Στις χαρές και στις λύπες... μαζί?

 Είναι απορίας άξιο πως είναι δυνατόν, σε μια κοινωνία που βρίσκεται σε τέλμα, σε μια καθημερινότητα που γίνεται ολοένα και πιό δύσκολη, να μην υπάρχει ταύτιση σκέψεων και απόψεων και το κυριότερο να μην υπάρχει αίσθημα συνανθρωπιάς και αλληλεγγύης.

 Έχω την εντύπωση πως αντί να είμαστε συνοδοιπόροι σε αυτό το δύσκολο ταξίδι, εμείς ψάχνουμε να βρούμε εισβολείς και παρείσακτους...  Παρατηρώντας καθημερινά, λόγω και της εργασίας μου, τους ανθρώπους γύρω μου, διαπιστώνω πως ελαττώματα όπως ο φθόνος, η μνησικακία. ο εγωισμός, ο φανατισμός, η μικροπρέπεια και η υποκρισία αυξάνουν συνεχώς την παρουσία τους στις ζωές μας. 
 Αυτή η εκ διαμέτρου αντίθετη κατάσταση για τα δεδομένα της σημερινής εποχής, μιας και όπως προανέφερα θα έπρεπε να βαδίζουμε σε λογικές σύμπλευσης και ομαδικότητας, αυξάνει τα προβλήματα και κάνει την ορατότητα προς ένα καλύτερο μέλλον περιορισμένη.

Γιατί γινόμαστε κακοί?

 Ξέρω πως το ερώτημα δεν είναι εύκολο να απαντηθεί μέσα σε λίγες γραμμές. Είμαι όμως πολύ εύκολο να διακρίνουμε τα βασικά χαρακτηριστικά ενός ανθρώπου που λείτουργεί με άσχημο τρόπο προς τους συναθρώπους του. Η βασική πηγή της κακίας είναι η ζήλια, ο φθόνος. 

 Όταν βλέπουμε κάποιον να προοδεύει, να επιτυγχάνει τους στόχους του, να ευτυχεί και να φέρνει τη ζωή στα δικά του μέτρα ξεπερνώντας τις δυσκολίες και τα εμπόδια που παρουσιάζονται στο διάβα του, κάτι δεν μας κάθεται καλά. 

 Ειδικά δε στην περίπτωση που εμείς είμαστε στάσιμοι συναισθηματικά, κοινωνικά και επαγγελματικά, ή όταν τα πράγματα πηγαίνουν στραβά είναι πολύ εύκολο να ζηλεύουμε την ζωή των άλλων...  

Εννοείται πως ιδιαίτερο ρόλο στα παραπάνω παίζει και η συμπεριφορά των ανθρώπων απέναντι μας. Σίγουρα υπάρχουν περιπτώσεις που μας έχουν αδικήσει, μας έχουν συμπεριφερθεί άσχημα η μας έχουν πικράνει. 

Το αίσθημα της αδικίας, όταν αυτό κάνει την εμφανισή του δύσκολα καταπολεμάται και επιπροσθέτως αυξάνει την πιθανότητα να βγάλουμε προς τα έξω τα άσχημα χαρακτηριστικά μας...  Και? Τι μπορούμε να κάνουμε? Πως αντιμετωπίζεται αυτή η κατάσταση?

Η έννοια της ομαδικότητας

 Είναι ευδιάκριτη η λύση σίγουρα, αλλά δύσκολη στην εφαρμογή. Αλληλεπίδραση. Ομαδικότητα. Σύμπλευση. Σε αυτό τον κόσμο ναι μεν ερχόμαστε και φεύγουμε μόνοι μας, αλλά στο ενδιάμεσο, που είναι και μεγαλύτερο διάστημα χρονικά, ζούμε και συναναστρεφόμαστε με άλλους ανθρώπους. Αυτό, ανάλογα από ποιά σκοπιά αποφασίζουμε να το δούμε, μπορεί να σημαίνει πολλά μπορεί και τίποτα... Ένα είναι σίγουρο όμως. Η ατομικότητα δεν υπερτερεί της ομαδικότητας. Αν ανατρέξουμε σε ιστορικά γεγονότα ή ακόμα και σε προσωπικές στιγμές θα διαπιστώσουμε πως όλες οι έννοιες, όλη η ουσία αυτού που ζούμε απαιτεί συνεργασία, σύμπλευση και δοτικότητα... 

 Ακόμα και οι μεγάλοι στρατηγοί και πολιτικοί, ακόμα και οι μεγάλοι καλλιτέχνες και αθλητές ηγούνταν ενός ικανού συνόλου που τελικά έκανε την διαφορά... Ένας μόνος του δεν έκανε ποτέ τίποτα. Η, αν θέλετε για να μην είμαι απόλυτος, και να έκανε ήταν κάτι προσωρινό και δίχως ουσία μιάς και δεν προσέφερε ουσιαστικά τίποτα στις μέλλουσες γενεές...  

 Οι χαρισματικοί άνθρωποι σίγουρα είναι αυτοί που μπορούν να περάσουν την διαφορετικότητα τους στους συνανθρώπους τους για να τους κάνουν καλύτερους. Αυτή η αγνή και άδολη δυνατότητα της δοτικότητας είναι το υπέρτατο στοιχείο που θα μας οδηγήσει στην ευτυχία! Είναι τόσο πλήρες και ανόθευτο το αίσθημα για όσους το έχουν βιώσει που οτιδήποτε διαφορετικό είναι απλά... χάσιμο χρόνου.

Δώστε, δώστε, δώστε!

 Αν το δούμε και λίγο σουρρεαλιστικά, σκέφτεστε πως θα ήταν να ζούσαμε σε έναν κόσμο ολομόναχοι?  Χωρίς να μπορούμε να δούμε τους άλλους, χωρίς να έχουμε την δυνατότητα να ανταλλάξουμε μια κούβέντα και ένα χαμόγελο? Δείτε τα παιδιά. Πόσο αληθινή και αγνή είναι η αγάπη τους? Χωρίς υποκρισία, χωρίς συμφέρον... Και σκεφτείτε την μετάλλαξη των παιδιών που μεγαλώνοντας ριζώνουν μέσα τους (γιατί έτσι τα μαθαίνουμε...) τα αισθήματα του εγωισμού και της κακίας. 

 Συμφωνώ, πως ο άνθρωπος έχει γεννηθεί για να έχει μέσα του και το Καλό και το Κακό. Κανείς όμως δεν είπε πως δεν μπορούμε να αποτινάξουμε από μέσα μας ότι μας κάνει χειρότερους. Η κρίση μας δόθηκε απλόχερα και πρέπει να μάθουμε να την χρησιμοποιούμε ανάλογα και σίγουρα με γνώμονα το κοινό καλό.
 Η ζωή μας είναι γεμάτη μυρωδιές και συναισθήματα.  Δώστε απλόχερα αγάπη. Χαρείτε με τις χαρές των άλλων και συμπαραστεθείτε τους στις δύσκολες στιγμές τους. Πως το έγραψε ο Χριστιανόπουλος... Α ναι. "Ελα να ανταλλάξουμε κορμί και μοναξιά. Να σου δώσω απόγνωση, να μην είσαι ζώο, να μου δώσεις δύναμη, να μην είμαι ράκος..." Τα ξαναλέμε...

Λόλα, να ένα... freddo!

 Εγώ τις θυμάμαι αλλιώς τις πρώτες μέρες στο σχολείο. Αυτό που μου έχει μείνει στο μυαλό είναι πως  έπειτα από τις διακοπές, η έναρξη της νέας σχολικής χρονιάς μου έφερνε ένα περίεργο σκίρτημα μέσα μου, ένα αίσθημα ζωντάνιας και χαράς! Άλλο που σαν παιδί και γω βαριόμουνα τα μαθήματα που και που και έκανα κοπάνες! Έναρξη της νέας σχολικής χρονιάς λοιπόν... 

 Πείτε με περίεργο και οπισθοδρομικό αλλά κάπου το έχουμε χάσει με τα παιδιά μας... Το πρωί εκεί που εργάζομαι, παρατηρούσα στον πεζόδρομο της, έτσι και αλλιώς, πολύβουης πλατείας, δεκάδες αγόρια και κορίτσια που μετά τον αγιασμό, έκαναν την καθιερωμένη τους περατζάδα στα καφέ, στις κρεπερί και στα σουβλατζίδικα της περιοχής. 

 Τα αγόρια με ένα τσιγάρο στο χέρι, λεξιλόγιο της Τρούμπας και αρκετά τατουάζ στο σώμα, τα κορίτσια από την άλλη με κοντά μπλουζάκια και σορτσάκια, που άφηναν πολύ λίγα πράγματα ανευξερεύνητα στα άντρικά βλέμματα και... όλα καλα! Ασυναίσθητα αυτή η εικόνα με έκανε να σκεφτώ πως συμπεριφερόμουν εγώ στην ηλικία τους. Αν και αρκετά μεγαλύτερος από αυτά τα παιδιά, κάπου τα καταλαβαίνω... 

 Καταλαβαίνω τους φόβους, τα όνειρα, τις σκέψεις τους. Αυτό όμως που δεν μπορώ να καταλάβω είναι την αδυναμία τους να κατανοήσουν τι είναι καλό για αυτά και τι όχι. 

 Και σας παρακαλώ εδώ η ηλικία δε νομίζω οτι παίζει ρόλο! Μερικά πράγματα είναι τόσο ξεκάθαρα και απλά, που είτε θες να τα δεις, είτε απλά στρουθοκαμηλίζεις! 

 Και γω πήγαινα σχολείο και γω περνούσα τις φάσεις μου και γω ήμουν νεαρός και άπειρος αλλά υπήρχε και ένα μέτρο. Και προσέξτε. Το μέτρο δεν είναι για να μας βάλει σε καλούπια και να γίνουμε πρόβατα, χωρίς σκέψη και βούληση... Το μέτρο, η ισορροπία βοηθάει εμάς καταρχήν στο να κατανοήσουμε τον εαυτό μας, κάτι που εννοείται πως μπορεί να γίνει και σε τόσο νεαρή ηλικιά.

 Εννοείται όμως, πως την μεγαλύτερη ευθύνη την έχουν οι γονείς και οι εκπαιδευτικοι! Δεν θέλω να μπω στην λογική του τσουβαλιάσματος, ούτε να πω τα κλασσικά "εμείς στην επόχή μας είμασταν έτσι , είμασταν αλλιως" και τέτοιες συνηθισμένες μπούρδες!

 Οι γονείς όμως, δε δίνουν την δέούσα προσοχή στα παιδιά τους. Δεν προσπαθούν να αφουγκραστούν τα θέλω και τις ανάγκες τους. Αντιθέτως τους δίνουν πλήρη ελευθερία, τα αφήνουν να... αλωνίζουν (παιδιά είναι λογικό να λειτουργούν έτσι...) και βέβαια το σημαντικότερο δεν τους μιλάνε. Δεν επικοινωνούνε ούτε στο ελάχιστο.

 Πάμε στους εκπαιδευτικούς τώρα και γενικότερα στο σύστημα εκπαδευσης. Μεγάλη κουβέντα εδω, αλλά ας πούμε μερικές αλήθειες. Επί της ουσίας, δεν υπάρχει εκπαιδευτικό σύστημα στην χώρα μας.  Ελλείψεις και ανακρίβείες στα βιβλία, ελλέιψεις στους καθηγητές, απαράδεκτοι χώροι εκπαίδευσης και βέβαια καθηγητές και δάσκαλοι που δεν έχουν τις βασικές γνώσεις διαπαιδαγώγησης, που δεν είναι άλλες από την φαντασία και την μεταδοτικότητα!

 Τα παιδιά προχωράνε τις χρονιές τους μη γνωρίζοντας τι είναι αυτό που ταιριάζει στον χαρακτήρα τους, ποια είναι τα δυνατά τους σημεία και πως θα ακολουθήσουν το επάγγελμα ή την καριέρα που ονειρεύονται.

 Οι καλοί βαθμοί γίνονται αυτοσκοπός και όχι βάση για την ουσιαστική γνώση και γενικά τρεις λαλούν και δυό χορεύουν... 

 Για να μην φαίνεται πως ισοπεδώνω καταστάσεις, προσπάθειες και ανθρώπους πρέπει να αναφέρω πως και εξαιρετικοί δάσκαλοι και καθηγητές υπάρχουν και είναι αρκετές οι φορές εκείνες που γίνονται βήματα προς την σωστή κατεύθυνση.

 Σαφέστατα κιόλας οι παραπάνω διαπιστώσεις δεν είναι τωρινό φαινόμενο. Η επικρατούσα κατάσταση όμως είναι απογοητευτική. 

 Μια κατάσταση που όσο περνάνε τα χρόνια χειροτερεύει και διαβρώνει ένα σύστημα που θα έπρεπε, σε συνδυασμό με τον σημαίνοντα ρόλο της οικογένειας, να διαπαιδαγωγεί νεαρούς ανθρώπους που θα έχουν ως όπλα τους το ήθος, την ικανότητα και την κατάρτιση και όχι το freddo, τα video games και τα κοντά σορτσάκια. Καλή σχολική χρονιά...

Ο λαβύρινθος των ανέκφραστων συναισθημάτων...

 Περπατώντας με αργό βήμα, σέρνοντας ουσιαστικά τα πόδια του στους δαιδαλώδεις διαδρόμους της ψυχής του, κουρασμένος και "άδειος" από την δύσκολη ζωή του, έψαχνε να βρει την άκρη του νήματος ως άλλος Θησέας, χωρίς όμως να υπάρχει μια Αριάδνη που θα του έδειχνε τον δρόμο προς το φως... 

  Αντιθέτως, οι γυναίκες που παράφορα ερωτεύτηκε, περισσότερο τον μπέρδευαν παρά τον βοήθούσαν, περισσότερο τον πλήγωναν παρά τον έκαναν ευτυχισμένο... "Και τώρα τι γίνεται" σκέφτηκε, μη μπορώντας να ξεδιαλύνει μέσα του, αν αυτό που ζούσε ήταν αλήθεια η ψέματα. Δεξιά και αριστερά του, υπήρχαν σε σειρά, λεπτές σιδερένιες πόρτες με ένα βαθύ γκρι χρώμα και απ΄έξω είχαν με μεγάλα γράμματα, η κάθεμιά από αυτές, μια επιγραφή. 

 

 Γυρνώντας αριστερά το βλέμμα του αυτό που διάβασε τον έκανε να βυθιστεί σε σκέψεις που τον μετέφεραν νοερά σε αλλοτινές εποχές. ΑΓΑΠΗ. Με μιας, έπιασε με δύναμη το χερούλι της πόρτας, το κατέβασε και βρέθηκε μέσα σε ένα δωμάτιο τεράστιο και επιβλητικό. 

 Η αισθηση του ανολοκλήρωτου άρχισε να τον κατακλύζει και δεκάδες εικόνες περνούσαν σαν ταινία μπροστά από τα μάτια του. 
 Πρόσωπα γνωστά και αγαπημένα, λέξεις και κουβεντες που δεν ειπώθηκαν, κρυφά δάκρυα σε κρύα και σκοτεινά δωμάτια, δεκάδες Αν και 'Ισως, αλλά κανένα ξεκάθαρο Θέλω... 
 Παλιά έλεγε σε γνωστούς και φίλους πως δεν πρόκειται να μετανιώσει για τις πράξεις του, αλλά λογάριαζε χωρίς την μοναξιά και τον αδυσώπητο χρόνο. 
 "Ήμουν σκληρός και άδικος" σκέφτηκε, καθώς συνειδητοποιούσε πως στο συγκεκρικένο δωμάτιο υπήρχαν οι κρυφές του αγάπες, αυτές που έκαναν την καρδιά του να φτερουγίζει με την σκέψη τους, αυτές που τον βοήθησαν και τον έκαναν πολλές φορές να χαμογελάσει, αυτές που του έδωσαν χώρο για να εκφραστεί, αλλά εκείνος αυτοκαταστροφικός όπως πάντα τις αγνόούσε επειδεικτικά...

 "Πρέπει να φύγω απο δω" είπε μέσα του μια φωνή και με βήμα γοργό τούτη την φορά βγήκε από το δωμάτιο της ΑΓΑΠΗΣ. Χαμένος και αλαφιασμένος έστριψε στην γωνία στο τέλος του διαδρόμου και έπεσε επάνω σε μια πόρτα που η επιγραφή της, τον έκανε να τρομάξει... ΧΑΡΑ. Την είχε βιώσει άραγε? Μα για να αναρωτιέται η απάντηση είναι γνωστή. Δεν άφησε ποτέ τον εαυτό του να χαρεί πραγματικά. Είχε πάντοτε το άγχος να είναι όπως πρέπει, αφήνοντας σε δεύτερη μοίρα την δική του ικανοποίηση. 

 Αγωνιούσε για τους γύρω του και ξέχνούσε να χαρεί ακόμα και στις χαρές. Προσπαθούσε με το ζόρι να νιώσει συναισθήματα ευτυχίας αλλά δεν τα κατάφερνε σχεδόν ποτε. Και στις λίγες φορές που ένιωσε πραγματικά χαρούμενος, το συναίσθημα του φόβου ακολουθούσε κατά πόδας, μιας και στο δικό του μυαλό η χαρά ήταν κάτι παράταιρο στη πολύπλοκη και αδηφάγα ζωή του.  

 Άρχισε να ιδρώνει και σχεδόν μηχανικά βρήκε τον δρόμο προς την έξοδο και από αυτό το δωμάτιο, αυτή την φορά τρέχοντας. Βγήκε ξανά στους ατελείωτους διαδρόμους της ψυχής του και αναζητούσε εναγωνιώς τον δρόμο προς την λύτρωση.

 Έκλαιγε με αναφιλητά, αλλά τα δάκρυα δεν τον εμπόδιζαν να διαβάζει, ετσιθελικά σχεδόν, τις επιγραφές στις αμέτρητες πόρτες αυτού του τρομακτικού λαβυρίνθου. ΣΥΜΠΟΝΟΙΑ, ΕΠΙΘΥΜΙΑ, ΕΛΠΙΔΑ, ΕΡΩΤΑΣ, ΕΝΘΟΥΣΙΑΣΜΟΣ, ΓΑΛΗΝΗ, ΗΡΕΜΙΑ...

 Αυτές οι λέξεις στροβιλίζονταν ξανά και ξανά στο μυαλό του, ώσπου ξαφνικά δεν ένιωθε τίποτα. Απόλυτο κενό... Ανοιγόκλεισε τα μάτια του και ένα κατάλευκο, σχεδόν εκτυφλωτικό φως τον έκανε ασυναίσθητα να καταλάβει πως ονειρευότανε. Εκείνη την στιγμή συνειδητοποίησε πως ο λαβύρινθος των ανέκφραστων συναισθημάτων δεν ήταν παρά μόνο μια προειδοποίηση. 
 

 Σηκώθηκε και πλησίασε το παράθυρο. Ένα τσούρμο μικρά παιδιά έπαιζαν και γελούσαν στην παιδική χαρά. Ένα ζευγάρι νέων φιλιόταν με πάθος στην μέση του δρόμου. Ένας νεαρός περνούσε στην απέναντι πλευρά του δρόμου έναν ηλικιωμένο κύριο.
  "Ναι, αυτό είναι το μυστικο. Όταν δείχνουμε στον διπλανό μας αυτό που αισθανόμαστε, η ευτυχία δεν θα αργήσει να μας χτυπήσει την πόρτα. Γιατί τελικά το ουσιαστικότερο όλων είναι ένα: Να αγαπάς και να αγαπιέσαι..."

Ερωτήματα καλοκαιρινής... φύσης

 Και ναι επέστρεψα! Είμαι εδώ ρε παιδί μου πως το λένε! Αρχές Φθινοπώρου λοιπόν και καλό μήνα σε όλους! Είπα να ξεκινήσω την μπλογκική (sic) σεζόν με κάτι ανάλαφρο αλλά άκρως ουσιαστικό!

 Το καλοκαίρι λοιπόν, που στην Ελλάδα κρατάει όσο και η γκρίνια μιας γυναίκας (πολύ δηλαδή), εκτός από ανέμελες στιγμές, βουτιές στην θάλασσα, ιδρώτα, έρωτες και αποδράσεις σε εξώτικούς και μη προορισμούς, αφήνει στα τελειώματα του και κάποια ερωτηματικά, καποιες απορίες. Έλα με το χέρι στην καρδιά, δε μπορεί έστω και μια φορά να μην έχετε αναρωτηθεί τα παρακάτω...

1) Γιατί οι γυναίκες γίνονται πιο...εύκολες?

 Έλα μου ντε. Και γω αυτό αναρωτιέμαι αρκετές φορες μέσα στη ντάλα του καλοκαιριού. Το χειμώνα ντυμένες μέχρι τον λαιμό, με καλσόν, παρακαλσόν, υποκαλσόν, πουλόβερ, φόρμες, παντελόνια, μπουφάν και το καλοκαίρι με αυτά τα δείγματα απο σορτσάκια, χωρίς σουτιέν, χωρίς τίποτα (πάντα ήθελα να το γράψω αυτό) και με το ύφος της γυναίκας αράχνης που βγαίνει στους δρόμους να κάνει πάταγο και ζημιές.

 

 Και μη μου πείτε για την ζέστη... Γιατί ακόμα και με σουτιέν η έστω με λίγο πιο μακρύ σορτσάκι παλεύεται η κατάσταση... Δηλαδή αυτή ή, κατά τα άλλα ονειρική, κατάσταση για εμάς τους άντρες αρχίζει να μας δυσκολεύει... 

 Ναι, ναι μην κοροιδεύετε. Δε συνηθίζει πλέον το μάτι, παρά τον συνεχή βομβαρδισμό καλλίγραμων η μή γυναικών που σαρώνουν τα πάντα στο πέρασμα τους, αψηφώντας τον κίνδυνο (?) να θεωρηθούν εύκολες. Άσε δε που το εύκολες έχει να κάνει και με τις συμπεριφορές. Οι γυναίκες πάνε διακοπές πάντα κάθε καλοκαίρι με σκοπό να κάνουν αχαλίνωτο σεξ με αγνώστους, να ερωτευτούν, να ξεσαλώσουν, να πιουν να "διαφημίσουν" τα προσόντα τους και ξαφνικά εκεί περίπου στα τέλη Σεπτέμβρη γυρίζουν πίσω στην καριέρα τους, στην καθημερινότητα τους, μέχρι και το επόμενο καλοκαίρι που θα αρχίσουν να...αγριεύουν!

2) Γιατί έχει τόσα πολλά κουνούπια?

 Αμαζόνιο δε μας λες. Βάλτους πολλούς δεν έχουμε. Το κλίμα μας δεν είναι τροπικό... Τότε από που στα κομμάτια έρχονται αυτά τα καταραμένα κονούπια που σου ρουφάνε το αίμα πάνω και από τα ρουχα και βγάζουν αυτό τον ενοχλητικό ήχο που δε σε αφήνει να κλείσεις μάτι??? 

 Ευτυχώς τα, διαφόρων ειδών και αρωμάτων πλέον, εντομοκτόνα κάνουν δουλίτσα, εκτός αν έχει αποφάσίσει να σε επισκεφτεί φονικό σμήνος εκ Νείλου ορμώμενο, οποτε εκεί πρέπει να είσαι ντυμένος όχι με ρούχα, αλλά με κουνουπιέρα...Πάλι καλά επίσης που υπάρχουν τα φιδάκια (προσοχή στα ψιλικατζίδικα γιατί την τελευταία φορά που ζήτησα φιδάκι, η ερώτηση της κυρίας που είχε το μαγαζί ήταν αν ήθελα φιδάκι για τα κουνούπια...). Ξέρω ότι τα ψιλικατζίδικα πλέον έχουν μεγάλη γκάμα προιόντων αλλά ότι πουλάνε βόες, κροταλίες και κόμπρες είναι κάτι που με ξεπερνάει...

3) Πως γίνονται όλοι Σβαρτσενέγκερ?

 Αυτό πάλι που το πάτε? Βλέπω ένα παλικάρι τον Μάϊο και τον ξαναβλέπω τον Ιούνιο. Με κοιλίτσα τότε, "φέτες" μετά! Πως γίνεται ρε παιδιά? Δίδυμα αδέρφια αποκλείεται να έχουν όλοι αυτοί... 

 Να λιώνουν στα γυμναστήρια δύσκολο, μιας και σε ένα μήνα δεν προλαβαίνεις ούτε να... ιδρώσεις που λέει ο λόγος, οπότε τι μας μένει? Πως τα λένε αυτά?? Βοηθήματα λέει μυικής διάπλασης, χάπια αδυνατίσματος που καίνε το λίπος, πράσινος καφές κλπ κλπ...

 Καλά. Οκ σας πιστέψαμε. Προσέξτε μόνο καθώς περνάει το καλοκαίρι μην πατήσετε κανένα καρφι και...ξεφουσκώσετε. Όχι τίποτε άλλο δηλαδή, αλλά άντε μετά να πιστέψουν οι άπιστοι Θωμάδες όπως εγώ, ότι το ξαφνικό φούσκωμα που μπορεί να ήταν βολικό για σας και την εικόνα σας στο ωραίο φύλο, δεν ήταν εν τέλει και ανα-βολικό στην ουσία του...

4) Γιατί τρώμε τον... αγλέορα?

  Ειλικρινά δε ξέρω αν ο οργανισμός λειτουργεί διαφορετικά το καλοκαίρι όσον αφορά στο φαγητό. Για την κατανάλωση περισσότερων υγρών, οκ το καταλαβαίνω. 

 Όταν η θερμοκρασία βαράει κόκκινο είναι λογικό να χρειάζεσαι περισσότερο νερό, αναψυκτικά, κάτι δροσερό τελοσπάντων. Το φαί όμως? Ειδικά οι γυναίκες παλεύουν μήνες πριν να κρατηθούν σε φόρμα και με το τέλος του καλοκαιριού διαμαρτύρονται όλες για τα παραπανίσια κιλά τους... 

 Αν πούμε ότι ένας μέσος όρος διακοπών για μια μεγάλη μερίδα ανθρώπων είναι ένα δεκαπενθήμερο, πως είναι δυνατόν το υπόλοιπο διάστημα, που οι ρυθμοί της καθημερινότητας μας είναι σχεδόν ίδιοι με τους υπόλοιπους μήνες, να γίνεται τόσο μεγάλη κατανάλωση φαγητού? Σουβλάκια, πίτσες, καρπούζια (με φέτα παρακαλώ), κρέπες, γλυκά και άλλα πολλά εδέσματα καταναλώνονται σε υπερβολικό βαθμό το τρίμηνο της ακολασίας (Ιούνιος, Ιούλιος, Αύγουστος). Και μετα? Εύκολο. Απο Δευτέρα δίαιτα...

 Αν συνέχιζα, πιστέψτε με, θα μπορούσα να βάλω περισσότερα ερωτήματα που κάνουν τζιζζζ μαζί με τα παραπάνω αλλά ας σταματήσω για τώρα, γιατί εντάξει, καλοκαίρι είναι, να μην τσιμπήσω το κατιτίς μου και γω, παρατηρώντας απέναντι την όμορφη γειτόνισσα με το κοντό σορτσάκι που απλώνει ρούχα και έχει για άντρα έναν σφίχτερμαν που μοιάζει σαν το άνθρωπάκι της Pirelli???  Ωχ! Ξέχασα να κλείσω το παράθυρο. Άτιμα κουνούπια, θα με φάτε απόψε...

Robin Williams: Η αλήθεια της υποκριτικής...

 Ήταν ο εκφωνητής Adrian Cronauer, που μέσα από την ραδιοφωνική συχνότητα αναπτέρωνε το ηθικό των Αμερικάνων στρατιωτών στον αηθή πόλεμο του Βιετνάμ, φωνάζοντας κάθε πρωί εκείνο το αλησμόνητο Good morning Vietnaaaammm! 

Ήταν επίσης, ο ασυμβίβαστος καθηγητής John Keating, που ενέπνευσε μια ολόκληρη τάξη από φερέλπιδες νέους, διδάσκοντας τους τις ομορφίες της ζωής. Την ποίηση, τον έρωτα, την φιλία, την αγάπη! 

 Ήταν, για όσους θυμούνται, ο Dr. Malcolm Sayer στην συγκλονιστική ταινία "Ξυπνήματα" με πρωταγωνιστή τον ίδιο και τον Robert De Niro που επάσχε από εγκεφαλίτιδα...Στο Mrs Doubtfire επαιζε διπλό ρόλο, στο Jumanji ήταν ένας αγριάνθρωπος και συγχρόνως γητευτής προϊστορικών ζώων, όταν αυτά πήραν σάρκα και οστά, έπειτα από ενα μαγικό παιχνίδι που τα έφερε στην πραγματικότητα.

 Ήταν και άλλα πολλά. Ο παρανοϊκα΄ιδιοφυής Walter Finch από την ταινία Isnomnia που ταλαιπωρούσε τον ντεντέκτιβ Al Pacino με τους γρίφους του και ο Sean Maguire από τον ¨Ξεχωριστό Γουίλ Χάντινγκ. 

 Για μένα όμως, ήταν ο ένας και μοναδικός Peter Pan από την ταινία Κάπτεν Χουκ, ο αγαπημένος ήρωας, όλων όσων είναι και θέλουν να παραμείνουν παιδιά  και o ειλικρινής και καλοκάγαθος πωλητής που μόλις χώρισε και έχασε την δουλειά του, από την ταινία Άδραξε την μέρα, που προσπαθούσε να ενώσει τα κομμάτια της ζωής του κάνοντας μιά νέα αρχή στην πολύβουη Νέα Υόρκη... 

 Ο ανεπανάληπτος Robin Williams, γεννημένος στο Ιλλινόις στις 21 Ιουλίου 1951, άφησε την τελευταία του πνοή στο σπίτι του ξημερώματα Δευτέρας, πιθανότατά από ασφυξια όπως ανέφερε ο ιατροδικαστής. Οι πρώτες εκτιμήσεις κάνουν λόγο για αυτοκτονία, μιας και τα τελευταία χρόνια πάλευε με τους προσωπικούς του δαίμονες, το αλκοολ και τα ναρκωτικά, που τον οδήγησαν στην κατάθλιψη... 

 Αυτό που θα μείνει ως παρακαταθήκη όμως, είναι οι πραγματικά υπέροχες στιγμές που χάρισε στους ανθρώπους που τον παρακολούθησαν ανά τον κόσμο και ο τρόπος που πέρναγε μηνύματα μέσ από τους ρόλους του.

  Ετοιμόλογος, καταφερτζής, ατακαδόρος με ένα σαρδόνιο χαμόγελο ήταν πάντα έτοιμος σαν σίφουνας να παρασύρει τους πάντες στο διάβα του όταν είπαζε κωμωδία, ενώ στις ταινίες που είχαν δραματικά χαρακτηριστικά ήταν αυτός που έκλεβε πάντα την παράσταση με την εμβάθυνση που έκανε στους ρόλους, μοιάζοντας να τους ζει αληθινά.

 Για κάποιους που δεν το γνωρίζουν, ο Williams ήταν και ένας από τους μεγαλύτερους stand up comedians όλων των εποχών, με κύρια χαρακτηριστικά του την παιχνιδιάρικη διάθεση, την δυνατότητα να... γεννάει ατάκες, την εκπληκτική άρθρωση και την ικανότητα να κάνει απίστευτες γκριμάτσες.

 Ο τρόπος που έζησε και έπαιξε στις ταινίες του έδειχνε έναν άνθρωπο που ήθελε να αγαπήσει αλλά και να αγαπηθεί. Έναν άνθρωπο που ήθελε να περιβάλλεται από αξίες, όπως η φιλία και η αγάπη. 

 Τα λόγια του το καταμαρτυρούν άλλωστε..."Συνήθιζα να σκέφτομαι πως το χειρότερο πράγμα στη ζωή είναι να καταλήξεις μόνος. Δεν είναι. Το χειρότερο πράγμα στη ζωή είναι να καταλήξεις με ανθρώπους που σε κάνουν να αισθάνεσαι μόνος..."

'Εμπολα: Ζοφερή πραγματικότητα ή ωμός εκφοβισμός?

 Καλησπέρα και πάλι. Ξανά εδώ έπειτα από απουσία αρκετών ημερών και το θέμα που θα ασχοληθώ δεν έχει σκοπό να μας φτιάξει την διάθεση, αλλά να μας βάλει σε μια διαδικασία σκέψης.

 Η επανεμφάνιση του ιού Έμπολα μονοπωλεί, μαζί με τις πολεμικές επιχειρήσεις στην Γάζα, την επικαιρότητα και η φράση του Σοφοκλή στριφογυρίζει στο μυαλό μου: "Ενός κακού, μύρια έπονται...".

 Για να ξεκινήσουμε έχοντας μια βάση, να σας πω πως ο Έμπολα είναι ένας απο τους φονικότερους και ελάχιστους μη ιάσιμους ιούς που έχουν αναφερθεί στην ιστορία της ανθρωπότητας. Για την ακρίβεια αυτός ο ιός είναι μια ιογενής λοίμωξη που εμφανίστηκε για πρώτη φορά το 1976 στην υποσαχάρια Αφρική και συγκεκριμένα στο Ζαϊρ. Τα συμπτώματα ξεκινούν περίπου τρεις εβδομάδες από την επαφή με τον ιό.

 Η περίοδος επώασης διαρκεί δύο έως τρεις εβδομάδες και προκαλεί υψηλό πυρετό, πόνους στον λάρυγγα, μυαλγίες και κεφαλαλγίες.

 Εμφανίζονται, επίσης, συμπτώματα ναυτίας, εμέτου και διάρροιας, με ηπατικές και νεφρικές διαταραχές, μυαλγίες και επιπεφυκίτιδα, οπως αναφέρει η Βικιπαιδεία. Το βασικότερο χαρακτηριστικό του Έμπολα όμως είναι οι αιμορραγίες και ο υψηλός πυρετός που κρατάει για αρκετές μέρες. Από το 1976 μέχρι και σήμερα χιλιάδες άνθρωποι και θηλαστικά έγιναν θύματα του ιού, που έχει ποσοστό θνησιμότητας 90%! 

 Κονγκό, Γκαμπόν Γουινέα, Νιγηρία και αυτές τις μέρες Σιέρα Λεόνε και Λιβερία είμαι μερικές από τις χώρες που έχουν πληγεί και όπως ενημερώνει ο Παγκόσμιος Οργανισμός Υγείας υπάρχουν φόβοι ακόμη και να περάσει ο Έμπολά στην Ευρώπη και την Αμερικανική Ήπειρο, κάνοντας μάλιστα και λόγο για καταστροφική πανδημία. 

 Αυτή λοιπόν είναι η μία πλευρά του σκηνικού που εκτυλίσσεται το τελευταίο διάστημα. Ας περάσουμε και στην άλλη τώρα... Είναι απολύτως κατανοητό και σεβαστό να υπάρχει διαρκής ενημέρωση για το συγκεκριμένο συμβάν (και όχι μόνο) από τα μέσα μαζικής ενημέρωσης και από τις κυβερνήσεις των κρατών, αλλά η πρόληψη, η σωστή ενημέρωση και η ετοιμότητα δεν έχει καμία σχέση με το θέατρο του παραλόγου που παίζεται τις τελευταίες μέρες σε κανάλια, σάιτ και ραδιόφωνα...

 Διακρίνω μια τάση χειραγώγησης και εκφοβισμού των ανθρώπων σε παγκόσμιο επίπεδο που κάθε άλλο παρά βοηθάει.

 Οι εικόνες από την Λιβερία και την Γουινέα είναι σοκαριστικές και οι λεπτομέρειες για διάφορα περιστατικά τουλάχιστον ανατριχιαστικές.

 Άνθρωποι που κείτονται νεκροί και παραμορφωμένοι στον δρόμο επειδή οι συγγενείς τους αρνούνται να τους κηδέψουν, εικόνες από τα νοσοκομεία που δείχνουν κόσμο να συρρέει σε κατάσταση αμοκ για εξετάσεις, πολιτικοί ηγέτες να προκαλούν με τα λόγια τους απορίες και σύγχυση, παρά αίσθημα ασφάλειας και ηρεμίας και διάφορες άλλες... ομορφιές, που ειλικρινά με κάνουν και αναρωτιέμαι σε τι κόσμο ζούμε...

 Δεν ξέρω αν είναι μια γενικευμένη προσπάθεια εκφοβισμού των λαών ή απλά τρόπος για να τα τσεπώνουν οι εκάστοτε καναλάρχες, φαρμακοβιομήχανοι και επιχειρηματίες, αλλά το να επενδύεις στον φόβο των ανθρώπων και μάλιστα σε τέτοιες σοβαρές καταστάσεις, είναι τουλάχιστον άθλιο και απάνθρωπο. 

 Η επανεμφάνιση του Έμπολα θα έπρεπε να μας κάνει να δούμε αλλιώς τα πράγματα. Θα έπρεπε να δούμε τις άθλιες συνθήκες διαβίωσης  μικρών και μεγάλων στην τριτοκοσμική Αφρική, θα έπρεπε να επανεξετάσουμε τις δυνατότητες πρόληψης αλλά και την δυνατότητα εξάλειψης τέτοιων κρουσμάτων εν έτει 2014. 

 Θα έπρεπε η τεχνολογία, η τεχνογνωσία, η ιατρική και η επιστήμη να είναι μπροστάρηδες στην αναβάθμιση των ανθρωπίνων αξιών και στον τρόπο ζωής μας. Γιατί αν αυτό που ζούμε λέγεται πρόοδος τότε, συγχωρείστε με, αλλά πως μοιάζει η καταστροφή?

Οι άγνωστοι... παντρεμένοι

 Καλημέρα, καλημέρα! Έλειψα λιγάκι από την μπλογκόσφαιρα, αλλά επιστρέφω με θέμα που κάνει..τζιζζ! Πόσο καλά γνωρίζουμε το έτερον μας ήμισυ τελικα? Προσέξτε. Για να ξεκαθαρίσουμε τα πράγματα. Εγώ δεν έχω καλή, γιατί όσες είχα ήταν...κακές! Καλά δε λέω, έχω βάλει και γω λίγο το χεράκι μου στο να βγάζω στις γυναίκες τον κακό τους εαυτό, αλλά αυτό είναι μια άλλη ιστορία... 
 Εκεί που θελω να καταλήξω, ελέω μιας χτεσινής κουβέντας με ζευγάρια και μάλιστα παντρεμένα, είναι πως τελικά τις περισσότερες φορές δεν γνωρίζουμε ποιον πραγματικά έχουμε δίπλα μας...

Σάλια, σιρόπια και wild nights...

Τον πρώτο καιρό όλα είναι ρόδινα. Τα σάλια ακολουθούν κάθε βήμα του ερωτευμένου ζευγαριού και οτιδήποτε φαγώσιμο καταναλώνεται έχει αναγκαστικά (λόγω γλύκας και έρωτα) γεύση σιροπιού... Γεμιστά θα κάνει  το μωρο? Σιροπιαστά θα είναι. Αυγά μάτια θα κάνει ο τσολιάς (άσχετα αν είναι 1 μέτρο και 1 μίλκο) μας? Κανταϊφι τα βλέπουμε εμεις! Καλά στο κρεβάτι δε το συζητάω. 
 Εκεί γίνεται το έλα να δεις... Ο ένας είναι ο John Holmes (για όσους και όσες ξέρουν) και η άλλη η Τσιτσιολίνα (όλοι ξέρουν...). Τι αεροπλανικά, τι καναπεδάτα, τι πλυντηριάτα και δε συμμαζεύεται. Ακόμη και στον πολυέλαιο το κάνουν τα ερωτευμένα πιτσουνάκια. Και το συμπέρασμα όλων αυτών? "Ταιριαζουμε απόλυτα μωρό μου, είμαστε γεννημένοι ο ένας για τον άλλο..."

Και έπειτα πέφτουν οι μάσκες...

 Και αφού επισημοποιηθεί η σχέση και μπει η βέρα είτε στο δεξί είτε στο αριστερό, έρχεται η ανακάλυψη της Αμερικής... 

Ο Holmes γίνεται ένας καραφλοχαίτουλας μπυροκοιλιάς στην χειρότερη ή ένας flat τύπος που "δεν ήταν τελικά αυτό που περίμενα" όπως διαδίδουν έπειτα από το στεφάνι οι...άτυχες κοντέσσες και η Τσιτσιολίνα γίνεται μια ανέραστη τύπισσα που το μόνο που ξέρει να μαγειρεύει καλά είναι το...βραστό νερό και συν τοις άλλοις στο κρεβάτι είναι...παγοκολώνα! Ζητάει συνέχεια λεφτά και περνάει την μισή της μέρα στο ίντερνετ. 

Και ύστερα έρχεται και το παιδί. Και δώστου οι πάνες, δώστου οι κρέμες, δώστου τα κλάματα και το ζευγάρι αρχίζει να δυσκολεύεται... Τσακωμοί, μούτρα, οικονομικά προβλήματα και κρυμμένα μυστικά κάνουν την οικογενειακή ζωή να μοιάζει με μαρτύριο... Αλλιώς τα υπολογισε το αγαπημένο ζευγάρι αλλιώς τους έρχεται! Και να ταν μόνο αυτό... 

Ας πούμε μερικές αλήθειες...

Αν προσπαθήσουμε να δούμε το θέμα ψύχραιμα και χωρίς να βάζουμε ταμπέλες και να διαχωρίζουμε την γυναίκα από τον άντρα, η αλήθεια είναι κάπου στη μέση. Όταν ένα ζευγάρι δεν έχει ζήσει μαζί στην καθημερινότητα, δεν έχει μάθει ο ένας τα χούγια του άλλου αλλά το κυριότερο δεν σέβεται ο ένας τον άλλο, τότε αυτά που περιέγραψα από πάνω είναι η φυσιολογική συνέχεια μιας σχέσης που έχει ημερομηνία λήξης.
 Όχι, ότι απαραίτητα αν τα κάνει αυτά, τότε η επιτυχια και η ευτυχία είναι εξασφαλισμένες, αλλά όπως και να το κάνουμε μειώνεται αρκετά η πιθανότητα του βατερλώ. Γενικότερα οι περισσότεροι από εμας ψάχνουμε να δούμε στον άλλο κάτι από...μας! Αυτό είναι το μέγιστο λάθος που γίνεται σε μια σχέση. Γιατί από αυτή την ηλίθια λογική ξεκινάνε όλα τα κακά. Ο εγωισμός εμφανίζεται και κάνει κουμάντο στο ζευγάρι και τότε ζήτω που καήκαμε... 

Απ΄την άλλη γεγονός είναι πως όσο αλλάζουν οι εποχές και η κοινωνία τόσο περισσότερο αυτό επιδρά στις σχέσεις των ανθρώπων. Είτε θετικά είτε αρνητικά, αυτό που συμβαίνει γύρω μας, επηρρεάζει την ψυχοσύνθεση μας και ουσιαστικά ορίζει την συμπεριφορά μας. Έχω δει οικογένειες που ζήλεψα την ομόνοια, την ελευθερία της ψυχής και την ευτυχία τους. 

 Έχω δει και άλλες όμως, περισσότερες δυστυχώς, που έχουν μεγάλα και άλυτα προβλήματα. Η συμβίωση με έναν άνθρωπο και η απόφαση να παραμείνεις μαζί του μια ολόκληρη ζωή κάνοντας οικογένεια, δεν είναι παιχνίδι, ούτε εξουσίας, ούτε σαν εκείνα που παίζαμε παιδιά. Θέλει μεγάλη προσπάθεια και κόπο, για να μην φτάσεις στο σημείο να διαπιστώσεις, νωρίς ή έπειτα από χρόνια, πως το έτερον σου ήμισυ δεν είναι τελικά έτερον αλλά παράταιρον... Τα ξαναλέμε.

* Για τα γεγονότα στην Γάζα και την κατάρριψη του Μπόινγκ με τα 298 θύματα (ανάμεσα τους και παιδιά...), θα δανειστώ τα λόγια του Γερμανού ψυχαναλυτή  Έριχ Φρομ: "Στον δέκατο ένατο αιώνα το πρόβλημα ήταν ότι πέθανε ο Θεός. Στη σημερινή κοινωνία το πρόβλημα είναι ότι πέθανε ο άνθρωπος..."