Σου σφυρίζω...

 Εκεί που περπατούσα σήμερα για την δουλειά, με βλέμμα άδειο όπως η Αθήνα του Δεκαπενταύγουστου, τι να δω?
 Δύο μαυρισμένα καλλίγραμμα πόδια, μια σιλουέτα δροσιάς μέσα στον καυτό ήλιο του Αυγούστου και ένας ήχος τακουνιών που ακούγονταν σαν μελωδία αγάπης στην παραφωνία των ημερών. Ένα φόρεμα λουλουδάτο που ανέμιζε με το περπάτημα της και μέσα του ένα σώμα αγγελικά πλασμένο. 

 Μαλλιά ίσια και μακριά σε χρώμα καστανό και δυό μάτια που λαμπύριζαν σαν πυροτεχνήματα... "Να σε χαίρεται η μάνα που σε έκανε ρε κούκλα μου", ούρλιαξα μέσα μου, παρατηρώντας την. 
 Αυτή με κοίταξε (χαμογελώντας) για λίγο, λες και άκουσε το ενδόμυχο ουρλιαχτό μου και το μόνο που πρόλαβα να ψελλίσω πριν χαθεί στην στροφή ήταν... ένα σφύριγμα. Ή μάλλον δύο. Ναι, ναι. Σαν αυτά τα σφυρίγματα αλλοτινών εποχών, που θεωρούνταν φλερτ διαδεδομένο και άκρως αποτελεσμάτικό. Συμπερασματικά... Φάτε μάτια ψάρια και κοιλιά περίδρομο. Άτιμη κενωνία...

 Χίλιες βραδιές στο δικό σου στενό ξημερώνω
χίλιες καρδιές δε θ’ αντέχαν σ’ αυτό τον καημό
που να πω το μεγάλο μου πόνο
μόνο εσύ θα τον γιάτρευες μόνο
έλα και κάνε μου γέλιο τον κάθε λυγμό...

Σου σφυρίζω
για να βγεις σου σφυρίζω
και κρυφομουρμουρίζω
το δικό μας σκοπό...
 
Σε κανένα
μην τα πεις σε κανένα
φύλαξε τα κρυμμένα
όσα λόγια σου πώ...
 
Θα `ρθει τ’ αγέρι
με τ’ απαλό το χέρι
κρυφά να σε ξυπνήσει
και το φεγγάρι
για τη δική μας χάρη
τα μάτια του θα κλείσει...
 
Σου σφυρίζω
για να βγεις σου σφυρίζω
και κρυφομουρμουρίζω
σ’ αγαπώ σ’ αγαπώ...

 Υ.Γ. Καλό Δεκαπενταύγουστο να έχουμε...