Τρελό και αγαπησιάρικο...

 Επειδή μερικές-μερικές το παίζουν και πολύ ...ντίβες και επειδή ο κόσμος παραγέμισε...τσόλια (ζητώ συγγνώμη από τις κανονικές γυναίκες), έτσι δηλαδή(ς) για να βάλουμε τα πράγματα στη θέση τους, έχω να σπικάρω 2-3 φωνήεντα σε μερικές κιουρίες.Ο θεός να τις κάνει...

 Χώσιμο πρώτο. Είναι που είναι δύσκολη η κατάσταση στη σημερινή κοινωνία, χρωστάμε που χρωστάμε σε όποιον μιλάει...γενικώς, έχουμε και την μανδάμ με τα νύχια λεοπάρδαλης, να βαριέται να κουνήσει... 

 Ώπα ρε κοπελίτσα μου. Πάρτο αλλιώς. Άπλωσε κανά ρούχο, φτιάξε κανά φαί, σκούπισε και λίγο, γιατί θα μας φάνε οι αράχνες...

 Χώσιμο δεύτερο. Το ότι σε χαρακτηρίζει μια ναρκισσιστική διάθεση, ότι είσαι ματαιόδοξη, ότι είσαι 50 και λες 41 και μισό, το προσπερνάω. Ότι το ματάκι σου... παίζει όμως σε κάθε έξοδο με το έτερον σου ήμισυ ( εδώ γελάνε), ότι εδώ ο κόσμος χάνεται και συ τα..ψώνια σου, με κάνει και εκνευρίζομαι. Βάρδα λοιπόν και άλλαξε ρότα...

 Χώσιμο τρίτο. Καλά δεν έχεις ούτε ιερό ούτε όσιο??? Ο άλλος σε φροντίζει, σε σκέφτεται, σου κάνει δώρα, σε έχει σαν πριγκήπισσα (ντάξει το παρακάνω το ξέρω...) και συ καλά και ντε να τον κάνεις τάρανδο? Μα καθόλου τσίπα πάνω σου ρε κοπελιά? Καθόλου?

 Χώσιμο τέταρτο και τελευταίο. Μην κάνετε κατάχρηση εξουσίας (ναι, ναι τι διαβάζετε και απορείτε οι γυναίκες εξουσιάζουν τη σήμερον ημέρα). Επειδή το νινί σας δηλαδή σέρνει...διαστημόπλοιο πρέπει να γίνουμε εμείς οι εξωγήινοι σας? Τι σας φταίνε τα αδύναμια αγοράκια και τα σέρνετε πίσω σας και υποφέρουν και χτυπιούνται και διαρρηγνύουν τα ιμάτιά τους για πάρτη σας?

 Άντε γιατί πολλά μας τα είπατε. Βρε με το καλό βρε με το έτσι, βρε με το αλλιώς, εσείς συνεχίζετε τις τρέλες σας. Σιγά ρε...πριμαντόνες!  

Ούτε "τρελά", ούτε αγαπησιάρικα που λέει και ο Δάντης είστε, για να κάνουμε αιώνια υπομονή! Κανονίστε την πορεία σας γιατί δεν αργεί ο καιρός που οι άντρες θα

βγουμε στον δρόμο διαμαρτυρόμενοι για τα...χάλια σας!

 Υ.Γ. Το παραπάνω δοκίμιο (δε θέλω ουυυυ...) ήταν μια συμπαράσταση προς τους άντρες συναγωνιστές που άντεξαν πολέμους, κακουχίες, πρωινά ξυπνήματα, ξύλο στο γήπεδο, άφθονη κατανάλωση πίτσας και μπύρας και... έπεσαν μαχόμενοι από μια φούστα. Η έστω από ένα στρινγκ... Βαστάτε αδέρφια!

Ραδιόφωνο: Μέσο... μαγικής επικοινωνίας

  "Σας χαιρέτησα; Δε σας χαιρέτησα! Χαίρετε, τι κάνετε, καλά ευχαριστώ!". Τα λόγια είναι του Γιάννη Βογιατζή, στον ρόλο του ως Μικές και η ατάκα άκρως ραδιοφωνική (αν και έγινε γνωστά τηλεοπτική). Όπως και η ατάκα του Ρόμπιν Γουίλιαμς "Gooood morninnnng Viietnaaaam", από την ομώνυμη ταινία του Μπάρι Λέβινσον, που και πάλι όμως είχε ως θέμα το ραδιόφωνο.

  Επικοινωνία, άμεση και μαγική, ατόφια και ειλικρινής. "Η ακοή είναι μιά από τις πέντε αισθήσεις. Η ακρόαση όμως είναι τέχνη", είχε πει ο Αμερικάνος σκιτσογράφος, Φρανκ Τάϊγκερ. Ε λοιπόν, αυτό είναι το ραδιόφωνο. Μια τέχνη και μάλιστα υψηλής μορφής και αισθητικής. Μια τεχνη που έμαθε και μαθαίνει τους ανθρώπους να ακούνε, να αφουγκράζονται, να σκέφτονται, να αναλύουν...

Λίγα λόγια για την αρχή

 Η αρχή έγινε στο μακρινό 1895, από τον Γουίλιαμ Μαρκόνι, τον "πατέρα" του ραδιοφώνου, που κατόρθωσε να μεταδώσει ηχητικά σήματα Μορς, μέσω ερτιανών κυμάτων. Επίσης, σημαντικό ρόλο στην διάδοση και μορφή του ραδιοφώνου, έπαιξαν και οι επιστήμονες Ρέτζιναλντ Φέσεντεν και Λη Ντε Φόρεστ. 

  Από τότε και ως σήμερα το ραδιόφωνο είναι το μέσο που διαδραμάτισε σημαντικό ρόλο στους δύο παγκόσμιους πολέμους, ψυχαγώγησε τους ανθρώπους και συνεχίζει να το κάνει μέσω των μουσικών επιλογών του εκάστοτε ραδιοφωνικού παραγωγού, έφερε κοντά ανθρώπους και χώρες και μέχρι την εμφάνιση της τηλεόρασης, θεωρούνταν η... ναυαρχίδα στον τομέα της επικοινωνίας. 

 Μεταξύ του 1906 και του 1915, ο μηχανικός Φρανκ Κόντραντ, ξεκινάει τις πρώτες εκπομπές με φωνή και μουσική, με κύριο θέμα των εκπομπών του τον αθλητισμό.Το κοινό που άκουγε τον Κονραντ ήταν φανατικό και από εκεί προήλθε και η ιδέα της πρώτης διαφήμισης μέσω ραδιοφώνου. Αυτή, δεν ήταν άλλη από την προώθηση ρούχων ενός μαγαζιού που βρίσκονταν κοντά στην γειτονιά που έμενε ο Αμερικάνος μηχανικός! 

 Η μεγάλη απήχηση της εκπομπής του, "ανάγκασε" την εταιρία Westinghouse, να ασχοληθεί με το νέο αυτό επικοινωνιακό φαινόμενο και η εκτόξευση δεν άργησε να έρθει... 

 Όπως αναφέρει η Βικιπαίδεια "στις 20 Νοεμβρίου 1920 λειτούργησε ο πρώτος ραδιοφωνικός σταθμός, ο K.D.K.A., που λειτουργεί ακόμη και σήμερα. Το 1926 εμφανίζεται στην αγορά ραδιοφωνικός δέκτης αρκετά εύχρηστος, ποιοτικός και φθηνός. Από τότε το ραδιόφωνο κατακτά το ευρύ κοινό. Στην πορεία εμφανίζεται και η σύσταση σχετικής νομοθεσίας για την οργάνωση τόσο των σταθμών όσο και των συχνοτήτων εκπομπής. Η εδραίωση, όμως, του ραδιοφώνου έρχεται μετά το 1930. Σε αυτή την περίοδο δημιουργείται το καλά οργανωμένο δίκτυο σταθμών (κρατικών και ιδιωτικών) τόσο στην Αμερική όσο και στην Ευρώπη".

2ος Παγκόσμιος και Ροκ εν ρολ...

Κατά την διάρκεια του 2ου παγκοσμίου πολέμου το ραδιόφωνο χρησιμοποιείται κατά το...δοκούν! Οι μεν Γερμανοί και όσοι τους υποστήριζαν το χρησιμοποιούσαν για προπαγανδιστικούς σκοπούς. 

 Οι συμμαχικές δυνάμεις από την άλλη το είχαν ως μέσο αντιστασιακής δράσης ακόμα και μέσω κωδικοποιημένων σημάτων και ήχων, με τα αποτελέσματα σε πολλές περιπτώσεις να είναι καθοριστικά στην πτώση του Γ΄Ράιχ...  Όλα κυλούσαν καταπληκτικά για το ραδιόφωνο μέχρι την εμφάνιση ενός πολύ δυνατού αντιπάλου... 

 Η λύση που έψαχναν οι ραδιοφωνικοί σταθμοί στην λαίλαπα της πρωτοεμφανιζόμενης τηλεόρασης την δεκαετία του 40΄, έρχεται με την χρήση μουσικής που είναι πιό κοντά στη νεολαία. Το  ροκ εν ρολ είναι ο ήχος που ξετρελαίνει τους νεους και τις νέες σε Ευρώπη και Αμερική τις δεκαετίες 50' και 60' και οι πρώτοι πειρατικοί ραδιοφωνικοί σταθμοί κάνουν την εμφάνιση τους. Οι Κάντιλακ παίζουν στη διαπασών τραγούδια του Έλβις, των Μπητλς και του Σινάτρα και το ραδιόφωνο ανεβαίνει ξανά στις προτιμήσεις, όσων θέλουν να ψυχαγωγηθούν άμεσα και οικονομικά...

Η φάση της ωριμότητας και...  η Ελλάδα

Την δεκαετία του 70'. η ηλεκτρονική λυχνία αντικαθίσταται από το τρανζίστορ. Ραδιόφωνο και κασετόφωνο γίνονται... μία συσκευή!

 Οι ραδιοφωνικές εκπομπές πληθαίνουν, οι φωνές του ραδιοφώνου είναι ολοένα και πιο γνώριμες (ηθοποιοί, αθλητές, πολιτικοί, τραγουδιστές, επιστήμονες, αναλαμβάνουν τον ρόλο των παραγωγών) και η θεατρική τέχνη κάνει και εκείνη αμυδρά τα πρώτα της... ραδιοφωνικά βήματα. 
Θεατρικές παραστάσεις παίζονται σε συχνότητες λιγότερο διαδεδομένες, κάτι που το διαπιστώνουμε και εμείς ως χώρα από την δεκαετία του 60΄ και μετά.

 Το 1938 ιδρύεται ο πρώτος ελληνικός κρατικός ραδιοσταθμός και τον εγκαινιάζει ο Βασιλιάς Γεώργιος Β΄. Ακολουθούν ραδιοφωνικές μεταδόσεις από την Ε.Ι.Ρ. και αργότερα ΥΕΝΕΔ, επιθεωρήσεων και μετεφρασμένων έργων του παγκόσμιου θεάτρου. Από το 1950 και μετά εισβάλει στο ελληνικό ραδιόφωνο και ο αθλητισμός, για να φτάσουμε στη σημερινή μορφή του, όπου πλέον παρά την επιβλητική παρουσία της τηλεόρασης, το ραδιόφωνο εξακολουθεί να παραμένει σταθερά στις πρώτες θέσεις των προτιμήσεων χιλιάδων ανθρώπων, έστω και με διαφορετικές μορφές.

 Ραδιοφωνικοί σταθμοί όπως οι Αθήνα 9,84, Geronimo Groovy, ΕΡΑ, Εν λευκώ, Flash, Love radio, Λάμψη, Rock Fm, Kiss fm, Δίεση 101,3, Sport fm και πολλοί άλλοι, άφησαν εποχή (κάποιοι συνεχίζουν και το κάνουν) στα ραδιοφωνικά δρώμενα της χώρας.

 Πλέον και το διαδίκτυο έκανε την εμφάνιση του και εκατοντάδες χιλιάδες ιντερνετικοί σταθμοί λειτουργούν ανά τον κόσμο...

Μέσο μαγικής επικοινωνίας...

 Ολοκληρώνοντας, θα μπορούσαμε  να πούμε πως το ραδιόφωνο είναι πλέον  αναπόσπαστο κομμάτι της ζωής μας. Ένα μέσο που αγγίζει τις βαθύτερες σκέψεις μας, που μας κρατάει παρέα, μας βάζει στη διαδικασία να σκεφτούμε. 

 Δε νομίζω πως υπάρχει άνθρωπος που δεν έχει κλάψει, δεν έχει γελάσει, δεν έχει αφιερώσει ένα τραγούδι σε κάποιον αγαπημένο του, ακούγωντας ραδιόφωνο. Η φωνή των μουσικών και ραδιοφωνικών παραγωγών, είναι η φωνή που έρχεται από μακριά, αλλά είναι φωνή οικεία και δυνατή, φωνή που μιλάει στην ψυχή και την καρδιά μας. 

 Τώρα που το σκέφτομαι, λάθος θεωρείται μέσο μαζικής επικοινωνίας το ραδιόφωνο. Άλλωστε η λέξη "μαζική" μου φέρνει στο μυαλό εικόνες άβουλων ανθρώπων και κατευθυνόμενης σκέψης. Το ραδιόφωνο δεν κάνει αυτό. Κάνει ακριβώς το αντίθετο. Ελευθερώνει σκέψη και ψυχή, δίνει την δυνατότητα για μιά μαγική και ταυτοχρόνως φυσική, επικοινωνία πομπού και δέκτη.  Όπως λειτουργεί η φύση. "Εκείνος που μιλάει, σπέρνει. Εκείνος που ακούει, συλλέγει τους καρπούς", λέει μια Γαλλική φράση. Αυτό είναι το Ραδιόφωνο. Σπορά αυθεντικής και ουσιαστικής επικοινωνίας...

Υ.Γ. Παγκόσμια ημέρα Ραδιοφώνου

Ώρα να φ(β)λεβ(φ)αριάσουμε...

 Ξέρω, ξέρω εδώ ο κόσμος καίγεται και γω τα δικά μου! Ασφαλιστικά, μπλόκα, συντάξεις, πορείες, απεργίες, τούτος ο μήνας (τούτος όμως, ούτε ο αποπάνω ούτε ο παραπάνω...), θα έχει συγκλονιστικές αλλαγές! Κοσμογονικές μην σας πω... 

 Και για να καταλαβαινόμαστε δηλαδή, αυτός ο κουτσοφλέβαρος εκτός από τα...γνωστά, Βαλεντίνους (τρομάρα μας), Υπαπαντές, αρχές Απόκρεω (sic) και σία, περιέχει και επίσης τα γνωστά... βλεφαριάσματα. Τι είναι αυτα? Μα θα αρχίσει λογικά να ζεσταίνει λιγάκι (όχι οτι έκανε και κρύο εδώ που τα λέμε), οπότε ο Φλεβάρης και αν φλεβίσει καλοκαίρι θα μυρίσει!

 Και όχι οτι τρελάινομαι, μιας και εγώ είμαι του φθινοπωροχείμωνου, αλλά όσο να'ναι, οι κοπελιές θα αρχίσουν να ντύνονται πιό ελαφρά (τώρα που το καλοσκέφτομαι λες και καταλαβαίνουν αυτές από χιόνια, κρύα και βροχές...). Ντάξει, υπομονή ναχουμε να αντέχουμε την καθημερινότητα, την λιτότητα και την... πολύ ποιότητα των καναλιών και όλα θα περάσουν! Θα ΄ρθει η Άνοιξη η λουλουδιασμένη  αν σταματήσουν να απεργούν και οι ανθοκόμοι...) και όλα καλά!

 Τώρα βέβαια που το επεξεργάζομαι, ας κάνει λίγο κρύο ακόμα, για κανά δίμηνο ρε παιδί μου, γιατί αν είναι να πάρουν από τώρα τα μυαλά μας αέρα και αρχίσει η πεταλουδίτσα να γουστάρει τον μαϊμουδίτσο, η λιονταρίνα τον ιπποποταμίτσο (που έλεγε και η Παγκράτη στο "Βασικά καλησπέρα σας"), τότε ζήτω που καήκαμε.

  Υ.Γ. Αααα και που στε εσείς οι ερωτευμένοι...  Μην αρχίσετε πάλι τα σαλιαρίσματα του Αγίου Βαλεντίνου (μεγάλη η χάρη του...). Οχι τίποτε άλλο. Απλά συνήθως μετά από τα μέλια, έρχεται ο χωρισμός και άντε να βρείτε δικηγόρο για διαζύγιο τώρα που βγήκανε όλοι στον δρόμο. Καλό μας μήνα λοιπόν...

Υπήρχε κάποτε μια κοινωνία...

 Δε ξέρω αν το κρύο σας μαθαίνει κάτι. Σε μένα πάντως οφείλω να ομολογήσω, μαθαίνει πολλά και κυρίως άσχημα. Με εκπλήσσει συνεχώς. Με ταράζει, με κάνει να αναρωτιέμαι τι είδους κοινωνία είμαστε. Σε τι έχουμε μετατραπεί, πως έχουμε καταντήσει...

  Για όσους απο μας κινούμαστε με τα μέσα μαζικής μεταφοράς, αλλά και για όσους κυκλοφορούν στους δρόμους αυτής της περίεργης πόλης, μια αδιάληπτη και συνεχής παρουσία ενός άλλου μας εαυτού, ενός ανθρώπου χωρίς συναισθήματα και ίχνος ανθρωπιάς, ενός κυνικού τέρατος, κάνει την εμφάνιση του και περπατάει, οδηγάει, κινείται μαζί μας, ζει και αναπνέει... κόβωντας τον πολύτιμο αέρα συνανθρώπων μας...

 Νομίζω πως έχουμε επιλέξει να είμαστε έτσι. Μας βολεύει, κλεινόμαστε στο καβούκι μας και αδιαφορούμε για τον διπλανό μας. 

 Προχωράμε με σκυμμένο το κεφάλι, κοιτάζουμε με μισό μάτι τον άστεγο (που μπορεί να είναι και απατεώνας...) και μπαίνει από βαγόνι σε βαγόνι του ηλεκτρικού εκλιπαρόντας για μια μικρή βοήθεια, ένα κομμάτι ψωμί. Τον βλέπουμε άλλωστε κάθε μέρα. Το ίδιο βρώμικος, το ίδιο αποκρουστικός, το ίδιο... ψεύτης. 

 Καταλαβαίνω, έχουμε κουραστεί από τα ψέμματα. Κάποτε δίναμε λίγα ψιλά, αλλά τελικά καταλήξαμε πως όλοι είναι ίδιοι. Κλέβουν, είναι πρεζόνια (αυτή είναι η σωστή λέξη ε?) και γενικώς "άντε πάλι τα ίδια, εγώ γιατί πρέπει να τους ακούω?"... Μας χαλάνε και την μέρα ρε παιδί μου. Και αυτοί οι τύποι στον ηλεκτρικό και τα άλλα τα τσιγγανάκια στα φανάρια που έχουν το μυαλό τους συνέχεια στην βούτα... 

 Και οι άλλοι, αυτοί που έρχονται στα καταστήματα και τις δουλειές μας και ζητάνε μια μικρή βοήθεια για τους τυφλούς, τους νεφροπαθείς, τους φορείς τους AIDS. "''Ασε καλύτερα γιατί αν τους δώσω θα ξαναέρθουν...". σκεφτόμαστε ορθώς. Και συνεχίζουμε. Σχολάμε, πάμε σπίτια μας, τρώμε και το απογευματάκι ίσως βγούμε για κανέναν καφέ ή το βραδάκι για καμιά μπύρα...

 Δεν το παίζω Πάπας, ούτε υπέρμαχος των, κάθε λογής, απατεώνων που κοιτάνε να κλέψουν και να εκμεταλλευτούν την ανθρωπιά του άλλου. Απλά τελευταία παρατηρώ περισσότερο. Παρατηρώ και σκέφτομαι. Και στεναχωριέμαι με την κοινωνία μας. Τους ανθρώπους της. Την ατολμία μας. 

 Την βόλεψη και την πάρτη μας κοιτάμε. Δεν πάμε πουθενά έτσι. Η μάλλον κάνω λάθος. Οδεύουμε ολοταχώς στον απόλυτο (εξ)ευτελισμό της ανθρώπινης ζωής. Με φοβίζει πολύ η συνήθεια που μπορεί να γίνει λατρεία, εκπαιδεύοντας τον εαυτό μας να σταματήσει να νιώθει, να "κλείνει" τα μάτια σε αυτά που συμβαίνουν γύρω του, να μην αντιδρά στην αδικία και στα... εγκλήματα που διαπράττονται μπροστά του. Με εξουθενώνει αυτή η βάρβαρη καθημερινότητα που μας απομακρύνει όλο και πιό πολύ από τον προορισμό μας. Έχουμε γεννηθεί για να αγαπάμε και να αγαπιόμαστε. Όχι για να μισούμε. Έχουμε γίνει πονηροί και χαιρέκακοι, αλαζόνες και μηδενιστικοί.

 Τα παραπάνω τα διακρίνω στα βλέμματα των ανθρώπων. Ρίξτε μια ματιά και σεις και θα καταλάβετε. Περπατάς δίπλα σε μια γυναίκα και νιώθεις τον φόβο της μήπως είσαι βιαστής η κλέφτης. Εργάζεσαι και έχεις στο μυαλό σου στον συνάδελφο που πήρε προαγωγή και αναρωτιέσαι πως το έκανε. Μετά βέβαια βρίσκεις την άκρη. Αυτος... γλείφει, ενώ εσύ όχι. Είσαι καλύτερος αλλά δεν έχεις τις διασυνδέσεις που έχει αυτός.
 

 Ακούς φωνές και τσακωμους στην πολυκατοικία σου και αντί να προσπαθήσεις να δεις τι γίνεται, κουκουλώνεσαι με την κουβέρτα μέχρι πάνω για να μην ακούς το κλάμα του μικρού παιδιού. Την επόμενη μέρα το κοιτάς με συγκαταβατικό τρόπο όταν το συναντάς στις σκάλες. Συνεχίζεις όμως γιατί άργησες για την δουλειά...

 Ζεις και ξαναζείς την ίδια μέρα χωρίς καμία αλλαγή, αλλά δε σε πειράζει. Υπάρχει άλλωστε καιρός για να αλλάξεις τα πράγματα. Και έρχεται πάλι το βράδυ. Ξαπλώνεις. Απόψε είναι πιό ήσυχα. "Ευτυχώς που δεν πάθαμε και τίποτα", σκέφτεσαι από μέσα σου. Και όλα καλά.

 Αυτή η συνεχόμενη καθίζηση του ψυχολογικού μας κόσμου, δένει αρμονικά με αυτή του πραγματικού. Και εγώ αρχίζω και φοβάμαι ολοένα και περισσότερο... Τις προάλλες μπήκε στο βαγόνι που ήμουν στον ηλεκτρικό ένας νεαρός. Κατάμαυρος από την βρωμιά, με σκισμένα ρούχα, εμφανώς καταβεβλημένος. 

 Με δυσκολία έσερνε τα πόδια του και η φωνή του ήταν βραχνή και αδύναμη. Παρακαλούσε για κάτι φαγώσιμο. Εμείς απλά κοιτάζαμε. Και αυτός παρακαλούσε. " Λίγο φαγητό ρε παιδιά, θα πεθάνω..." "Ελεος πιά", αναφώνησε μιά κυρία δίπλα μου.  Ξαφνικά κάποιος του έδωσε ένα κουλούρι. Ο τρόπος που το έτρωγε με συγκλόνισε... Δαγκωματιά-δαγκωματιά λες και ήταν το πιό νόστιμο  και ακριβό φαγητό του κόσμου. Χτυπούσε το χέρι του στο στέρνο του, με όση δύναμη του είχε απομείνει, ευχαριστώντας τον άνθρωπο που του έδωσε να φάει.

 Εκείνη την στιγμή ένιωσα τόσο άβολα και άσχημα μέσα μου.  Όχι γιατί δεν είχα κάτι να του δώσω. Αλλά για την κατάντια μας. Για την ματιά μας που είναι γεμάτη υποκρισία και κακία. Για το απάνθρωπο κράτος, για την έλλειψη πρόνοιας, για αυτά τα βασικά που πλέον πολλοί συνάνθρωποι μας δεν τα έχουν. Ο νεαρός στην επόμενη στάση κατέβηκε. Εμείς συνεχίσαμε τον δρόμο μας. Καθαροί, χορτάτοι, με την συνείδηση μας ήσυχη. Υπήρχε κάποτε μια κοινωνία που λέτε, μα πλέον μας τελείωσε...

Three Little Birds...

 
Don't worry about a thing,
'Cause every little thing gonna be alright.
Singing' "Don't worry about a thing,
'Cause every little thing gonna be alright!"

Rise up this mornin',
Smiled with the risin' sun,
Three little birds
Pitch by my doorstep
Singin' sweet songs
Of melodies pure and true,
Saying', "This is my message to you"

Singing' "Don't worry 'bout a thing,
'Cause every little thing gonna be alright."
Singing' "Don't worry (don't worry) 'bout a thing,
'Cause every little thing gonna be alright!"

Rise up this mornin',
Smile to the risin' sun,
Three little birds
Each by my doorstep
Singin' sweet songs
Of melodies pure and true,
Sayin', "This is my message to you"

Singin' "Don't worry about a thing, worry about a thing, oh!
Every little thing gonna be alright. Don't worry!"
Singin' "Don't worry about a thing" I won't worry!
"'Cause every little thing gonna be alright...

 

Στίχοι-Μουσική: Bob Marley

David Bowie: Ο Δανδής της μουσικής...

 Γεννημένος ως David Robert Jones, στις 8 Ιανουαρίου του 1947, έμελλε να μείνει στην ιστορία ως ο κορυφαίος εκπρόσωπος της λεγόμενης glam rock. Ένας τεράστιος καλλιτέχνης, μέγιστη προσωπικότητα, σπάνιο ταλέντο στην μουσική. Θα μπορούσαμε να πούμε πως ο David Bowie, ήταν ένας Δανδής της μουσικής, ο μουσικός με τα χίλια πρόσωπα...

 Το 1969 κατακτάει τις καρδιές του δύσκολου αγγλικού μουσικού κοινού και κατατάσσεται στην πέμπτη θέση των charts με το τραγούδι Space Oddity. To 1972 λανσάρει τον άλλο του εαυτό στο τραγούδι Starman, ως Ziggy Stardust. To 1975 κατακτάει και το αμερικάνικο κοινό με το εξαιρετικό Fame, που τον φέρει στην πρώτη θέση των αμερικάνικών charts.

 Συνέχισε την δεκαετία του 80 με το άλμπουμ Lets Dance και οι επιτυχίες δεν είχαν τελειωμό. Πειραματιζότανε σε διαφορετικά είδη μουσικής. Έπαιξε σε κινηματογραφικές ταινίες με αποκορύφωμα την εμφάνιση του στον Τελευταίο Πειρασμό του Martin Scorsese, όπου υποδύθηκε τον Πόντιο Πιλάτο! Τραγούδια όπως το Heroes, το Changes, το Under Pressure, το China Girl, το Modern Love, το Rebel, Rebel, το Panic in Detroit, θεωρούνται μουσικές παρακαταθήκες στην παγκόσμια μουσική σκηνή.

 Ζωγράφος, συνθέτης, ηθοποιός, τραγουδοποιός, σαξοφωνίστας. Τα δοκίμασε, όλα, τα έζησε όλα. Συνεργάστηκε με όλους τους μεγάλους καλλιτέχνες της εποχής του. Σόκαρε το μουσικό κοινό με τις σεξουαλικές επιλογές και την ελευθερία του πνεύματος του. Προσέφερε μεγάλο φιλανθρωπικό έργο και ουδέποτε το διαφήμισε...

 Σήμερα, νωρίς τα ξημερώματα ο ανεπανάληπτος Davie Bowie, άφησε την τελευταία του πνοή, έπειτα απο πολύμηνη μάχη με τον καρκίνο. Το κενό του, όπως αντίστοιχα και άλλων καλλιτεχνών του διαμετρήματος του, είναι δυσαναπλήρωτο.  Εκκεντρικός, γοητευτικός, ταλαντούχος και πρωτοπόρος αναζητούσε πάντα την ελευθερία στην ολότητα της...  "I find only freedom in the realms of eccentricity..." είχε πει σε μία συνέντευξη που είχε δώσει. Πόσο, μα πόσο Bowie αυτή η φράση...

Στέρεο Νόβα: Ονείρων ήχοι...

 Σε μιά Ελλάδα που βρίσκονταν σε μεταβατικό στάδιο και με μια νεολαία που αναζητούσε να πιαστεί από κάπου, εκεί, μέσα προς τέλη της φορκλόρ δεκαετίας του 80', έκανε την εμφανισή του μια παρέα που τόλμησε το διαφορετικό. 

 Κωνσταντίνος Βήτα, Μιχάλης Δέλτα, Αντώνης Πι. Εναλλακτική μουσική. Με στοιχεία ηλεκτρονικά, ξενικά προς το ελληνικό κοινό, αλλά με ελληνικούς στίχους. Από trip-hop και techno, μέχρι acid και ambient ήχους. Με μηνύματα κοινωνικά, πολιτικά, ερωτικά.
 Με μουσική απόκοσμη αλλά και συνάμα γοητευτική. Το σημαντικό ήταν πως αυτή η παρέα, είχε κάτι να πει. Και οι πιστοί ακόλουθοι της, είχαν ανάγκη να ακούσουν... Παρά την σύντομη καλλιτεχνική πορεία τους ως συγκρότημα, η μουσική (και όχι μόνο) παρακαταθήκη που άφησαν οι Στέρεο Νόβα, μόνο ως αέναη μπορεί να χαρακτηριστεί...

 Στην αρχική μορφή του συγκροτήματος, με την ονομασία Bobby Blast, εκεί γύρω στα 1986, τα πράγματα ήταν ρευστά και η μουσική σκηνή της εποχής, δεν άφηνε και πολύ χώρο σε τόσο διαφορετικές προσπάθειες. Οι αρχικοί πειραματισμοί σε μουσικές και ήχους και τα instrumental κομμάτια, έδωσαν σιγά σιγά στην θέση τους σε ολοκληρωμένα τραγούδια με στίχους.

 Ο Κωνσταντίνος Βήτα καταρχήν, ήταν αυτός που έγραφε τους στίχους των τραγουδιών του συγκροτήματος, που το 1990 μετονομάζεται σε Στέρεο Νόβα. Μέχρι και το 1991, ολοκληρώνονται τα κομμάτια του πρώτου τους ομώνυμου δίσκου και παρουσιάζονται ουσιαστικά στο ελληνικό κοινό με την έκδοση του, το 1992. Από εκείνο τον δίσκο ξεχωρίζουν με μιάς, το κορυφαίο ίσως τραγούδι τους "Ένα κλεμμένο ποδήλατο", "Ο Εξώστης", "Ηλίθια Αστεία", "Τομ Τομ" και "Προάστια". 

 Ο Κ.Β.παρουσιάζει ερμηνείες μεστές, με μια χαρακτηριστική αισθαντική φωνή και η μπάντα διασχίζει ολόκληρη την χώρα δίνοντας συναυλίες σε χώρους και τόπους που ασφυκτιούν από νέους, που βρίσκουν ως μέσο έκφρασης τους ήχους και τα λόγια των Στέρεο Νόβα. Η ηλεκτρονική επανάσταση έχει μόλις ξεκινήσει...
Το 1993, κυκλοφορεί το άλμπουμ "Ντισκολάτα", ένα μείγμα από freestyle, electro-pop μουσική. Ο ήχος τους αρχίζει και σκληραίνει. Τα λόγια τους το ίδιο. Οι Στέρεο Νόβα, δεν είναι απλά ένας κομήτης στον χώρο της μουσικής.

 Από αυτό το άλμπουμ, μεγάλη επιτυχία κάνουν τα κομμάτια "Μικρό Αγόρι", "Ένας μεγάλος κόσμος",  "Ντισκολάτα", "Νέα Ζωή 705" και το εκπληκτικό "Το ταξίδι της Φάλαινας". Ένα μυθιστορηματικό τραγούδί για την καθημερινότητα της τότε εποχής και για τα όνειρα που χάνονται, που ακούγοντας το, ανακαλύπτεις πως τίποτα δεν έχει αλλάξει προς το καλύτερο σε αυτή την κοινωνία και πως όλα έχουν μια περίεργη σύνδεση μεταξύ τους...

 Το 1994, έρχεται "Ο Ασύρματος κόσμος", ένα άλμπουμ με πολλά ψυχεδελικά στοιχεία, με αργούς ρυθμούς και έντονα ηλεκτρονικά χαρακτηριστικά. Τραγούδια όπως το "Κύκλοτρον", "Το Δίκτυο", "Το ασανσέρ του ΙΚΑ", "Οδύσεια", "Δεν αλλάζω τα ηχεία μου", "3000 μέρες",  αρέσουν στο κοινό και εγκαθιδρύουν στη συνείδηση του τους Στέρεο Νόβα, ως το σημαντικότερο συγκρότημα εναλλακτικής μουσικής εκείνη την εποχή στην χώρα μας.

 Το 1996, χρονιά που αποχωρεί από την μπάντα ο Αντώνης Πι, βγαίνει ο προτελευταίος δίσκος τους, με την ονομασία "Τέλσον". Εκεί ξεχωρίζουν τα κομμάτια "Με θέλεις χωρίς εσένα", "Τέλσον", "Γυάλινη Γη", "Ντισκοτεκ" και "Μάθημα".  Κωνσταντίνος Βήτα και Μιχάλης Δέλτα γράφουν, συνθέτουν, δημιουργούν πεζά ποιήματα και ουσιαστικά τα ενσωματώνουν στα τραγούδια τους με ύφος μοναδικό και πρωτόγνωρο για τα μουσικά δεδομένα της εποχής.

 Το 1997 είναι χρονιά ορόσημο για το συγκρότημα. Όντας μαζί για τελευταία φορά δημιουργούν ένα μουσικό διαμάντι. Ο δίσκος "Βιταμίνα Τεκ", περιέχει μέσα του τραγούδια με μουσικές new wave αλλά και μερικές μοναδικές συνεργασίες με καταξιωμένους καλλιτέχνες όπως η Τάνια Τσανακλίδου και η Πόπη Αστεριάδη. Με την πρώτη διασκευάζουν το "Να με θυμάσαι" του Σταύρου Ξαρχάκου και με την δεύτερη δημιουργούν το εκπληκτικό "Ταξίδι στην Γη".  

 Η μπαντα παύει να υφίσταται λίγο καιρό μετά, έπειτα από έναν δίσκο σε συνεργασία με τον Σταμάτη Κραουνάκη, με το όνομα "Ωφέλιμο Φορτίο". Μετά την διάλυση τους επανεκδίδουν τραγούδια από live εμφανίσεις τους, αλλά επί της ουσίας το τέλος είχε έρθει στα τέλη του 97΄.
Και τα τρία μέλη του συγκροτήματος ακολούθησαν σόλο καριέρες,  με μερικά εξαιρετικά άλμπουμ και συνεργασίες με αρκετούς καλλιτέχνες.  Η αίσθηση που σου δίνεται όταν ακούς τραγούδια τους είναι περίεργη, μαγευτική, ταξιδιάρα.

 Τον Ιανουάριο του 13΄ σε συνέντευξη του στο Cosmo.gr, ο Μιχάλης Δέλτα έδωσε την πραγματική διάσταση του συγκροτήματος: "Αυτή η συνάντηση με τους Σ.Ν. ήταν γραφτό να γίνει. Δεν γίνεται ο ένας 21 κι ο άλλος 27 να κάνουν αυτό το πράγμα. Είναι σχέδιο από αλλού. Δεν καταλαβαίναμε τι κάναμε ακριβώς από ένα σημείο και μετά. Ένα Matrix ήταν οι Στέρεο Νόβα. Πήραμε το κόκκινο χάπι..."

 Αυτό ακριβώς ήταν οι Στέρεο Νόβα. Μια πραγματικότητα, όχι εικονική αλλά μαγική. Μια αλήθεια ντυμένη με τα χρώματα του ονείρου και της αγάπης. Πότε πότε έμοιαζέ με γροθιά στο στομάχι. Άλλοτε σαν τρυφερό χάδι ενός παιδιού. Ένα παραμύθι σύντομο μεν, αλλά χωρίς τέλος. Όπως η ίδια η ζωή...