Ένα ποίημα για το καλοκαίρι: Αποχωρισμός...

 Είναι περίεργες πια οι εποχές

Σαν το αντίο που μου έγνεψες χθες βράδυ

Πατησίων και Ιουλιανού γωνία, με τα φώτα της πόλης 

να λάμπουν σαν πολύχρωμα λαμπιόνια λες και έχουμε Χριστούγεννα

Δίχως λόγο, χωρίς εξήγηση, 

μόνο με αυτό το βλέμμα που τρυπάει τα σωθικά

 όπως οι χειμωνιάτικοι βοριάδες

Ήρθες γεμάτη φως σαν Άνοιξη 

και έφυγες  μελαγχολικά όπως ο ήχος των φύλλων που πέφτουν το φθινόπωρο. 

Έτσι ξαφνικά, μα για πάντα.

 Κι είναι απορίας άξιο, καλοκαίρι σου λέει. Έρωτες, γέλια και ανεμελιά.

Και εγώ παλεύω μέσα μου να βρω μια εποχή που δεν πονάει....

* Αυτή ήταν η συμμετοχή μου στο δρώμενο της Αριστέας, ένα ποίημα για το καλοκαίρι (https://princess-airis.blogspot.com/2025/06/blog-post.html).  Έχω πολύ καιρό να γράψω και άλλο τόσο να ασχοληθώ με την ιντερνετική... γειτονιά μας. Μου λείπει, όπως επίσης όμως λείπει και η έμπνευση για γραφή όπως εγώ την θέλω και τη νιώθω. Σας φιλώ.

ΥΓ. Και με τραγούδάκι όπως πάντα σε παρόμοιες περιπτώσεις.