Σε ψάχνω στα σχολεία δίχως χρώματα... και στα παιδιά των δρόμων με τα πληγιασμένα πόδια Στα φοβισμένα πρόσωπα των γερόντων και στην ζωή μας που την μίσεψαν...
Σε αναζητώ στις ψυχές που λαθραίες τις λογίζουν, και σε κείνα τα μάτια που ουρλιάζουν, εκλιπαροντας για μερικά ψίχουλα αγάπης... Ιχνηλατώ το μυαλό μου να δω γιατί χάθηκες και μας άφησες μόνους, γυμνούς και ξυπόλητους στους δρόμους της φωτιάς...
Ανασκαλεύω το μέσα μου, να βρω εκείνα που με έκαναν να σε λατρέψω, να θυμηθώ προσπαθώ, της μαγείας σου τα συστατικά... Γη, άνθρωποι, αγάπη...
Αναζητώ με δάκρυα στα μάτια τα ξενιτεμένα πουλιά της νιότης μας και εκείνους τους λίγους που μας έκαναν να μοιάζουμε πολλοί...
Ψάχνω στους βρώμικους δρόμους σου, την καθαρότητα της ψυχής μας Και στα μανιασμένα σου κύματα, την γαλήνη που τόσο μας έλειψε... Πατρίδα σου φωνάζω, μ'ακούς?
Αυτή ήταν η συμμετοχή μου στο 9ο Συμπόσιο Ποίησης που διοργάνωσε η Αριστέα (http://princess-airis.blogspot.gr/). Την ευχαριστώ και απο δω για την παρακίνηση κι την ευκαιρία που μου δίνει να εκφραστώ σε ένα διαφορετικό τρόπο γραψίματος από τον συνηθισμένο μου. Ευχαριστώ επίσης όσους διάβασαν, βαθμολόγησαν και ταυτίστηκαν με τα λόγια και το ύφος του κειμένου. Το έγραψα μέσα σε 5 λεπτά. Και δεν το λέω για κανέναν άλλο λόγο, παρα μόνο, για να σας τονίσω τα συναισθήματα που μου δημιούργησε η λέξη Πατρίδα. Και κάτι τελευταίο.Η γη, ο τόπος μας, δε μπορεί να είναι φυλακή ψυχών, αλλά μονοπάτι που οδηγεί στο φως...
Συνέχεια θέλουνε... Τι κρίση και πράσσιν άλογα. Εκεί αυτές. Πάρε μου το
ένα, πάρε μου το άλλο. Βλέπουν μια ωραία μπλούζα και θέλουν αμέσως να
την κάνουν δικιά τους γιατί πάει με το τζινάκι που αγόρασαν τις
προάλλες.
Πας στο σούπερ μάρκετ και βλέπεις κάτι μαντράχαλους ίσαμε εκεί
πάνω να σέρνουν καρότσια γεμάτα με διάφορα καλούδια. Κάτσε ρε κοπελιά
για το σπίτι ψωνίζουμε ή για κανέναν λόχο??? Τίποτα ρε παιδί μου δεν
υπάρχει σωτηρία. Ότι δουν το θέλουν. Μην το πάρει άλλη και δεν το έχουν
αυτές. Ούτε καν.... Βρε καλή μου βρε χρυσή μου, βρε ετσι βρε αλλιώς,
αυτές εκεί τον χαβά τους και τα... ψώνια τους.
Εδώ ο κόσμος χάνεται και
το...νινί χτενίζεται! Μάσκες ομορφιάς, κρέμες, veet για silky ποδάρες
που δείχνει και η διαφήμιση, φούστες, τζιν, μπλούζες και.. μάσα!
Αμέεεε.
Τι μας περάσατε η ομορφιά,ομορφιά και η μασαμπούκα, μασαμπούκα! Και
δώστου και έξοδα και εκεί...Ότι μπορείτε να φανταστείτε, από ραπανάκια,
μέχρι φραγκόκοτες... Ελεος, ούτε ο Τσελεμεντές τόσο εκλεπτυσμένο
μαγείρεμα πια. Αφήστε που στο τέλος αυτος ο οργασμός γεύσεων απλά δεν
τρώγεται...
Αμ το άλλο? Θέλουν και βόλτες με το αυτοκίνητο. Πάμε μία στην
παραλία, πάμε μια κέντρο, μιά εδώ μιά εκεί, τι νομίζουν ότι βρισκόμαστε
στα 90'ς, που η βενζίνη είχε 0.60 το λίτρο? Ευτυχώς προς το παρόν δεν έχω αυτοκίνητο... Και μην τυχον με
αποκαλέσετε σπάγγο. Εγώ να ξέρετε, στα ραντεβού μέχρι και καφέ τις
κερνάω... (σιγά ρε χουβαρντά εσύ...)
Υ.Γ. Μη μασάτε... Για την αξία κάθε γυναίκας πάνω σε αυτόν τον πλανήτη, ακόμα και των παραμυθιών οι θησαυροί μοιάζουν λίγοι...
Δε θα χορέψω στα τύμπανα του πολέμου σας. Δε θα δανείσω ούτε την ψυχή ούτε τα κόκαλά μου στα τύμπανα του πολέμου σας. Δε θα χορέψω στο ρυθμό σας Τον ξέρω αυτόν τον ρυθμό. Είναι άψυχος.
Δε θα μισήσω για σας, ούτε θα σας μισήσω. Δε θα σκοτώσω για σας. Και κυρίως δε θα πεθάνω για σας.
Δε θα θρηνήσω το θάνατο, ούτε με αυτοκτονία, ούτε με δολοφονία. Δε θα σταθώ πλάι σας, ούτε θα χορέψω με τις βόμβες, επειδή όλοι οι άλλοι χορεύουν. Όλοι κάνουνε λάθη. Η ζωή είναι δικαίωμα, που δεν είναι εξασφαλισμένο ή απλό.
Δε θα ξεχάσω από πού προέρχομαι. Θα κατασκευάσω το δικό μου τύμπανο. Συγκεντρωθείτε γύρω μου αγαπημένοι και το τραγούδι μας θα γίνει χορός. Το βουητό μας θα γίνει τυμπανοκρουσία.
Δε θα με ξεγελάσετε. Δε θα δανείσω το όνομά μου, ούτε το χτύπο μου στο ρυθμό σας. Θα χορεύω και θα αντισταθώ και θα χορεύω και θα παραμείνω σταθερός και θα χορεύω. Αυτό το καρδιοχτύπι είναι πιο δυνατό από το θάνατο.
Το τύμπανο του πολέμου σας δεν είναι πιο δυνατό από αυτήν την ανάσα...
Σουχεϊρ Χαμάντ
* Το απόσπασμα ειναι από το ποιήμα του Σουχεϊρ Χαμάντ, "Τι θέλω"
Ντάξει ρε παιδιά μην βαράτε... Ένα αστειάκι έκανα. Ξέρω, ξέρω. Δεν είμαι δα και ο μοναδικός αυθεντικός σε αυτόν τον κόσμο. Ο Τσίπρας, ο Σαμαράς, όλοι όσοι απατούν τις γυναίκες τους και λένε το κλασσικό "αγάπη μου δεν είναι αυτό που νομίζεις", ο Μουρίνιο, ο Παντελίδης που γράφει για φίδια και δέρματα που πετιούνται (αυθεντικότητα όχι αστεία...), οι παίχτες της εθνικής ομάδας ποδοσφαίρου που παρά τις ήττες απο τα νησιά Φερόες (τα ποιά???), υποστηρίζουν οτι τα δίνουν όλα για το εθνόσημο, κάτι εκατομμύρια και βάλε άνθρωποι στον κόσμο ακόμα, ανήκουν στην ίδια κατηγορία με μένα.
Μπορείτε να μου πείτε τι να κάνω όμως? Με το που διάβασα στην Κατερίνα- positive-thinking-greece.blogspot.gr/ (αυτή ανάβει τις φωτιές να ξέρετε), ότι μοιράζει βραβείο αυθεντικότητας (be authentic ή αλλιώς... stay authentic), πετάχτηκα και γω σαν την...τσουτσού και λέω επιτέλους ήρθε η ώρα της καθολικής αναγνώρισης μου. Δεν έχει σημασία που κάνω αυτοπαράδοση του βραβείου στον εαυτό μου. Σημασία έχει να...αγαπιόμαστε (ξεκάρφωτο αλλά ήθελα να το κολλήσω κάπου). Καλά πάμε στις ερωτήσεις του βραβείου γιατί το...τερμάτισα! Ρωτάει η Κατερίνα και απαντάω...
1. Αν σου έλεγαν πως για μια ημέρα μπορείς να κάνεις τα πάντα ελεύθερα και δωρεάν, τι θα επέλεγες; Εύκολο. Θα πήγαινα στο πιό κοντινο Λούνα Παρκ και θα έκανα τα πάντα. Θα ανέβαινα σε αυτή την τεράστια μπαλαρίνα που γυρίζει σαν τρελή γύρω γύρω και θα έλιωνα τα...συγκρουόμενα. Μετά θα πήγαινα στην "Χαρά" (το πιο γνωστό παγωτατζίδικο-ζαχαροπλαστείο της Αθήνας) και θα έτρωγα ασταμάτητα Σικάγο και Μαρακαϊμπο, αααα και εκμέκ με παγωτό βανίλια μέχρι να...σκάσω. Τέλος θα πεταγόμουνα μέχρι την Αμερική, θα έβρισκα την Μισελ Φάιφερ κα θα την πήγαινα στο πιό ακριβό εστιατόριο του Λας Βέγκας να την κεράσω Πάπια με πορτοκάλι και Ριζότο με φρέσκα μύδια. Μετά θα πηγαίναμε σπίτι της...
2. Τι σ'ενοχλεί περισσότερο στα social media; Η υποκρισία, η δήθενιά, η προχειρότητα και η αβάσταχτη ελαφρότητα του... είναι τους. Δεν είναι αυτά τα social media που έχουμε ονειρευτεί, όλοι όσοι τα αγαπάμε πραγματικα...
3. Αν ήσουν υπουργός παιδείας, τι μεταρρυθμίσεις θα εφάρμοζες;
Αχχχ τι ερώτηση. Την ερωτεύτηκα... Θα άλλαζα τα πάντα. Θα έκανα αλλαγές εκ βάθρων. Θα προσπαθούσα να εισάγω την...φαντασία στα σχολεία. Θα προσπαθούσα να αναπτύξω τα καλύτερα χαρακτηριστικά των παιδιών και να τους δώσω χώρο να εκφραστούν.... Θα έδινα εντολή να χτιστούν πολύχρωμα κτίρια για σχολεία και ολα μα όλα θα είχαν μεγάλες, τεράστιες βιβλιοθήκες και μαθήματα όπως η ιστορία και η φυσική θα γίνονταν σε αυτές τις αίθουσες. 4. Μοιράσου μαζί μας μία ξεχωριστή σου εμπειρία
Αύγουστος. Πριν κάτι χρόνια. Πρωι. Είμαι στην άδεια μου και κοιμάμαι. Ανοίγω τα μάτια μου και βλέπω πέρα από την πόρτα του δωματίου μου που είναι ανοιχτή. Είμαι μόνος σπίτι και όσο κοιτάζω προς τα άλλα δωμάτια έχω έντονη την αίσθηση ότι κάποιος θα ξεπροβάλλει. Νιώθω πως κάποιος άλλος είναι μαζί μου στο σπίτι. Ξανακλείνω τα μάτια μου γιατί αρχίζω και έχω ένα αίσθημα φόβου. Αυτό το αίσθημα γίνεται εντονότερο και πλέον νομίζω πως κάποιος είναι απο πάνω μου και πως αν ανοίξω τα μάτια θα είναι δίπλα μου, κοιτάζοντας με... Ξαφνικά έπειτα από κάποια δευτερόλεπτα αποφασίσω να τα ανοίξω... Έχω κυριολεκτικά ανατριχιάσει και δεν μπορώ να μιλήσω, ούτε να κουνηθώ... Μετά απο λίγο καταφέρνω να σηκωθώ απο το κρεβάτι, τρομαγμένος και με ένα δυνατο καρδιοχτύπι... Ναι, ναι όπως λογικά θα καταλάβατε το φαινόμενο της Μόρας μου χτύπησε την πόρτα... Απίστευτη αίσθηση...
5. Ένα αγαπημένο σου απόφθεγμα. Σημασία έχει να παραμένεις άνθρωπος (Κατερίνα Γώγου)
6. Το ταξίδι των ονείρων σου;
Μοσχα-Πράγα. Πόλεις με μεγάλη ιστορία, πανέμορφες, χιονισμένες με υπέροχα μνημεία και μουσεία. Κρύβουν μια μαγεία αλλοτινών εποχών (και έχουν και κόμματους...)
7. Αν γυρνούσε ο χρόνος πίσω, ποια στιγμή θα ξαναζούσες;
Περίπου 13 χρόνια πριν. Την στιγμή που όλη η παρέα καθισμένη στο σαλόνι, συζητούσαμε για τα θέματα που είχαμε μεταξύ μας. Και που εγώ, σαν γνήσιος και ξεροκέφαλος Σκορπιός, μιλησά με γλώσσα λανθάνουσα (μετά χαθήκαμε...) σε μια κοπέλα που σήμαινε και σημαίνει πολλα για μένα ακόμα και τώρα. Ίσως σήμερα να έλεγα κάτι διαφορετικό και όχι εκείνο το "Δεν θέλω να μιλάμε" που ξεστόμισα τότε...
8. Γράψε μας ποιο τραγούδι δεν βαριέσαι να ακούς όσα χρόνια κι αν έχουν περάσει.
"The show must go on" Queen. Ανεπανάληπτος Freddy Mercury...
9. Μία σύντομη ευχή-μήνυμα σε κάποιον που αισθάνεται μόνος και έχει απογοητευτεί από όλα. Κάτι που είχα διαβάσει σε ένα τοίχο. "Ο δυνατός είναι πιο δυνατός όταν είναι μόνος."
Ισχύει για όλους μας. Μόνο μέσα από τέτοιες καταστάσεις αντιλαμβανόμαστε και συνειδητοποιούμε την ομορφιά της ζωής. Προσπαθήστε, υπομένετε και επιμείνετε σε ότι σας αρέσει και σας κάνει να αισθάνεστε όμορφα. Αγαπήστε τον εαυτό σας και δώστε του την ευκαιρία να συνυπάρξει με άλλους ανθρώπους, να γελάσει, να κλάψει, να ερωτευτεί, να ζήσει...
Πάπαλα λοιπόν. Αυτό ήταν. Ναι ξέρω, ήταν λίγο μιά κρύο μιά ζέστη αλλά έτσι είμαι εγώ. Αυθεντικός, ανυπόφορος, συναισθηματικός και ονειροπόλος... Σας φιλώ!
Τι θα γίνει με μένα δεν ξέρω... Άγνωσται αι βουλαί του μυαλού μου (του ποιού?) Βλέπω εκείνη, ορέγομαι την άλλη. Μιλάω με αυτή, σκέφτομαι την... πίσω από αυτή! Ουρά οι γκόμενες στα... όνειρα μου (χαχα νομίζατε θα πω στα πόδια μου ε....).
Και έγω τι κάνω? Το ψάχνω, το κουράζω, το προσπαθώ με πάθος αλλά εκεί το πολύ μια σχαίσι (είδατε ουτε καν ξέρω πως γράφεται), όσο τραβούσαν χρονικά και οι εκδρομές μας στο Λύκειο! Μονοήμερες, τριήμερες το πολύ πενταήμερες...
Φταίω, φταίω ρε παιδί μου δεν εξηγείται αλλιώς. Είμαι περίεργος, ιδιότροπος, ξινός, εκνευριστικός και έτσι παρά την εκλεπτυσμένη γοητεία μου (ωδή εις την μαλακίαν το σημερινό κείμενο), μένω μόνος, νευριάζω, καταγγέλω τις άπονες γυναίκες και την φύση τους, αναθεματίζω την ώρα και την στιγμή που δεν κατάφερα να ρίξω στο κρεβάτι εκείνη την ξανθιά κοπελίτσα από την Τσεχία, μιά φορά και ένα καιρό στην Κέρκυρα και εν τέλει αποκομίζω εμπειρίες για τις σχέσεις με το άλλο φύλο που θα μου φανούν χρήσιμες σε κάποια... άλλη ζωή!
Αφήστε που έχω βαρεθεί να ακούω τα ίδια και τα ίδια... Το πάω λάου λάου? Είμαι καλό παιδί αλλά μέχρι εκεί. Το παίζω άγριος? Δείχνω σημάδια βιασύνης και παρορμητικότητας (στοιχεία καθόλου ενθαρρυντικά για το μέλλον της σχέσης κατά την λογική των γυναικών).
Την μιά έτσι την άλλη γιουβέτσι! Με κουράζει δηλαδή η όλη κατάσταση! Εγώ θέλω ξεκάθαρα πράγματα. Σεξ? Σεξ. Σχέση με βάση το σεξ, Μια χαρά. Σχέση χωρίς σεξ και στο... περίμενε? Δεν σφάξανε! Τι, να καταντήσω σαν τον Αντωνάκη από το "Η δε γυνή να φοβήται τον άντρα"? Η τακουνιασμένος σαν τον Κούγια που τον κατατρόπωσε το μανεκένε? Είδατε πόσο αληθινός και αισθηματίας είμαι? Να δω μόνο πότε θα με πάρουνε με τις πέτρες...
Υ.Γ. Χτες το βράδυ είδα το πιο τροματικό όνειρο της ζωής μου. Με κυνηγούσανε λέει δεκάδες άδεια γαμπριάτικα κοστούμια και γω έτρεχα προς έναν γκρεμό. Φτανοντας στην άκρη του διαπίστωσα πως από κάτω υπήρχαν τεράστιες ζωντανές βέρες έτοιμες να με κατασπαράξουν... Ευτυχώς την κρίσιμη στιγμή ψέλλισα τα ιερά λόγια του... Μηλιώκα και τις σκαπούλαρα. "Vamos αλάνια vamos,δε μας φτουράει ο γάμος, γύρω μανούλια amos, vamos αλάνια vamos..."
Ντόμπρος και μάγκας. Απο τους λίγους. Ψυχή της παρέας, με αστείρευτο χιούμορ, ατακαδόρος, άλλα πάνω απ όλα τεράστιος συνθέτης.
Δεξιοτέχνης του μπουζουκιού, έμελλε να σφραγίσει με τους στίχους και το μοναδικό παίξιμο του, την πιο λαμπρή περίοδο της ελληνικής λαϊκής μουσικής σκηνής. Και ακόμα και τώρα, 23 ολόκληρα χρόνια μετά απο τον θάνατο του, έχει την ικανότητα να γεμίζει με μυρωδιές και ονειρικά ηχοχρώματα, τις στιγμές μας. Και σαν ξεκινήσει την πρώτη πενιά, ξέρεις ποιος παίζει. Γιατί το αλλιώτικο στην ελληνική μουσική,έχει ονοματεπώνυμο: Γιώργος Ζαμπέτας...
Μουσικές και ήχοι...
Γεννημένος στις 25 Ιανουαριού του 1925 στο Μεταξουργείο, έδειξε από πολύ μικρός την κλίση του προς την μουσική. Ξεκίνησε να δουλεύει από τα 7 του χρόνια, βοηθώντας τον πατέρα του στο κουρείο που διατηρούσε η οκογένεια για να βγάζει τα προς το ζην.
Εκεί, μαγεμένος πλέον από τους διάφορους ήχους που παρήγαγε η φύση (κάτι που έπαιξε καταλυτικό ρόλο στην μετέπειτα καριέρα του, όπως ο ίδιος αργότερα εκμυστηρεύτηκε) και εσωτερικά παρακινούμενος από τις μουσικές ρίζες από την πλευρά της μητέρας του (ανηψιά γνωστού βαρύτονου της εποχής), άρχιζε δειλά δειλά να γρατζουνάει το μπουζούκι.
Κερδίζει το πρώτο του βραβείο για ένα τραγούδι που γράφει για τον σχολικο διαγωνισμό μουσικής στο δημοτικό και παρά τις αντιδράσεις απο την οικογένεια του (μολονότι ο πατέρας του ήταν αυτός που του δίδαξε πρώτος να παίζει μπουζούκι), συνεχίζει να ασχολείται με αυτό που αγαπάει. Στα 13 του χρόνια γνωρίζει τον μεγάλο Βασίλη Τσιτσάνη και η αγάπη γίνεται πλέον και σιγουριά. Το τραγούδι, η μουσική, το μπουζούκι, είναι το διαβατήριο του για μιά καλύτερη ζωή.
Το Σίτι και η εκτόξευση...
Το 1940, όντας στον προθάλαμο του 2ου παγκοσμίου πολέμου και της κατοχής, η οικογένεια Ζαμπέτα μετακομίζει στο Αιγάλεω και ο έφηβος πλέον Γιώργος ερωτεύεται την περιοχή των δυτικών προαστίων, με τους φιλόξενους ανθρώπους και τις αναρίθμητες αλάνες.
Το Αιγάλεω Σίτι, όπως συνήθιζε να λέει την πόλη της καρδίας του, μπόλιασε με ηθικές και κοινωνικές αξίες τον χαρακτήρα του Ζαμπέτα, κάτι που φάνηκε ξεκάθαρα αργότερα και στα τραγούδια του.
Το 1942 δημιουργεί το πρώτο του συγκρότημα, με το οποίο γράφει και τα πρώτα του ερωτικά τραγούδια, κάνοντας καντάδες στα κορίτσια. Η κατοχή και η ανέχεια φρενάρουν προς το παρόν την εκτόξευση του ταλαντούχου νεαρού, η οποία όμως έρχεται μετά το τέλος του πολέμου, στις αρχές της δεκαετίας του 50'...
Ο συνθέτης των μεγάλων...
Την δεκαετία εκείνη συνθέτει τις πρώτες του μεγάλες επιτυχίες, για καλλιτέχνες όπως ο Πρόδρομος, Τσαουσάκης, ο Στέλιος Καζαντζίδης και η Πόλυ Πάνου. Η διαφορετικότητα στους στίχους αλλά και στο παίξιμο ήταν φανερή από τότε, αλλά δεν ήταν ακόμα η στιγμή της απόλυτης αναγνώρισης.
Το 1959 τον διαλέγει ο τεράστιος Μάνος Χατζιδάκις για σολίστ τις συνθέσεις του και ακολουθούν συνεργασίες με όλους τους μεγάλους της εποχής. Θεοδωράκης, Πλέσσας, Ξαρχάκος, Μαρκόπουλος, Καπνίσης, τον διαλέγουν για τις εισαγωγές και το "ντύσιμο" των τραγουδιών τους. Η φήμη του εκτοξεύεται και ο Ζαμπέτας αρχίζει πλέον να μεταμορφώνεται στον μοναδικό σόουμαν του μπουζουκιού που γνωρίζουμε μέχρι και σήμερα.
Γράφει τραγούδια για θεατρικές παραστάσεις και σιγοντάρει με τις πενιές του, τη νέα γενιά του τότε ελληνικού τραγουδιού. Βοσκόπουλος, Μητροπανος, Μοσχολιού, Δούκισσα, Κόκκοτας και Μαρινέλλα, είναι μερικά από τα ονόματα που αναδεικνύει ο μεγάλος μουσικοσυνθέτης.
Επιτυχίες, δόξα και... Παναθηναϊκος
Στην δεκαετία του 60' αλλά και σε εκείνη του 70΄΄η φήμη του Ζαμπέτα βρίσκεται στο απόγειο της. Όντας σαρκαστικός και πηγαίος, συμμετέχει σε παραπάνω απο 100 μεγάλες ταινίες του ελληνικού κινηματογράφου, ταξιδεύει για συναυλίες στο εξωτερικό και κυριαρχεί στα μουσικά δρώμενα της χώρας.
Στο φεστιβάλ των Καννών το 1960, κερδίζει τις εντυπώσεις και ψυχαγωγεί με το μπουζούκι του μέχρι τις πρώτες πρωινές ώρες το αφαν γκατέ του παγκόσμιου και όχι μόνο, κινηματογράφου, στα πλαίσια της συμμετοχής του φιλμ "Ποτέ την Κυριακή" (σκηνοθεσία Ζυλ Ντασεν-μουσική Μάνου Χατζιδάκι) στην διοργάνωση. Απο επιτυχίες άλλο τίποτα. Συνθέτει και συμμετέχει σε μερικά από τα ωραιότερα τραγούδια της ελληνικής μουσικής. Μάλιστα Κύριε, Αλήτη, Σταλιά-Σταλιά, Τι να φταέι, Ποιος είναι αυτός, Δεν έχει δρόμο να διαβώ, Αγωνία, Πατέρα κάτσει φρόνιμα, Που΄σαι Θανάση, Που πας χωρίς αγάπη, Στον λευκό τον πύργο, τα Δειλινά, Το θέμα είναι να την βρω, Ο πενηντάρης, Χίλια περιστέρια, είναι μερικά από αυτά που άφησαν εποχή στην μουσική σκηνή του τόπου μας.
Ο Γιώργος Ζαμπέρας λάτρευες τις γυναίκες, το μπουζούκι του και τον... Παναθηναϊκο! "Άρρωστος" με το τόπι, ήταν παρών σχεδόν κάθε Κυριακή στο γήπεδο της Λεωφόρου Αλεξάνδρας, αλλά μνημειώδες παραμένει το ταξίδι του στο στάδιο Γουέμπλεϋ του Λονδίνου, για τον τελικό κυπέλλου Πρωταθλητριών, όπου συμμετείχε η ομάδα του τριφυλλιού το 1971. Εκεί με το μπουζούκι ανα χείρας, σιγοντάρισε με τις πενιές του τα συνθήματα των οπαδών και έκανε τους Άγγλους να κοιτάζουν αποσβολωμένοι το όλο σκηνικό!
Ξεχασμένος στο τέλος...
Την δεκαετία του 80', μαζί με την παρακμή του καλού λαικού τραγουδιού, ήρθε και η εποχή της αφάνειας για τον ίδιο. Οι συνεργασίες ήταν πλέον δύσκολες και μόνο προς τα τέλη της δεκαετίας αρχίζει και πάλει να πουλάει η μουσική του.
Το 1988 δέχεται, όπως ο ίδιος παραδέχτηκε, την μεγαλύτερη καλλιτεχνική αναγνώριση, όταν τιμάται από τον Δήμο Αιγάλεω για την προσφορά του στον χώρο της μουσικής. Τέσσερα χρόνια αργότερα, στις 10 Μαρτίου του 1992, καταπονημένος από τον καρκίνο, φεύγει από κοντά μας αφήνοντας μεγάλη παρακαταθήκη και ένα κενό που δεν πρόκειται να καλυφθεί.
Ο Γιώργος Ζαμπέτας ήταν από τους λίγους και εκλεκτούς, από εκείνους που αφήνουν το στίγμα τους σε ότι καταπιάνονται και σίγουρα από αυτούς που σε μαγεύουν με την απλότητα και την αυθεντικότητα του χαρακτήρα τους, Ένας φιλόσοφος της ζωής και της μουσικής.
Πηγαίος, ειλικρινής και μάγκας. Γήινος και μαγικός ταυτόχρονα. Όπως τα τραγούδια του... "Στέκει στου δρόμου κάποια άκρη μοναχός, θαρρείς και κρύβει τη ντροπή του στο σκοτάδι. Όμως τι φταίει αν γεννήθηκε φτωχός, τι φταίει αυτός, αν της ζωής, αν της ζωής είναι ρημάδι... Αλήτη δίχως αγάπη με δίχως μάνα και δίχως σπίτι. αλήτη μες στη μανία του βοριά μικρό σπουργίτι, αλήτη..."
Κάποτε, καθώς φεύγεις πηγαίνοντας σε μια μεγάλη μάχη θα σου ‘τυχε ν’ακούσεις ξαφνικά από ‘να παράθυρο ένα πιάνο να παίζει…
Ίσως ένα κορίτσι με άσπρα δάχτυλα ή ένας άντρας με δυνατά χέρια να παίζουν αυτόν τον λυπημένο σκοπό που σου θυμίζει τα παιδικά σου χρόνια, τους χαμένους έρωτες, όλα όσα ονειρεύτηκες χωρίς να τα ζήσεις, τα γιασεμιά που σου γυρίσανε, την καρδιά σου που την ποδοπατήσαν...
Εσύ στέκεσαι με το στόμα ανοιγμένο ακούγοντας κάτω απ’ τη βροχή – μα πρέπει να βιαστείς, προχωράνε οι άλλοι χάθηκαν κιόλας στη στροφή του δρόμου...
Κι όπως ξεκινάς με πλατύ βήμα τα παιδικά σου χρόνια, οι χαμένοι έρωτες, όλα όσα ονειρεύτηκες χωρίς να τα ζήσεις, τα γιασεμιά που σου γυρίσανε, η καρδιά σου που την ποδοπατήσαν, ξεκινάνε κι αυτά πλάι σου – να πολεμήσουν μαζί σου...
