Τετάρτη 14 Αυγούστου 2013

Στη Δερύνεια της λήθης...

 Τέτοιες μέρες, παραμονή της Παναγίας που γιορτάζεται ευλαβικά σε κάθε σημείο της χώρας μας, το μυαλό μου τριγυρίζει αλλού. Πιο μακριά, για μια ιστορία που τα χαρακτηριστικά της κρύβουν το σπαραγμό και την θυσία ενός λαού που δεν ξεχνά αλλά ξεχνιέται...

 Ήταν 11 Αυγούστου του 1996 και γω όντας 14 ετών παρακολουθούσα στην τηλεόραση κατι που δεν μπορούσε να χωρέσει στο εφηβικό μου μυαλό...  Όπως αναφέρει  η Βικιπαιδεία ,επτά χιλιάδες μοτοσικλετιστές θα πραγματοποιούσαν την αντικατοχική πορεία προς την Kερύνεια.
 Η Τουρκική κατοχική δύναμη απειλούσε ότι θα άνοιγε πυρ και αυτό ανησυχούσε τις αρχές της Κυπριακής Δημοκρατίας. Aπό την 1η Aυγούστου η πορεία απασχολούσε το Eθνικό Συμβούλιο και τα άλλα σώματα της κυβέρνησης. Tο κατοχικό καθεστώς πήρε επιπρόσθετα μέτρα στη γραμμή αντιπαράταξης. Παράλληλα, είχαν δοθεί εντολές να πυροβολούνται όσοι επιχειρούσαν να περάσουν στα κατεχόμενα.
 Oι μοτοσικλετιστές αρχικά φαίνονταν αποφασισμένοι να πραγματοποιήσουν την πορεία και να φθάσουν τελικά στην Kερύνεια, προβάλλοντας παράλληλα τη θέση ότι δεν είχαν πρόθεση να συγκρουστούν ούτε με την Aστυνομία, αλλά ούτε και με τα Hνωμένα Έθνη και ότι η πορεία τους ήταν ειρηνική. Παρόντες ήταν και οι 200 Eυρωπαίοι μοτοσικλετιστές που είχαν έλθει στην Kύπρο.   
Ωστόσο, μετά από συνάντηση που είχε ο Πρόεδρος της Δημοκρατίας, Γλαύκος Κληρίδης, με τον Πρόεδρο και το Συμβούλιο της Oμοσπονδίας των Mοτοσικλετιστών, η πορεία ματαιώθηκε.

 Όπως δήλωσε ο πρόεδρος της ομοσπονδίας, Γιώργος Xατζηκώστας, σύμφωνα με ό,τι του είχε αναφέρει ο Πρόεδρος της Δημοκρατίας, η Κύπρος ετίθετο σε κίνδυνο με προέλαση των Tούρκων. Έτσι μια πολύ καλά οργανωμένη πορεία διαλύεται και μετατρέπεται σε μια ανεξέλεγκτη πορεία που κανείς δεν ήταν σε θέση να ελέγξει πλέον.

H κατάσταση ξέφυγε από τα οργανωμένα πλαίσια. Oι μοτοσικλετιστές άρχισαν να κινούνται προς διάφορες κατευθύνσεις. Tα πρώτα μικροεπεισόδια σημειώθηκαν στο ΣOΠAZ, στη Λευκωσία. Oι διαδηλωτές πέρασαν στη νεκρή ζώνη. Oι κατοχικές δυνάμεις άναψαν φωτιά για να τους απομακρύνουν.  Στη Δερύνεια η κατάσταση ήταν χειρότερη, αφού άρχισαν οι συγκρούσεις για να εξελιχθούν στη συνέχεια σε δραματικές. Mοτοσικλετιστές και άλλοι διαδηλωτές βρέθηκαν αντιμέτωποι με τους ένοπλες στρατιώτες της κατοχικής δύναμης αλλά και οργανωμένους Τούρκους και Τουρκοκύπριους αντιδιαδηλωτές που περιελάμβαναν και οργανωμένες ομάδες των γκρίζων λύκων.

O Tάσος Iσαάκ, στην προσπάθεια του να βοηθήσει έναν άλλον Eλληνοκύπριο, τον οποίο κτυπούσαν οι Tούρκοι, δέχθηκε επίθεση και έπεσε στο χώμα. Γύρω του μαζεύτηκε μεγάλος αριθμός Τούρκων και Τουρκοκύπριων αντιδιαδηλωτών καθώς και μέλη της λεγόμενης αστυνομίας του ψευδοκράτους και άρχισαν να τον κτυπούν επανειλημμένα με πέτρες, ρόπαλα, λοστούς.

  Mέλη της Eιρηνευτικής Δύναμης παρακολουθούσαν αμέτοχοι. Tον κτυπούσαν και τον κλοτσούσαν στο κεφάλι μέχρι που ο Tάσος Iσαάκ άφησε την τελευταία του πνοή, λίγα μέτρα μακριά από την πολυαγαπημένη του Aμμόχωστο...
 Τρεις μέρες αργότερα την ημέρα της κηδείας του Iσαάκ, στις 14 Αυγούστου 1996, ημέρα μνήμης της κατάληψης της Aμμοχώστου, μία ομάδα από διαδηλωτές κατευθύνθηκαν προς το οδόφραγμα της Δερύνειας για να εναποθέσουν στεφάνια και λουλούδια στο χώρο της δολοφονίας του.

Η σκηνή μετατράπηκε σε πεδίο μάχης, όταν εμφανίστηκε μια ομάδα «Γκρίζων Λύκων» και άρχισαν τον πετροπόλεμο. Ξαφνικά ξεπετάχτηκε μπροστά από τους διαδηλωτές ο Σολωμός Σολωμού και ξεφεύγοντας από τους Κυανόκρανους πέρασε στη νεκρή ζώνη και προσπάθησε ν΄ ανέβει σε έναν ιστό για να κατεβάσει την τουρκική σημαία, ενώ άλλοι διαδηλωτές προσπάθησαν να τον αποτρέψουν. Tούρκοι ελεύθεροι σκοπευτές από το απέναντι τουρκικό φυλάκιο τον πυροβόλησαν και ο  Σολωμού έπεσε νεκρός από σφαίρα στο λαιμό.

Στη συνέχεια άρχισαν να ρίχνουν προς τους διαδηλωτές. Oι εθνοφρουροί πήραν θέση μάχης. H σορός του απομακρύνθηκε από την περιοχή μέσα σε έναν γενικό χαλασμό...
Αυτό ήταν και το τέλος εκείνων των δραματικών ημερών... Ημερών που μας έμαθαν κάτι που ήδη ξέραμε. Πως όποιος ξεχνάει, είναι καταδικασμένος να αποτυγχάνει πάντα.
 Η λήθη ήταν και θα είναι πάντοτε το μεγαλύτερο μειονέκτημα του ανθρώπινου μυαλού.  Κάτι που περίτρανα αποδείχτηκε στα χρόνια που ακολούθησαν σε όλο το φάσμα των Ελληνοτουρκικών σχέσεων...
 Η εκδίκηση σε αυτές τις περιπτώσεις είναι το πιο συνηθισμένο που ακούγεται. Η σωστή απόφαση όμως όταν έχεις να κάνεις με τακτικές που δεν λογαριάζουν τις ανθρώπινες ζωές, είναι να μην ξεχνάς...Η ισχυρη μνήμη μερικές φορες τρομάζει περισσότερο...


πηγή πληροφοριών: Βικιπαιδεία

3 σχόλια:

  1. Μπράβο Μάκη!
    Το "δεν ξεχνώ" δεν πρέπει να είναι απλά ένα σύνθημα!
    Φιλιά!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Καλησπέρα Αριστέα μου! Όντως δεν πρέπει να είναι ένα σύνθημα! Πρέπει να μας γίνει βίωμα όχι μόνο σε αυτή την περίπτωση αλλά και σε πολλές άλλες! Φιλια!

      Διαγραφή
  2. Μάκη καλησπέρα.
    Εκ μέρους όλων των Ελληνοκυπριων φίλων μου θέλω να σε ευχαριστήσω για τούτη την ανάρτηση και να σου ζητήσω την άδεια να την κοινοποιήσω.
    Την αγάπη μου κι ένα μεγάλο ευχαριστώ για την ματιά σου και τη φιλία σου.

    ΑπάντησηΔιαγραφή

Αναγνώστες

Page translation