Φέργκιουσον: Η γκρίζα παλέτα του ρατσισμού...

  Θεωρητικά ως ανθρώπινο γένος, έπειτα από τόσα δεινά που έχουμε περάσει, θα έπρεπε να πορευόμασταν με χαρακτηριστικά την ισότητα, την δικαιοσύνη και την ανθρωπιά. 

 Πρακτικά, οδεύουμε τελείως αντίθετα, σε ένα δρόμο γεμάτο φωτιές, βία και μίσος.  Τα γεγονότα των τελευταίων ημερών στο Φέργκιουσον των ΗΠΑ, καταμαρτυρούν με τον πιο ολοκληρωτικό τρόπο την σκληρή αλήθεια της φράσης του Μπέρτχολτ Μπρεχτ: "Μη χαίρεστε που σκοτώσατε το κτήνος. Η σκύλα που το γέννησε ζει και είναι πάλι σε οργασμό..."

Τα γεγονότα

 9 Αυγούστου 2014. Ο αστυνομικός Ντάρεν Ουίλσον σκοτώνει τον 18χρονο, άοπλο (όπως ενημέρώνει η ίδια η Αστυνομία) Αφροαμερικανό Μάικλ Μπράουν στο προάστιο Φέργκιουσον του Σεντ Λούις της Πολιτείας Μιζούρι των ΗΠΑ. Το φάντασμα του ρατσισμού πλανάται ξανά πάνω από την Αμερικάνικη γη...

 Τέσσερις μήνες μετά ο αστυνομικός Ουίλσον αθωώνεται για την δολοφονία του 18χρονου, καθώς οι ένορκοι αποφάσισαν να μη του προσάψουν ούτε μια κατηγορία!  Το γεγονός αυτό πυροδότησε κύμα αντιδράσεων από απλούς πολίτες και οργανώσεις ανθρωπίνων δικαιωμάτων. Από εκείνη την ημέρα και μετά το Μιζούρι έχει παραδοθεί στις φλόγες. Πολλά καταστήματα έχουν λεηλατηθεί ενώ σε διάφορα σημεία της πόλης σημειώνονται βανδαλισμοί.

 Από την άλλη η οικογένεια του θύματος κάνει λόγο για σπασμένη και άδικη διαδικασία ενώ κατηγορεί για συμβιωτική σχέση τον εισαγγελέα της υπόθεσης Ρόμπερτ Μακάλοχ και την τοπική αστυνομία. 

 Όλες οι πτήσεις προς τη συγκεκριμένη περιοχή έχουν ακυρωθεί και ολόκληρη η Πολιτεία βρίσκεται σε κατάσταση έκτακτης ανάγκης... Για τα δραματικά γεγονότα έκανε έκκληση για ειρήνη και ο Πρόεδρος των ΗΠΑ Μπάρακ Ομπάμα που τόνισε  "οι ΗΠΑ είναι ένα κράτος που βασίζεται στο νόμο και συνεπώς όλοι πρέπει να αναγνωρίσουν πως η απόφαση ανήκει στο σώμα των ενόρκων". Μάλιστα για τον φόβο περαιτέρω επεισοδίων έχει ενισχυθεί η περιοχή με 2.200 άνδρες της Εθνοφρουράς...

Σκέψεις...

 Είναι πραγματικά απορίας άξιο πως φτάσαμε ως εδώ. Όταν η ίδια η δικαιοσύνη αποφασίζει κατά το δοκούν, γνωρίζοντας ότι έτσι ανοίγει ο ασκός του Αιόλου και το κυριότερο καταπατά κάθε ίχνος ανθρώπινης αξιοπρέπειας, τότε το απαύγασμα είναι μόνο ένα. Είμαστε ακόμα δέσμιοι των πιό αρρωστημένων σκέψεων μας. Δυϊλίζουμε τον κώνωπα και στα σημαντικά ζητήματα τα κάνουμε μαντάρα. Είμαστε άδικοι και απάνθρωποι...

 Ας ξεκαθαρίσουμε και κάτι άλλο. Η βία γεννά βία. Η αφροαμερικάνικη κοινότητα του Φέργκιουσον ήθελε μόνο δικαιοσύνη. Αυτή δεν αποδώθηκε και ο κόμπος έφτασε για άλλη μια φορά στο χτένι. Οι λεηλασίες, η καταστροφή περιουσιών, η πυρπόληση σπιτιών και αυτοκινήτων, η μάχη σώμα με σώμα και οι δολοφονικές επιθέσεις όμως, δεν είναι η λύση.

 Για αυτόν τον λόγο αποφασίσαμε να κάνουμε συντεταγμένες πολιτείες και νόμους. Αρκεί όλοι να αντιμετωπίζονται ίσα. Η Αμερικάνικη κοινωνία αλλά και η παγκόσμια κοινότητα παρακολουθούν αποσβολωμένοι τάχα, τα γεγονότα. Πόσο θα μας πάρει όμως να μάθουμε??? Τι άλλο πρέπει να γίνει για να κατανοήσουμε πως είμαστε όλοι ίσοι και κανένας ανώτερος από τον άλλο???

 Μόλις τώρα διαβαζω και τις δηλώσεις του αστυνόμου Ουίλσον. "Ένιωσα σαν ένα 5χρονο που αντιστέκεται στον Χαλκ Χόγκαν. Είπα κάνε πίσω θα σε πυροβολήσω. Αμέσως άρπαξε το όπλο μου και είπε “Είσαι πολύ χέστης για να με πυροβολήσεις..."

  "Μου έριξε δύο γροθιές στο πρόσωπο και φοβήθηκα πως η τρίτη θα ήταν η μοιραία.  Πυροβόλησα μέσα από το παράθυρο. Ο Μπράουν υποχώρησε αλλά άρχισε να έρχεται ξανά προς το μέρος μου. Βγήκα από το περιπολικό και τον κυνήγησα. Στα τρία μέτρα κοντοστάθηκε. Του είπα να πέσει κάτω αλλά αυτός συνεχίσε να έρχεται προς το μέρος μου. Υποχωρώντας του έριξα πολλές φορες. Ήξερα πως αν με έφτανε θα με σκότωνε..."

Επιμύθιο

 Αυτά είπε ο Ούιλσον. Αν αυτή η πράξη θεωρείται αυτοάμυνα τότε κάτι πάει λάθος. Αν επίσης όλο αυτό το σκηνικό έγινε εν βρασμώ ψυχής, τότε τουλάχιστον η κατηγορία θα έπρεπε να ήταν ανθρωποκτονία απο αμέλεια. 

 Τίποτα όμως δεν δικαιολογεί την αθώωση του, το ανύπαρκτο κατηγορητήριο και την αστυνομική βία. Όπως επίσης τίποτα δεν θα απαλύνει τον πόνο της μάνας. Τίποτα δεν θα είναι όπως πριν. Και για τον θύτη και για το θύμα. Για τις οικογένειες τους. Για μια ολόκληρη κοινωνία... 

 Μακάρι όλο αυτό να ήτανε μύθος. Δεν είναι όμως. Είναι μια ζοφερή πραγματικότητα. Ο προορισμός του ανθρώπου είναι να συνυπάρχει αρμονικά με τον δίπλανό του και όχι να τον κρίνει από το χρώμα του και να τον εξουσιάζει. Άντε να δούμε πότε θα το καταλάβουμε...

Πόσο μας άλλαξε η πτώση του Τείχους?

 Η ερώτηση βέβαια είναι ρητορική. Την απάντηση την ζούμε καθημερινα. 25 χρόνια συμπληρώνονται σήμερα από ένα κοσμοϊστορικό γεγονός. Στις 9 Νοεμβρίου του 1989 έπεσε το Τείχος του Βερολίνου. 

 Το Τείχος της ντροπής, όπως πολλοί είπαν, που χώριζε το Βερολίνο στη μέση, που ουσιαστικά όμως χώριζε τον Δυτικό από τον υπόλοιπο κόσμο και μαζί με αυτόν σκέψεις, απόψεις και ζωές εκατομμυριων ανθρώπων... Κατασκευάστηκε το 1961 και για 28 ολόκληρα χρόνια έγινε το σήμα κατατεθέν του Ψυχρού Πολέμου.  Ρώσοι και Αμερικάνοι έριζαν για την κυριαρχία του κόσμου υψώνοντας τόνους από τσιμέντο ανάμεσα σε ανθρώπινες ψυχές.

 Εκατοντάδες ήταν αυτοί που έχασαν την ζωή τους το διάστημα που το Τείχος ήταν υψωμένο, στην προσπάθεια τους να περάσουν στην απέναντι πλευρά. Οικογένειες χωρίστηκαν, φιλίες και έρωτες διιαλύθηκαν και το μίσος μεταξύ των δύο πλευρών μεγάλωνε... Τουλάχιστον έτσι το πλάσαραν τα δύο εμπλεκόμενα κράτη. 

 Η προπαγάνδα άλλωστε ήταν ιστορικα το όπλο των διεστραμμένων αλλά ανήμπορων μυαλών που οραματίζονταν να γίνουν ηγέτες του κόσμου. Σαν σήμερα λοιπόν ξεκινούσε το γκρέμισμα του Τείχους. Μικροί και μεγάλοι, άντρες και γυναίκες συμμετείχαν σε αυτή την διαδικασία. Τα συναισθήματα ήταν έντονα και η συγκίνηση μεγάλη. Κάθε χτύπημα πάνω στις πέτρες της ντροπης ήταν βάλσαμο για τις ψυχές των Γερμανων και από τις δύο πλευρές. Επιτέλους νιώθανε ελεύθεροι...

 Η πτώση του Τείχους σήμανε, θεωρητικά πάντα, και το τέλος του Ψυχρού Πολέμου, το τέλος των ανισοτήτων, την αρχή μιας καλύτερης ζωής για τους πολίτες όλου του κόσμου. Η ελπίδα φαινότανε παλι, αχνά αχνά, να κάνει την εμφάνιση της...

 Και φτάσαμε στο σήμερα. Τα χρόνια περάσανε αλλά η πληγή τελικά παραμένει. Το Τείχος μπορεί να γκρεμίστηκε, όμως τα τσιμέντο και τα σίδερα στην ψυχή των ανθρώπων είναι εκεί, να μας υπενθυμίζουν κάποια πράγματα. Όσοι, μετά την πτώση, οραματίζονταν έναν καλύτερο κόσμο διαψεύστηκαν. 

 Η προπαγάνδα έχει φτάσει στην πιό εξελιγμένη μορφή της, το μίσος μεταξύ των λαών μεγαλώνει και οι ηγέτες είναι μπροστάρηδες σε αυτόν τον παραλογισμό. Η φτώχεια και η ανεργία στις χώρες της Ευρώπης, αλλά και του υπόλοιπου κόσμου αυξάνεται ραγδαία και η ψαλίδα ανάμεσα στις κοινωνικές ομάδες ανοίγει απειλητικά. 

 Αυτό που πραγματικά με θλίβει είναι πως ξεχνάμε. Νιώθω πως όταν περνάνε τα δύσκολα και τα καταφέρνουμε, βαλτώνουμε πάλι χωρίς να μας ενδιαφέρει αν σε 3-5-10 χρόνια βρεθούμε ξανά στην ίδια θέση. 

 Βυθιζόμαστε στη προσωπική μας μοναξιά αδιαφορώντας για τα προβλήματα του διπλανού μας. Και όμως θα έπρεπε να είμασταν αλλιώς. Θα έπρεπε να είχαμε μάθει. Γιατί τα γεγονότα μας διδάσκουν. Άλλο αν εμείς είμαστε κακοί μαθητές και ξέρουμε πως αυτό το κάνουμε συνειδητά. Γιατί κανονικά έπειτα απ΄τόσα παθήματα θα έπρεπε ως ανθρωπότητα να αλλάξουμε ρότα.

 H Γερμανία είναι το κλασσικότερο παράδειγμα για αυτό που αναφέρω. Μια χώρα που έχει παίξει σημαίνοντα ρόλο στην ιστορία λόγω του Χίτλερ αλλά και του Τείχους. Μια χώρα, όμως, που μέχρι και σήμερα συνεχίζει να κοιτάει αφ υψηλού όλους τους υπόλοιπους. Με αδηφάγα πολιτική και ηγέτες που δεν τους ενδιαφέρει ο ανθρώπινος παράγοντας, παρα μόνο το κέρδος και η φήμη. Και στη μέση ένας λαός που αν και έχει περάσει τα πάνδεινα συνεχίζει να σφυρίζει αδιάφορα μπροστά στα παιχνίδια σκοπιμότητας... 

 Μη νομίζετε. Ξέρω πως τα ίδια συμβαίνουν και σε μας. Γιαυτό και το αναλύω γενικότερα αλλά και ειδικότερα. Που μεγάλώνουν τα παιδιά μας? Γιατί κρατάμε κακίες? Γιατί δεν μαθαίνουμε από τα λάθη μας? Πως είναι δυνατόν ο εγωισμός να ορίζει την ζωή μας? Γιατί δεν αγαπάμε αληθινά αλλά πονηρά?  Γιατί ξεχνάμε να ονειρευτούμε... ?

 Ας αναρωτηθούμε λίγο. Άνθρωποι είμαστε μερικές φορές, μα τέρατα γινόμαστε άλλες. Και ο Καζαντζάκης εκεί. Στο μυαλό μου... "Ε κακομοίρη άνθρωπε, μπορείς να μετακινήσεις βουνά, να κάμεις θάματα, κι εσύ να βουλιάζεις στην κοπριά, στην τεμπελιά και στην απιστία! Θεό έχεις μέσα σου, Θεό κουβαλάς και δεν το ξέρεις - το μαθαίνεις μονάχα την ώρα που πεθαίνεις, μα 'ναι πολύ αργά..."

 

Στην παλαίστρα των δρόμων...

  "Η πέτρα, το σίδερο, το ατσάλι δεν αντέχουν. Ο άνθρωπος αντέχει..."  Αυτά τα λόγια του Νίκου Καζαντζάκη μου ήρθαν άμεσως στο μυαλό την στιγμη που παρακολουθούσα ένα βίντεο για τους παλαιστές των δρόμων, τους αθλητές-θρύλους, μιας άλλης Ελλάδας, μιας εποχής που χάθηκε μαζί με κάποιες από τις αξίες και τις συνήθειες μας...

 Όλοι τους, τίμησαν και με το παραπάνω τα χώματα αυτό του τόπου, ψυχαγώγησαν μικρούς και μεγάλους, γέμιζαν τις αλάνες και τις πλατείες των πιο απομακρυσμένων χωριών και ήταν οι απόλυτοι πρεσβευτές της ελληνικής ψυχής που άντεχε, αντέχει και θα αντέχει τα πάντα. Ας θυμηθούμε κάποιους από αυτούς παρέα...

1) Τζιμ Αρμάου

 Ο "Νέος Ηρακλής", ο πιό δυνατός άνθρωπος του κόσμου όπως τον αποκαλούσαν την εποχή που μεσουρανούσε στην Αμερική απέναντι σε μεγαθήρια της πάλης. Στα 13 του χρόνια κουβάλησε ένα γαϊδούρι στην πλάτη, ενώ στα 18 του ήταν ήδη ένας πολύ δυνατός αθλητής. Έδωσε εκατοντάδες δεκάδες παραστάσεις στην Ελλάδα και στο εξωτερικό.

Παγκόσμιος πρωταθλητής βαρέων βαρών θα μπορούσε να κάνει μεγάλη καριέρα αλλά προτίμησε να επιστρέψει στην πατρίδα... 

 Εδώ ο κόσμος τον θεωρούσε περισσοτερο διασκεδαστή και όχι αυτό που ήταν, έναν φτασμένο αθλητή δηλαδή, γιαυτό και ο Αρμάου έδινε παραστάσεις στους δρόμους και στις πλατείες των χωριών για να βγάζει τα προς το ζην. Έσπαγε πέτρες  πάνω στο σώμα του, έκοβε χοντρές αλυσίδες στα δύο αλλά το καλύτερο νούμερο του ήταν όταν ένα φορτηγό η αυτοκίνητο πέρναγε απο πάνω τους χωρίς ο ίδιος να πάθει τίποτα! Ένας τεράστιος αθλητής με την απόλυτη σημασία της λέξης...

2) Γιάννης Κεσκιλίδης- Σαμψών

 Μια από τις γνωστότερες φυσιογνωμίες των αθλητών του δρόμου. Πρωτοπαλαιστής, γεννήθηκε το 1929 έχοντας ποντιακή καταγωγή. Ο πατέρας του ήταν γνωστός παλαιστής τηε εποχής και ο μικρός Γιαννης ακολούθησε τα χνάρια του. Μικρος το δέμας, αλλά με τεράστιες μυϊκές ικανότητες ήταν μέχρι και την δεκαετία του 50' αθλητής της ελευθέρας πάλης (δίνοντας πολλούς αγώνες και στο εξωτερικό) και έπειτα έδινε παραστάσεις σε ανοιχτούς χώρους.

 Το κυριότερο χαρακτηριστικό του ήταν το πολύ δυνατό κεφάλι που είχε (έσπαγαν πέτρες επάνω του), ενώ μπορούσε με χαρακτηριστική ευκολία να κόψει ένα τηλεφωνικό κατάλογο με τα χέρια αλλά και να δεχτεί τα κιλά ενός αυτοκινήτου η φορτηγού επάνω στο σώμα του. 

 Σαν τώρα τον θυμάμαι να δίνει τις ξεχωριστές του παραστάσεις στο Μοναστηράκι, σε εκείνο το λοφάκι με τον κόσμο να παρακολουθεί τα απίστευτα νούμερα του που τον κατέστησαν έναν από τους τελευταίους, λεγόμενους, λαϊκούς ήρωες αυτού του τόπου. Ξεχασμένος από την ανάλγητη Πολιτεία, ο Γιάννης Κεσκιλίδης προσπαθεί να ζήσει αξιοπρεπώς τα τελευταία χρόνια της ζωής του, παλεύοντας (το ξέρει καλά) με την φτώχεια και την αδιαφορία...

3) Γιώργος Τρομάρας

"Γειά σου ανίκητε Γιωργάρα, θρύλε ατρόμητε Τρομάρα, σαν παλεύεις και μουγκρίζεις και τα σίδερα λυγίζεις...". Στο τραγούδι που ερμήνευσε ο Μανώλης Τοπάλης σε στίχους Γιώργου Γκουλιόβα (ο θρυλικός Μασκοφόρος αντίπαλος του Τρομάρα) αντικατροπτίζεται πλήρως η δυναμική αυτού του  γίγανα παλαιστή... Ο τελευταίος των δυνατών, ο πιό δυνατός άνθρωπος στην Ευρώπη κάποια στιγμή, μιας και κατάφερε να τραβήξει παραπάνω απο δέκα αυτοκίνητα για αρκετά μέτρα.

 Έσκιζε τους τηλεφωνικούς καταλόγους σαν ένα απλό κομμάτι χαρτί, φρέναρε αυτοκίνητα που βρίσκονταν σε πλήρη κίνηση, λύγιζε σίδερα χτυπώντας τα στα χέρια του, χρησιμοποιούσε το κεφάλι του σπάζοντας πέτρες και ξύλα, έκανε... βόλτα περισσότερους απο 20 ανθρώπους που προσπαθούσαν να  τον τραβήξουν με ένα κομμάτι σχοινί, τραβούσε με τα δόντια του ακόμη και βαγόνι τραίνου (!!!)... Ναι αυτός, ο Γιώργος Τρομάρας, ο τελευταίος σόουμαν μιας εποχής που χάνεται... 

 Ακόμα και σήμερα που έχει περάσει τα 65 συνεχίζει να δίνει παραστάσεις, μιας και όπως δηλώνει και ο ίδιος νιώθει ακόμα πως μπορεί να προσφέρει στον Πολιτισμό και στη νεολαία της χώρας, προσκαλώντας και προκαλόντας τη νεολαία να έρθει κοντά στον αθλητισμό και τα γυμναστήρια. Απλά μοναδικός...

4) Παναγής Κουταλιανος

 "Σίδερα μασάει ο Κουταλιανός τρένα σταματάει ο Κουταλιανός πέτρες ροκανίζει ο Κουταλιανός..." έλεγε το γνωστό τραγούδι του Γιάννη Καλατζή και αυτό το όνομα έμελλε να μείνει στην ιστορία ως συνώνυμο της τεράστιας μυϊκης δύναμης... 

 Γεννήθηκε στην Προποντίδα το 1847 και έμεινε στην ιστορία ως ένας από τις πιό χειροδύναμους αθλητές στην ιστορία. Πάλευε παντα σε αγώνες πάλης ντυμένος με δέρμα τίγρης που ο μύθος λέει πως ήταν το λάφυρο του όταν είχε στραγγαλίσει το ζώο σε μια παράσταση του.

 Το μεγαλύτερο του κατόρθωμα όμως ήταν μα επίδειξη που συνήθιζε να κάνει κουβαλώντας τρία κανόνια επάνω του (δύο στα πλευρά και ένα στον ώμο) τα οποία εκπυρσοκροτούσαν και ο ίδιος παρέμενε ατάραχος, χωρίς η δύναμη των οβίδων να του προκαλεί προβλήματα! Λύγιζε σίδερα,αλυσίδες και ήταν πρωτοπόρος για την εποχή του. Ο Κουταλιανός προερχότανε από οικογένεια με παράδοση στην πάλη και την καριέρα του ακολούθησαν ο γιος του Δημήτριος Μακρής Κουταλιανός αλλά και ο εγγονός του Γεώργιος Μακρής Κουταλιανός.

 Εννοείται πως υπήρχαν και άλλοι αθλητές που άφησαν το στίγμα τους στην παλαίστρα των δρόμων. Ο ανεπανάληπτος Τζίμης ο Τίγρης, ο ωραίος Τζιμ Λόντος, ο μοναδικός Δημήτριος Μακρής Κουταλιανός που αναφέραμε πιο πάνω αλλά και ο γιός του Γεώργιος Μακρής, ο θηριώδης Δημήτρης Τόφαλος, ο Φώτης Κρικέλης ένας αθλητής που συνεχίζει να δίνει παραστάσεις και είναι ένας από τους παλαιότερους εν ενεργεία, ο Απόστολος Σουγκλάκος (κυρίως στην μορφή του λεγόμενου κατς) και πολλοί άλλοι ακόμα, που μοναδικό σκοπό είχαν και εχουν να ψυχαγωγήσουν με έναν αυθεντικό τρόπο το φιλοθεάμον κοινό.

 Άνθρωποι που βίωσαν την δόξα, την απαξίωση, την φτώχεια αλλά και την αγάπη του απλού λαού, καθώς έμειναν αυθεντικοί χαρίζοντας μας απλόχερα μαθήματα ζωής αλλά και πίστης. Μέσα από τις επιδείξεις τους ζωντανεύανε ο μυθικός Ηρακλής και ο ηρωικός Λεωνίδας. 

 Η σύνδεση του ένδοξου ελληνικού παρελθόντος με το παρόν και το μέλλον, η μαχητικότητα, το κουράγιο και η ψυχή, είναι συστατικά που λείπουν από τη σημερινή κοινωνία. Μακάρι να τα ξαναβρούμε... Καλό μήνα σε όλους.

Έλληνας θα πει...

 Έλληνας θα πει δύο και δύο τέσσερα στη γη. Όχι δύο και δύο είκοσι δύο στον ουρανό.
Έλληνας θα πει να τελείς στους νεκρούς τις χοές της Ηλέκτρας. Όχι κεριά στους νεκρόλακκους και δηνάρια στο σακούλι του τουρκόπαπα. 

 Έλληνας θα πει να προσκυνάς τακτικά στους Δελφούς το γνώθι σαυτόν. Όχι να κάνεις εξομολόγηση στους αγράμματους πνευματικούς και στους μαύρους ψυχοσώστες.
Έλληνας θα πει να σταθείς μπροστά στη στήλη του Κεραμεικού και να διαβάσεις το επιτύμβιο: στάθι και οίκτιρον. Σταμάτα και δάκρυσε, γιατί δεν ζω πια. Και όχι να σκαλίζεις πάνω σε σταυρούς κορακίστικα λόγια και νοήματα:προσδοκώ ανάσταση νεκρών. 

  Έλληνας θα πει το πρωί να γελάς σαν παιδί. Το μεσημέρι να κουβεντιάζεις φρόνιμα. Και το δείλι να δακρύζεις περήφανα. Και όχι το πρωί να κάνεις μετάνοιες στα τούβλα. Το μεσημέρι να γίνεσαι φοροφυγάς στο κράτος και επίτροπος στην ενορία σου. Και το βράδυ να κρύβεσαι στην κόχη του φόβου σου, και να ολολύζεις σαν βερέμης. 

  Έλληνας θα πει όσο ζεις, να δοξάζεις με τους γείτονες τον ήλιο και τον άνθρωπο. Και να παλεύεις με τους συντρόφους τη γη κα τη θάλασσα. Και σαν πεθαίνεις, να μαζεύονται οι φίλοι γύρω από τη μνήμη σου, να πίνουνε παλιό κρασί και να σε τραγουδάνε...

 * Το κείμενο είναι απόσπασμα από το βιβλίο Γκέμμα του Δημήτρη Λιαντίνη...

Ακόμα προσπαθώ...

  

Για τους φίλους που θυμάμαι αυτά τα βράδια...

Για τα νεύρα που μου σπάσαν στο στρατό...
Για τα όνειρα που μας τα δώσαν άδεια...
δε θυμάμαι που την πάτησα και γω!

  Για σένα κούκλα μου που βλέπω να παλεύεις...
και για μένα που `χω κολλήσει εδώ
Για τις μέρες που θα’ρθουν και τις φοβάμαι...
Σ’ ένα κόσμο που έχει αντίκρυσμα σκληρό!

  Ακόμα προσπαθώ ακόμα προσπαθώ
    Ακόμα προσπαθώ ακόμα προσπαθώ...

 
  Για τα χρόνια που θυμάμαι απ’ το σχολείο...
Για όσα είδα και δεν ήθελα να πω
Γι’ αυτά που μ’ έμαθαν να ζω και να ελπίζω...
και δεν είναι αυτά που βρήκα εγώ!

  Για τα σύνορα που θέλω να καούνε
και για κόσμους όμορφους που πάω να βρω
για τα μάτια σου που στο μυαλό μου ζούνε...
για όλα αυτά που τώρα τραγουδώ!

  Ακόμα προσπαθώ ακόμα προσπαθώ
    Ακόμα προσπαθώ ακόμα προσπαθώ...

 

 

ΠΥΞ -ΛΑΞ

Συμμόρφωση: Μια απίστευτη ιστορία...

 Είμαι μερικές ιστορίες που όταν τις ακούς και μαθαίνεις για αυτές, απορείς. Απορείς για το μέχρι που μπορεί να φτάσει το ανθρώπινο μυαλό. Απορείς με την διαστροφή, την σκέψη, την ιδιοσυγκρασία και τον άρρωστο ψυχισμό ορισμένων ανθρώπων.
 Ψάχνοντας να βρω μια ενδιαφέρουσα ταινία να δω στο ίντερνετ, έπεσα πάνω σε ενα φιλμ του 2012. Compliance ο τίτλος. Που στα ελληνικά σημαίνει συμμόρφωση. Διαβάζοντας την περίληψη, αποφάσισα να δω την ταινία, μη πιστεύοντας καταρχήν την ιστορία της που βασίζεται σε αληθινά γεγονότα...

 Το περιστατικό, πάνω στο οποίο βασίστηκε το έργο, έχει να κάνει με μια τηλεφωνική φάρσα που έγινε στο κατάστημα των Mc Donald's στο Κεντάκι των ΗΠΑ, τον χειμώνα του 2004 και η οποία κατέληξε σε σεξουαλική και σωματική κακοποίηση μιας 18χρονης υπαλλήλου... Όσο απίστευτο ακούγεται αυτό που γράφω άλλο τόσο απίστευτη είναι και η εξέλιξη της ιστορίας.

 Ήταν μια τυπική Παρασκευή στη δουλειά. Η προισταμένη του καταστήματος Ντόνα Σάμερς, μάζεψε το προσωπικο πριν την έναρξη της βάρδιας για να τους επισημάνει πως θα πρέπει να δώσουν για άλλη μια φορά τον καλύτερο τους εαυτό για να πάνε όλα καλά. Εκείνο το απόγευμα, παρά την κακοκαιρία, ο κόσμος ήταν πολύς. Ξαφνικά στο γραφείο της προϊσταμένης χτυπάει το τηλέφωνο. Στην άλλη πλευρά της γραμμής είναι ο Αστυνόμος Σκοτ, ο οποίος ισχυριζεται πως μια υπάλληλος του καταστήματος, η Λουίζ Όγκμπορν, έκλεψε χρήματα από την τσάντα μιας πελάτισσας. 

 Από εκεί και μετά ξεκινάει ο γολγοθάς της νεαρής υπαλλήλου. Η Σάμερς την φωνάζει στο γραφείο και ακολουθεί πιστά, αν και με κάποιες αρχικές αντιρρήσεις, τις τηλεφωνικές οδηγίες του Αστυνόμου Σκοτ. Η Όγκμπορν αρνείται φυσιολογικά, τα πάντα, αλλά ο αστυνόμος, που ισχυρίζεται επίσης πως έχει στην άλλη γραμμή τον διευθυντή του καταστήματος, αποφασίζει πως η Σάμερς θα πρέπει να κάνει σωματικό έλεγχο στην υπάλληλο! 
 Ο έλεγχος γίνεται, η κοπέλα μένει γυμνή, μιας και τα ρούχα της, έπειτα από νέες οδηγίες του αστυνόμου, θα πρεπει να κρατηθούν ως στοιχείο προς έρευνα. Σε ερώτηση της προϊσταμένης προς τον αστυνόμο, γιατί δεν έρχεται κάποιος από το κατάστημα, η απάντηση του ίδιου είναι πως λόγω του περιστατικού, διεξάγεται μια μεγαλύτερη έρευνα και στο σπίτι της, καθώς προκύπτουν στοιχεία για την υπάλληλο που αφορούν διακίνηση και κατοχή ναρκωτικών ουσιων! Το όλο σκηνικό είναι πάρα πολύ πειστικό... Αλλά η δουλειά...τρέχει. Η Σάμερς αποφασίζει να φωνάξει άλλους δύο υπαλλήλους του μαγαζιού για να κάθονται ανά τακτά διαστήματα με την, φυλακισμένη ουσιαστικά Όγκμπορν, μέχρι να έρθει η Αστυνομία...

 Ξαφνικά οι τηλεφωνικές απαιτήσεις του Αστυνόμου Σκοτ αρχίζουν να ξεφεύγουν. Ζητάει από την προϊσταμενη Σάμερς να φέρει στο κατάστημα για την... φύλαξη της Όγκμπορν κάποιον που να εμπιστεύεται πολύ. Αυτή, πιστή σαν ρομπότ, καλει τον αρραβωνισταικό της Γούλοτερ Νιξ. Οι ώρες περνάνε, η κράτηση της Όγκμπορν συνεχίζεται, το προσωπικό του καταστήματος αναρωτιέται τι γίνεται στο γραφείο και η νεαρή υπάλληλος, με μια μόνο ποδιά να καλύπτει το σώμα της, νιώθει σαν μαριονέτα σε μια κατάσταση παράλογη.
  Ο Αστυνόμος Σκοτ ζητάει από τον Νιξ να την ξαναψάξε και να της ζητήσει να βγάλει την ποδιά της...  Η νεαρή κοπέλα για να γλιτώσει από τον εφιάλτη της, υπακούει πλέον τυφλά και αυτή στις οδηγίες του σοβαρού αστυνόμου. Η προϊσταμένη Σάμερς και το υπόλοιπο προσωπικό του καταστήματος δουλεύει πυρετωδώς... 

 Σε μια τελευταία προσπάθεια, η Λουίζ Όγκμπορν αρχίζει να παραπονιέται ότι κρατείται άδικα και παράλογα. Τότε ο Αστυνόμος Σκοτ ζητάει από τον Γουόλτερ Νιξ να την τιμωρήσει για την ανυπακοή της. Ο Νιξ, υπό τις τηλεφωνικές οδηγίες του αρρωστημένου Σκοτ, κάνει καψώνια στη νεαρή υπάλληλο βάζοντας την να χοροπηδάει, να ανεβοκατεβαίνει σε μια καρέκλα και στο τέλος αρχίζει να την κακοποιεί σωματικά και σεξουαλικά, μιας και την υποχρεώνει να του κάνει στοματικό έρωτα!!!

Έπειτα από την ολοκλήρωση του... έργου του ο αρραβωνιαστικός της προϊσταμένης φεύγει από το κατάστημα, μη μπορώντας να πιστέψει αυτό που είχε κάνει... 
 Η Σάμερς αποφασίζει να συνεχίζει την κράτηση της υπαλληλου, μιας και ο αστυνόμος υποστηρίζει τηλεφωνικά πως σε λίγη ώρα θα είναι εκει, βάζοντας έναν εργάτη της γνωστής αλυσίδας να είναι ο επόμενος φύλακας της. Ο 58χρονος Τόμας Σιμς όμως αρνείται πεισματικά να ακολουθήσει τις αρρωστημένες οδηγίες του. Ενημερώνει την Σάμερς πως του ζήτάει να κάνει ανάρμοστα πράγματα στην υπάλληλο και την πείθει να καλέσει τον διευθυντή η ίδια για να μάθει τι συμβαίνει. Ο διευθυντής ενημερώνει πως δεν γνωρίζει κανέναν Αστυνόμο Σκοτ και πως είναι στο κρεβάτι όλη μέρα λόγω μιας ίωσης!!!
Η Σάμερς ζητάει από τον αστυνόμο να μάθει τι συμβαίνει και εκείνος τερματίζει την κλήση.... Μια απίστευτη ιστορία έφτασε στο τέλος της.

 Ο φαρσέρ, ονόματι Ντεϊβιντ Στιούαρτ, που είχε κάνει το ίδιο σε άλλες 31 Πολιτείες και συνολικά 70 φαστφουντάδικα (!!!!) βρέθηκε και φυλακίστηκε ύστερα από μεγάλη έρευνα των Αρχών. Η Λουιζ Όγκμπορν, η Ντόνα Σάμερς και όλοι οι εμπλεκόμενοι της απίστευτης αυτής ιστορίας αδυνατούν ακόμα και σήμερα να δώσουν μια λογική εξήγηση για το πως μια τηλεφωνική φάρσα κατέληξε σε αυτή το δραματικο γεγονός. 
 Η Όγκμπορν αποζημιώθηκε με μόλις 700.000 δολάρια, από το δικαστήριο για ότι θλιβερό της συνέβη, ενώ τα Μέσα μαζικής ενημέρωσης και ψυχολόγοι προσπάθησαν να αναλύσουν το συγκεκριμένο περιστατικό  αλλά χωρίς επιτυχία. Το ανθρώπινο μυαλό άλλωστε, ξεπερνάει πολλές φορές τα όρια ακόμα και της πιό αρρωστημένης φαντασίας...

Κατερίνα Γώγου: Η επιτομή του αλλιώτικου...

 Μυαλό ελεύθερο και αντισυμβατικό. Έυαίσθητη και μελαγχολική. Μοιραία μα και παθιασμένη. Μια ιέρεια της αναρχικής σκέψης, που με την ρηξικέλευθη πένα της πολεμούσε τους δαίμονες της μοναξιάς και της θλίψης. Τους δικούς της δαίμονες.
 Και όταν δεν άντεχε, έγραφε. Λόγια ωμά και σκληρά. Όμορφα και τρυφερά.  Αυτο ήταν η Κατερίνα Γώγου. Η επιτομή του αλλιώτικου...

Τα πρώτα χρόνια
 Γεννήθηκε στην Αθήνα την 1 Ιουνιού του 1940 και από μικρή έδειξε το ανήσυχο πνεύμα της. Σπούδασε στην δραματική σχολή του Τάκη Μουζενίδη και με το που αποφοίτησε ασχολήθηκε με το θέατρο. Εργάστηκε από μικρή ηλικία σε παιδικούς θεατρικούς θιάσους αλλά και στον κινηματογράφο, παίζοντας κυρίως σε ταινίες της Φίνος Φιλμς.

 Αποφοίτησε από την Σχολη χορού των Πράτσικα, Ζουρούδη και Βαρούτη, αλλά ευρέως γνωστή έγινε από την συμμετοχή της σε δύο ταινίες.
  Η πρώτη ήταν στο φιλμ "Το ξύλο βγήκε από τον Παράδεισο, παίζοντας μια μαθήτρια (την Λαζάρου), που έκανε συνέχεια φάρσες μαζί με την Αλίκη Βουγιουκλάκη στους καθηγητές της και η δεύτερη στην μεγάλη κινηματογραφική επιτυχία "Η δε γυνή να φοβήται τον άντρα", που έπαιξε την... θρυλική Παγώνα, μια χαριτωμένη υπηρέτρια που υπέμενε τα... βασανιστήρια από τον κύριο Κοκοβίκο (Γιώργο Κωνσταντίνου). 
 Συνέχισε στον κινηματογράφο μέχρι και το 1971 με την τελευταία της συμμετοχή σε ταινία για εκείνη την δεκαετία, να είναι δίπλα στον Θανάση Βέγγο στο φιλμ "Τι έκανες στον πόλεμο Θανάση?". Η ώρα της αλλαγής πλησίαζε...

 Και ύστερα ήρθε η ποίηση

 Προσπαθώντας να αποτινάξει από πάνω της τα χαρακτηριστικά του ανέμελου και χαριτωμένου αγοροκόριτσου που την συνόδευαν από την κινηματογραφική της καριέρα, όντας πλέον ώριμη και κατασταλαγμένη αρχιζει να γράφει. Βρισκόμαστε στα μέσα του 70' και η Κατερίνα Γώγου τριγυρνάει στα Εξάρχεια. Τον τόπο της. 
 Στο μέρος που χτυπούσε η καρδιά της Ελλάδας μετά την μεταπολίτευση, η Κατερίνα ήταν η "νεράϊδα" της θρυλικής πλατείας. Μαζί με τον Παύλο Σιδηρόπουλο και τον Νικόλα Άσιμο έγιναν η φωνή της αντίδρασης ενός λαού που έψαχνε να βρει τα πατήματα του...

 Το 1978 εκδίδεται το πρώτο της βιβλίο με τίτλο "Τρια κλικ αριστερά". Εκεί η Γώγου είναι συνταρακτική. Μιλάει για τα ναρκωτικά, για τα πάθη της, την φτώχεια την μοναξιά, την θλίψη... Ακολουθεί το "Ιδιώνυμο" το 1980, το "Το ξύλινο παλτό" to 82', οι"Απόντες" το 1986, ο"Μήνας των παγωμένων Σταφυλιών" το 88' και το "Νόστος" το 1990. Συμμετείχε επίσης και σε διάφορα φιλμ, με την ιδιαίτερη συμμετοχή της όμως να είναι στην ταινία "Παραγγελιά",  του πρωην συζύγου της και σκηνοθέτη Παύλου Τάσσιου. Όλα αυτά τα χρόνια η Κατερίνα ήταν μεταξύ φθοράς και αφθαρσίας. Σε ένα κόσμο γεμάτο αλκοόλ, καταχρήσεις και αδιέξοδες σκέψεις. Παλευε την εξουσία, κραύγαζε για αγάπη και κυνηγούσε σαν άλλος Δον Κιχώτης τους ανεμόμυλους της ανθρωπιάς.

Το τέλος και η ίσως η αρχή...

 Η Κατερίνα Γώγου, βρέθηκε νεκρή έπειτα από κατανάλωση χαπιών και αλκοόλ, σαν χτες, στις 3 Οκτωβρίου του 1993. Έδωσε τέλος στην ζωή της μην αντέχοντας την υποκρίσία και την αθλιότητα που επικρατούσε γύρω της.
 Πολέμησε τα πάθη της αλλά τελικά υπέκυψε σε αυτά. Ήταν άνθρωπος επαναστατικός και ευθύς, κάτι που... πλήρωσε αρκετές φορές με συλλήψεις και προπηλακισμούς από τις αστυνομικές αρχές, την ταραγμένη περίοδο της δεκαετίας του 80', στην περιοχή των Εξαρχείων. 

 Σκεφτόμενος την πορεία και το έργο της καταλήγω αβίαστα σε ένα και μοναδικό συμπέρασμα.  Ακόμα και σήμερα δεν μπορούμε να υιοθετήσουμε το διαφορετικό. Αυτό ήταν για την εποχή της η Κατερίνα Γώγου. Μια ποιήτρια που έλεγε τα πράγματα με το όνομα τους. Δεν μακιγιάριζε τις καταστάσεις και πολεμούσε την υποκρισία.  Προσπάθησε να δει το όμορφο μέλλον και έψαχνε διέξοδο από το θλιβερό παρόν. Όπως έγραφε και στο ποιήμα της, "Θα'ρθει καιρός" . 
 "Ακου θάρθει καιρός που τα παιδιά θα διαλέγουνε γονιούς, δε θα βγαίνουν στην τύχη. Δε θα υπάρχουν πόρτες κλειστές, με γερμένους απέξω. Και τη δουλειά θα τη διαλέγουμε, δε θά `μαστε άλογα να μας κοιτάνε στα δόντια.
Οι άνθρωποι – σκέψου! – θα μιλάνε με χρώματα κι άλλοι με νότες...Σημασία έχει να παραμένεις άνθρωπος...Θα την αλλάξουμε τη ζωή παρ’ όλα αυτά Μαρία..."

Καλό μήνα να έχουμε...