Τρίτη 4 Οκτωβρίου 2022

Νίκος Δήμου: "Ο θάνατος του Μούψη"

"Απ' όσα έμβια όντα έχω γνωρίσει, ο άνθρωπος έχει το χαμηλότερο δείκτη αξιοπρέπειας. Είναι το μόνο ον που καταφέρνει να φέρεται αδέξια, να κάνει γκάφες, να ταπεινώνεται, να φτηναίνει, να εξευτελίζεται, να γελοιοποιείται

 Ένα ζώο δεν γίνεται γελοίο. Η κάθε του κίνηση, η κάθε του στάση έχουν ποιότητα, σιγουριά και ύφος. Κι αν, καμιά φορά, γελοιοποιηθεί είναι χάρη στην παρέμβαση των ανθρώπων. Όπως στο τσίρκο.

 Δεν σας κρύβω πως ο μόνος λόγος που πάω στο τσίρκο είναι η ελπίδα πως κάποτε θα δω την επανάσταση των ζώων. Α! πώς θα ζητωκραυγάσω από χαρά, όταν ο ελέφαντας θα πάρει στο κυνήγι τη σαχλο-ωραία αναβάτιδα, όταν το άλογο θα τινάξει κάτω την ψευτο-μπαλαρίνα, και όταν η πληγιασμένη τίγρης θα δώσει ένα καλό μάθημα στο θηριοδαμαστή της!

Και στις ταυρομαχίες είμαι φανατικά με το μέρος του ταύρου.

 Αξιοπρέπεια και υπερηφάνεια είναι τα άλλα ονόματα της ελευθερίας. Και τα πιο ελεύθερα ζώα - τα μόνα που δεν δαμάζονται ούτε στο τσίρκο, τα μόνα που δεν υποτάσσονται σε αφέντη - είναι οι γάτες.

...........................................................................................................................

 Όλοι οι γάτοι είναι αξιοπρεπείς, αλλά κανείς σαν τον Μούψη... Έντεκα χρόνια έζησε κοντά μου, και ήταν τόσο σωστός, τόσο άψογος, τόσο απόλυτος, που - κάπου - με τρόμαζε.

 Ποτέ δεν ζήτησε κάτι. Ποτέ δεν ζητιάνεψε φαγητό - όσο κι αν πεινούσε. Αν του έδινες καλά - αν όχι, ήταν άξιος να πεθάνει από την πείνα, αλλά δεν θα παρακαλούσε. 

 Ποτέ δεν ενόχλησε με την παρουσία του. Ήταν πάντα τη σωστή ώρα στη σωστή θέση. Στη γωνιά του γραφείου μου, όταν έγραφα, στα πόδια του κρεβατιού μου, όταν πήγαινα να κοιμηθώ. Έδωσε όλους τους αγώνες του - τσακώθηκε, σφάχτηκε, πόνεσε, αγάπησε - χωρίς να γκρινιάξει ή να κομπάσει. Σύντροφος πιστός, αλλά ποτέ ιδιαίτερα οικείος. Πάντα κρατούσε τη σωστή (γι' αυτόν) απόσταση.

 Οι άλλοι γάτοι παίζουν, ζητιανεύουν, χαϊδεύονται, τρίβονται, γουργουρίζουν. (Πάντα βέβαια όταν αυτοί θέλουν - και πάντα με ευπρέπεια και διακριτικότητα. Ποτέ οι συμπαθητικές βαρβαρότητες των σκύλων). Ο Μούψης ήταν διαφορετικός: σαν να ανήκε σε άλλη ράτσα. Όταν ήταν παρών γινόταν το ακίνητο και αόρατο κέντρο: σιωπηλός και συλλογισμένος σαν στωικός φιλόσοφος, κέρδιζε το σεβασμό όχι μόνο των άλλων γάτων (που ούτε τον πλησίαζαν) αλλά και των ανθρώπων.

........................................................................................................................................

 Τώρα ο Μούψης δεν υπάρχει πια. Ήταν ο πιο κοντινός φίλος για έντεκα χρόνια - και ο μόνος στη ζωή μου που δεν με πρόδωσε ποτέ. Αντιμετώπισε το θάνατο με την ίδια αξιοπρέπεια με την οποία έζησε. Κι όχι μόνο τον αντιμετώπισε, αλλά τον επεζήτησε με το δικό του τρόπο.

 Κάποια μέρα, μετά από μια επώδυνη μάχη με δύο λυκόσκυλα, αποφάσισε να τελειώσει. Οι πληγές του δεν ήσαν θανατηφόρες, αλλά το παντοδύναμο ένστικτό του δεν του έκρυψε την αλήθεια. Ήταν γέρος, άρρωστος και, την επόμενη φορά, ο πρώτος τυχών σκύλος θα τον κατασπάραζε. Αυτόν που είχε τρέψει σε φυγή τόσους και τόσους! Κατάλαβε πως το μόνο που μπορούσε πια να περιμένει ήταν ο εξευτελισμός της αδυναμίας.

Αποφάσισε τότε να πεθάνει. Έπαψε να τρώει. Τα καλύτερα κομμάτια, τα πιο λιχούδικα φαγητά τον έκαναν μόνο και μόνο να αποστρέφει το κεφάλι του. Άρχισε να αδυνατίζει, να εξαφανίζεται. Αλλά η αποχή του σιδερένια. Κι εγώ σεβάστηκα και ακολούθησα τη θέλησή του.

 Τις τελευταίες ημέρες - ίσως για να δείξει πως εκτιμούσε τη φιλία τόσων χρόνων - ήρθε για πρώτη φορά πιο κοντά μου. Ανέβηκε (με πολύ κόπο) στα γόνατά μου και γουργούρισε. Άπλωσε το σκελετωμένο σαγόνι του να το χαϊδέψω. Και με αποχαιρέτισε αίροντας για μια φορά την απόσταση που ο ίδιος είχε θεσπίσει.

 Ο Μούψης βρίσκεται τώρα βαθιά σε κάποια γωνιά του κήπου. Προσπάθησα να οικοδομήσω γύρω του όση περισσότερη απόσταση, σιγουριά και γαλήνη. Να διαφυλάξω - και για μετά - την αξιοπρέπειά του.

 Σκέπτομαι τώρα, πως το γεγονός ότι πολλές φορές δανείστηκα το όνομά του για να υπογράψω επιστολές, κείμενα, μελέτες δεν ήταν (όπως τότε νόμιζα) ένα χαριτωμένο εύρημα. Ήταν μια ενδόμυχη επιθυμία, μια κρυφή θέληση να του μοιάσω σε πολλές ιδιότητές του. Έχουμε κατατάξει τα ζώα σύμφωνα με τις δικές μας αξιολογικές κλίμακες και, φυσικά, τα έχουμε τοποθετήσει κάτω από εμάς. Αυθαίρετη και εγωιστική ιεράρχηση που μας βάζει στην κορυφή της δημιουργίας....

 Αλλά, όποια κλίμακα αξιών κι αν χρησιμοποιήσετε, δύσκολα θα βρείτε άνθρωπο να έζησε και να πέθανε με την αξιοπρέπεια του Μούψη. Κυρίως εκεί, μπροστά στο θάνατο, φαίνεται -ό,τι κι αν λέμε- πόσο ανώτερο από μας είναι ένα ζώο. Τις άδειες νύχτες αναζητώ τη ζεστασιά του στα πόδια μου και σκέπτομαι: Άραγε θα αξιωθώ κι εγώ ποτέ, σε μία μου πράξη, μια τέτοια ποιότητα;

 Αλλά η φύση, που προδώσαμε, δεν απαντά. Και η νύχτα είναι κρύα και τεράστια χωρίς τον Μούψη..."

 

Νίκος Δήμου

 

ΥΓ. Σας το έχω αναφέρει ξανά ότι δεν τα πάω καλά με τις παγκόσμιες μέρες. Δίαβασα σήμερα όμως αυτό το συγκινητικό κείμενο και ήθελα να το μοιραστώ μαζί σας. Τα ζώα μας δείχνουν πάντοτε ποια είναι τα χαρακτηριστικά της άδολης αγάπης και της αξιοπρέπειας. Είναι εκεί για μας, δίπλα μας, όπως πολλοί άνθρωποι δεν ήταν ποτέ. 

ΥΓ2.: Καλό μήνα  και καλό φθινόπωρο με υγεία!

 

6 σχόλια:

  1. Πραγματικά πόσο υπέροχο και συγκινητικό το κείμενο που επέλεξες! ❤️
    Ούτε και εγώ τα πάω καλά με τις παγκόσμιες ημέρες, όμως να που μερικές φορές δίνουν και καλές αφορμές.
    Σήμερα έτυχε να έχω μια μοναδική στιγμή τέτοιας άδολης αγάπης και ένιωσα απίστευτα. Τυχεροί όσοι το ζουν καθημερινά κι ελπίζω να φανούν αντάξιοι όλων αυτών των πλασμάτων!!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Είναι όντως συγκινητικό και τρυφερό. Και είναι πραγματικά απορίας άξιο πώς μπορούν τα ζωα να είναι πιο... ανθρώπινα από τους ανθρώπους. Το γράφω και σκέφτομαι αυτά που συμβαίνουν αυτές τις μέρες και πραγματικά απορώ με το πώς έχουμε γίνει ως άνθρωποι...

      Διαγραφή
  2. Απόλυτα τυχεροί αυτοί που έχουν ζώα στην καθημερινότητά τους, τα φροντίζουν, τα αγαπούν και πάνω απ' όλα τα σέβονται. Η αγάπη που μπορούμε να πάρουμε από αυτά τα πλάσματα θεωρώ ότι μπορεί να συγκριθεί μόνο με εκείνη των παιδιών. Μετά κάπου το χάνουμε.
    Εμένα πάντως μου αρέσουν οι παγκόσμιες ημέρες και πολλές φορές τις σημειώνω ή τις αναζητώ διότι αποτελούν συχνά αφορμή για να θυμηθούμε ή να συνειδητοποιήσουμε κάτι.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Συμφωνώ απόλυτα ότι αυτή η αγάπη είναι τόσο άδολη όσο των παιδιών. Και όντως είναι πολύ τυχεροί όσοι μπορούν και συναναστρέφονται με ζώα.

      Από αυτή την πλευρά ναι, πολλές φορές χρειαζόμαστε αυτές τις υπενθυμίσεις. Το ζητούμενο είναι βέβαια να κρατάμε κάτι από αυτές...

      Διαγραφή
  3. Το ανέβασες και σπαράξαμε αγαπητέ φίλε! Κάθε φορά που θα διαβάσω ένα τέτοιο κείμενο αποχαιρετισμού για τα ζώα, διαλύομαι. Δεν ξέρω γιατί ειλικρινά. Ίσως γιατί, διακρίνω σ' αυτά κάτι που πολλές φορές οι άνθρωποι δεν έχουμε ή το έχουμε λερώσει με τη στάση ζωής μας. Η αξιοπρέπεια και η περηφάνεια που εισπράττουμε απ' τα ζώα κινείται σε επίπεδα, που ο άνθρωπος, ο μέσος άνθρωπος, δύσκολα κατακτά. Και αυτός είναι ένας λόγος που σπαράζω.
    Καλησπέρα Μάκη. Καλό Φθινόπωρο φίλε μου.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Καλησπέρα Γιάννη. Ξέρω πως αυτοί οι αποχαιρετισμοί είναι πολύ δύσκολοι. Είχα παλαιότερα έναν σκύλο που έφυγε νωρίς από αρρώστια.
      Και αντιληφθηκα τότε πόσο καταλυτικά είναι τα ζώα στην ψυχοσύνθεση μας. Πόσο απαραίτητα να σχετιζόμαστε με αυτά όλο και πιο συχνά. Γιατί όντως ρε φίλε έχει να κάνει με αυτήν την κατάκτηση που λες ότι δε μπορεί ο άνθρωπος να φτάσει εύκολα.
      Γιατί τα ζώα άπλα μας δείχνουν πως θα έπρεπε να είμαστε. Ακόπα. Χωρίς να αλλάζουν την φύση τους.

      Διαγραφή

Αναγνώστες

Page translation