Φτιάχναμε καπέλα από χαρτί
είχαμε και ξύλινα ντουφέκια
κι ήτανε ο πόλεμος γιορτή
στα παλιά μας στέκια...
Όλοι σε φωνάζαν αρχηγό
κι ήξερες μονάχα να διατάζεις
κι έτρεχα ξοπίσω σου κι εγώ
για να με κοιτάζεις...
Έγειρες στη γη να κοιμηθείς
κι έγινε η καρδιά σου κυπαρίσσι
σου 'πα θα πεθάνω αν σκοτωθείς
κι όμως έχω ζήσει...
Υ. Γ. Τα καπέλα απο χαρτί δεν είναι πλέον αρκετά μιάς και τα κεφάλια γεμίζουν με αληθινό αίμα...Τα ξύλινα ντουφέκια, γίνανε καλάζνικοφ και χειροβομβίδες, ο "πόλεμος" και τα παχνίδια στις γειτονιές γίνανε πιά παιδικά κορμιά θαμμένα κάτω από τόνους λάσπης και οι... αρχηγοί καθοδηγούνε τα πιόνια τους σε αυτόν τον παραλογισμό της ανθρώπινης ύπαρξης... Κάποιοι σκοτώνονται, κάποιοι άλλοι είναι ζωντανοί νεκροί και όλα αυτά δεν μοιάζουν ούτε με αθωο παιχνίδι, ούτε με όνειρο. Είναι μιά ζοφερή πραγματικότητα...
Στίχοι: Λ. Παπαδόπουλος-Μουσική: Μ. Λοϊζος-Ερμηνεία: Χ. Αλεξίου
Δεν την χωράει ο νους τέτοια σκληρότητα και τέτοια παλιανθρωπιά. Αραγε τα αξίζουν ολα αυτα, όλα τα συμφεροντα του κόσμου;;; Κρίμα....
ΑπάντησηΔιαγραφήΔεν την χωράει Μαρία μου, αλλά δυστυχώς είνα κάτι πυο γίνεται εδώ και αιώνες... Απλά τώρα πιά παραγίνεται...
ΔιαγραφήΥ.Γ. Ακόμα και για να σωθεί μία και μόνο παιδική ψυχή όλα τα υπόλοιπα μοιάζουν ανούσια. Κανένα συμφέρον, κανένα κέρδος δεν μπορεί να σταθεί μπροστά σε ένα παιδικό βλέμμα και ένα χαμόγελο...
Σκληρές εικόνες, τρυφερά πλάσματα και όλα αυτά στο βωμό των συμφερόντων... Πόσο άδικο, πόσο απάνθρωπο, πόσο... πόσο.. πόσο...πφφφ...
ΑπάντησηΔιαγραφήΤέλεια η επιλογή του τραγουδιού.
Καλημέρες μας :)
Είναι όλα τόσο πφφφ όπως το έγραψες! Δεν έχει μείνει τίποτα όρθιο και όσο πάει θα χειροτερεύει. Πλέον τα παιδιά παίζουν τον ρόλο του... μπροστινού στον πόλεμο.
ΔιαγραφήΣε ευχαριστώ για το σχόλιο! Σε φιλω!
Μετά το υστερόγραφο, δεν ξέρω τι άλλο να πω...
ΑπάντησηΔιαγραφήΆσχετο, αλλά αυτό το τραγούδι πόσα χρόνια είχα να το ακούσω;
Το έχω σε cd, αλλά μας έφαγε τη ζωή αυτό το ρημαδο-ίντερνετ.. :(
Έχεις δίκιο για το ίντερνετ! ν και ειδικά στις μηχανές αναζήτησης όπως το you tube βρίσκεις διαμάντια! Νομίζω πως είναι ένα από πολύ σημαντικά (λίγα) πράγματα του ίντερνετ!
ΔιαγραφήΥ.Γ.Βέβαια εδώ που τα λέμε άλλη η μαγεία του βινυλίου ή της κασέτας... Ντάξει το κομμάτι είναι απλά ύμνος. Και δεν χρειάζεται να πεις κάτι ξέρω απο τα γραπτά σου πως νιώθεις για παρόμοιες καταστάσεις Πέτρα μου. Φιλιά!
Οι εικόνες σου γροθιά,το Υ.Γ.ξυραφιά...
ΑπάντησηΔιαγραφήΌταν έψαχνα για εικόνες και βρήκα αυτές πραγματικά βυθίστηκα στις σκέψεις μου και αναρωτήθηκα που πάμε, που θα καταλήξει όλο αυτό το παιχνίδι θανάτου που μας περιβάλλει...
ΔιαγραφήΤο υστερόγραφο βγήκε από την αίσθηση που μου άφησαν οι εικόνες Βιβούλα! Σε ευχαριστώ! Φιλιά!