Ανεξέλεγκτες καταστάσεις...

Το πως λειτουργεί και αντιδρά ο καθένας από εμάς όταν χάνει τον έλεγχο ή όταν... νώθει πως τον χάνει, νομίζω πως έχει να κάνει με τα βαθύτερα ένστικτα και τους φόβους μας.

 Το πως από την άλλη, αφήνει αυτή του την λανθασμένη (όντας κάτω από ψυχολογική πίεση) αντίληψη περί ελέγχου, να του ορίζει τελικά την καθημερινότητα και κατ'επέκταση την ίδια του την ζωή, αυτό είναι πραγματικά κάτι που σηκώνει μεγάλη κουβέντα.

 Όλα είναι προτεραιότητες. Αν συμφωνήσουμε πως πάνω απ'όλα προηγείται η υγεία μας και πως αυτό το κομμάτι μπορούμε να το διαχειριστούμε σε ένα πολύ μεγάλο αλλά όχι στο απόλυτο βαθμό του (και εδώ δεν υπάρχει κάτι απόλυτα δεδομένo), τότε τα υπόλοιπα πράγματα που μας απασχολούν λύνονται. Προσέξατε την λέξη που χρησιμοποίησα; Λύνονται. Αν δε λύνονται, δε κόβονται όπως πολλοί υποστηρίζουν. Για να φτάσεις στο σημείο να... κόψεις ή να τελειώσεις κάτι όταν δεν μπορείς να το αντιμετωπίσεις, σημαίνει για μένα πως διάλεξες τον εύκολο δρόμο. Τον εύκολο ή και τον εγωιστικό...

 Αν η ζωή μας ήταν ένα καζάνι, τότε τα υλικά που θα μπορούσαμε να έχουμε ρίξει μέσα σε αυτό, είναι λίγο πολύ γνωστά. Οι φόβοι, τα συναισθήματα, τα λάθη και τα σωστά μας, θα ήταν κάποιά από τα συστατικά του μίγματος της ζωής μας.
 Ένα μίγμα εκρηκτικό και δυσκολοχώνευτο, που με το κατάλληλο... ανακάτεμα όμως θα μπορούσε να γίνει γλυκό και ευκολοχώνευτο, αν όμως το θέλουμε πραγματικά.

   Οι δυσκολίες και τα προβλήματα που παρούσιάζονται μπροστά μας, δεν είναι τίποτε άλλο από αποτέλεσμα της δική μας αντιμετώπισης σε αυτό που ζούμε. Τα λάθη και οι αδυναμίες είναι μιά φυσιολογική διαδικασία στον μαραθώνιο που λέγεται ζωή.
 Το θέμα και η ουσία είναι να μπορούμε να μένουμε όρθιοι και δυνατοί σε ότι μας συμβαίνει. Να διορθώνουμε τα αρνητικά μας, να επωφελούμαστε από τα θετικά και τα όμορφα στοιχεία του χαρακτήρα μας.

 Κανείς δεν γεννήθηκε αλάθητος και ουδείς σε τούτο τον κόσμο έχει το δικαίωμα να κουνάει επιδεικτικά το δάχτυλο απέναντι μας. Η ζωή είναι ένας κύκλος. Το πιστεύω ακράδαντα αυτό. Το πως η αφετηρία μπορεί να γίνει τέλος ή και το αντίστροφο είναι η μαγεία της.

  Όταν οι δυσκολίες μας κυκλώνουν, όταν το μαύρο είναι το χρώμα της καθημερινότητας μας, όταν νιώθουμε πως χάνουμε τον έλεγχο της ζωής μας, όταν αισθανόμαστε ανήμποροι, "μικροί","λίγοι", μπροστά στα γεγονότα, τότε ας αναλογιστούμε ειλικρινά και όχι με τάσεις στρουθοκαμηλισμού, τι πήγε λάθος. 
 Η αποποίηση των ευθυνών μας σε τέτοιες περιπτώσεις δεν ωφελεί. Η στιγμή της αλήθειας έχει ήδη φτάσει στα σκαλοπάτια μας και περιμένει το ελάχιστο που της αντιστοιχεί.Την αναγνώριση. Την αποδοχή της.

 Ο Χορχέ Λουίς Μπόρχες, ο μεγάλος Αργεντίνος συγγραφέας είχε πει το εξής καταπληκτικό: "Κάθε ζωή διαμορφώνεται από μια μοναδική στιγμή, τη στιγμή που ο άνθρωπος συνειδητοποιεί, μια για πάντα, ποιος είναι". 

 Αν αυτό μπορεί να μας συμβεί όταν βρισκόμαστε με την πλάτη στον τοίχο,τότε από μόνο του είναι ένα μικρό θαύμα. Γιατί τελικά, το σημαντικό δεν είναι γιατί έχεις χάσει τον έλεγχο, αλλά πως και υπό ποιές συνθήκες τον παίρνεις πίσω. Τα ξαναλέμε.