Μασκαρεμένες συγνώμες...

 Καλησπέρα, καλησπέρα. Ο Όρσον Γουέλς, αυτός ο μεγάλος Βρετανός σκηνοθέτης, είχε πει κάποια στιγμή πως η υποκρισία είναι τόσο παλιά όσο το δέντρο της Εδέμ. Ποιος αλήθεια μπορεί να διαφωνήσει με τα λεγόμενα του?
 Οι συγνώμες, έτσι όπως χρησιμοποιούνται από μας τους ανθρώπους, έρχονται σχεδόν πάντα σε πλήρη αντιδιαστολή με την ουσιαστική έννοιά τους...
 Όταν βλέπετε ανθρώπους να χρησιμοποιούν την συγκεκριμένη λέξη συχνά να σας μπαίνουν ιδεές.
 Ξέρετε από την μιά είναι καλό να λέμε συγνώμη αλλά από την άλλη όταν την έχουμε κάνει... καραμέλα τότε όχι απλά χάνεται η αξία της αλλά είναι τουλάχιστον πονηρό και περίεργο...
 Ο ανθρώπινος εγωισμός συνήθως επιτάσσει λύσεις και εφευρίσκει τρόπους που δεν συνάδουν με τα χαρακτηριστικά της αξιοπρέπειας, της ανθρωπιάς, της συμπόνοιας... Ποδοπάτάει συναίσθήματα, σχέσεις, παρασέρνει ακόμα και ανθρώπους στο διάβα του για να μπορέσει να επικρατήσει.
 Ρουφάει στην κυριολεξία οτιδήποτε του σταθεί εμπόδιο στο δρόμο, αλλά το χειρότερο απ' όλα είναι οτι πλέον έχει γίνει εργαλείο στα χέρια αδίστακτών συναισθηματικά ανθρώπων που χρησιμοποιούν θεμιτά και αθέμιτα μέσα για να πετύχουν τον σκοπό τους.
  Και εμείς όμως? Τι κάνουμε? Δεν μπορούμε να καταλάβουμε τις μασκαρεμένες συγνώμες? Ίσως να μπορούμε. Και? Δυστυχώς η ευτυχώς έχουμε ανάγκη να πιστέψουμε. Έχουμε ανάγκη να συγχωρήσουμε κάποιον ή κάποια που πιστεύουμε ότι δεν μας συμπεριφέρθηκε σωστά ή  έκανε κάποιο λάθος.
 Έχουμε ανάγκη να ακούσουμε μια συγνώμη δρώντας και εκεί εγωιστικά... Είναι όμως τραγικό πόσο εύκολα προσποιούμαστε. Επιστρατεύουμε ότι μπορόύμε από την ανθρώπινη υπόσταση μας για ψελλίσουμε ένα συγνώμη που ξέρουμε πόσο μετράει για τον απέναντι μας.
 Κροκοδείλια δάκρυα, ένταση στην φωνή, νευρικές κινήσεις  χρησιμοποιούνται για τον σκοπό μας που όπως φαίνεται αγιάζει όλα τα μέσα... Όλα στον βωμό για την δική μας ικανοποίηση, την δική μας ευχαρίστηση. Λες και οι άλλοι δεν υπάρχουν. Δεν υφίστανται. Λες και στο τέλος δεν θα μας καταλάβουν. Όταν η συγνώμη βγαίνει εύκολα δεν είναι αληθινή. Οι πραγματικές συγνώμες έχουν εξήγηση ηθική, αισθαντικότητα, παραδοχή, κατανόηση και μετριοφροσύνη...
  Η αυτογνωσία σε αυτές τις περιπτώσεις κάνει την εμφανίσή της και μόνο τότε ο συνομιλητής μας πορεί να είναι σίγουρος ότι την συγνώμη που λέμε την εννοούμε..
  Αν πραγματικά θέλουμε να βρούμε τι κρύβεται πίσω από τις μασκαρεμένες συγνώμες τότε αυτό περικλείεται στα λόγια του Γάλλου συγγραφέα Εμιλ Ζολά. Η συγνώμη είχε πει, έρχεται μετά την αδιαφορία. Πόσο δίκιο είχε και πόσο θα θέλαμε να έχει άδικο. Έστω να το πιστεύαμε και ας μην ίσχυε. Όπως τις εύκολες και ψεύτικες συγνώμες...

Δημήτρης Λιαντίνης: Το αλκοολικό πανηγύρι του κόσμου...

" Όλα αυτά είναι ό,τι είδε ο ποιητής στα έγκατα πάθη της ανθρώπινης φύσης. Οι νάρκες και τα ναρκωτικά, τα δηλητήρια και τα φαρμάκια που δίνουν και παίρνουν ακατασίγαστα, και γιομίζουν τις μέρες και την αγορά των ανθρώπων.
 Είναι τα παραπατήματα, οι πλημμέλειες, οι κακουργίες που μας κυκλώνουν άλλοτε σαν σκοτεινές επιφορές και προθέσεις, και άλλοτε σαν άγριοι επιτελεσμοί. Έτσι βλέπει ο ποιητής το πολυκέφαλο θρέμμα που κρύβει μέσα του ο καθένας μας. Βλέπει και στοχάζεται, και απορεί και τρομάζει. Απελπίζεται, και κλαίει και περιγράφει.
 Περιγράφει την κτηνωδία και ξεσυνερίζεται την απανθρωπιά. Τα ψεύδη και την υποκρισία να προσκυνιούνται τις Κυριακές στους ναούς. Τη χαιρεκακία και το φθόνο να δικάζουνε τους αναίτιους. Την πλάνη και τη δεισιδαιμονία καθισμένες στο θρόνο.

 Ζωγραφίζει την αλαζονεία στα ψηλά και στους εξώστες. Τη φιληδονία να βγαίνει περίπατο με τη μαϊμού και τον κόκκινο πρωκτό της. Τον αισχρό εγωισμό τον κουφόηχο και τη φιλαυτία μπροστάρηδες στο δρόμο.
 Την αμάθεια γενική οικονόμο στο σπίτι και στο βουλευτήριο. Και την προδοσία του ψωμοπάτη. Την ξετσιπωσιά, τη σιμωνία, τη λαιμαργία, την ασωτεία, τους μισερούς, τους κίβδηλους, τους κόλακες, την ακαλαίσθητη αηδία και ταραχή από νεόπλουτους και «μορφωμένους».
 Πάπες, πατριάρχες, καρδινάλιοι, ηγεμόνες, πρίγκιπες, βασιλιάδες, σύμβουλοι κρατικοί, αξιωματούχοι, εμπόροι, καλαμαράδες, διοικητικοί, στρατιώτες, ο απλός κοσμάκης.
 Όλοι συνωθούνται και κατακρούονται, χορεύουν, τραγουδούν, βιάζουνται, σκούζουν, βρίζουνται, μαχαιρώνουνται, γελούν, συνουσιάζουνται στο αλκοολικό πανηγύρι του κόσμου..."

* Το κείμενο είναι απόσπασμα από το τελευταίο βιβλίο του Δημήτρη Λιαντίνη, "Γκέμμα".

10 Ιουνίου 1944. Δίστομο. Λίγο πριν... Χρόνια μετά...

 Στείρι. 10 το πρωί. Μύριζε αίμα από νωρίς εκείνη η μέρα...  Οι αντάρτες ακροβολισμένοι στα γύρω βουνά. Ο Γερμανός αξιωματικός Χανς Τσάμπελ δίνει την εντολή μετά το κάζο  των στρατιωτών του για αντίποινα: "Στο Δίστομο όλοι..."
 Μετά την μάχη  αναφέρει η Βικιπαιδεία, οι Γερμανοί μπήκαν στο Δίστομο και σε αντίποινα για τις απώλειές τους άρχισαν την σφαγή όσων κατοίκων έβρισκαν στο χωριό. Η μανία τους ήταν τόσο μεγάλη, ώστε δεν ξεχώριζαν από το μακελειό ούτε τα γυναικόπαιδα ούτε τους ηλικιωμένους. Τον ιερέα του χωριού τον αποκεφάλισαν, βρέφη εκτελέστηκαν και γυναίκες βιάστηκαν πριν θανατωθούν.
 Η σφαγή σταμάτησε μόνον όταν νύχτωσε και αναγκάστηκαν να επιστρέψουν στην Λειβαδιά, αφού πρώτα έκαψαν τα σπίτια του χωριού. Οι εκτελέσεις συνεχίστηκαν και κατά την επιστροφή των Γερμανών στην βάση τους, καθώς σκότωναν όποιον άμαχο έβρισκαν στον δρόμο τους. Οι νεκροί του Δίστομου έφτασαν τους 228, εκ των οποίων οι 117 γυναίκες και 111 άντρες, ανάμεσά τους 53 παιδιά κάτω των 16 χρόνων. Η μαρτυρία του απεσταλμένου του Διεθνούς Ερυθρού Σταυρού Eλβετού George Wehrly ο οποίος έφτασε στο Δίστομο μετά λίγες μέρες μιλάει για 600 νεκρούς στην ευρύτερη περιοχή.
  Ποιος θα το περίμενε πως μία ημιορεινή κωμόπολη στο νοτιοδυτικό τμήμα της επαρχίας Λιβαδειάς στο νομό Βοιωτίας, θα μνημονεύονταν στην παγκόσμια ιστορία όχι για τις φυσικές ομορφιές της αλλά για μιά από τις μεγαλύτερες θηριωδίες των Ναζί του Χίτλερ?
 Ποιος θα μπορούσε να διανοηθεί μέχρι τότε πως ο ανθρώπινος νους μπορεί να φτάσει μέχρι και αυτό το σημείο? Το σημείο χωρις επιστροφή. Το σημείο που τα κατώτερα ανθρώπινα ένστικτα αναλάμβαναν να οδηγήσουν εκατοντάδες ανθρώπους στο να σφαγιάσουν, να βιάσουν, να ληστέψουν, να εξαφανίσουν ένα χωριό, που απλά τόλμησε να αντισταθεί στον παραλογισμό τους.
 Μια χώρας που από τότε μετράει πληγές και κυνηγάει τις Γερμανικές αποζημιώσεις, όπως  ο Δον Κιχώτης κυνηγούσε τους ανεμόμυλους...  Ανάθεμα μας...

Όχι ρακέτες, όχι... ψώνια σε θάλασσες και ακτές...

 Το καλοκαίρι μπήκε και μαζί με αυτό έφτασε και η ώρα για τις πρώτες μας βουτιές. Άλλοι και άλλες βέβαια έχουν ήδη κάνει καμιά δεκαριά μπάνια αλλά επί της ουσίας από δω και πέρα αρτχίζει το πανηγυράκι.
 Σκεφτόμενος όλο αυτό το σκηνικό που διαδραματίζεται στις παραλίες της χώρας μας, ήρθε ανεπαίσθητα στο μυαλό μου η παλιά διαφήμιση με τον συμπαθητικό γλάρο να κουνάει επιδεικτικά το δάχτυλο του και να μας λέει με στεντόρεια  φωνή (καλά από πότε μιλάνε οι γλάροι?) : “Όχι σκουπίδια, όχι πλαστικά σε θάλασσες και ακτές. Για να μπορούμε να χαιρόμαστε όλοι μας την καθαρή θάλασσα και αυτό το καλοκαίρι...” Καλά τα έλεγες εσύ γλάρε μου.   Αλλά φαντάσου ότι από τότε όσο και να μας έπρηζες κάθε καλοκαίρι με το μήνυμα σου, εμείς όχι μόνο δε σε ακούσαμε (θάλασσες και χωματερές είναι ένα και το αυτό...) αλλά έχουμε περάσει σε άλλο επίπεδο.

Ρακέτες, ρακέτες και... ρακέτες

  Ξαφνικά 2-3 μήνες πριν το καλοκαίρι τα γυμναστήρια γεμίζουν από νεαρές δεσποινίδες αλλά και κυρίες που έχουν σκοπό να κάνουν θραύση στην πλαζ αλλά και από επίδοξους σφίχτερμαν που προσπαθούν να χάσουν την κοιλούμπα τους για να είναι σένιοι στην παραλία και να αρέσουν στα... κορίτσα (ναι, ναι κορίτσα όπως το διαβάσατε).
 Αφού λοιπόν του δίνουν καταλαβαινει στην γυμναστική, σκάνε στην παραλία με μαγιό πιο στενό και από κορσέ οι άντρες και με brazilian (πωπώ τι μόρφωση έχω ο άτιμος...) ή στρινγκ μαγιό οι γυναίκες. Οτιδήποτε άλλο απαγορεύεται.
 Και εκεί γίνεται το έλα να δεις. Οι 999 στους 1000 λουόμενους έχουν tatoo, φοράνε γυαλιά ακόμα και όταν κάνουν βουτιές, στέκονται όρθιοι μπροστά σε άλλους για επίδειξη του καλοσχηματισμένου κορμιού τους (οι γυναίκες στους άντρες και το αντίθετο) και βέβαια παίζουν... ρακέτες.

 Ναι καλά καταλάβατε. Οι ρακέτες είναο πλέον το εθνικό μας σπορ. Άσχετα αν το τένις στην χώρα μας αγνοείται ως άθλημα... Οι ρακέτες είναι άλλο πράμα. Απλωμένο λάδι σε όλο το κορμί, αλτρουισμός και αυτοθυσία σε κάθε χτύπημα, άναρθρες κραυγές, αλλά η υπερπαραγωγή είναι όταν το μπαλάκι πέφτει επάνω στο ξανθό πιπίνι που όλως τυχαίως ξαπλώνει πολυ κοντά στον...αγώνα.  “Με συγχωρείς σε χτύπησα???” είναι η ατάκα που ακούγεται πιο συχνά στις ελληνικές παραλίες. Μια ατάκα σαν και αυτές που χρησιμοποιούσε ο Στάθης Ψάλτης παριστάνοντας το καμάκι στην ανάλογη ταινία των 80s.

Οι φυλές της παραλίας

 Εδώ και αν γίνεται χαμός. Στις ελληνικές παραλίες μπορείτε να βρείτε κάθε καρυδιάς καρύδι... Και για να μην παρεξηγηθώ, εννοείται πως οι παραλίες είναι για όλους. Αλλά πείτε μου σας παρακαλώ δεν έχετε βαρεθεί να βλέπετε γυμνασμένους και λαδωμένους ζιγκολό να τριγυρνάνε κάνοντας καμάκι, δεν έχετε απηυδήσει με τις χαζοbimbo κοπελίτσες και τις παρέες που έχουν τέρμα την μουσική στο κασετόφωνο και τα μπυρόνια να...κοίτωνται δεξία και αριστερά τους?

 Δεν έχετε τρελαθεί με το απίστευτο “φαγοπότι”, το κλέψιμο που γίνεται σε βασικά είδη που πωλούνται στις πλαζ (1 ευρώ το μικρό μπουκαλάκι το νερό, 2 ευρώ ένα παγωτό χωνάκι και πάει λέγοντας), δεν έχετε νευριάσει με την αυθαιρεσία κάποιων που νοικιάζουν τις ξαπλώστρες 5 ευρω και έχουν είσοδο και καλά άλλα τόσα στις δήθεν πιο οργανωμένες παραλίες, ειδικά εδώ στην Αττική???
 Αμ το άλλο? Αλλοδαποί (προς θεού δεν έχω κάτι με αυτούς αλλά με το κράτος μας) πουλάνε διαφόρων ειδών μπιχλιμπίδια, το παίζουν ζωγράφοι κάνοντας χένες ή όπως αλλιώς λέγονται με υλικά αμφιβόλου ποιότητας δηλώνοντας πως το παρεμπόριο ζει και βασιλεύει ακόμα και στις πιο απομακρυσμένες παραλίες της χώρας μας.

 Προβλέπεται ταλαιπωρία και φέτος με ότι ανέφερα παραπάνω. Ακόμα και εκεί, στα μπάνια μας δηλαδή αυτό το κράτος δεν έχει καταφέρει να βάλει μια τάξη, αλλά ακόμα και εμείς οι ίδιοι... δεν παιζόμαστε...

Τι παθαίνουν οι γυναίκες το καλοκαίρι?

 Καλησπέρα, καλησπέρα. Ξέρετε οι γυναίκες είναι διαφορετικές σε κάθε εποχή. Το πίστευα, το πιστεύω και θα το πιστεύω. Αυτό που μένει πάντα σταθερό είναι η ανάγκη να αρέσουνε και να το δείχνουνε με όλους τους πιθανούς και απίθανους τρόπους.
 Ας πούμε καλή ωρα τώρα που είμαστε στα πρόθυρα του καλοκαιριού, η ανάγκη να αρέσουν είναι μεγαλύτερη από κάθε εποχή.
 Η προετοιμασία γίνεται μήνες πριν, εκεί λίγο μετά το Πάσχα.  Γυμναστική, μανικιούρ, πεντικιούρ, αλλαγή στα μαλλιά και στο χρώμα τους, ανανέωση γκαρνταρόμπας και βέβαια όλα αυτά συνδυάζοντας τα πάντα με μια δίαιτα εξπρές.
 Και ξέρετε δίαιτα από αυτές τις σκληρές. Παξιμάδια, φρούτα, σαλάτες γιατί το κορμί πρέπει να είναι λαμπάδα στην παραλιά. Πως θα πλησιάσουν οι σφίχτερμαν, οι αποτριχωμένοι νεανίες, οι τύποι που φοράνε μόνο φανελάκια με V κόψιμο στο λαιμό, αυτοί που σε κάθε χτύπημα με την ρακέτα το μπαλάκι όλως τυχαίως πέφτει στα πόδια ή στο στήθος της καλλίγραμης ή μη νεαράς που πάει για μπάνιο με την φίλη της και δεν βουτάει καν στην θάλασσα?
  Το δικό μου το θέμα βέβαια δεν έχει να κάνει με τους άντρες που -οκ εδώ σκέφτονται τον υπόλοιπο χρόνο με το κάτω κεφάλι το καλοκαίρι θα αλλάξουνε ρότα?- αλλά με τις γυναίκες που αυτή την εποχή κάνουν λες και τις τσίμπησε μύγα τσε τσε!
 Ίσως να πιστεύουν πως είναι ευκαιρία να βρούν στην παραλιά και στα beach και lounge bar τον άντρα της ζωής τους, ίσως πάλι οι μεγαλύτερες να θέλουν να δείξουν και να αποδείξουν πως αν και γριές κότες το ζουμί το έχουν...
 Αυτο που δεν καταλαβαίνω όμως είναι γιατί τόσος ντόρος ρε κορίτσια??? Τι παράκρουση είναι αυτή? Ποιος σας είπε ότι η παραλία είναι για το Θεαθήναι, για πασαρέλα ή για επίδειξη της φυσικής και αφύσικης (βλέπε μπότοξ, πλαστικές) ομορφιάς σας?
 Τώρα θα μου πείτε ότι κάνω μαθήματα ηθικής κα συμπεριφοράς, ποιος έγω, ένας άντρας που του αρέσουν οι γυναίκες και τα... κάλλης τους, αλλά πιστέψτε με το ένα δεν έχει σχέση με το άλλο.
  Ειλικρίνα, δεν είναι απίστευτα ματαιόδοξο το όλο σκηνικό? Έχουν δεν έχουν κυτταρίτιδα τα σορτσάκια όσο πάνε και κονταίνουν, έχουν δεν έχουν κοιλίτσα τα μπλουζάκια το ίδιο. Τα εσώρουχα τα έχουν καταργήσει και το θέμα είναι πως αν τύχει και το μάτι σου πέσει στο στήθος που κοντεύει να σκίσει το μπλουζάκι, τότε θα σε πούνε και ανώμαλο!

 Καλά για την παραλία δεν το συζητάω γιατί πέρα από ότι ανέφερα παραπάνω, οι περισσότερες πλέον δεν φοράνε φυσιολογικό μαγιό.   Ένας φίλος μου που πήγε τις προάλλες για μπάνιο μου το ανέφερε και  εννοείτε πως το έχω ακούσε και από άλλους. " Ρε μαλάκα, δεν υπάρχει ούτε μια που να μην φοράει μαγιό στρινγκ, βραζιλιάνικο, κλπκλπ..."
 Δηλαδή κυρίες, δεσποινίδες μου το πάτε καρφί για να μοιράσετε εγκεφαλικά και φέτος.
 Βέβαια για να είμαι σωστός, θα πρέπει να αναφέρω πως δεν είναι όλες οι γυναίκες έτσι. Νομίζω όμως πως το ποσοστό όσο πάει και μεγαλώνει καθώς αυτές που δεν είναι έτσι, αναγκάζονται να γίνουν μιας και νιώθουν ριγμένες ("μμμμ σιγά το τσόκαρο, εμένα δηλαδή τι μου λείπει?") Και δώστου τα κοντά σορτσάκια, δώστου τα μαγιό στρινγκ, δώστου οι προκλήσεις, τα βλέμματα, τα υπονοούμενα,  της Ελληνίδας γυναίκας που αλλιώς ήταν και αλλιώς έχει γίνει...
 Αν μπορούσε η ζωή των γυναικών να ήταν όλη καλοκαίρι, τότε αυτό θα ήταν το ιδεατό. Άλλωστε τι αξία έχει να ζεις δίχως γυαλιά ηλίου, σολάριουμ, βαμμένα νύχια. φραπεδιά, σορτσάκια, κοκτέιλς και άντρες. Ε κορίτσια???

Ρέι Μάνζαρεκ: Ο κιμπορντίστας της ενόρασης

 Αν ο Μόρισον ήταν ο αρχηγός και η ιδιοφυία των Doors, τότε ο εκλιπών από την Δευτέρα Ρέι Μάνζαρεκ ήταν η ψυχή και ο ήχος του συγκροτήματος που δημιούργησε νέα μονοπάτια στην ιστορία της μουσικής...
 Ο πολωνικής καταγωγής μουσικός μεγάλωσε στο Σικάγο αλλά η μετέπειτα πορεία του στον χώρο της μουσικής προέκυψε από την αγάπη του για τον κινηματογράφο, καθώς οι σπουδές του για την έβδομη τέχνη την τριετία 1962-65 στην Καλιφόρνια τού επεφύλασσαν τη γνωριμία του με τον Τζιμ Μόρισον.
 Κάποια τραγούδια, του ανήσυχου από τότε Μόρισον, έγιναν η αιτία να ξεκινήσει η πορεία του θρυλικού συγκροτήματος που πήρε το όνομα του από το μυθιστόρημα "Οι Πύλες της Ενοράσεως".
 Ο Μόρισον στα φωνητικά , ο Μάνζαρεκ στα κίμπορντ. ο Ντένσμορ στα κρουστά και ο Γκρίγκερ στην κιθάρα άφησαν ανεξίτηλα τα ίχνη τους στην ιστορία της μουσικής και άλλαξαν τον ήχο της εμπλουτίζοντας, τα κατα βάση, ροκ ακούσματα με ψυχεδελικές και ηλεκτρικές νότες σε τέτοιο βαθμό, που κάθε τραγούδι τους ξεχωριστά δηλώνει την διαφορετικότητα τους. Ο ποιητής Μόρισον συνδυάστηκε τέλεια με την μουσικό ταλέντο του Ρέι Μάνζαρεκ και μας έδωσε την δυνατότητα να ακούσουμε μερικά από τα καλύτερα τραγούδια στην ιστορία της μουσικής.
  Από πού να ξεκινήσουμε και που να τελειώσουμε... Από το People are Strange, Love Me Two Times και When the Music’s Over  μέχρι και το πειραματικό Soft Parade με τα Touch Me και Easy Ride, το L.A. Woman, το The End, ή ακόμα το καταπληκτικό Light my fire, το Hello i Love you, και το επίσης μοναδικό The Crystal Ship, το Roadhouse Blues, το ατμοσφαιρικο Riders on the Storm, τo Break on Through. το Love her madly και δεκάδες ακόμα τραγούδια που ακολούθησαν μέχρι και τον θάνατο του Μόρισον και που ως επί το πλείστον η υφή τους και ο ήχος τους άνηκαν στον Μάνζαρεκ.
 Η οριστική διάλυση της αρχικής μορφής του συγκροτήματος έπειτα από τον θάνατο του frontman των Doors to 1971, έδωσε την δυνατότητα στον ταλαντούχο Ρέι να κάνει και άλλα πράγματα.
 Συγχρόνως συνέχισε να συνεργάζεται με τα άλλα δύο μέλη του συγκροτήματος και μέχρι και πρόσφατα, παρά την μάχη που έδινε με τον καρκίνο, έκανε αυτό που αγαπούσε και τον ανέδειξε σε έναν από του πλέον ταλαντούχους μουσικούς του προηγούμενου αιώνα. Έπαιζε τα πλήκτρα του και να μας ταξίδευε σε κόσμους διαφορετικούς και μαγικούς...
  Μετά τον θάνατο του 74χρονου μουσικού ο φίλος του και για χρόνια συνεργάτης του στους Doors, Ρόμπι Κρίγκερ δήλωσε: «Λυπήθηκα όταν άκουσα για τον θάνατο του φίλου και συνεργάτη μου σήμερα. Είμαι απλά χαρούμενος που μπόρεσα να παίξω τραγούδια των Doors την τελευταία δεκαετία. Ο Ρέι ήταν ένα τεράστιο κεφάλαιο της ζωής μου και θα μου λείπει για πάντα».
 Ο Τζον Ντένσμορ με τη σειρά του ανέφερε: «Δεν υπήρχε πιο κατάλληλος πληκτράς στον πλανήτη για να υποστηρίξει τους στοίχους του Μόρισον. Με τον Ρέι συγχρονιζόμουν απόλυτα μουσικά. Ήταν το μυαλό το οποίο κρατούσα τον Ρόμπι και τον Τζιμ στην κορυφή. Θα μου λείψει ο μουσικός αδελφός μου».
 Εγώ θα κλείσω παροτρύνοντας σας να ακούσετε το παρακάτω σόλο που πραγματικά καταδυκνείει το μεγαλείο και το ταλέντο του χαρισματικού Ρέι Μάνζαρεκ. Του κιμπορντίστα της μουσικής ενόρασης...

'Αντε από δω ρε νούμερα...

 Τελικά ξέρετε τι καταλαβαίνω? Ότι δεν γλιτώνουμε με τίποτα. Με την καμία ρε αδερφέ! Όσο αυτοί οι ατσαλάκωτοι και κοστουμάτοι τύποι (και να με συγχωρέσουν αυτοί που πραγματικά τιμούν τα κοστούμια τους, μαρέσουν κιόλας αυτά τα καφέ κυρίως...) και οι απαστράπτουσες νεαρές και κυρίες με τα ταγέρ και τα τακούνια (γι'αυτά ζω...), κατέχουν θέσεις μόνο για να τις κατέχουν μιας και δεν το έχουν (να τα μας και οι ρίμες...), ζήτω που καήκαμε!
 Σε μια χώρα που παραπαίει το μόνο που μας λείπει είναι τα golden boys και οι golden ladies... Και υπερτονίζω και πάλι τα εννούμενα μου λέγοντας πως δεν διαφωνώ καθόλου με την λογική αλλα με την πράξη και εν τέλει με το αποτέλεσμα.
 Οποιοσδήποτε ή οποιαδήποτε από εσας δουλεύει σε μια πολυεθνική ή ακόμα και σε μια εταιρία μικρού ή μεσαίου βεληνεκούς  θα καταλάβει τι λέω...
 Αφού μερικές φορές απορώ με τα κριτήρια που γίνονται προσλήψεις. Θες πολυεθνικούλα μου, θες μεγαλοεταιρία μου, θες μεγαλομικρομαγαζάτορα μου να προσλάβεις προσωπικό για την δουλειά σου??? Κάντο! Αλλά με σωστά κριτήρια ρε παιδί μου.
 Ξέρετε τι είναι να έρχονται οι assistant managers, οι ανερχόμενοι advisors, οι έτσι, οι μπήξε, οι δείξε και να στο παίζουνε κατακτητές της κορυφής όπως ο Ρέμος και η Μαντώ και από την άλλη να περιμένουν ουρά τα νέα , κατασταλαγμένα και με περγαμηνές παιδιά για μια δουλειά της προκοπής?

  Αναρωτιέμαι τους έχει πει κανείς να ανοίξουν τα... μάτια τους (χαχα νομίζατε θα πω τα στραβά τους ε???) να δουν λιγάκι τι γίνεται γύρω τους? Τα νούμερα λέει... Τα νούμερα δε βγαίνουν. Οι πωλήσεις δεν προχωράνε.
  Προσλαμβάνει η κάθε εταιρία κάποιον η κάποια να σου μεταδώσει υποτίθεται τον παλμό της αγοράς αλλά το μόνο που συμβαίνει είναι να ανεβάσουν τους δικούς σου καρδιακούς παλμούς παραπάνω από τα συνηθισμένα!
 Και να ταν μόνο αυτά? Το αστείο της υπόθεσης ξέρετε ποιο είναι? Σε αυτή την ρημαδιασμένη κοινωνία που ευτυχήσαμε και δυστυχήσαμε να ζούμε, ενώ η χειραγώγηση μας από τους υπερκολοσσούς της κατανάλωσης καλά κρατεί, μια άλλη φυλή, η κάστα των "επιφανειακών" τείνει να μας σπρώξει σε μια εικονική πραγματικότητα.
 Ποια είναι αυτή? Θέλει και ρώτημα? Η αριθμομανία! Ξυπνάμε και κοιμόμαστε έχοντας στο νου μας. αριθμούς. Νούμερα, αριθμοί. Η καθημερινότητα μας έχει γεμίσει από μαθηματικές πράξεις, από σπαζοκεφαλιές, από αριθμούς που δεν βγαίνουν, από λογαριασμούς ανεξόφλητους, από κωδικούς πιστωτικών καρτών, από κωδικούς δανείων, από ρέστα και πληρωμές και πάει λέγοντας...

  Αλλά δυστυχώς εκεί μας έχουν οδηγήσει. Παρατηρήστε γύρω σας και θα το διαπιστώσετε. Έχουμε γεμίσει από ανθρώπους που δε ζουν αλλά αριθμολογούν...
 Από ανθρώπους που όλη τους η ζωή είναι ένα μπόνους αν κλείσει καλά ο μήνας, ένα συν στον προυπολογισμό, λιγότερα έξοδα και αυξημένα έσοδα... Είναι δυνατόν? Η ουσία? Που πήγε η ουσία ρε παιδια? Νοιαζόμαστε για τον διπλανό μας ή τον βλέπουμε ως σκαλοπάτι για την παραπάνω θέση? Γιατί να ορίζουν τα χρήματα και οι αριθμοί οτιδήποτε κάνουμε στη ζωή μας? Γιατί δε θέλουμε να δούμε κατάματα την αλήθεια που λέει πως οι αριθμοί δεν λένε πάντα την αλήθεια? Γιατί πρέπει να αφήνουμε τους μυρωδιάδες να μας κάνουν κουμάντο?
 Ορθώστε ανάστημα και προσωπικότητα όπως μπορεί ο καθένας.  Αυτή η λογική της υπερεκτίμησης που έχουμε δώσει σε ανούσια πράγματα μας έφτασε ως εδώ. Και τώρα τρέχουμε και δεν φτάνουμε... Οι άνθρωποι πίσω από τους αριθμούς... Και οι ψυχές πίσω από τα χαρτονομίσματα. Δεν είναι απίστευτο?