Λόλα, να ένα... freddo!

 Εγώ τις θυμάμαι αλλιώς τις πρώτες μέρες στο σχολείο. Αυτό που μου έχει μείνει στο μυαλό είναι πως  έπειτα από τις διακοπές, η έναρξη της νέας σχολικής χρονιάς μου έφερνε ένα περίεργο σκίρτημα μέσα μου, ένα αίσθημα ζωντάνιας και χαράς! Άλλο που σαν παιδί και γω βαριόμουνα τα μαθήματα που και που και έκανα κοπάνες! Έναρξη της νέας σχολικής χρονιάς λοιπόν... 

 Πείτε με περίεργο και οπισθοδρομικό αλλά κάπου το έχουμε χάσει με τα παιδιά μας... Το πρωί εκεί που εργάζομαι, παρατηρούσα στον πεζόδρομο της, έτσι και αλλιώς, πολύβουης πλατείας, δεκάδες αγόρια και κορίτσια που μετά τον αγιασμό, έκαναν την καθιερωμένη τους περατζάδα στα καφέ, στις κρεπερί και στα σουβλατζίδικα της περιοχής. 

 Τα αγόρια με ένα τσιγάρο στο χέρι, λεξιλόγιο της Τρούμπας και αρκετά τατουάζ στο σώμα, τα κορίτσια από την άλλη με κοντά μπλουζάκια και σορτσάκια, που άφηναν πολύ λίγα πράγματα ανευξερεύνητα στα άντρικά βλέμματα και... όλα καλα! Ασυναίσθητα αυτή η εικόνα με έκανε να σκεφτώ πως συμπεριφερόμουν εγώ στην ηλικία τους. Αν και αρκετά μεγαλύτερος από αυτά τα παιδιά, κάπου τα καταλαβαίνω... 

 Καταλαβαίνω τους φόβους, τα όνειρα, τις σκέψεις τους. Αυτό όμως που δεν μπορώ να καταλάβω είναι την αδυναμία τους να κατανοήσουν τι είναι καλό για αυτά και τι όχι. 

 Και σας παρακαλώ εδώ η ηλικία δε νομίζω οτι παίζει ρόλο! Μερικά πράγματα είναι τόσο ξεκάθαρα και απλά, που είτε θες να τα δεις, είτε απλά στρουθοκαμηλίζεις! 

 Και γω πήγαινα σχολείο και γω περνούσα τις φάσεις μου και γω ήμουν νεαρός και άπειρος αλλά υπήρχε και ένα μέτρο. Και προσέξτε. Το μέτρο δεν είναι για να μας βάλει σε καλούπια και να γίνουμε πρόβατα, χωρίς σκέψη και βούληση... Το μέτρο, η ισορροπία βοηθάει εμάς καταρχήν στο να κατανοήσουμε τον εαυτό μας, κάτι που εννοείται πως μπορεί να γίνει και σε τόσο νεαρή ηλικιά.

 Εννοείται όμως, πως την μεγαλύτερη ευθύνη την έχουν οι γονείς και οι εκπαιδευτικοι! Δεν θέλω να μπω στην λογική του τσουβαλιάσματος, ούτε να πω τα κλασσικά "εμείς στην επόχή μας είμασταν έτσι , είμασταν αλλιως" και τέτοιες συνηθισμένες μπούρδες!

 Οι γονείς όμως, δε δίνουν την δέούσα προσοχή στα παιδιά τους. Δεν προσπαθούν να αφουγκραστούν τα θέλω και τις ανάγκες τους. Αντιθέτως τους δίνουν πλήρη ελευθερία, τα αφήνουν να... αλωνίζουν (παιδιά είναι λογικό να λειτουργούν έτσι...) και βέβαια το σημαντικότερο δεν τους μιλάνε. Δεν επικοινωνούνε ούτε στο ελάχιστο.

 Πάμε στους εκπαιδευτικούς τώρα και γενικότερα στο σύστημα εκπαδευσης. Μεγάλη κουβέντα εδω, αλλά ας πούμε μερικές αλήθειες. Επί της ουσίας, δεν υπάρχει εκπαιδευτικό σύστημα στην χώρα μας.  Ελλείψεις και ανακρίβείες στα βιβλία, ελλέιψεις στους καθηγητές, απαράδεκτοι χώροι εκπαίδευσης και βέβαια καθηγητές και δάσκαλοι που δεν έχουν τις βασικές γνώσεις διαπαιδαγώγησης, που δεν είναι άλλες από την φαντασία και την μεταδοτικότητα!

 Τα παιδιά προχωράνε τις χρονιές τους μη γνωρίζοντας τι είναι αυτό που ταιριάζει στον χαρακτήρα τους, ποια είναι τα δυνατά τους σημεία και πως θα ακολουθήσουν το επάγγελμα ή την καριέρα που ονειρεύονται.

 Οι καλοί βαθμοί γίνονται αυτοσκοπός και όχι βάση για την ουσιαστική γνώση και γενικά τρεις λαλούν και δυό χορεύουν... 

 Για να μην φαίνεται πως ισοπεδώνω καταστάσεις, προσπάθειες και ανθρώπους πρέπει να αναφέρω πως και εξαιρετικοί δάσκαλοι και καθηγητές υπάρχουν και είναι αρκετές οι φορές εκείνες που γίνονται βήματα προς την σωστή κατεύθυνση.

 Σαφέστατα κιόλας οι παραπάνω διαπιστώσεις δεν είναι τωρινό φαινόμενο. Η επικρατούσα κατάσταση όμως είναι απογοητευτική. 

 Μια κατάσταση που όσο περνάνε τα χρόνια χειροτερεύει και διαβρώνει ένα σύστημα που θα έπρεπε, σε συνδυασμό με τον σημαίνοντα ρόλο της οικογένειας, να διαπαιδαγωγεί νεαρούς ανθρώπους που θα έχουν ως όπλα τους το ήθος, την ικανότητα και την κατάρτιση και όχι το freddo, τα video games και τα κοντά σορτσάκια. Καλή σχολική χρονιά...