Πίστη: Ορμητήριο οργής ή εφαλτήριο ονείρων?

 Πίστη, είχε πει ο Μάρτιν Λούθερ Κινγκ, είναι να ανεβαίνεις το πρώτο σκαλοπάτι, χωρίς να βλέπεις ολόκληρη την σκάλα. Ακόμη και αν υπάρχουν... άπιστοι Θωμάδες, ακόμη και αν η πίστη τεχνηέντως ή μη συνδέεται κατά κύριο λόγο, λανθασμένα, με την θρησκεία οποιασδήποτε μορφής και προέλευσης, η παραπάνω φράση του μεγάλου οραματιστή με βρίσκει απόλυτα σύμφωνο.

 Δεν είναι τόσο αυτό που λέει, όσο αυτό που... θέλει να πει. Η πίστη είναι η αρχή των πάντων. Η μήπως όχi? Μήπως είναι κάτι άλλο?
 Ως λαοί αλλά και ως μονάδες έχουμε την τάση να κλεινόμαστε στο καβούκι μας και να θεωρούμε τις συζητήσεις γύρω από το θέμα της πίστης, κάτι σαν τα... non paper που είναι και της μόδας. Στόματα κλειστά και λέξεις που βγαίνουνε με το σταγονόμετρο. Θεωρίες, αντιφάσεις και ψέμματα. Είναι τόσο μεγάλος ο φόβος της... παρεξήγησης που είναι σύνηθες φαινόμενο να τα κάνουμε θάλασσα όταν καταπιανόμαστε με αυτό το θέμα. Μήπως τελικά νομίζουμε πως η πίστη είναι μόνο δικό μας προνόμιο?
Μήπως, ακόμη χειρότερα, έχουμε καταντήσει τα πιστεύω μας ορμητήρια οργής και υποταγής όσων δεν σκέφτονται όπως εμείς?

Οι Δυτικοί κατηγορούμε τους... άλλους πως είναι αυταρχικοί, ολοκληρωτικοί, και ακραίοι. Και εμείς όμως δεν πάμε πίσω. Ο αναμάρτητος πρώτος το λίθο βαλέτω, λέει μια φράση. Ποιος είναι όμως?

 Κανείς δεν είναι αθώος όταν κάθε μορφή πίστης που συνδέεται με την θρησκεία έχει έντονα τα στοιχεία της σύγκρουσης με όσους πιστεύουν κάτι διαφορετικό. Κάτι δηλαδή που θα έπρεπε να ενώνει τους λαούς, όχι μόνο δεν το κάνει, αλλά τους χωρίζει κιόλας. Και μάλιστα τις περισσότερες φορές με βίαιο τρόπο. 

 Όταν η πίστη χρωματίζεται, διαχωρίζεται και συγχέεται με άλλου είδους χαρακτηριστικά τότε η σύγκρουση που προανέφερα είναι αναπόφευκτη.
 Αλλά ειλικρινά πως είναι δυνατόν στο όνομα του Θεού ή του Αλλάχ, στο όνομα του Βούδα ή του Ιεχωβά να σφαγιάζονται και να λιμοκτονούν λαοί, να κακοποιούνται γυναίκες και παιδιά, να καταστρέφονται οικογένειες και να καλλιεργείται συστηματικά το μίσος μεταξύ των ανθρώπων? Ο καλός χριστιανός και ο κακός μουσουλμάνος και το αντίθετο. Ο πονηρός μάρτυρας του Ιεχωβά και ο... περίεργος υποστηρικτής του Βούδα. Ό καθένας βάλλει εναντίον του άλλου και κάπου εκεί χάνεται η ουσία.

 Εννοείται βέβαιά πως το ίδιο συμβαίνει και στην πίστη που δεν αφορά την θρησκεία. Καθημερινά γινόμαστε αυτήκοοι και αυτόπτες μάρτυρες θλιβερών περιστατικών που συμβαίνουν στην εργασία αλλά και στην προσωπική μας ζωή. 

 Κάποιες φορές μάλιστα γινόμαστε και οι ίδιοι θύτες και θύματα, καταστάσεων που αφορούν την πίστη.
 Κοροιδεύουμε, κατηγορούμε, υποβαθμίζουμε ανθρώπους που προσπαθούν να ονειρεύονται και να έχουν στόχους. Βαφτίζουμε ανέφικτο και ενοχλητικό να προσπαθεί κάποιος να καλυτερέψει την ζωή του, να κάνει ευτυχισμένους όσους αγαπάει, να βοηθήσει συνανθρώπους του.

 Όταν όμως κάνουμε παρόμοια πράγματα και μεις τότε θέλουμε υποστήριξη. Είδατε το λάθος? Η μάλλον καλύτερα διαπιστώσατε τον εγωισμό? Όταν πιστεύουν κάτι οι άλλοι μας ενοχλεί και προσπαθούμε να το μειώσουμε, όταν εμείς θέλουμε ή έχουμε ανάγκη να πιστέψουμε σε κάτι, τότε θέλουμε κάποιον να μας στηρίξει...
 Συγγνώμη, αλλά αν αυτό είναι πίστη, ζήτω που καήκαμε. Εγώ πάντως, αλλιώς έχω μάθει να πιστεύω. Άπο παραδείγματα ανθρώπων που πάλεψαν, μόχθησαν και τελικά τα κατάφεραν. Απο φτωχούς οικονομικά που έγιναν πλούσιοι όχι στη τσέπη, αλλά στην καρδιά.  Απο σεβάσμιους γέροντες που μετέδωσαν την πείρα της ζωής τους στους νεότερους, όχι με ιδίον όφελος αλλά με κοινό σκοπό την αγάπη προς τον διπλανό. Από μερικούς ωραίους "τρελούς" που πίστεψαν στο αδιανόητο...  

 Από επιστήμονες που γιάτρεψαν μια ανίατη ασθένεια, από αθλητές που κατέκτησαν το Έβερεστ, από καλλιτέχνες που ζωγράφισαν την χαρά της ζωής.  Απο τυφλούς που είδαν και από κατάκοιτους που περπάτησαν. Αυτά είναι τα δικά μου παραδείγματα.

 Η Πίστη, δε μπορεί να είναι κάτι μονόχνωτο και γκρίζο αλλά κάτι πολυδιάστατο και πολύχρωμο. Πρέπει να παρακινεί τους ανθρώπους και να μετακινεί μέχρι και... βουνά.  Πρέπει να γίνει η αφετηρία για μια καλύτερη ζωή, ένα καλύτερο αύριο. Το εφαλτήριο για τα όνειρα μας. 
 Γιατί όπως είπε και ο Αμερικάνος συγγραφέας, Γουίλιαμ Άρθουρ Γουόρντ: "Η Πίστη βλέπει ένα μπουμπούκι σε ένα βολβό, έναν κήπο σε ένα σπόρο και μια τεράστια βελανιδιά σε ένα κουκούτσι." Τα ξαναλέμε.


 * Καλή Ανάσταση και Καλό Πάσχα σε όλους. Και μην ξεχνάτε. Αγαπάτε αλλήλους...