Εκτός σχεδίου...

 Ο Ρόμπερτ Χαφ Αμερικάνος επιχειρηματίας, είχε πει πως, ο σχεδιασμός για την ευτυχία πετυχαίνει σπάνια. Η ευτυχία απλά συμβαίνει. Γενίκευση δε νομίζετε; Ίσως. Ίσως και όχι. Απο την άλλη όταν μιλάμε για ανθρώπινες σχέσεις, θεωρώ φρόνιμο να υπάρχει τρόπον τινά ένας μπούσουλας. Ένα πλάνο για το που πάμε και με ποιόν.

 Αρκεί να έχει γίνει η κατάλληλη προετοιμασία στο μυαλό. Και όχι στην καρδιά. Αυτή λειτουργεί ανεύθυνα. Και τότε η πιθανότητα να τελειώσει κάτι πρόωρα και με επώδυνο τρόπο, είναι μεγάλη.

Είναι προφανές, ότι  μεγάλη μερίδα των ανθρώπων, θέλει να σχεδιάζει το αύριο. Να κάνει όνειρα για οικογένεια, για μια ζωή όμορφη με το έτερον ήμισυ. Να προγραμματίζει τον γάμο, τα ταξίδια, την ζωή που είναι μπροστά και έρχεται... 

Αυτό δεν είναι λάθος. Το λάθος είναι να συμβαίνει αυτό χωρίς να βλέπουμε την πραγματικότητα. Έχουμε την τάση να εθελοτυφλούμε όταν κάποιος μας αρέσει. 

Να λέμε "έλα μωρέ ιδεά μου ειναι", να μην παρατηρούμε τα αρνητικά στην συμπεριφορά του, το πως λειτουργεί σε συγκεριμένες καταστάσεις που δείχουν χαρακτήρα. Η ακόμα χειρότερα (και αυτό είναι τις περισσότερες φορές κανόνας), βλέπουμε τι παει λάθος και δε δίνουμε την βαρύτητα που πρέπει. 

 Αυτό είναι ακόμα χειρότερο. Γιατί με αυτόν τον τρόπο υποσυνείδητα, θεωρούμε άσχημες καταστάσεις και συμπεριφορές φυσιολογικές. Αρχίζει και διαστρεβλώνεται η πραγματικότητα. Κι όταν πια η κατάσταση φτάσει στο απροχώρητο και ένας απο τους δύο προσγειώνεται απότομα (κυρίως λόγω μεγαλύτερου εγωισμού του άλλου μισού), τότε το τέλος είναι κάτι που δε μπορεί να αποφευχθεί. Και εκεί ξεκινάνε τα δύσκολα.

 Όλος ο κόσμος μοιάζει να γκρεμίζεται. Πράγματα που θεωρούμε δεδομένα μοιάζουν τόσο εύθραυστα. Τα όνειρα με μιάς εξαφανίζονται και νιώθουμε να ξεκινάμε απο την αρχή. Χωρίς στόχους αυτή την φορά. Χωρίς σχέδια. Γυμνοί πλέον, μπροστά στην δύσκολη αλήθεια και όχι στο ψέμα που το είχαμε βαφτίσει αγάπη και ευτυχία.

 Το πόσο μπορεί να αντέξει ο καθένας τον δύσβατο αυτόν δρόμο, έχει να κάνει με την εσωτερική του δύναμη και αξιοπρέπεια. Όταν έχεις επενδύσει σε μια σχέση, όταν ήσουν με έναν άνθρωπο για χρόνια και το πάθος (αρχικά) ξεχείλιζε, όταν, το κυριότερο, υπάρχουν παιδιά που αυτόματα μπαίνουν στην μέση (αν δεν είχαν ήδη μπει ως μοχλός πίεσης απο την μία ή την άλλη πλευρά), όταν τα χρόνια περνάνε, τότε η διαδικασία του "παίρνω το καπελάκι μου και φεύγω", δεν είναι εύκολη. 

Κάθε άλλο. Για πολλούς ανθρώπους είναι επίπονη. Αν βάλουμε στην κουβέντα και την οικονομική διάσταση του προβλήματος, τότε ίσως αποδειχθεί και καταστροφική.

 Όμως, τότε είναι που πρέπει να σταθούμε δυνατοί. Τότε είναι που πρέπει να κάνουμε τον απολογισμό. Την διαπίστωση ότι ο σχεδιασμός μας ήταν άστοχος και ανεδαφικός τελικά. Ας εμπιστευτούμε φίλους, συγγενείς, μερικές καλές κουβέντες και σκέψεις έξω απο τα συνηθισμένα.

 Είναι πολυ σημαντικό να βρούμε τρόπους που θα μας δείξουν νέους δρόμους. Μόνο έτσι θα προχωρήσουμε μπροστά με αυτοπεποίθηση. 

 Ξέρω πλέον με σιγουριά, ότι οι ανθρώπινες σχέσεις δεν είναι άσπρο και μαύρο. Είναι και πράσινο και ροζ και γκρι και μπλε και κόκκινο. Έχουν πολλές πτυχές και εκφάνσεις και το κυριότερο, δε βγαίνουν με οδηγίες χρήσης σε κάποιο φυλλάδιο ευτυχίας. Παθαίνεις και μαθαίνεις. Αν συμβαίνει μόνο το πρώτο, ζήτω που καήκαμε...

 

"And so I cry sometimes
When I'm lying in bed Just to get it all out
What's in my head
And I, I am feeling a little peculiar.

And so I wake in the morning
And I step outside
And I take a deep breath and I get real high
And I scream from the top of my lungs
What's going on?"