Έτσι μπαίνει πάντα ο Σεπτέμβρης...

Έτσι μπαίνει πάντα ο Σεπτέμβρης, ξαφνικά.
Ασύστολα εισβάλλει στα λευκά μας πουκάμισα.

Αναποδογυρίζει κάποτε
και τα μπλε τραπεζάκια των διακοπών μας…

Και τα μεγάλα μας απογεύματα τ’ αμέριμνα
κουρνιάζουν, μουσκεμένα άλμπουρα
σε κάτι αμφίβολα καταφύγια.

Χθες ένα κορίτσι γύρευε τα σανδάλια του
σ’ ένα λόφο από φύκια,
μέχρι που το πήρε η νύχτα...

Απ’ το παράθυρο καταγράφω με συνέπεια
τις απώλειες του καλοκαιριού.
Ένα βιβλίο λησμονημένο στην άμμο,
δύο κίτρινα καπέλα, ένα φιλί,
δυό υποσχέσεις, μια απόφαση,
ένα γαλαζοπράσινο φόρεμα, ένα βραχιολάκι ποδιού.

Το άλλο πρωί δένω τα μαλλιά μου στους κάβους
Και ψηλαφώ μια σπασμένη πυξίδα στο μέτωπο…

Νόνη Σταματέλλου 

Έλα στ’ όνειρό μου και περπάτησε
κι άμα σταθείς στα ίδια μέρη
κι αν αγαπήσεις τις ίδιες μουσικές
θα πει ότι τυχαία δε βρεθήκαμε
θα πει ότι δε φύσηξε τυχαία
ο άνεμος που σμίγει των ανθρώπων τις ζωές...

Μικρό καλοκαίρι, κρυφή πυρκαγιά
βαθιά μες στην καρδιά μου τώρα καις
μικρό καλοκαίρι, κρυφή πυρκαγιά
βαθιά μες στην καρδιά μου σιγοκαίς...

 

Στίχοι-Μουσική: Χάρης και Πάνος Κατσιμίχας

Υ.Γ.  Κάποιοι έφυγαν, κάποιοι άλλοι έμειναν εδώ. Για κάποιους αναθάρρησε η ψυχή τους και για κάποιους άλλους γέμισε περισσότερες πληγές. Και οχι δεν είναι 32 Αυγούστου,  ούτε αύριο θα είναι 33. Γιατί να είναι άλλωστε? Κάθε εποχή έχει τη γλύκα της. Πρώτη Σεπτεμβρίου λοιπόν. Παλεύουμε. Συνεχίζουμε. Και όπου μας βγάλει. Καλό μας μήνα...