Καλημέρα, καλημέρα! Έλειψα λιγάκι από την μπλογκόσφαιρα, αλλά επιστρέφω με θέμα που κάνει..τζιζζ! Πόσο καλά γνωρίζουμε το έτερον μας ήμισυ τελικα? Προσέξτε. Για να ξεκαθαρίσουμε τα πράγματα. Εγώ δεν έχω καλή, γιατί όσες είχα ήταν...κακές! Καλά δε λέω, έχω βάλει και γω λίγο το χεράκι μου στο να βγάζω στις γυναίκες τον κακό τους εαυτό, αλλά αυτό είναι μια άλλη ιστορία...
Εκεί που θελω να καταλήξω, ελέω μιας χτεσινής κουβέντας με ζευγάρια και μάλιστα παντρεμένα, είναι πως τελικά τις περισσότερες φορές δεν γνωρίζουμε ποιον πραγματικά έχουμε δίπλα μας...
Σάλια, σιρόπια και wild nights...
Τον πρώτο καιρό όλα είναι ρόδινα. Τα σάλια ακολουθούν κάθε βήμα του ερωτευμένου ζευγαριού και οτιδήποτε φαγώσιμο καταναλώνεται έχει αναγκαστικά (λόγω γλύκας και έρωτα) γεύση σιροπιού... Γεμιστά θα κάνει το μωρο? Σιροπιαστά θα είναι. Αυγά μάτια θα κάνει ο τσολιάς (άσχετα αν είναι 1 μέτρο και 1 μίλκο) μας? Κανταϊφι τα βλέπουμε εμεις! Καλά στο κρεβάτι δε το συζητάω.
Εκεί γίνεται το έλα να δεις... Ο ένας είναι ο John Holmes (για όσους και όσες ξέρουν) και η άλλη η Τσιτσιολίνα (όλοι ξέρουν...). Τι αεροπλανικά, τι καναπεδάτα, τι πλυντηριάτα και δε συμμαζεύεται. Ακόμη και στον πολυέλαιο το κάνουν τα ερωτευμένα πιτσουνάκια. Και το συμπέρασμα όλων αυτών? "Ταιριαζουμε απόλυτα μωρό μου, είμαστε γεννημένοι ο ένας για τον άλλο..."
Και έπειτα πέφτουν οι μάσκες...
Και αφού επισημοποιηθεί η σχέση και μπει η βέρα είτε στο δεξί είτε στο αριστερό, έρχεται η ανακάλυψη της Αμερικής...
Ο Holmes γίνεται ένας καραφλοχαίτουλας μπυροκοιλιάς στην χειρότερη ή ένας flat τύπος που "δεν ήταν τελικά αυτό που περίμενα" όπως διαδίδουν έπειτα από το στεφάνι οι...άτυχες κοντέσσες και η Τσιτσιολίνα γίνεται μια ανέραστη τύπισσα που το μόνο που ξέρει να μαγειρεύει καλά είναι το...βραστό νερό και συν τοις άλλοις στο κρεβάτι είναι...παγοκολώνα! Ζητάει συνέχεια λεφτά και περνάει την μισή της μέρα στο ίντερνετ.
Και ύστερα έρχεται και το παιδί. Και δώστου οι πάνες, δώστου οι κρέμες, δώστου τα κλάματα και το ζευγάρι αρχίζει να δυσκολεύεται... Τσακωμοί, μούτρα, οικονομικά προβλήματα και κρυμμένα μυστικά κάνουν την οικογενειακή ζωή να μοιάζει με μαρτύριο... Αλλιώς τα υπολογισε το αγαπημένο ζευγάρι αλλιώς τους έρχεται! Και να ταν μόνο αυτό...
Ας πούμε μερικές αλήθειες...
Αν προσπαθήσουμε να δούμε το θέμα ψύχραιμα και χωρίς να βάζουμε ταμπέλες και να διαχωρίζουμε την γυναίκα από τον άντρα, η αλήθεια είναι κάπου στη μέση. Όταν ένα ζευγάρι δεν έχει ζήσει μαζί στην καθημερινότητα, δεν έχει μάθει ο ένας τα χούγια του άλλου αλλά το κυριότερο δεν σέβεται ο ένας τον άλλο, τότε αυτά που περιέγραψα από πάνω είναι η φυσιολογική συνέχεια μιας σχέσης που έχει ημερομηνία λήξης.
Όχι, ότι απαραίτητα αν τα κάνει αυτά, τότε η επιτυχια και η ευτυχία είναι εξασφαλισμένες, αλλά όπως και να το κάνουμε μειώνεται αρκετά η πιθανότητα του βατερλώ. Γενικότερα οι περισσότεροι από εμας ψάχνουμε να δούμε στον άλλο κάτι από...μας! Αυτό είναι το μέγιστο λάθος που γίνεται σε μια σχέση. Γιατί από αυτή την ηλίθια λογική ξεκινάνε όλα τα κακά. Ο εγωισμός εμφανίζεται και κάνει κουμάντο στο ζευγάρι και τότε ζήτω που καήκαμε...
Απ΄την άλλη γεγονός είναι πως όσο αλλάζουν οι εποχές και η κοινωνία τόσο περισσότερο αυτό επιδρά στις σχέσεις των ανθρώπων. Είτε θετικά είτε αρνητικά, αυτό που συμβαίνει γύρω μας, επηρρεάζει την ψυχοσύνθεση μας και ουσιαστικά ορίζει την συμπεριφορά μας. Έχω δει οικογένειες που ζήλεψα την ομόνοια, την ελευθερία της ψυχής και την ευτυχία τους.
Έχω δει και άλλες όμως, περισσότερες δυστυχώς, που έχουν μεγάλα και άλυτα προβλήματα. Η συμβίωση με έναν άνθρωπο και η απόφαση να παραμείνεις μαζί του μια ολόκληρη ζωή κάνοντας οικογένεια, δεν είναι παιχνίδι, ούτε εξουσίας, ούτε σαν εκείνα που παίζαμε παιδιά. Θέλει μεγάλη προσπάθεια και κόπο, για να μην φτάσεις στο σημείο να διαπιστώσεις, νωρίς ή έπειτα από χρόνια, πως το έτερον σου ήμισυ δεν είναι τελικά έτερον αλλά παράταιρον... Τα ξαναλέμε.
* Για τα γεγονότα στην Γάζα και την κατάρριψη του Μπόινγκ με τα 298 θύματα (ανάμεσα τους και παιδιά...), θα δανειστώ τα λόγια του Γερμανού ψυχαναλυτή Έριχ Φρομ: "Στον δέκατο ένατο αιώνα το πρόβλημα ήταν ότι πέθανε ο Θεός. Στη σημερινή κοινωνία το πρόβλημα είναι ότι πέθανε ο άνθρωπος..."
Εκεί που θελω να καταλήξω, ελέω μιας χτεσινής κουβέντας με ζευγάρια και μάλιστα παντρεμένα, είναι πως τελικά τις περισσότερες φορές δεν γνωρίζουμε ποιον πραγματικά έχουμε δίπλα μας...
Σάλια, σιρόπια και wild nights...
Τον πρώτο καιρό όλα είναι ρόδινα. Τα σάλια ακολουθούν κάθε βήμα του ερωτευμένου ζευγαριού και οτιδήποτε φαγώσιμο καταναλώνεται έχει αναγκαστικά (λόγω γλύκας και έρωτα) γεύση σιροπιού... Γεμιστά θα κάνει το μωρο? Σιροπιαστά θα είναι. Αυγά μάτια θα κάνει ο τσολιάς (άσχετα αν είναι 1 μέτρο και 1 μίλκο) μας? Κανταϊφι τα βλέπουμε εμεις! Καλά στο κρεβάτι δε το συζητάω.
Εκεί γίνεται το έλα να δεις... Ο ένας είναι ο John Holmes (για όσους και όσες ξέρουν) και η άλλη η Τσιτσιολίνα (όλοι ξέρουν...). Τι αεροπλανικά, τι καναπεδάτα, τι πλυντηριάτα και δε συμμαζεύεται. Ακόμη και στον πολυέλαιο το κάνουν τα ερωτευμένα πιτσουνάκια. Και το συμπέρασμα όλων αυτών? "Ταιριαζουμε απόλυτα μωρό μου, είμαστε γεννημένοι ο ένας για τον άλλο..."
Και έπειτα πέφτουν οι μάσκες...
Και αφού επισημοποιηθεί η σχέση και μπει η βέρα είτε στο δεξί είτε στο αριστερό, έρχεται η ανακάλυψη της Αμερικής...
Ο Holmes γίνεται ένας καραφλοχαίτουλας μπυροκοιλιάς στην χειρότερη ή ένας flat τύπος που "δεν ήταν τελικά αυτό που περίμενα" όπως διαδίδουν έπειτα από το στεφάνι οι...άτυχες κοντέσσες και η Τσιτσιολίνα γίνεται μια ανέραστη τύπισσα που το μόνο που ξέρει να μαγειρεύει καλά είναι το...βραστό νερό και συν τοις άλλοις στο κρεβάτι είναι...παγοκολώνα! Ζητάει συνέχεια λεφτά και περνάει την μισή της μέρα στο ίντερνετ.
Και ύστερα έρχεται και το παιδί. Και δώστου οι πάνες, δώστου οι κρέμες, δώστου τα κλάματα και το ζευγάρι αρχίζει να δυσκολεύεται... Τσακωμοί, μούτρα, οικονομικά προβλήματα και κρυμμένα μυστικά κάνουν την οικογενειακή ζωή να μοιάζει με μαρτύριο... Αλλιώς τα υπολογισε το αγαπημένο ζευγάρι αλλιώς τους έρχεται! Και να ταν μόνο αυτό...
Ας πούμε μερικές αλήθειες...
Αν προσπαθήσουμε να δούμε το θέμα ψύχραιμα και χωρίς να βάζουμε ταμπέλες και να διαχωρίζουμε την γυναίκα από τον άντρα, η αλήθεια είναι κάπου στη μέση. Όταν ένα ζευγάρι δεν έχει ζήσει μαζί στην καθημερινότητα, δεν έχει μάθει ο ένας τα χούγια του άλλου αλλά το κυριότερο δεν σέβεται ο ένας τον άλλο, τότε αυτά που περιέγραψα από πάνω είναι η φυσιολογική συνέχεια μιας σχέσης που έχει ημερομηνία λήξης.
Όχι, ότι απαραίτητα αν τα κάνει αυτά, τότε η επιτυχια και η ευτυχία είναι εξασφαλισμένες, αλλά όπως και να το κάνουμε μειώνεται αρκετά η πιθανότητα του βατερλώ. Γενικότερα οι περισσότεροι από εμας ψάχνουμε να δούμε στον άλλο κάτι από...μας! Αυτό είναι το μέγιστο λάθος που γίνεται σε μια σχέση. Γιατί από αυτή την ηλίθια λογική ξεκινάνε όλα τα κακά. Ο εγωισμός εμφανίζεται και κάνει κουμάντο στο ζευγάρι και τότε ζήτω που καήκαμε...
Απ΄την άλλη γεγονός είναι πως όσο αλλάζουν οι εποχές και η κοινωνία τόσο περισσότερο αυτό επιδρά στις σχέσεις των ανθρώπων. Είτε θετικά είτε αρνητικά, αυτό που συμβαίνει γύρω μας, επηρρεάζει την ψυχοσύνθεση μας και ουσιαστικά ορίζει την συμπεριφορά μας. Έχω δει οικογένειες που ζήλεψα την ομόνοια, την ελευθερία της ψυχής και την ευτυχία τους.
Έχω δει και άλλες όμως, περισσότερες δυστυχώς, που έχουν μεγάλα και άλυτα προβλήματα. Η συμβίωση με έναν άνθρωπο και η απόφαση να παραμείνεις μαζί του μια ολόκληρη ζωή κάνοντας οικογένεια, δεν είναι παιχνίδι, ούτε εξουσίας, ούτε σαν εκείνα που παίζαμε παιδιά. Θέλει μεγάλη προσπάθεια και κόπο, για να μην φτάσεις στο σημείο να διαπιστώσεις, νωρίς ή έπειτα από χρόνια, πως το έτερον σου ήμισυ δεν είναι τελικά έτερον αλλά παράταιρον... Τα ξαναλέμε.
* Για τα γεγονότα στην Γάζα και την κατάρριψη του Μπόινγκ με τα 298 θύματα (ανάμεσα τους και παιδιά...), θα δανειστώ τα λόγια του Γερμανού ψυχαναλυτή Έριχ Φρομ: "Στον δέκατο ένατο αιώνα το πρόβλημα ήταν ότι πέθανε ο Θεός. Στη σημερινή κοινωνία το πρόβλημα είναι ότι πέθανε ο άνθρωπος..."
δυσκολες οι ανθρωπινες σχεσεις, δυσκολη και η καθημερινη συμβιωση. οσοι παντως προσπαθουν τα καταφερνουν!
ΑπάντησηΔιαγραφήεξαιρετικο το κλεισιμο της αναρτησης σου!
να εχεις μια ομορφη μερα!
Καλησπέρα Κική. Όντως οι ανθρώπινες σχέσεις είναι δύσκολες και εννοείται πως όσοι προσπαθούν έχουμε μεγάλες πιθανότητες να πετύχουν κάτι αληθινό και υγιές στην σχέση τους! Αρκεί να παραμερίσουν τον εγωισμό τους! Σε ευχαριστώ για το σχόλιο! Καλό υπόλοιπο μέρας!
Διαγραφήπολύ καλή τοποθέτηση.Έτσι είναι τα πράγματα.Μόνο σώζεσαι με την προσπάθεια την καθημερινή και την παραμέριση του εγωισμού.Αν φύγει ο εγωισμός όλα καλά θα πάνε.
ΑπάντησηΔιαγραφήΚαλησπέρα anemi! Είναι όντως σημαντικη παράμετρος ο εγωισμός! Το θέμα είναι ότι δύσκολα ξεπερνιέται... Σε ευχαριστώ για το σχόλιο!
ΑπάντησηΔιαγραφήΑπό αυτά που βλέπω γύρω μου νομίζω πως οι ανθρώπινες σχέσεις είναι κάπως όπως τα περιγράφεις.. αλλά πιστεύω πως με αμοιβαία προσπάθεια μπορεί ένα ζευγάρι να τα καταφέρει.. ισως σκέφτομαι ουτοπικά για τις μέρες μας, δεν ξέρω...
ΑπάντησηΔιαγραφήΚαλό ξημέρωμα!
Υ.Γ. Να τολμήσω να ρωτήσω τι δουλειά κάνεις, με τι ασχολείσαι; Γιατί τα άρθρα σου είναι πολύ καλογραμμένα και ωραία δομημένα..
Ααα έχεις δίκιο γιώτα μου όταν κάτι είναι αμοιβαίο έχει περισσότερες πιθανότητες να πετύχει....ουτοπικα? Όχι δα... λογικά σκέφτεσαι γιώτα μου.
ΔιαγραφήΟσο για το υστερόγραφο σου να σου απανησω πως έχω σπουδάσει αθλητική δημοσιογραφία, εργάζομαι όμως στην βόνταφον...Άλο πράγμα τελείως! Λατρεύω όμως το γράψιμο...και έχω εργαστεί παλαιότερα σε εφημερίδες οποτε ίσως αυτό να βοήθησε στην δομή των κειμένων μου...αλλά να σου πω ένα μυστικο. Το θέμα είναι να καταπιάνεσαι με ότι αγαπάς....Το γράψιμο για μένα είναι τρόπος ζωής! Σε ευχαριστώ για τα καλά σου λόγια γλυκια μου!