Δευτέρα 24 Σεπτεμβρίου 2018

Κοινωνοί της ανηθικότητας...

 "Η συνείδηση είναι το βάθος του ανθρώπου. Η αγάπη είναι το πλάτος του", είχε γράψει κάποτε ο Νικηφόρος Βρεττάκος.

 Νομίζω πως στην κοινωνία της ηθικής κατάπτωσης που έχουμε δημιουργήσει, η δική μας συνείδηση σέρνεται στα ρηχά νερά του παραλόγου και η αγάπη ασφυκτιά στην στενότητα του μπερδεμένου μυαλού μας...

 Το περιστατικό σε ένα από τα κεντρικότερα σημεία της πόλης με έναν άνθρωπο να χάνει την ζωή του και άλλον έναν να κινδυνεύει να περάσει το υπόλοιπο της δικής του πίσω από τα κάγκελα της φυλακής (όχι δεν θα αναλύσω τις πράξεις τους), είναι κάτι περισσότερο από ένα απλό, καθημερινό συμβάν, σε μιά πόλη, σε μιά χώρα που σε κάνει να ξυπνάς κάθε μέρα και πιο ανασφαλής αλλά ταυτόχρονα και περισσότερο αφελής. Η μήπως όχι;


 Αυτές τις μέρες, διαβάζω και ακούω ένα σωρό πράγματα. Δε μπήκα σε καμιά στιγμή στο τρυπάκι να κρίνω όμως. Κυρίως γιατί οι... διαδικτυακοί και τηλεοπτικοί κριτές τα είπαν όλα! Αναλύσεις επί αναλύσεων, απόψεις, γνώμες, αναθέματα, κατηγορίες. 

 Αυτό το περιστατικό λοιπόν έγινε ο λόγος για να ξαναβγούν στην επιφάνεια πάθη, αρρωστημένα κακέκτυπα, υποχθόνιες σκέψεις, που καταδεικνύουν περίτρανα το πόσο ανήθικοι έχουμε γίνει ως άνθρωποι. Υπέρμαχοι της θεωρίας των δύο άκρων σε κοινωνικό επίπεδο, "φωτεινοι παντογνώστες" και άτεγκτοι δικαστές συνανθρώπων μας. 


 Εκείνο που πραγματικά με φοβίζει περισσότερο όμως είναι η ευκολία στην κρίση. Αυτή η αβάσταχτη ελαφρότητα στις αποφάσεις μας. Είναι τουλάχιστον τραγικό να πολιτικοποιούμε την ανθρώπινη ζωή και την αξία της.  Να δείχνουμε με το δάχτυλο σαν καταδότες τον διπλανό μας και να κατακρίνουμε τις αδυναμίες του. Να ηρωοποιούμε ή να χαρακτηρίζουμε κάποιον σαν "μαύρο πρόβατο".

 Χωρίς να γνωρίζουμε τα γεγονότα καταθέτουμε την άποψη μας, θεωρώντας την τεκμηριωμένη. Περιμένουμε στην γωνία τον πρώτο τυχόντα που θα σχολιάσει την γνώμη μας και του κάνουμε επίθεση αν αυτή δεν συνάδει με την δική μας. Οι Αριστεροί υποστηρίζουν εκείνο, οι Δεξιοί το άλλο., τα ίδια και τα ίδια μιά ζωή.

 Γιατί όμως σε αυτή την ριμαδοχώρα πρέπει πάντοτε να υποστηρίζουμε αυτό που σκεφτόμαστε, με κύριο μέλημα, να το προτάξουμε ως το απολύτως σωστό; Γιατί πρέπει σώνει και ντε να είμαστε απόλυτοι, σε κάτι που μάλιστα δε γνωρίζουμε από πρώτο χέρι; Γιατί έχει γίνει πια τρομακτικά φυσιολογικό να πατάμε επί πτωμάτων, να μηδενίζουμε ζωές και ανθρώπους;

 Σκεφτείτε λίγο τον ντόρο που δημιουργήθηκε αυτές τις μέρες για το τραγικό περιστατικό και αναρωτηθείτε. 

 Γιατί πρέπει να κάνουμε πάντοτε σαφή (με βωμολοχίες-ειρωνική διάθεση) την θέση μας, την στιγμή που ένα ζήτημα έχει ένα σωρό ασάφειες; Βοηθάει κάπου η συναισθηματική ισοπέδωση των συνανθρώπων μας; Κρίνουμε βάσει των γεγονότων ή βάσει των όσων πιστεύουμε ότι έχουν συμβει;

Μην κουράζεστε. Απάντηση δεν υπάρχει. Τα γεγονότα δεν μας αφορούν, γιατί επί της ουσίας δεν μας νοιάζουν. Περισσότερο σκεφτόμαστε πόσα λαικ θα πάρει το σχόλιο μας, αν κάποιος μπει σε αντιδικία μαζί μας, αν γενικά γίνει ντόρος με την... ρηξικέλευθη άποψη μας.

 Αν αυτό δεν είναι ανήθικο, αν ο αιώνιος στρουθοκαμηλισμός δεν είναι ότι πιο αναχρονιστικό μπορεί να υπάρχει σε μιά κοινωνία, αν οι αξίες μας περιορίζονται σε μιά κρίση με χαρακτηριστικά ωχαδερφισμού, τότε ας μου απαντήσει κάποιος, πως μπορεί αυτή η κοινωνία-έκτρωμα να ξαναβρεί τον δρόμο της;
 

 Και πάλι θα σας προλάβω, για να μην σας κουράσω. Δεν πρόκεται. Ποτέ. Αυτή η κοινωνία που έχει εμάς ως κοινωνούς της ανηθικότητας της, όχι μόνο θα παραμείνει ασεβής αλλά και απάνθρωπη προς τους ανθρώπους της, αλλά θα συνεχίσει να κυλιέται στον βούρκο της απάθειας, της ματαιοδοξίας και του φανατισμού.

 Στο λήμμα μισαλλοδοξία στα λεξικά, θα πρέπει με μεγάλα γράμματα να αναφέρεται η λέξη "Έλληνας". Και είναι πιά δεδομένο, πως έπειτα απο μερικά χρόνια, οι ιστορικοί του μέλλοντος θα ξεκινάνε τις αναφορές τους σε εμάς λιτά και ανατριχιαστικά: " Ήταν κάποτε μιά κοινωνία..."

6 σχόλια:

  1. Μάκη, αγαπητέ φίλε,
    ζούμε σε μια κοινωνία που έχει χάσει τα μέτρα και τα σταθμά της. Συμφωνούμε ; ναι !
    Μετά την κρίση και την επένδυση της αντίστασης ενός ολάκερου λαού 2010-2012 με αίμα και πόνο στους δρόμους, στον ΣΥΡΙΖΑ, ήρθε η απογοήτευση.
    Και η απογοήτευση είναι δηλητήριο. Σε πηγαίνει πίσω φίλε. Σε ένστικτα βρώμικα, υπανάπτυκτα. Εκεί που βασιλεύει ο φασισμός και χαμηλές αξίες.
    Έτσι άρχισε το κυνήγι των μαγισσών. Ότι κινείται έξω και είναι αδύνατο, παράξενο, παρείσακτο, αδύνατο, διαφορετικό, μόνο, του γαμάμε τη μάνα.
    Γιατί ως εκεί μας παίρνει.
    Γιατί για να τα βάλουμε με τα αφεντικά μας π.χ. που μας αφήνουν απλήρωτους κάτι μήνες σιγά μην τολμήσουμε.
    Οπότε εξηγείται αυτό που βλέπεις ολόγυρα φίλε μου.
    "Ένα βήμα μπρος, δύο βήματα πίσω" έλεγε κάποτε ο Λένιν αλλά τώρα στην εποχή του next top model ποιος ασχολείται.....
    Τον είδες τον άντρακλα στο βίντεο. Ο Άλλος είναι κάτω πεσμένος, ακινητοποιημένος, μέσα στα αίματα. Και έρχεται ο άντρακλας ο τιτάνας, του χώνει μια κλωτσιά και πιιιιιιιιιιιφ κοτούλα εξαφανίζεται.
    Σου λέει, κάτσε μην σηκωθεί ο λεχρίτης και με πάρει στο κυνήγι.
    Αυτοί φίλε είναι μια σαφέστατα οριοθετημένη κοινωνικά, ταξικά, πολιτικά, ιδεολογικά, μορφωτικά, τάξη ανθρώπων....!
    Με σαφή ταμπέλα και τρόπο ζωής.
    Ότι και να πούμε, ότι και να στρογγυλέψουμε ΑΥΤΟΙ θα είναι "ΑΥΤΟΙ".
    Σε καλησπερίζω και ευχαριστώ για την δυνατότητα να τοποθετηθώ.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Καλησπέρα Γιάννη! θα συμφωνήσω στο όλον της σκέψης σου.

      Θέλω μόνο να επισημάνω μερικά πράγματα σε κάποιες αναφορές σου. Δε θεωρώ πως η απογοήτευση ήρθε μετά την διακυβέρνηση Σύριζα, όπως επίσης ότι πριν πηγαίναμε μπροστά και τα τελευταία χρόνια κάναμε βήματα πίσω.

      Η αλήθεια (μου) είναι πως τα τελευταία χρόνια όντως η απαξίωση ηθών και αρχών έχει γιγαντωθεί, οι άνθρωποι που μας κυβερνάνε είναι το λιγότερο επικίνδυνοι αλλά αυτό μπορεί να σταθεί ως δικαιολογία για αυτό που γίναμε;;;;

      Αυτοί που θα είναι πάντα... αυτοί όπως λες , έχεις δίκιο, δεν πρόκειται να αλλάξουν. Γιατί να μην μπορούμε να τους κάνουμε μειοψηφία όμως; Γιατί θα πρέπει να μπαίνουμε εμείς στα δικά τους ρούχα;

      Ίσως αυτά που γράφω μεταφράζονται ως προσπάθεια να ισσοροπήσω την βάρκα πατώντας πότε εδώ και πότε εκεί, προσπαθώ πάντοτε όμως όταν δεν ξέρω, δεν γνωρίζω να μην γενικεύω. Δεν υπάρχει πάντοτε το άσπρο η το μαύρο. Υπάρχει και το γκρίζο, το μωβ, το ροζ, το κόκκινο, το πράσινο και πάει λέγοντας.

      Υ.Γ. Είναι όντως τραγικό, ένας άνθρωπος να πεθαίνει με τέτοιον τρόπο. Ότι και αν πήγε να κάνει. Απάνθρωπο. Από την άλλη είναι επίσης το ίδιο απάνθρωπο να κρίνεται κάποιος που κατά πάσα πιθανότητα εν βρασμώ, αυτοδίκησε. Θα πληρώσει για αυτό που έκανε. Από τον ίδιο του τον εαυτό. Την ίδια την ζωή...
      Μην γινόμαστε εμείς όμως δικαστες άλλων ανθρώπων. Δεν έχουμε το δικαίωμα. Για κανέναν. Αν κάποια στιγμή αυτοθέλητα το πάρουμε, θα πρέπει να είμαστε έτοιμοι να υποστούμε τις συνέπειες.
      Θα πρέπει να είμαστε έτοιμοι σε περιπτώσεις που μας αφορούν να πουμε αλήθειες, να πάρουμε την ευθύνη.

      Σε ευχαριστώ για το επικοδομητικό σχόλιο Γιάννη!

      Διαγραφή
    2. Και εγώ σε ευχαριστώ γιατί έχεις την ποιότητα Μάκη να συζητά κάποιος μαζί σου θέματα "βαριά" και επώδυνα. Ακόμα και να διαφωνεί ή να έχει επιφυλάξεις κάποιος σε ορισμένα σημεία, η ουσία είναι ότι μπορεί να πάρει από το λόγο και τη σκέψη σου.
      Δεν διαφωνώ με την ουσία των λόγων σου μην νομίζεις.
      Απλά τις επισημάνσεις μου έκανα.
      Να είσαι καλά φίλε μου. Πάντα με την παρουσία σου είτε στα πικρά είτε στα χαμογελαστά θέματα.

      Διαγραφή
    3. Αντιστοίχως τα ίδια πιστεύω και για σένα Γιάννη! Δε χρειάζεται πάντοτε να συμφωνούν δύο άνθρωποι και οι απόψεις τους. Πολλές φορές ακόμα και οι διαφωνίες είναι επικοδομητικές. Πάντα το πίστευα αυτό!

      Χαίρομαι πάντοτε με τα σχόλια σου γιατί έχουν ουσία! Καλό βράδυ!

      Διαγραφή
  2. Ποσο σύμφωνη με βρίσκεις σε όλα Μάκη μου!!!! Ποσο σύμφωνη....

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Σε ευχαριστώ πολύ Μαρία μου. Δυστυχώς βιαζόμαστε να κρίνουμε, θεωρώντας τους εαυτούς μας αλάθητους τιμητές της μοναδικής αλήθειας. Που πάντοτε είναι αυτή που εμείς εκφράζουμε...

      Διαγραφή

Αναγνώστες

Page translation