο που χρειάζεται η ψυχή είναι αγάπη. Τα ξαναλέμε.

Το άλυτο μυστήριο του "Τι έχεις; Τίποτα!"

 "Η γάτα μου γνωρίζει το νόημα της ζωής, αλλά δεν έχει καμία διάθεση να μοιραστεί το μυστικό αυτό με κανέναν", είπε πριν αρκετά χρόνια ο Βρετανός σκιτσογράφος Ashleigh Brilliant.

 Αν παραφράσω λίγο τα λόγια και ίσως την σκέψη του, το ίδιο συμβαίνει και με τις γυναίκες. Όταν έχουν... κάτι (ναι ναι τόσο αόριστα όσο το "Ο καιρός θα είναι αίθριος με κατα τόπους πρόσκαιρες νεφώσεις"), πρέπει εσύ να αποκρυπτογραφήσεις τι κρύβεται πίσω από την απρόσωπη απάντηση "τίποτα", στην ξεκάθαρη ερώτηση "τι έχεις;". 

 Ένα επτασφράγιστο μυστικό, που πρέπει να έχεις κάνει στο μαντείο των Δελφών για να το ανακαλύψεις. Γιατί αν δεν είσαι ο μαντης ο Κάλχας είσαι απλά ένας αδιάφορος και ανώριμος τύπος που δεν την... αγαπάει! Κι ας την έχεις ρωτήσει τόσες φορές, όσες έχει παίξει σε επανάληψη το "Κωνσταντίνου και Ελένης". Αααααα κορίτσια μου να με συγχωράτε, αλλά καιρό είχα να σας περιλάβω...

 Και μη μου πείτε τώρα τι σχέση έχει με την γάτα μια γυναίκα. Ύφος μπλαζέ, μυστικισμός, νιαουρίσματα, χουζουρίσματα, τριψίματα, κουνήματα και μετά πότε γέμισες αμυχές και γρατζουνιές, ούτε που το πήρες χαμπάρι! 

 Εεεεεεμ έτσι είναι άντρα μου, καρδιοκατακτητή και επιβήτορα μου. Οι γυναίκες θέλουν ειδική διαχείριση! Την βλέπεις να γελάει με τα αστεία σου και νιώθεις τουλάχιστον Λουί Ντς Φινές και μετά απο μια μέρα τα ίδια άστεία τα θεωρεί ηλίθια και χοντρόκομμένα.

 Την μια στιγμή έρχεται και χάνεται στην αγκαλιά σου για να δείτε μαζί ταινία και την επόμενη σε κατηγορεί γιατί σε πήρε ο ύπνος και έφαγες όλη την πίτσα ενώ  βλέπατε τον Κόστνερ να σώζει την Χιούστον για χιλιοστή φορά σε slow motion (μάντεψε ποιος διάλεξε την ταινία). Και ξαφνικά από σωματοφύλακας, άντρας βαρβάτος και μωρό της, καταλήγεις να κοιμάσαι στον θεόστενο καναπέ, έτσι για να μάθεις να φέρεσαι!

 Αν αυτές οι συμπεριφορες δεν είναι θέμα για επιστημονικά συνέδρια, τι είναι; Και πάμε στο προκείμενο λοιπόν. Τα παραπάνω παραδείγματα έρχονται και βρίσκουν υπόσταση στην απάντηση "τίποτα". 

 Και όχι μόνο βρίσκουν υπόσταση, αλλά πίσω από αυτό και με τον τρόπο που δίνεται αυτή η ρημάδα η απαντηση, νομίζεις ότι κρύβονται τα μεγαλύτερα μυστικά της ανθρωπότητας. Ποια αποκρυπτογράφηση του DNA και πειράματα του CERN. Ποιες μαύρες τρύπες και εξωγήϊνα σήματα. Όλα αυτά ωχριούν, μπροστά στην διαπερατότητα του γυναικείου βλέμματος, μπροστά στο ύφος της, κατά τα άλλα παιχνιδιάρικης και υπαινικτικά αδιάφορης αλλά παραπονούμενης φωνής, μα κυρίως μπροστά στον τρόμο της συνειδητοποίησης ότι για άλλη μια φορά έμπλεξες και το it's a long road που έπαιζε στο Rambo 1, θα για άλλη μια φορά το soundtrack που αντιπροσωπεύει την μοίρα σου. Δύσμοιρε.

 Συνηθισμένα τα βουνα απ΄τα χιόνια θα μου πείτε.  Υπάρχουν τίποτα που σημαίνουν όχι, ναι, μπορεί, πως, μαύρο, άσπρο, νύχτα, μέρα, κ@ργιόλη, άχρηστε και πάει λέγοντας.

 Το τίποτα μιας γυναίκας είναι  τα πάντα και κάτι περισσότερο. Ξέρετε πόσες σχέσεις έχουν τελειώσει χωρίς να μάθουμε τι κρύβεται πίσω από αυτό το "τίποτα"; Αφού ώρες ώρες σκέφτομαι μήπως έχουν χαθεί και οι ίδιες οι γυναίκες μέσα στην δίνη αυτής της λέξης. 

  Αλλά οκ, ντάξει είπαμε, είμαστε πονηρεμένοι πλέον. Άσχετα αν ακόμα είμαστε όμηροι του τίποτα, άθελα σας ωραίες μου δεσποινίδες-κυρίες, μας έχετε εκπαιδεύσει. Κι όταν ακούμε τίποτα, τότε ξέρουμε ότι σίγουρα υπάρχει κάτι. Αλλά θες από ηλιθιότητα, θες από άγνοια κινδύνου,  θες από μία σου και μία μου, κάνουμε λες και δεν ξέρουμε. Τι παιχνίδι και αυτό!

 Αυτά. Σας φιλώ ρουφηχτά και παθιασμένα!

2024: Τα μάτια μας δεκατέσσερα...

 Καλησπέρα, καλησπέρα. Μην ξεγελιέστε. Ο τίτλος δεν είναι μεμψιμοιρικός. Αλλά προληπτικός και προνοητικός. Με λίγα λόγια προσέχουμε για να έχουμε. Αυτό συμβαίνει με μας τα φτωχαδάκια. 

 Γιατί, καμία όρεξη δεν έχω να κλαψουρίζω, αλλά οι πολιτικοί... επαϊοντες, αυτοί οι φωτεινοί παντογνώστες, που ξέρουν τι είναι καλό για εμάς και ορίζουν τις ζωές μας, έχουν και παραέχουν, είτε προσέχουν είτε δε προσέχουν. Και για να μην ξεχαστώ. Επέστρεψα. Ώρα για χώσιμο. Με ότι αυτό συνεπάγεται...

 Ο τελευταίος χρόνος μας... καβαλίκεψε, να το πω ιπποδρομιακά, για να μην χρησιμοποιήσω γλώσσα τραχιά και απαγορευμένη στην πρώτη ανάρτηση της χρονιάς. Και τι είναι ο ιππόδρομος; Τζόγος. Έτσι λοιπόν τζογάρουν τις ζωές μας αυτοί που κινούν τα νήματα. Ασφάλεια δεν υπάρχει. Λεφτά υπάρχουν αλλά μόνο για λίγους. Παλιά πεθαίναμε  από υπερβολική ταχύτητα και από επιθετική και ανόητη οδήγηση, πεζοί διασχίζοντας τον δρόμο, άντε και σε κανένα αεροπλανικό δυστύχημα.

 Τώρα πλέον το μενου ανανεώθηκε και προστέθηκαν τα τρένα, τα σπρωξίματα από πλοίο, οι αδέσποτες σφαίρες, τα ξυλοφορτώματα γυναικών μέχρι τέλους (ξανά και ξανά και ξανά και ξανά), ο... υπερβάλλων ζήλος αστυνομικών που δείχνουν τις σκοπευτικές τους ικανότητες απέναντι σε πολίτες χωρίς πολλά πολλά, η οπαδική βία που όχι μόνο δε λέει να τελειώσει, αλλά συνεχώς αυξάνεται και βέβαια η εγκληματικότητα ανηλίκων. 

 Από την άλλη, μια μερίδα της κοινωνίας αντιδρά απέναντι σε όλα αυτά με βία, καταπατώντας νόμους, χωρίς ηθικούς και κοινωνικούς φραγμούς. Διαφωνώ και σε αυτό. Η λύση ποτε δεν ήταν και ούτε θα είναι η βία.

Ο κόσμος, ολοκληρος ο πλανήτης ασφυκτιά. Συμβαίνουν πράγματα μεσαιωνικά, ζώα βασανίζονται, ζωές χάνονται, άνθρωποι πνίγονται στην θάλασσα και σκοτώνονται για τις θρησκείες, πόλεμοι μεταξύ όμορων χωρών, ακρίβεια, και όλα αυτά στον βωμό της νέας τάξης πραγμάτων. Της αλλαγής. Του εκσυγχρονισμού. Της ηλεκτρονικής ευκολίας και του άκρατου καταναλωτισμού.

 Μέχρι πότε όμως; Ξέρετε δεν μου αρέσουν οι ανασκοπήσεις. Κυρίως γιατί, ναι μεν τις κάνουμε, αλλά πρακτικά δεν βοηθούν στο να αλλάξει η ζωή μας προς το καλύτερο. Και δεν μιλάω για τα απλά και προσωπικά πράγματα, που βέβαια από εκεί θα έρθει και η γενικότερη αλλαγή. Αλλά  το αναφέρω για την μεγάλη εικόνα.

 Έχουμε κλειστεί στο καβούκι μας και δε νοιαζόμαστε για τον διπλανό μας. Μας απασχολούν, ορθώς, τα δικά μας προβλήματα, αλλά τα προβλήματα των άλλων ούτε που τα σκεφτόμαστε. Δεν υπολογίζουμε ότι αυτό που επηρρεάζει τους πολλούς, άσχεται αν προσωρινά δεν μας ακουμπάει, αύριο μεθαύριο θα έρθει και στη πόρτα μας. Δεν έχουμε ακόμα καταλάβει, πόσο σημαντικό πράγμα είναι η εναυναίσθηση, η αλληλοβοήθεια, η προσφορά και η κατανόηση.      Αυτή η δήθεν οικουμενικότητα και η ντεμεκ παγκοσμιοποίηση, καταστρέφουν τις κοινωνίες και τους δεσμούς που υπάρχουν σε αυτές και τις κάνει να φυλλορροούν αργά αλλά βασανιστικά. 

 Προτάσσουμε θέματα, που όντως ειναι σημαντικά για την σύγχρονη εποχή (σχέσεις ανθρώπων του ίδιου φύλου, αντίστοιχη τεκνοθεσία, ελευθερία έκφρασης και λόγου, ανεξιθρησκεία κλπ), χωρίς όμως να έχουμε λύσει επί της ουσίας ζητήματα αλληλένδετα και προυπάρχοντα.

 Η εξάλειψη της βίας κατά των γυναικών και των παιδιών, η εγκληματικότητα των νέων, η ψυχολογική και κοινωνική στήριξη των αδυνάμων, το προσφυγικό, που πλέον απασχολεί παγκόσμια την κοινή γνώμη, η ελεύθερη πρόσβαση όλων των ανθρώπων σε νερό, φαγητό, παιδεία και υγεία, η κλιματική αλλαγή, είναι ζητήματα που κάποια από αυτά είναι και τα γενεσιουργά αίτια των παραπάνω καταστάσεων που μας απασχολούν το τελευταίο διάστημα. 

 Δυστυχώς πορευόμαστε όπου μας πάει η τάση αυτών που πουλάνε στα ΜΜΕ και στα κοινωνικά δίκτυα. Και αλήθεια, ενώ τα ζητήματα των σχέσεων και της θρησκείας είναι πολύ σοβαρά, παραμένουν άλυτα, γιατί τα φέρνουμε στην επιφάνεια με λάθος τρόπους.

 Νομίζω ότι ξεχνάμε τις προτεραιότητες μας. Την ουσία. Πρέπει να επαναπροσδιορίσουμε την ίδια μας την φύση. Την θέλουμε ανθρώπινή ή απανθρώπως καθοδηγούμενη;

 Τα ξαναλέμε.