Εχθρός του ανθρώπου ο... άνθρωπος

  Τρία γεγονότα. Η δολοφονία του 14χρονου από (κατά πάσα πιθανότητα) συνομήλικο του. Το μακελείο στο Ορλάντο σε μπαρ που σύχναζαν ομοφυλόφιλοι. Και τέλος, τα τρομακτικά επεισόδια και οι μάχες σώμα με σώμα από Άγγλους και Ρώσους χούλιγκανς στην Γαλλία, στα πλαίσια του Euro 2016.

 Δε μπορώ να καταλάβω. Ειλικρινά αδυνατώ να συνειδητοποιήσω τι γίνεται με μας. Με αυτή την φρικιαστική ράτσα των ανθρώπων. Και τα τρία γεγονότα με συγκλόνισαν. Ιδιαιτέρως τα δύο πρώτα. Ασύλληπτες τραγωδίες που το μυαλό μου δε μπορεί να τις επεξεργαστεί ακόμα και τώρα που γράφω αυτό το κείμενο.
 

 Διαβάζω δεξιά και αριστερά. Αναλύσεις. Γνώμες. Απόψεις. Καφριλίκια Όλα μαζί σε έναν αχταρμά μίσους και κριτικής. Φταίει η παιδεία που δίνουμε στα παιδιά μας. Οι Μουσουλμάνοι. Η αστυνομία. Το κράτος. Τα συμφέροντα. Όλοι και όλα φταίνε. Εκτός από  την αφεντιά μας. Άλλωστε τι σχέση έχουμε εμείς με τα παραπάνω γεγονότα?

 Δεν οπλίσαμε εμείς το χέρι του νεαρού που σκότωσε τον φίλο του κόβοντας του τον λαιμό. Ούτε γαζώσαμε εμείς με σφαίρες εκατοντάδες άτομα στο μπαρ του Ορλάντο. Και εννοείται δεν είμαστε στα γήπεδα της Γαλλίας και τα σπάμε και πλακωνόμαστε με άλλους οπαδούς. 
 Μήπως όμως τα πράγματα δεν είναι ακριβώς έτσι? Μήπως πρέπει να αναθεωρήσουμε τις αξίες και την ζωή που κάνουμε ο καθένας ξεχωριστά? Μήπως πρέπει να συνειδητοποιήσουμε πως οποιαδήποτε πράξη  (καλή η κακή) γίνεται σε αυτό τον κόσμο επηρρεάζει ακόμα και τις πιό απλές καταστάσεις χωρις να το καταλαβαίνουμε?

 Όλα είναι αλληλένδετα. Όλα. Ο καθένας απο μας ξεχωριστά παίζει ρόλο (μικρό η μεγάλο δεν έχει σημασία) σε αυτό που ονομάζουμε καθημερινότητα και ζωή. Αναλογιστείτε απλά πως μπορεί ένα φωτεινό παράδειγμα (όπως λέμε και ξαναλέμε για ανθρώπους που όντως αξίζουν το όρο...),να επηρρεάσει εκαντοντάδες χιλιάδες κόσμο.
 Αναλογιστείτε τώρα και το αντίθετο. Πως ένα άσχημο γεγονός ή μια άσχημη πράξη μιάς ομάδας η ακόμη και ενός ανθρώπου, μπορεί να φέρει τα πάνω κάτω σε μιά οικογένεια, ένα μικρό χωριό, μια μεγάλη πόλη, μια τεράστια χώρα και πάει λέγοντας.
 

 Αλλά έτσι είμαστε οι άνθρωποι και δεν υπάρχει περίπτωση να αλλάξουμε. Ότι θεωρούμε πως δεν μας ακουμπά, δεν μας ενδιαφέρει. Όταν το κακό με τον ένα η άλλο τρόπο χτυπήσει την πόρτα μας, τότε αρχίζουμε να καταριόμαστε θεούς και δαίμονες. 

 Τότε μόνο (και όχι πάντοτε...) κατανοούμε τα λάθη μας. Ειναι λυπηρό, τραγικό και πραγματικά αδιανόητο αυτό που συνέβη αυτές τις μέρες. Βαδίζουμε πλέον ολοταχώς προς τα πίσω.  Σε έναν...μεσαίωνα που δεν θα έχει ξαναυπάρξει όμοιος του.
 Τρέμω και να σκεφτώ μονάχα αυτά που θα ακολουθήσουν. Αυτή είναι η αλήθεια. Αν δεν γίνει κάτι, αν δε κάνουμε κάτι δραστικό ο καθένας για τον διπλανό του, για τις ζωές μας, η κατάσταση θα χειροτερεύει. Σε λίγο και να το θυμάστε, δε θα λειτουργούμε μόνο ως τέρατα, αλλά θα τους μοιάζουμε και στην όψη...

"Όποιος δεν φοβάται το πρόσωπο του τέρατος, πάει να πει ότι του μοιάζει. Και η πιθανή προέκταση του αξιώματος είναι, να συνηθίσουμε τη φρίκη, να μας τρομάζει η ομορφιά..."

Μάνος Χατζιδάκις