Παρασκευή 10 Αυγούστου 2012

Κάτι καλοκαίρια γεμάτα μυρωδιές...

  Δε ξέρω αν φταίει η όσφρηση μου. Δε νομίζω πάντως. Αλλά όσο πάω και "χάνω" εκείνες τις μυρωδιές του καλοκαιριού. Ξέρετε οι δικές μου καλοκαιρινές διακοπές ως παιδί, ήταν στο βουνό. Δεν είχα θέμα. Το είχα αγαπήσει και το αγαπάω πολύ το χωριό μου στις Σέρρες. Πέρασα εκεί μερικά από τα ωραιότερα καλοκαίρια μου της ζωής μου. Γεμάτα παιχνίδι και ανεμελιά...
 Οι εύφορες πεδιάδες προσφέρονταν άλλωστε. Αλλά και τα καλοκαίρια στην θάλασσα...Μια από τα ίδια. Τρέξιμο στην άμμο, παιχνίδια με την μπάλα, βουτιές και στο τέλος της βραδιάς μια αίσθηση απόλυτης ευτυχίας.
 Όλα τα παραπάνω τα έφερα στο μυαλό μου με την βοήθεια της οσμής. Οι μυρωδιές ήταν ο οδηγός μου. Και πως να μην ήταν άλλωστε. Μόλις έκλειναν τα σχολεία τίποτα δε μας ένοιαζε. Η ζέστη μπορεί να ήταν το ίδιο αφόρητη αλλά για μας περνούσε τουλάχιστον...απαρατήρητη. Βάζαμε τα καπέλα μας και... βουρ στο δρόμο. Με το παγωτό στο χέρι και ενίοτε με κάποιο από εκείνα τα γλειφιτζούρια που είχαν απίθανες γέυσεις. Βύσσινο, φράουλα, λεμόνι...  Ή ακόμη και κεινες τις καραμελίτσες που σκάγανε μέσα στο στόμα..Τις θυμάστε?
  Ο δρόμος μας σταματούσε σε κάποια από τις αλάνες (ναι, ναι τις πρόλαβα και αυτες...) και τότε γινότανε το σώσε... Η μπαλα πηγαινοερχότανε πάνω κάτω και μεις νομίζαμε πως ήμασταν τουλάχιστον ο επόμενος Σαραβάκος... Αυτοί που δεν ήθελαν παίζανε κάρτες. Εκείνες με τα αεροπλάνα και τα αυτοκινητάκια που αναλόγως τα χαρακτηριστικά τους σε κάνανε η νικητή ή χαμένο. Μα δεν υπήρχε τότε νικητής η χαμένος... Παίζαμε για την χαρά του παιχνιδιού και όχι για οτιδήποτε άλλο.
 Καθόμασταν κάτω στον δρόμο. Και την μυρωδιά της ασφάλτου ακόμη την θυμάμαι... Όπως θυμαμαι πως όταν πίναμε νερό από τις βρύσες μόνο που δεν δαγκώναμε τον σωλήνα... Ακουμπούσαμε τα χείλη μας και γευόμασταν ένα απίθανο νερο...
 Εγώ προσωπικά λάτρευα το τρέξιμο στα χόρτα. Η μυρωδιά του χώματος ήταν για μένα τόσο οικεία εκείνη την εποχή. Λογικό βέβαια αν σκεφτείτε πόσες φορές πέφταμε κατά την διάρκεια ενός παιχνιδιού. Γεμίζανε τα πόδια μας αίματα και γρατζουνιές αλλά όλα καλά...Άλλωστε ξέραμε πως η μαμά θα φροντίσει το βράδυ να μας βάλει από εκείνο το κόκκινο υγρό που δεν ξέραμε πως το λένε, που ναι μεν τσούζει λιγάκι αλλά την δουλειά του την κάνει... Θυμάμαι και αυτή την μυρωδιά. Όπως επίσης και αυτή του νυχτολούλουδου (που πήγανα άραγε αυτά τα δεντράκια...χαθήκανε???), που όταν έπεφτε το βράδυ μοσχομύριζε η γειτονια...
  Στη θάλασσα ήταν ονειρικά...Σαββατο απόγευμα ή Κυριακή πρωί, κρεμόμασταν από τα χείλη του μπαμπά για να ακούσουμε τα ευχάριστα νέα. "Παιδιά πάμε θάλασσα!!!". Και τότε άλλαζε ο κόσμος μας. Ετοιμάζαμε και φουσκώναμε τα μπρατσάκια μας, φορούσαμε τις παντόφλες μας, τα σάντουιτς και τα κεφτεδάκια μέσα στο τάπερ και την κάναμε για παραλία...Συνήθως η παρέα μας ήταν μεγάλη. Οικογενειακοί φίλοι, συγγενείς. τα πλατσουρίσματα μέσα στο νερό έδιναν και έπαιρναν...
 Τα κάστρα (τρόπος του λέγειν) στην άμμο είχαν επίσης την τιμητική τους. Η μαμά μας έκανε κατακκόκινους από το αντηλιακό και η μυρωδιά του τριγυρνάει ακόμη στο μυαλό μου... Η γεύση του θαλασσινού νερού όμως μου έχει μείνει χαραγμένη μέσα μου... Ξέρετε και τώρα καταπίνω νερό στη θάλασσα, αλλά τότε ήταν αλλιώς...Το καναμε περισσότερο ως πλάκα. Βουτούσαμε καταπίναμε νερόκαι τσουπ αμέσως βγαίναμε στην επιφάνεια βήχοντας, πνιγμένοι δήθεν, με τον μπαμπα και την μαμά, ή τα αδέρφια να προσπαθούν να μας ηρεμήσουν χτυπώντας μας την πλάτη τόσο δυνατά που αν γλιτώναμε το πνίξιμο  δε γλιτώναμε σίγουρα το κοκκίνισμα στο πίσω μέρος μας...
  Λυπόμασταν όταν παίρναμε τον δρόμο του γυρισμού και μόλις πέφταμε για ύπνο στο βράδυ και μας κατέκλυζε ακόμα η μυρωδιά της παραλίας, κάναμε ήδη όνειρα τις επόμενες εξορμήσεις μας...
 Η αλήθεια είναι πως μου λείπουν αυτές οι μυρωδιές. Οι μυρωδίες από αλλοτινά καλοκαίρια, από φίλους και συναισθήματα που δεν πρόκειται να ξαναέρθουν ποτέ.
 Η μελαγχολία όμως έχει μια γλυκιά αίσθηση. Ίσως επειδή μέσα μας οι περισσότεροι παραμένουμε παιδια...Και ακόμα και τώρα είμαστε έτοιμοι για παιχνίδι...

8 σχόλια:

  1. Υπέροχη ανάρτηση! Είμαστε πολύ κοντά στην ηλικία και όλα αυτά που περιγράφεις είναι και δικές μου αναμνήσεις..! Νοσταλγία..Κι εμένα μου λείπει αυτή η ανεμελιά ,αυτή η απλότητα..Γιατί να μην δημιουργήσουμε ξανά τέτοιες συνθήκες και τώρα πια συνειδητοποιημένοι;Αναρωτιέμαι κλασσικά!
    Να είσαι καλά..! Καλό μεσημέρι

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  2. Και γω αναρωτιεμαι Κατερίνα....Έχω την εντύπωση όμως πως τα καλύτερα γίνονται χωρις σχεδιασμό εκεί που δεν το περιμένεις...Πως θα μπορούσε να γίνει οτι περιγράφω τώρα που είμαστε όντως πιο συνειδητοποιημένοι αλλά και πιο...μεγάλοι, λιγότερο παιδι.α..Με οτι αυτο συνεπάγεται...Να εισαι καλά σε ευχαριστώ γιατο σχόλιο! Καλο μεσημέρι!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  3. και εγώ παρόμοιες αναμνήσεις... Λατρεύω το βουνό, όσο και τη θάλασσα. Σου δίνουν και τα δυο μοναδική αίσθηση ελευθερίας.
    Και όμως όλη αυτή η κρίση είναι ευκαιρία να ξαναγίνουμε παιδιά, ευκαιρία να ξαναζήσουμε με το βλέμμα του παιδιού που χαίρεται με το παραμικρό που του χαρίζεται και που θέλει να ανακαλύπτει μικρές σπηλιές στο βουνό, ή να ξεκουράζεται στην παραλία χαζεύοντας το ηλιοβασίλεμα (ή την ανατολή) :) ή να χαιρόμαστε απλά και μόνο επειδή πιάσαμε με τη μάσκα έναν μικρό αστερία :)

    Στο χέρι μας είναι... Τα καλοκαίρια έχουν ακόμη τέτοια μυρωδιά, εκτός πόλης... Γιατί δε πας μια βόλτα ως το χωριό; Έστω για να χαζεύεις τα βράδια τον γεμάτο αστέρια ουρανό :)
    Καλό βράδυ!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  4. Road ειναι οντως μια καλη ιδέα ένας ουρανός γεμάτος αστέρια...καλο βράδυ! Ευχαριστω...

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  5. Άραγε Μάκη, νοσταλγούμε τα καλοκαίρια της παιδικής μας ηλικίας, ή κυρίως νοσταλγούμε το παιδί που ήμασταν τότε;
    Γιατί και τα σημερινά παιδιά, όσα τουλάχιστον έχουν την τύχη να ζουν σε επαρχία ή να φεύγουν απ' τις μεγαλουπόλεις, τις ίδιες μυρωδιές θα έχουν να θυμούνται μερικά χρόνια αργότερα, τα ίδια χρώματα και τις ίδιες μνήμες..

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  6. Ίσως να είναι και έτσι...Το δεύτερο που λες έχει μεγαλύτερες πιθανότητες να ισχύει καλή μου...Καλοκαίρι και παιδί όμως είναι έτσι και αλλιώς ένας διαφορετικός συνδυασμός που δημιουργεί απίστευτα συναισθήματα...

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  7. Η παιδική ηλικία είναι που μας λείπει, τότε που μια βουτιά στη θάλασσα μας έδινε τόση χαρά όσο μας δίνουν τώρα οι διακοπές 10 ημερών στο θέρετρο των ονείρων μας. Τότε που ένα φιλί στο μάγουλο από το αγοράκι (ή το κοριτσάκι αντίστοιχα) του διπλανού σπιτιού ισοδυναμούσε με το μεγάλο έρωτα που ψάχνουμε τώρα. Τότε που ο έπαινος της δασκάλας ήταν ό,τι τώρα αποκαλούμε καριέρα. Ζητούσαμε λιγότερα τότε, πιο απλά, πιο απτά και πιο εκτιμήσιμα τελικά. Το λίγο, το ελάχιστο το αναγάγαμε σε πολύ και του εξαντλούσαμε τις ομορφιές! Τώρα γιατί κάνουμε το αντίθετο;

    Καλό βράδυ :)

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  8. Αλεξιαννα...Πόσο δίκιο έχεςις...Μεγαλώνοντας, μεγαλώσανε και οι προσδοκίες για μας, αγνοώντας πως η βάση μας δεν πρέπει να είναι τα πολλά αλλά τα λίγα..τα απλά...γιατί εκεί κρύβεται η ουσία και η μαγεία των πραγμάτων...Τώρα όπως λες..κάνουμε το αντίθετο γιατί απλα έχουμε χάσει...ή ξεχάσει την μαγεία που έχουμε μέσα μας και ψάχνουμε την ευτυχία και την χαρά σε κάτι που δεν μας ταιριάζει... Σε ευχαριστώ που πέρασες....Καλό βράδυ!

    ΑπάντησηΔιαγραφή

Αναγνώστες

Page translation