Τρίτη 7 Φεβρουαρίου 2023

Οι εαυτούληδες και η ουσία των πραγμάτων

Γεια και χαρά, τα δέοντα σε όσους αγαπάτε και κυρίως σε όσους σας... σπάνε τα νεύρα. Άνθρωποι είναι και αυτοί με αδυναμίες.

 Αυτή η αδιανόητη τραγωδία που διαδραματίζεται σε Τουρκία και Συρία αυτές τις μέρες, κάποιες άδολες παρατηρήσεις σε συμπεριφορές ανθρώπων και ο... ιδιαίτερος τρόπος που συνηθίζω να συνδέω γεγονότα και καταστάσεις, είναι η αφορμή τοου παρακάτω κειμένου. Τι θα γίνει τελικά με τους εαυτούληδες; Μέχρι που θα φτάσει η... χάρη τους:

 Ξέρω ξέρω, προσπαθώ τώρα εγώ να λύσω το αιώνιο πρόβλημα της ανθρωπότητας σε ένα μπλογκ που μετά από ένα ποιήμα (λέμε τώρα), ακολουθεί ένα κείμενο για τις πιο σεξυ-από κορμί- φωνάρες της σόου μπιζ. Νταξ δεν είναι εύκολα πράγματα αυτά. Ρωτάω όμως κάτι απλό. Είναι η αίσθηση ότι είμαστε το κέντρο του κόσμου αυτό που φταίει και λειτουργούμε πάντα ως μονάδες με βάση μόνο το δικό μας συμφέρον ή φταίει κάτι άλλο που έχουμε φτάσει σε επίπεδα "είμαι πολυ ωραίος βεβαίως βεβαίως" που έλεγε και ο Θέμης Ανδρεάδης;

 Αυτό που ξέρω σίγουρα είναι ότι η τάση να κρίνουμε και να επικρίνουμε εκ του ασφαλούς και σε περιπτώσεις που και λάθος να κάνουμε δεν χάλασε και ο κόσμος βρε αδερφέ, είναι δεδομένη. Επίσης, ο σχολιασμός καταστάσεων που δεν μας αφορούν ή δεν μας επηρρεάζουν άμεσα είναι πάρα πολυ συχνός, που συχνά αναρωτιέμαι το γιατί. 

Και δεν είναι τόσο ο σχολιασμός τώρα που το σκέφτομαι καλύτερα, αλλά ο τρόπος που γίνεται. Μια κακία, μια ζήλια (χωρίς λογική), μιά απαξίωση ανθρώπων και συναισθημάτων και βέβαια μια σιγουριά για όλους και όλα, την στιγμή που πρακτικά δεν βλέπουμε πέρα από την μύτη μας.

 Η απίστευτη ελαφρότητα και αμετροέπεια με την οποία αναφερόμαστε σε καταστάσεις που δεν μας αφορούν και κανείς δεν ζήτησε την γνώμη μας, ή ακόμη και σε καταστάσεις που εμπλεκόμαστε και παίζουμε ρόλο (μικρό η μεγάλο δεν έχει σημασία), δείχνει τον πυρήνα αυτής της-είμαι σίγουρος από την εποχή του Μαθουσάλα και του Νώε- καταστροφικής λειτουργίας της ανθρώπινης ψυχοσύνθεσης. Απλά, πολύ απλά, δεν μας νοιάζει τίποτε άλλο παρα μόνο ο εαυτός μας.

Ακόμα και στις σχέσεις μας, είτε είναι διαπροσωπικές, είτε εργασιακές, είτε οτιδήποτε άλλο, κινούμαστε για ίδιον όφελος και συμφέρον. Και οκ, μέχρι ένα σημείο το κατανοώ. Αλλά που πήγε η αλληλεγγύη; Που πήγε η ανάγκη για προσφορά; Η αίσθηση να δώσουμε χωρίς να έχουμε να λαμβάνουμε; Η άδολη αγάπη προς τον συνάνθρωπο;

 Ξέρω ότι φαίνεται ως γενίκευση όλο αυτό, αλλά δεν μιλάω για τις συγκεκριμένες πάγιες καταστάσεις, όπως λόγου χάρη για την αγάπη πχ μιας μάνας προς το παιδί της που θεωρείται η μέγιστη απόδειξη αγάπης στην Γη (που ακόμη και αυτό δεν είναι πάντα έτσι).

 Η γενική εικόνα δείχνει ότι ο εγωισμός και η κακία κυριαρχεί στις ζωές των ανθρώπων. Πάντα κάτι θα περιμένουμε απο τους άλλους χωρίς να θέλουμε να δώσουμε και πάντα θα περιμένουμε την αποτυχία του άλλου για να νιώσουμε επιτυχημένοι. Είναι ένας φαύλος κύκλος όλο αυτό. Που κάτω από την δομή και τον "μανδύα" που λειτουργούν οι σύγχρονες κοινωνίες, τα κράτη και κυρίως με τον τρόπο που το χρήμα κινεί τα νήματα σε αυτόν τον κόσμο, δεν πρόκειται να κλείσει. Η ζωή αντιμετωπίζεται πλέον ως κάτι ευτελές. Μόνο η ανθρωπιά μπορεί να νικήσει το σκοτάδι στο οποίο ζούμε. 

 Επί της ουσίας δηλαδή, μόνο οι άνθρωποι, αυτοί οι ίδιοι, που τρέφονται από τον εγωισμό, το μίσος, την αχρειότητα την μία στιγμή και μοιράζουν άδολα την αγάπη, την καλοσύνη, την αλληλεγγύη, μετά απο λίγο, μπορούν να φέρουν την αλλαγή στον κόσμο. Αυτό είναι και το δύσκολο. 

 Οι εικόνες μέσα απο τα ερείπια στην Τουρκία και στην Συρία όμως, το χάδι στο κεφαλάκι των μικρών παιδιών που βγαίνουν ζωντανά από τα χαλάσματα, τα δάκρυα χαράς η ακόμα και λύπης μετά απο κάθε προσπάθεια για την ανθρώπινη ζωή, πρέπει να είναι ο μπούσουλας μας. Αρκεί να μην ξεχνάμε. Απο που ερχόμαστε και που πάμε...


ΥΓ.  Έλειψα καιρό και μου λείψατε. Τα ξαναλέμε.


5 σχόλια:

  1. "Είναι η αίσθηση ότι είμαστε το κέντρο του κόσμου."
    Το απάντησες εύστοχα μόνος σου!
    Αν σκεφτόμασταν πόσο μικροί και εύθραυστοι είμαστε σε αυτό το σύμπαν..

    (Μας) έλειψες ♥️

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  2. Καλησπέρα Μάκη μου, ναι φίλε μου, μάς έλειψες. Το λέω και το εννοώ. Ελπίζω να είσαι καλά, υγεία φίλε μου, το πιο σημαντικό.
    Λοιπόν, είναι αλήθεια ότι υπάρχει μια μερίδα κόσμου, δεν έχει σημασία ο ποσοτικός προσδιορισμός, που βγάζει μια απίστευτη αρνητική ενέργεια από μέσα του. Και τώρα, με τα social media, ευρέως ανοιχτά στον οποιοδήποτε, είναι πιο φανερό όλο αυτό και κάνει μεγαλύτερο θόρυβο.
    Δυστυχώς, η παλιανθρωπιά, με λίγα λόγια, ουδέποτε έπαψε να υπάρχει, ως στάση ζωής στους ανθρώπους. Απλά τώρα γίνεται πιο αποκρουστική καθώς διαπερνάει το δημόσιο λόγο.
    Παραμένουμε απέναντι σ' αυτές τις αντιλήψεις, Μάκη μου. Η μάχη και σύγκρουση αυτή είναι εκ γενετής κόσμους, μην σού φαίνεται παράξενο. Απλά απαιτεί πάντα την κινητοποίηση και το παρόν μας.
    Την καλησπέρα μου, φίλε μου.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  3. Είναι επειδή δεν έχουμε συναίσθηση της μικρότητας και της θνητότητάς μας... Δεν ξέρω... Απορώ κι οργίζομαι κι εγώ με αυτά που βλέπω και διαβάζω τις τελευταίες μέρες...
    Φιλί σου στέλνω! Εύχομαι να είσαι καλά...

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  4. Πάντα θα υπάρχει αυτή η υπολογίσιμη τάξη παχύδερμων που οφείλουμε, τουλάχιστον, να της γυρίζουμε την πλάτη. Τιατί αυτό επιδιώκουν. Να είναι στο επίκεντρο της προσοχής μας, με τις άναρθρες κραυγές τους. Όσο για τον προσωπικό μας ΕΓΩ, είναι χρέος μας να το κάνουμε ΜΑΖΙ, όσο μεγαλώνουμε. Αλλιώς δεν βγαίνει ρε Μάκη. Και όλοι εδώ μέσα το ξέρουμε καλά αυτό. Ο σεισμός στις γειτονικές χώρες, μας ενεργοποίησε αυτό που έχει ο καθένας μέσα του. Τη συμπόνια ή το κτήνος.
    Να 'σαι καλά και μείνε όπως είσαι.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  5. Υπάρχει όντως αυτή η αίσθηση ότι "είμαστε το κέντρο του κόσμου".
    Και έρχονται γεγονότα όπως αυτό της πανδημίας ή καιρικά και φυσικά φαινόμενα (όπως πχ ο σεισμός στην Τουρκία/Συρία), να μας θυμίσουν πόσο μικροί και ανήμποροι είμαστε.
    Είναι στο χέρι μας να βγούμε από το "mood" που είναι της μόδας στην κοινωνία μας και να παραμείνουμε Άνθρωποι!
    Ήσυχο Σαββατοκύριακο να έχουμε :)

    ΑπάντησηΔιαγραφή

Αναγνώστες

Page translation